Cause I've been thinking, I think it's time to live for once

_[Gesloten]

I've been sad most of my life
Since you left me, there is not much left to love
But I've been thinking, I think it's time to cheer things up

Rascal leefde in de stad. Zijn voetkussen verhard van het altijd lopen op de stenen, op het beton en het asfalt. Hij sliep onder afdakjes, in hoeken en kieren, het enige vereiste dat het droog was. Hij staarde verlagend naar het woud. Naar de groene boomtoppen, wiens bladeren nu verkleurden en naar de grond vielen. En hij kon nooit een een keuze maken. Nee, hij was opgesloten in die stenen gevangenis. Hij kon bewegen, reizen, maar op de andere manier kon hij geen kant op. Hij was gevangen door zijn bloed, door zijn afstamming. En zoals zijn afstamming gemengd, was zijn hart. Zussen op twee plekken. Dromen van een ander leven dan hij had. Hij speelde met zijn leven elke keer als hij met zijn zus uit Thunderclan sprak. Hij speelde ook met haar leven. En als hij dan weer thuis was, als je het thuis kon noemen, speelde hij met zijn leven om te weigeren de motivatie te tonen die hoorde. Die afgedwongen werd. Maar hij was een sloeber, een ellendeling. Hij was het zwarte schaap. Zijn zusters hadden geklommen, daar waar hij was achtergebleven. Misschien was dat nu genoeg.

You know I can't just shake things of
But I see the lows now, as a trampoline straight up
Cause I've been thinking, I think it's time to live for once

Rascal bezat echter een vreemde vorm van koppigheid. Onvergevingsgezind was hij sinds de dag toen hij voor het eerst was teleurgesteld. Het had zijn brein als een ziekte geïnfecteerd. En steeds was het gevoed gebleven, steeds had hij zijn eigen overtuigingen kunnen bevestigen. Hij wil je niet, hij hoeft je niet, je bent waardeloos. En als het om degene ging waarbij je jezelf het liefst wilde bewijzen, zich niets aantrok van je pogingen, dan vrat dat je verstand op. Rascal was verpest sinds zijn jeugd, en toch had de kater liefde in zijn hart toe kunnen laten. Zijn familie, degene die hij kon verdragen. Ze konden de echte hij zien: Degene die gewoon van een simpel leven hield. Die lol wilde trappen. De haat had hij kunnen focussen op één figuur en alles wat hij als belangrijk achtte, waar hij van hield. En als hij zei dat jij iemand was waarvan hij hield, dan begon je jezelf te haten. Dan werd je destructief in een speciale vorm.
Rascal had het geprobeerd, zichzelf te vernietigen. Hij was in gevechten geraakt, zichzelf laten verslaan. Een litteken op zijn hals, net boven zijn schouder was er een bewijs van. Een ander in zijn poot waar een hond hem ooit had gegrepen. Een kleine, ronde stip waar een hoektand zijn vlees in was gegleden. Hij had weken last gehad van een onregelmatige pas. Maar fysieke pijn kon helen. En uiteindelijk kwam dat wel weer goed. Maar Rascal had genoeg van de pijn die in zijn kop.

You taught me loads about this heart
Like why our ribs they look a lot like prison bars
But I've been thinking, I think it's time to cheer things up in here

Een simpele gedachte was zijn hersenpan binnen gegleden. Hij kon ook gewoon vertrekken. Verdwijnen, zonder spoor. Hij kon opnieuw beginnen. Misschien kon hij dan wel veranderen, alles vergeten. Het was de simpele weg uit, de laffe weg. Wellicht was hij dat ook wel: laf. Maar Rascal kon geen andere uitweg meer zien. Hij kon niet links of rechtsom, dus dan groef je jezelf in. En Rascal was het zat om tegen muren aan te lopen. De afgelopen dagen was hij geobsedeerd geworden door dit plan, hoe het zijn problemen kon oplossen. Dus hij ging het doen, hij zou vertrekken. Het was dat of sterven. En de dood beangstigde hem nog altijd meer. De eerste passen waren gezet. Hij voelde het gras weer onder zijn klauwen, de wind weer in zijn vacht. Hij zag bomen op zijn horizon, weilanden en schuren. Hij zou de kant van de zon op gaan, en dan zou hij wel zien waar alles strandde. Zijn plan was geniaal. Hij zou het kunnen redden. Nog één keer achterom kijken, nadenkend aan wat hij achter zou laten, waarna een zelfverzekerde blik op zijn gelaat kwam. Nooit had hij verwacht dat er nog een laatste vijand op de weg zou staan.

