Grandma's cooking

Blijkbaar was het niet nodig om met je moeder te overleggen als je net uit je apprentice tijd drie kittens adopteerde. Niet dat Crystalshell daarover inzat.  Ookal voelde de mooie kattin zich plotseling wel erg oud,  terwijl ze op het hoogtepunt van haar leven was. Ze had er nog niet echt met haar zoon Icecream over gepraat,  ze had hem nog niet de opvoed-preek kunnen geven.  Maar dat kwam nog wel, nu wilde ze de kittens even zelf zien. En dus liep ze vroeg on de avond naar de Nursery,  met een grote zelfgevangen vis tussen haar kaken.
Voorzichtig liep ze het den binnen en zag twee van de drie kittens meteen zitten,  maar ze wist dat Crabkit in de buurt moest zijn. "Daar zijn jullie dan" miauwde ze moederlijk terwijl ze haar vis neerlegde en die met haar neus naar hen toe duwde. Zelf ging ze vlak bij het nest zitten en krulde haar staart netjes om haar pootjes heen terwijl ze Hermitkit en Shrimpkit inspecteerde. Haar hart smolt meteen, ze herbeleefde de warme herrinneringen waarin haar zonen nog kittens waren met een blij gevoel.

[+Shrimpkit, Hermitkit (&Crabkit)]

  Met haar oogjes half dicht genoot Shrimpkit van de rust. Haar oudere zusje Crabkit was er weer vandoor gegaan, waarschijnlijk om weer heel veel te gaan ontdekken. Hermitkit lag nog in het nest, maar die was ook rustig op het moment. Shrimpkit hield van de rust en dus keek ze ook een beetje verstoord op toen er een kat op hun nest af kwam lopen met een grote vis tussen haar kaken. Ze had de grijze kattin nog nooit eerder gezien en ze leunde automatisch wat naar achteren. Wat wilde ze van hen?
  'Daar zijn jullie dan,' miauwde de kattin en ze legde de vis neer en duwde het naar hen toe. Toen ging ze zitten, maar haar staart netjes over haar pootjes. Misschien was ze toch wel aardig?
  Shrimp keek even naar Hermitkit en kwam toen toch langzaam overeind. 'Wie ben jij?' vroeg ze met een klein stemmetje.

Zijn dagdroom over zijn apprenticeceremonie werd hij verstoord door een grijze kattin die de nursery binnenstapte. Shrimpie leek er niet gerust op, dus hij voelde zich er automatisch al ongemakkelijk bij. Wat moest deze niet-queen hier? De poes stopte voor hun nest en schoof de vis die ze bij zich had met haar neus naar hun toe. Kende ze hen? Of was ze gewoon zonder reden lief? Zijn zusje vroeg een beetje bangig wie ze was. Hij zag niet in wat haar zo angstig maakte. De grijze poes leek geen kwaad in zin te hebben, want ze keek gewoon een beetje toe. Aan de andere kant, ze betrad wel zomaar zonder toestemming hun territorium. Hij besloot zich groot te houden. "Onthul jezelf!" eiste hij. Hij zou zich niet zomaar bang laten maken hoor. En hij zou pas van die vis eten als hij wist met wie ze te maken hadden, dacht hij terwijl hij er een vieze blik naar wierp. Wie weet had ze het wel vergiftigd.

Uiteraard wisten de kittens nog niet wie zij was. Degene die Crystalsgell als Shrimpkit herkende was een beetje terughoudend met vragen wie deze indringer was. Maar haar broertje nam het meteen voor haar op en eiste op een heel wat brutalere manier te weten wie ze was. De grijze kattin grinnikte en keek hem met een geamuseerde twinkeling in haar ogen aan. "Ik ben Crystalshell, ik ben de moeder van Icecream." Legde ze rustig uit terwijl haar blik over de twee gleed. "En kijk jij niet zo vies, ik heb er niks mee gedaan' miauwde ze er met een onderdrukte glimlach achteraan. Ze hoopte maar dat de kittens die uitleg zouden accepteren.

  'Onthul jezelf!' eiste Hermit opeens naast haar. Shrimpkit keek hem even geschrokken aan. Ze had al gevraagd wie ze was, maar hij moest het natuurlijk níet vragen.
  Maar de grijze kattin grinnikte door zijn reactie. 'Ik ben Crystalshell, ik ben de moeder van Icecream,' legde ze toen rustig uit. 'En kijk jij niet zo vies, ik heb er niks mee gedaan,' miauwde ze erachteraan.
  Shrimpkit dacht even dat ze het tegen haar had, maar gelukkig had ze al snel door dat Hermit vies naar de vis had zitten kijken. Ze zuchtte en liep naar de vis toe, om er voorzichtig een hapje van te nemen. De vis die ze tot nu toe had gegeten was altijd super lekker geweest, net zoals deze. Ze dacht al wel dat vis haar lievelingseten was. Veel lekkerder dan al het andere.
  Daarna keek ze weer op naar de grijze kattin. 'Ben jij onze oma dan?' vroeg ze voorzichtig. Dat leek haar wel leuk.

