Konijnenheuvel

Vallon lag net in het kamp te genieten van zijn muis toen hij plotseling uit zijn gedachten werd gewekt door Orchis. Zijn blik viel kort op de kat en hij bewoog op een subtiele manier met zijn staartpunt toen de kat aangaf dat ze een hond moesten verjagen. Even bleef zijn blik nadrukkelijk gericht op de achterpoten van de kat, maar toen stond hij op en zuchtte zachtjes. Als Orchis zich niet kon bewijzen en hij zou zijn leven verliezen, dan was dat jammer. Het was misschien een harde gedachte, maar het leven in de Elite was ook gewoon hard. Vallon liep achter Orchis aan en haalde de tom al snel met een gemakje in. Hij vroeg zich af hoe het zou worden als ze echt tegen die hond moesten gaan vechten. “Als je maar niet denkt dat ik rekening houd met het feit dat je wandelt als een konijn,” bromde hij bot tegen de kat. Toch voelde hij wel iets van ontzag voor de kat omdat hij het wel probeerde met zijn aandoening. Hij had zich ook kunnen omkeren zoals die zwakke ex-ThunderClanner Thora had gedaan, maar deze tom bleek ballen te hebben aan zijn lijf. Letterlijk en figuurlijk dan. “Wat had je in gedachten?” Hij keek de tom vanuit zijn ooghoeken aan. “Kun je goed rennen?” Het was niet eens een denigrerende opmerking, gewoon een serieuze vraag.

Vallon gaf een knikje. Dat was ook de enige goedkeuring die hij liet blijken. De vijand verblinden door de zon te gebruiken was een slim idee, maar BloodClan stond er om bekend dat ze niet met complimenten in de rondte gingen gooien. Dat deden ze tijdens het trainen van hun young ones ook niet. Op dat vlak was zijn Clan wel helemaal anders geweest. Als Orchis nu in ShadowClan had gezeten en hij had dat voorgesteld waar twee of drie andere warriors bij waren geweest, dan had hij vast wel een prijzende opmerking gekregen. Vallon dwong zichzelf om die gedachte van zich af te zetten. Zijn Clan was zijn thuis niet meer. De dingen die hier werden gedaan, was het enige dat nog gold. “Ik zal het nog sterker vertellen,” bromde hij toen Orchis zijn antwoord gaf. “Ik geloof je.” Hij ging dus écht niet geloven dat Orchis met zijn rare konijnenhuppel hard kon rennen. “Het moet vast spannend voor je zijn om niet zeker te weten of elke missie je dood wordt of niet.” Het hing immers toch van Vallon af of Orchis het ging overleven als het fout mocht gaan. “Maar goed, als jij zegt dat je goed kunt rennen, dan twijfel ik daar niet aan.” Hij wierp een vals lachje over zijn schouder naar de tabby en liep vervolgens met een stevige tred door. Orchis moest maar volgen. Hij spitste zijn oren en richtte zijn kop in de richting van waar Orchis zei dat de hond moest zijn volgens Cobra. “Ik hoor helemaal geen hond,” bromde hij. Hij probeerde zijn achterdochtigheid te verhullen door zijn kop in de lucht te steken en zijn bek te openen zodat hij de verschillende geuren om zich heen kon indrinken. Dan zijn andere zintuig maar goed gebruiken.