Cause one day we'll be gone

Een felrode vacht, piepend gegrom, en een wit puntje op zijn staart. Nooit geroken noch gezien. Rascal stond niet bekend als een dromer, maar wel als iemand wiens karma niet aan zijn kant stond. De eerste slag kon hij ontwijken, de beet die volgde niet. Zijn tanden zakten met gemak in het vlees op zijn schouder. Klappen ontvangen, daar was Rascal altijd goed in geweest. Hij had een groot lijf, een kater met kracht. Een kras of een kneuzing hier en daar kwam hij wel van bovenop, maar de withete pijn die hij nu ervoer tikte naar de ondraaglijkheid. Meteen werd zijn vechtersinstinct geactiveerd, de adrenaline begon door zijn lijf te pompen. Zijn ogen werden groot. Hij moest overleven, hij moest overleven, hij moest overleven! Zijn klauwen sloegen uit, zijn achterpoten begonnen verwilderd tegen het lijf te schoppen, met een vrije voorpoot tegen zijn kop. Maar iedere keer dat hij probeerde tegen te werken, werd de pijn erger. En voor het eerst in zijn leven vreesde hij echt dat hij zou sterven. Dit was het dan. Dit was hij dan. Een lafaard die niet eens kon vluchten voor zijn problemen.

Cheers to those

De nachtmerries waren teruggekomen. Zwarte vacht, witte klauwen, groene ogen. En dan nog eens zwarte vacht, witte klauwen, groene ogen. Donkerrood bloed, dat langs zijn pels naar beneden gleed en het gras onder hem rood kleurde. De vermoeidheid die dreigde over te nemen, starende blikken van katten die aan de zijlijn stonden, maar zich nooit zouden bemoeien met wat er voor hun gaande was. En dan niks. Stilte. Een schrijnende pijn in zijn zij en in zijn hals, daarna was het voorbij. Deze keer werd hij niet gered. Deze keer was het einde oefening, net als voor de zwarte kat die hij was gaan beginnen zien als zijn beste vriend. Shark schoot wakker door gegrom en een wanhopig gekrijs, maar hij wilde hij zich daar niet op concentreren. Hij wilde zich omdraaien, de nachtmerrie uit zijn kop bannen en nog wat slaap proberen te vatten, maar hij wist dat dat niet ging lukken. Geërgerd kwam hij overeind. Weer een domme, jonge kat die een hond had uitgedaagd? Zijn spieren rimpelden onder zijn huid toen hij naar buiten ging en een kijkje nam. Hij spitste zijn oren toen hij de vieze hondengeur rook, vermengd met… BloodClan. Shark was meteen een stuk alerter en sprong in één grote sprong over het beekje dat zijn territorium scheidde van de rest van de territoria, in beslag genomen door andere rogues. Zijn klauwen lieten diepe groeven na in het gras terwijl hij met grote sprongen zich afzette, de afstand tussen hem en het vechtende tweetal met gemak verwijderend. En opeens was er een andere geur, een geur die hij maar al te goed herkende. Zonder na te denken, rende Shark naar voren en gooide zijn volle gewicht tegen het lompe beest aan. Hij zette zijn klauwen stevig in de pels van het beest en terwijl ze over de grond rolden, probeerde Shark een paar stevige beten uit te delen. Zijn klauwen drongen zich ongenadig hard in het vlees van de hond en Shark voelde genoegen door zich heengaan toen hij het beest hoorde janken. Hij gaf het een waarschuwingsbeet in zijn nek en zag tot zijn tevredenheid dat de hond het al opgaf. Shark kwam overeind en keek over zijn schouder naar zijn zoon, zijn groengele ogen de situatie inschattend. “Ik zie dat je nog altijd even roekeloos bent als altijd,” bromde hij als begroeting. Hij draaide zich volledig om zijn as en liep op zijn zoon af, tintelingen door zijn lichaam gaande. De laatste keer dat ze elkaar hadden gezien, was met Eveningglow geweest. “Ben je gewond?” Hij wilde zich naar voren strekken om aan de pels van zijn zoon te ruiken, maar opeens werd dat van hem afgepakt. Net zoals de kans om nog zo veel meer vragen te stellen, nog zo veel meer te zeggen. Hij voelde een hevig gewicht op zijn schouders en het volgende moment schoot er een overweldigende, schrijnende pijn door zijn nek heen. Hij klemde zijn kaken op elkaar, de maandenlange training van BloodClan ervoor zorgend dat hij zijn pijn niet liet merken. Wanhopig liet hij zich op zijn zij vallen, de tweede hond vol verpletterend met zijn gewicht. Daarna haalde hij uit met zijn klauwen, raakte de zachte buik van het beest en drukte flink door zodat het bloed zijn klauw en het gras om hun heen rood kleurde. Het beest liet gejank horen, maar Shark voelde de duizeligheid al toenemen. Hij merkte vaag op dat de hond wegrende en liet zich toen op zijn zij zakken, zijn blik wazig gericht op zijn zoon. Was dit het dan?