Crabkit had zich weer eens ver van haar siblings weg geplaats. Ze waren maar saai en pretverdervers vaak, dus zocht ze andere kittens om mee te spelen of nieuwe dingen om te ontdekken. Maar toen ze dan eindelijk terug naar haar nest keerde om wat uit te rusten, zag ze een vreemde kattin bij haar broertje en zusje staan met een vis. In plaats van een luide aankomst maken, verstopte ze haarzelf en sloop ze langzaam op de vreemdeling af. Ze zou die twee stommerikken wel beschermen. Ze wisten immers niet wat goed was voor hunzelf. Met lichte kittenstapjes sloop ze op de oudere kattin af, met een sluw grijnsje op haar gelaat geplakt. Dit keer zou ze niet de fout maken van een strijdkreet, dit keer zou ze in alle stilte aanvallen. En ze sprong, zo bovenop de rug van de vreemdeling en nu lied ze wel een grom horen. "Ik ben Crabkit!" kondigde ze aan, het hele voorgaande gesprek gemist. "Wat wil jij met mijn broertje en zusje?" vroeg ze een tikkeltje achterdochtig. Je kon maar nooit te voorzichtig zijn als het om een vreemdeling ging.

Gelukkig leek ze grijze poes geen kwaad in zin te hebben. Ze bleek zelfs hun oma te zijn. Althans, hun bonusoma. Want ze was de moeder van hun pleegpapa Icecream. Hij schaamde zich een beetje om hoe hij op haar had gereageerd. Hopelijk haatte ze hem nu niet. Voorzichtig stapte hij op de vis af, om er vervolgens een hap van te nemen. Een goedkeurende "hmmm" ontsnapte uit zijn mond. Alles leek goed te gaan. Maar toen besloot Crabkit om hun gloednieuwe familielid aan te vallen. Ze moest ook altijd alles verpesten. Wist ze überhaupt hoe het was om normaal te doen? Niet dat hij zich altijd zo netjes hield, maar zijn zus werd zelfs hem soms iets te wild. Hermitkit sprong omhoog en landde stevig op zijn pootjes. "Crabkit, laat los. Dit is onze oma!" riep hij gefrustreerd. Alles ging weer mis.

De reactie van de twee kittens was wel vermakelijk en Crystalshell deed net haar bek open om iets te zeggen toen er plotseling een onverwacht gewicht tegen haat aanvloog. De poes had al bijna veel te agressief gereageerd toen het gewicht zich plotseling bekendmaakte als Crabkit. Blijkbaar was zij nogal achterdochtig. Maar Crystal wist hoe ze hiermee om moest gaan. Ze zakte door haar voorpoten zodat de kitten naar voren gleed en plukte hem toen snel bij haar nekvel van haar rug,  voordat ze zich vast kon grijpen. Ze zette haar neer en keek d'r met vernauwde ogen aan "Wat had dat nou weer te betekenen? " het was maar te hopen dat Icecream met deze druktemaker om zou kunnen gaan.

Nu pas besefte ze dat ze al twee keer Oma was genoemd. Hoewel dat een accurate benaming was, moest Crystalshell haar kaken strak om elkaar houden om er geen opmerking over te maken. Blijkbaar was Crabkit overtuigd toen haar siblings haar probeerde te vertellen wie deze indringer nou precies was. En hoewel Crystalshell de aanval en het feit dat ze de anderen dom noemde niet kon waarderen, had ze wel ene zekere bewondering voor de manier waarop het gevlekte katje haar 'territorium' en siblings beschermde. "Ik zie dat Icecream een kleine warrior onder zijn hoede heeft genomen" Miauwde ze, haar lieve toon weglatend aangezien ze niet dacht dat die door Crabkit gewaardeerd zou worden.

  Ze had de vraag in goede hoop gesteld, maar het werd helaas niet beantwoord. Shrimpkit schrok toen haar grote zusje opeens op hun oma (althans, daar ging ze maar vanuit nu) sprong en luid aankondigde dat zij Crabkit was, om daarna te vragen, of meer te commanderen om te vertellen wat ze van haar siblings moest. Crabkit toch.
  Hermit riep al naar haar dat het hun oma was en Shrimpkit knikte heftig met haar kopje. Niet dat Crab dat ooit zou zien, maar misschien, heel misschien wel.
  Inmiddels tuimelde Crabkit al naar beneden en hun oma pakte haar vast. En toen noemde Crab hen weer dom. Natuurlijk. De grijze kattin liet haar uiteindelijk gaan.
  'Ik zie dat Icecream een kleine warrior onder zijn hoede heeft genomen,' miauwde ze, maar de lieve ondertoon die ze had gebruikt voor de andere twee kittens was achterwege gelaten.
  Shrimpkit snoof een beetje. Warrior, ja nog even. Ze dacht dat ze al Warrior was maar ze moest nog een heleboel leren, hoor. Maar ze sprak die gedachtes maar niet hardop uit.