Op het moment dat Rascal dacht dat zijn laatste uur was geslagen, werd het woeste dier van zijn lichaam geslagen. Rascal draaide kreunend op de grond, de pijn maakte hem misselijk. Hij kneep zijn ogen dicht, zijn poot hing als verlamd langs zijn lichaam. Hij hapte een keer naar adem, klemde zijn kaken op elkaar en keek op. Het was nog niet voorbij. Het monster was in gevecht, grauwend en grommend zag hij twee schimmen strijden. De geur van bloed hing in de lucht, pas toen trok hij zijn kop op en vielen zijn ogen op de beetwond in zijn rechter schouder. Kreunend liet hij zijn kop weer vallen. Voor een seconde testte hij zijn schouder, of hij het nog kon bewegen. Het trok aan de wond, maar in dat moment wist hij dat hij wel zou overleven. Mocht zijn redder de vijand af weten te vechten.

En wie was die held? Zijn egoïstische gedachten probeerden zich te focussen op de kat die hem had geholpen. Met een ogenschijnlijk simpele beet wist hij het kwaad weg te jagen. Een ervaren strijder. En zodra Rascal zijn gestreepte vacht zag wist hij het. Zijn vader! Nee, nee, nee, nee. Waarom deed hij dit? Liet hem sterven in vrede. Toen zijn vader naar hem toe kwam vertikte hij het om te blijven liggen. Hij hapte naar adem toen hij zichzelf met één voorpoot omhoog drukte, de ander nog van de grond houdend, om zijn schouder te ontlasten. ‘Eikel,’ reageerde hij mompelend toen zijn vader hem roekeloos noemde, waarna hij een iets verkeerde beweging maakte en weer kreunend zijn tanden op elkaar moest zetten. Zijn vader was ook geen haar veranderd.

Rascal voelde de aarde alweer dreunen, een tweede woesteling kwam uit de struiken. Shark lette niet op, hij was teveel met hem bezig. Rascal zijn ogen werden groot en hij vroeg nog achteloos of hij gewond was. Als de situatie niet zo dreigend was had Rascal een bijdehante opmerking gemaakt. Zijn vader in zijn lurven gegrepen. De grote bruin witte kater zag het voor zijn ogen gebeuren. Het leek in vertraagde snelheid af te spelen, hoe de hond precies hem in zijn nek greep. Hij kon bloed zien vloeien. Een nieuwe scheut adrenaline schoot door Rascal zijn aderen. Het bloed ruiste in zijn oren en hij kwam overeind. Hij voelde de pijn niet eens meer. De twee vielen om, gejankt en gesis gepaard met het geluid van zijn hart die in zijn borst trommelde als het dreunen van hoeven van een paard. Hij had gevechten gezien. Hij had dood gezien. Beide van dichtbij. Maar dit was familie, dit was zijn bloed. En Rascal was te koppig om zijn vader te laten sterven om hem.

Rascal zette zijn tanden in de nek van de hond, terwijl zijn vader hem in zijn buik wist te raken. Het zorgde ervoor dat het monster snel het hazenpad koos. Rascal zette nog een paar passen de achtervolging in, luid grauwend om er zeker voor te zijn dat ze alleen waren. Het moment dat hij het gevecht staakte, begon dan ook de pijn in zijn schouder te zeuren. Zijn witte vacht was volledig rood gekleurd, en het plakte aan elkaar. Hij zuchtte opgelucht, waarna hij uitgeput ten aarde stortte. Maar toen hij zijn vader in elkaar zag zakken, werden zijn ogen weer groot. Zijn blik gleed naar zijn hals, waar een gapende wond leek te zitten. Rascal kwam weer overeind, zijn gezicht vertrok van het pijn. Hij hinkte naar zijn vader toe, zijn ademhaling hoog, zijn hartslag op moordend tempo om zijn lichaam levend te houden. Zonder erbij na te denken drukte hij zijn goede poot op de wond van zijn vader en begon er druk op uit te oefenen. Het bloeden moest stoppen. ‘Hey, oude man. Je gaat het nu toch niet opgeven?’ grauwde hij. Hij probeerde luchtig te klinken, alsof dit weer het zoveelste van hun gevechten was. Zoals de goede oude tijd, die ze niet hadden gehad. Rascal begon te trillen, elke seconde vloeide de energie meer uit zijn lichaam. ‘Je waagt het niet.’ Zijn stem klonk beknepen. Ondanks alles. Ondanks al het leed van Shark hem had bezorgd was er nog altijd de hoop geweest, het gouden randje om zijn hart die dacht dat het wel goed zou komen. Rascal zou ouder worden, wijzer en dan zouden de hun geschillen wel aan de kant kunnen leggen. Daar was hij nu nog niet klaar voor geweest. Maar toen hij in de ogen van zijn vader keek, voelde hij de moed zakken. Zijn lip begon te trillen, waarna hij zijn kop liet hangen.

Elke dag regelde de zilvergrijze poes met passie de patrouilles en overlegde met Thornstar. Hij was een soort mentor van haar geworden, ze ging graag naar hem toe voor raad. Alleen dat zelfde vroeg hij van haar. Als ze een goed idee had luisterde hij naar haar. Ze voelde zich serieus genomen in zijn aanwezigheid en dat had ze nodig. Dat gaf haar kracht en de ruimte om te blijven leren en te ontwikkelen, om te bloeien. Ze was veel op haarzelf, maar ze hoefde niet alles meer alleen te doen. Beslissingen maakten Thornstar en zij samen. Toch was haar ongeduldigheid wel een puntje, daar moest ze echt nog aan werken. Net als dat ze heel snel in de verdediging schoot. Ze had zichzelf altijd moeten verdedigen, moeten bewijzen en dat was als deputy niet anders. Dan had ze het gevoel dat ze dat nog steeds elke dag moest. Er was altijd wantrouwen in de Clan, er bleven altijd katten die haar loyaliteit in twijfel trokken. Dus ze kon geen moment ontspannen, geen moment haar alertheid verliezen. Behalve als ze er even in haar eentje op uit ging. Dan kon ze het loslaten, dan kon ze zichzelf de vrijheid geven alles weer te verwerken, alles weer een plekje te geven.

Ze was in haar eentje de grenzen gaan controleren en eigenlijk ging ze er dan ook altijd stiekem overheen. Dit keer had ze als reden opgegeven om de twolegs te controleren die nog steeds vrij rumoerig waren. Ondanks Leaf-fall. Misschien vermoede Thornstar wel iets, maar een vermoeden was geen zekerheid. Eveningglow liep langs de boerderijen met haar oren gespitst. Niet alleen op gevaar, maar ook in de hoop Rascal tegen het lijf te lopen. Ze zocht steeds meer het contact met hem op. Ook al wist ze dat het niet slim was, ze kon zichzelf niet tegen houden. Ze had hem nodig.