Gelukkig gooide hun oma zijn lompe zusjes snel weer van zich af. Maar toen ze vroeg wat dit te betekenen had, noemde die stomme haarbal hem en Shrimp dom! Zijn kleine staartje zwiepte geïrriteerd heen en weer. Ze was zelf dom. Het ergste was dat de grijze poes haar ook nog eens een warrior noemde. Ze was geen warrior, maar hun stomme zusje dat nog nooit ook maar ergens over na had gedacht. Hij hoorde zijn crèmekleurige zusje naast zich snuiven. Zelfs zij vond het nergens op slaan. En Shrimpie vond alles wat haar niet aanging maar oké. "Als er iemand hier warrior is, dan ben ik dat wel. Ik val tenminste geen oma's aan." verkondigde hij vol zelfvertrouwen.

Blijkbaar viel haar opmerking niet in de smaak bij de andere twee kittens. En Crystalshell kon zichzelf we voor d'r kop slaan, natuurlijk had ze die semi-ironische uitspraak niet voor hen alle drie moeten doen. Daar kwam natuurlijk weer geruzie van, en dat gebeurde ook. Hermitkit verkondigde dat hij veel meer Warrior was dan zijn zus. En daar moest natuurlijk met een enorme lading venijn en gemene woorden op gereageerd worden. "Crabkit, ik zou het erg op prijs stellen als je niet zo tegen je nestgenoten zou praten. Als Warriors zullen jullie met elkaar en met anderen om kunnen gaan, zo gaat dat niks worden" Miauwde ze streng, de kattin had expres 'jullie' gezicht in plaats van 'jij' om niemand een argument voor een toekomstige ruzie te geven.

  'Als er iemand hier warrior is, dan ben ik dat wel. Ik val tenminste geen oma's aan,' verkondigde Hermit met veel zelfvertrouwen. Shrimpkit keek even opzij naar hem. Hm. Tja. Hij had wel gelijk. Maar zijn opmerking zorgde er natuurlijk voor dat Crabkit weer naar hem uitviel. Ja, ze was blij dat Shrimpkit verder niets gezegd had. Liever hij dan haar, als er iemand moest worden uitgemaakt voor spartelende vis.
  'Crabkit, ik zou het erg op prijs stellen als je niet zo tegen je nestgenoten zou praten. Als Warriors zullen jullie met elkaar en met anderen om kunnen gaan, zo gaat dat niks worden,' miauwde hun oma toen streng.
  De crème-kleurige kitten keek haar aan en knikte. 'Ze heeft gelijk. Geen reden voor onnodige ruzie,' miauwde ze en ze keek even naar Crabkit. Het was namelijk vooral voor haar bedoeld, dat wist iedereen.

De crèmekleurige kit trok een vies gezicht naar zijn krabbige zusje toen ze hem uitkafferde. Ja, Crab. Je bent beter dan alles en iedereen. We snappen het. Soms was hij echt even helemaal klaar met haar. Het gaf hem dan ook voldoening om te horen hoe oma haar op haar plek zette. Zijn snorharen begonnen geamuseerd te trillen. Het werd al helemaal mooi toen ook Shrimp inviel. Kijk eens aan. Hij had iedereen aan zijn kant. Wie was hier nou de warrior? "Je hoort het." mauwde hij uitdagend terwijl hij haar met een schuin kopje aankeek.

Er leek iets van rust te zijn teruggekeerd in het den en Crystalshell zuchtte opgelucht, alhoewel Crabkit nog steeds een bepaalde woede uitstraalde. Maar dat was nu even niet haar probleem "Wat vinden jullie van Icecream?" Vervolgde de kattin, al op een stuk vriendelijkere toon, en ging er eindelijk bij zitten. Ze wilde nu wel graag weten of haar zoon er een beetje in slaagde om zijn pleegkittens te verblijden met zijn opvoedkunsten. Niet dat het mening het enige was dat hier telde, maar toch.

  Hermitkit was het helemaal met hun oma en haar eens. 'Je hoort het,' miauwde hij. Crabkit leek er duidelijk niet blij mee, dat merkte je ook aan haar opmerking. Shrimpkit was allang blij dat de opmerking niet op haar gericht was, maar ze moest toch nog even met haar oogjes rollen toen Crabkit de andere kant op keek. Ze was dan ook blij dat het onderwerp een andere kant op ging toen haar oma hun een vraag stelde.
  'Ik vind papa heel lief!' piepte Shrimpkit enthousiast, met een brede en vrolijke glimlach op haar gezichtje. Zij vond hem de beste papa die er is.

De opmerking die hij wilde maken over hoe oma het vooral over Crabkit had, slikte hij in. Want stom genoeg had ze gelijk. Gelukkig veranderde Crystalshell snel van onderwerp en vroeg ze hen naar wat ze van Icecream vonden. Shrimpkit reageerde meteen al enthousiast met hoe lief ze hem vond. Daar was hij het wel mee eens. "Hij is de beste papa van de hele wereld." knikte hij tevreden. Nee, niemand kon tegen hún papa op.