Eveningglow stopte met lopen toen de geur van bloed haar zintuigen prikkelde. Haar felgele ogen werden groot en bevangen door angst. Niet per se de geur van bloed, maar de geur van haar vader en broer die er mee was vermengt. Ze rende al voordat het goed en wel was doorgedrongen wat ze net had geconstateerd. Toen ze bij het gehavende tweetal aankwam liet Rascal zijn kop net hangen en lag Shark op de grond. “Papa, Rascal!” Gilde ze. Het kon haar niet schelen als iemand haar hoorde. Ze sprong over alle obstakels heen die ze tegenkwam en negeerde het feit dat haar vacht werd uitgerukt door een stuk prikkeldraad. Natuurlijk ze was boos op Shark geweest. Na wat hij hen allemaal had verteld, maar woede en liefde lag heel dichtbij elkaar. Zeker bij Eveningglow. Ze sjeesde rakelings langs Rascal en drukte zichzelf tegen hun vader aan. Meteen viel haar blik op de grote wond die Shark zijn lichaam sierde. “We moeten het dichtdrukken Rascal.” Miauwde ze wanhopig. Terwijl ze weer overeind kwam en haar poten op de wond probeerde te drukken. “Papa niet weggegaan… Ik hou van je…” Snikte ze terwijl het verdriet als een mokerslag in haar gezicht sloeg. Terwijl ze begon te beseffen wat er eigenlijk allemaal gebeurde. De wond was diep en in haar kop wist ze dat hij te diep was, maar haar hart wilde dat nog niet geloven.

[Toestemming om Eef erin te gooien c: ]

De pijn was schrijnend. De pijn was vernietigend. De pijn was allesoverheersend. Shark was al veel in het nadeel geweest tijdens gevechten, had zijn leven al meerdere malen op het spel gezet, maar dit was anders. Dit was erger dan die keer met Cobra, toen hij tegen de grond lag. Toen waren zijn wonden niet zo diep dat hij niet meer kon genezen, moest Cobra het eerst nog afmaken voordat Shark voorgoed verdwenen zou zijn. Zijn gedachten dwaalden af naar hoe zijn leven was gegaan. Hij beleefde alles nog één keer alsof hij daar op het moment zelf was. Zijn geboorte als kittypet, zijn verlangen naar vrijheid, zijn broer die hem verried, de eerste moorden die hij pleegde, zijn vrijheid, zijn aanvaring met Claw en zijn aanname in de Elite, zijn gevecht om hogerop te geraken, steeds meer en meer hondentanden verdienend, zijn positie als deputy nadat Zira gedood was door honden, zijn gesprekken met Claw en de wanhopige zoektochten naar de verloren geraakte Chawl, zijn kittens die geboren werden en die hij eerst negeerde, maar daarna steeds leuker begon te vinden, de slag om Fourtrees, de dood van Claw, zijn positie als leader, zijn benoeming van Thora als zijn deputy, zijn verbanning, zijn gesprek met Brat, zijn hondentanden die hij aan haar had gegeven en vervolgens zijn laatste wil om zijn zoon te beschermen. Alles begon wazig te worden, maar een stem die hij nooit meer verwacht had te horen, trok hem terug naar de realiteit. Shark knipperde met zijn ogen, richtte zijn ogen op zijn dochter die naar hem toe kwam rennen. En hij wist niet precies waarom, maar ergens wist hij het gewoon. Hij wist dat ze in zijn pootsporen was getreden, maar dan in haar eigen Clan. Dat ze ooit leader zou worden. Eveningstar. Een trotse glimlach gleed om zijn lippen. “Papa houdt ook van jullie,” sprak hij. Zijn stem klonk verzwakt. Het werd steeds waziger in zijn hoofd. Het bloed gleed langs zijn nek naar beneden, ondanks de twee poten die het tegen probeerden te houden. Hij wist dat dat niet ging. En zij moesten dat ook weten, aan hun gedrag te zien. Shark hijgde. Ademen werd zwaar, alles begon pijn te doen, zwarte vlekken verzamelden zich genadeloos voor zijn ogen. Wat hij ook wilde zeggen, hij moest het nú zeggen. “Ik wist wel dat je het kon,” fluisterde hij tegen Eveningglow en als hij het kon, had hij naar haar geknikt. “Ik wist wel dat jullie groots zouden worden.” Hij slikte. “Ik ga jullie missen.” Hij richtte zijn blik op Rascal. “Zeg… zeg tegen Brat dat ik om haar geef en dat het me spijt. En…” Hij begon opeens te hoesten; kleine spetters bloed spatten in het rond en de pijn werd heviger, overnam bijna al zijn zintuigen. Maar Shark zou zich niet laten kennen. Net zoals Claw zou hij sterven met een grijns om zijn gezicht, want dat was hoe hij met problemen omging. Dat was hoe het altijd was gegaan en dat was hoe het nu zou eindigen. Het hoesten hield op, maar alleen maar omdat hij zichzelf daar toe dwong. “Er is nog iets wat… wat ik jullie moet vertellen…” ging hij moeizaam verder. “Jullie hebben een zusje, in de bergen. Haar naam… haar naam is Morning.” Hij wist dat het volgende wat hij ging vragen te veel was, maar hij móest het doen. Hij had eens beloofd voor al zijn kittens te zorgen en die belofte mocht hij niet breken. “Vertel haar… vertel haar dat het me spijt. En Shallow…” Hij begon weer te hoesten, deze keer heviger dan de vorige keer. Hij wist dat hij het niet lang ging volhouden. “Zeg dat ik ook van haar hou.” Shark kon zich de laatste keer dat hij huilde nog goed herinneren; vlak na Claw’s dood, toen hij het kamp herop moest bouwen en de structuur van de Elite erbij. Het was regenachtig en niemand had de tranen gezien, gemengd met het regenwater. Maar nu was er geen regen. Toch werden zijn wangen nat. “Ik… hou… zo… veel… van… jullie,” piepte hij. Shark sloot zijn ogen, liet de zwarte vlekken toe. Het was goed zo. Hij zou nu bij Claw zijn. Zijn verhaal was verteld, BloodClan kon hij achter zich laten. Zijn kinderen zouden zich redden, dat hadden ze nu wel bewezen. Het was goed zo. En met een zachte zucht liet hij zijn laatste adem ontsnappen, zijn lichaam eerst opspannend en daarna volledig ontspannend. Zijn wangen waren nat van de tranen, maar de glimlach bleef.

_{Het was niet haar bedoeling geweest om nogmaals langs het rogue territorium te lopen. Niet na de ontmoeting met de andere rogue, die haar gezelschap duidelijk niet had kunnen waarderen. Nu was ze er toch weer om wat te vangen. Al was het prooi of een groter beest. Ze wou eerlijk gezegd van haar frustraties af. Steeds langer in de Elite blijven zorgde ervoor dat zich er steeds meer vast in voelde. Elke dag was een krampachtige poging om weg te lopen. Om zo lang mogelijk buiten het kamp te blijven. Waarschijnlijk was ze vaker op het rogue gebied dan in het BloodClanterritorium. Maar wie kon het haar kwalijk nemen? Het voelde als stikken, alsof er iets om haar nek strakker werd. Ergens in haar brein, of in haar hart of zelfs in haar bloed, wist ze dat ze niet in de Elite hoorde. Ze hoorde geen verdomd halsbandje rond haar nek te dragen, eigendom van Cobra en wie dan ook. Ze hoorde net als Shark vrij te zijn. Haar eigen gang gaan, haar regels maken, volgen en breken. Ze wist dat ze haar vader had moeten volgen toen hij het op een rennen had gezet. Maar toch bleef ze hier. Ze bleef en ze was boos op hem. Omdat hij zo een... egoïstische keuze had gemaakt. En haar had achtergelaten met haar nestje mormels. Haar kittens die niet eens haar kittens hoorden te zijn. Ze hoorden helemaal niet te bestaan. En toch was ze gebleven voor hun.

En ze had het ergens gehoord. Toen ze nog jong was en nog op een optimistische wolk stond. Ze had haar verleden achter zich gelaten, ze had zich niks van aangetrokken toen katten haar verkeerd behandelden. Ze had nooit achter zich gekeken. Altijd voor. En het ontkennen zou haar later weer in de kont bijten, had iemand haar verteld. Shallow was nooit zo een type geweest. Wat gebeurde, gebeurde voor een reden. Er was nooit iets dat in het verleden in de toekomst weer terug kon komen. Dat was onmogelijk.

Maar wat was dit dan?

Want nu was ze onder een struik gekropen, weg uit de territorium van nog een rogue. En ze had het luide geblaf en gegrom heus wel gehoord in de verte. Ze had haar broer's geur geroken en dat van een ThunderClanner. Haar vacht stond overeind toen ze eindelijk de struiken uit sprong. De hond leek al teruggetrokken te zijn van het gevecht, al kon ze zweren dat het er twee waren geweest. Toen ze de twee katten samen zag trok ze haar oren dreigend naar achteren.
"Wat doet deze vieze ThunderClanner hier?" Siste ze naar Rascal. Maar toen ze eindelijk weg van de gevlekte kattin keek en het grijze lichaam op de grond merkte voelde ze het bloed in haar aderen koud worden. Ze draafde naar voren en duwde zo de onbekende kattin opzij. De twee katten naast haar leken weg te vallen.
Gelijk deed de BloodClanner een paar stappen naar voren. "Shark?" Hoorde ze, het leek bijna niet te verstaan. Gezien het zo zwak en zachtjes uitkwam. Zo... Fragiel en onzeker. Toen pas merkte ze op dat dat geluid uit haar eigen mond kwam. Zij? Met zo een zacht gefluister? Ze voelde haar poten trillen. Ze kon niet breken.

"Verdomme, Shark. Word wakker." Grauwde ze opeens terwijl ze het lichaam van haar vader een duw gaf. Ze kon zijn lichaam koud voelen onder haar snuit toen ze het in zijn nek drukte. Het boeide haar niet hoe rood haar snuit werd van het bloed. Zijn bloed. Hetzelfde bloed dat in haar aderen was. In haar hart.
Een zacht gepiep verliet haar bek toen de realisatie in zakte. Hij was weg. Shallow hield zichzelf nog in. Haar ogen waren dicht en haar gezicht was emotieloos. Nee. Ze konden niet weten dat ze zwak was. Ze mocht niet huilen. Niet nu hun hier waren. De grijze kattin haalde diep adem voor ze eindelijk een stap naar achteren nam. En toen pas was haar blik op de onbekende ThunderClanner gericht. Gelijk zette ze een dreigende stap in haar richting "Ik zweer het als jij hier iets mee te maken hebt!" Schreeuwde ze opeens. Haar kaken waren strak op elkaar, haar ogen groot en haar pupillen versmald. Ze wist niet wat ze hier deed, en waarom zij ook zo verdomd verdrietig was. En zelfs als Shallow het geblaf had gehoord, dat ze niet de reden kon zijn van zijn ondergang. Het moment dat ze wat terug zei zou ze haar aanvallen. Haar- haar kaalplukken. Ze zou haar lichaam opeten. Alles om haar woede los te krijgen. Alles voor Shark.

+ toestemming gekregen c:}

Rascal voelde alsof de laatste seconden waren geslagen. De druk van zijn poot op zijn wond verminderde, waardoor traag bloed langs de nek van zijn vader bleef stromen. De pijn in zijn schouder ebde langzaam weg, de vergetelheid in. Het was nu hartenzeer waar hij aan leed. De spijt kroop in zijn lichaam. Hij had zoveel fouten gemaakt wat met zijn vader te maken had. Fouten die hij nooit meer goed zou kunnen maken. Hij schudde zijn kop verslagen, zijn vader leek als een vlammetje langzaam uit te doven. Hij zag het in zijn ogen. Rascal deed een verwoede poging om de opgekomen tranen weg te knipperen. Hij zou niet huilen. Hij zou niet rouwen. Leugens die hij zichzelf probeerde te laten geloven.

Maar hij leek weer op te leven en Rascal zijn amberen ogen flitsten geschrokken. Eveningglows stem! Hij wierp een blik opzij en zag de grijze poes al op hun af stormen. Hij keek verbaasd toen de poes zich tegen hun vader aan wierp, alsof het een klein kind was die bang was, bezeerd was. Hij begreep het niet. Hij begreep ook zijn eigen gevoelens niet. Het was een eindeloze put van pijn en verwarring, waar hij zijn klauw niet op kon leggen. Hij zag Eveningglows verdriet, de poging om nog het bloeden te stoppen. Rascal drukte zijn eigen poot weer krachtig aan. Het leek te helpen. Maar voor hoe lang? Shark leek op te leven en knipperde met zijn ogen. Eveningglow miauwde dat ze van hem hield. Ongeloof schitterde door zijn ogen. Hoe kon ze, na alles? Shark was een eikel geweest. Hij had haar achtergelaten terwijl hij en Shallow van ThunderClan waren gestolen. Hij beet op zijn lip. Ergens wist hij dat zijn vader ook een plekje in zijn hart had. Maar durfde hij het nu toe te geven? Dit zou de allerlaatste kans zijn.

Zijn vader begon te spreken. Meteen probeerde Rascal hem te sussen. Hij moest zijn krachten sparen. Misschien was er nog hoop. Maar hij hoorde de rochel in zijn stem, het bloed dat in zijn keel op begon te wellen. Shark wist dat het nu of ooit was. Hij wist dat het einde nabij was. En Rascal wist dat ook. Hij bleef doodstil. Shock begon toe te slaan, hij begon zich erbij neer te leggen. Dit was teveel voor één kat om in één keer te verwerken. Shark vertelde dat hij trots was op Eveningglow. Uiteraard, zij had het gemaakt. Deputy van Thunderclan, misschien zou ze haar clan ooit leiden. Wie wist. Daarentegen was Rascal nog steeds een loser. Maar Shark zei dat hij trots was. Waarop? Wat had hij bereikt? Het werd hem verteld dat hij gemist zou worden. Hij voelde een steen in zijn maag, de tranen kwamen weer omhoog. Het enige wat hij kon was overleven met dom geluk. Zelfs sterven als hij wilde kon het niet. Rascal had het gevoel dat hij degene was die dood had moeten gaan vandaag. Niet Shark. Zijn vader had zijn leven voor hem gegeven. Waarom? Wat was hij waard? Hij kreeg nog een laatste opdracht. Brat? Hij wist precies wie de rode poes was. Had hij een zwakke plek voor haar? Hij knikte langzaam, wetende dat hij de enige was die deze woorden nog over zou kunnen brengen. Het was het minste wat hij voor hem kon doen. Maar er was meer, dat onderbroken werd door kermend gehoest. Ze hadden nog een zus. Nog één. In de bergen. Wat bedoelde hij daarmee? Waar was dat? Zijn blik flitste kort naar Eveningglow. Het enige wat ze kwamen te weten was een naam, en een verontschuldiging. Hoe kon hij het goed maken? Maar toch knikte hij, als het zijn vader meer rust kon geven. En uiteindelijk benoemde hij nog hun laatste volle zus. Shallow. Natuurlijk Shallow, degene die verloren was geweest en haar weg naar BloodClan zelf had gevonden. Eveningglow had haar nog nooit ontmoet. Er was zoveel wat ze nog niet wist. En waarschijnlijk zoveel wat Rascal nog niet wist. Zijn vader zou dat meenemen naar zijn graf. Nog een laatste ik hou van jou. Rascal sloot zijn ogen en duwde kort zijn neus tegen de kruin van zijn vader. ‘Vaarwel, pap.’ Het was lang geleden dat hij zijn vader had erkend als dit zijnde, hem het woord papa had gegeven. Rascal had Sharks noodlot geaccepteerd. Dit was het enige wat hij nu kon zeggen. De woorden kwamen niet, zijn keel was dichtgeknepen. Zijn gezicht was onleesbaar. Hij begreep niet wat hij voelde. Er was een storm van gevoelens in zijn ogen, maar zijn brein was ijzig stil.

Daar stond hij, in stilte. Het lichaam van zijn vader ademde niet meer. Het hart klopte niet meer. Dit was het dan. Rascal trok zijn poot van de wond, doordrenkt met zijn vaders bloed. Verslagen richtte hij zijn blik naar de grond. Het was over. Maar het leed nog niet. Want zijn zus verscheen op het toneel, kwaad naar hem sissend toen ze vroeg wat "deze vieze ThunderClanner" hier deed. Zijn blik richtte zich op zijn gestreepte zus. Hij wilde het wel uitleggen, maar hij zag Shallows pijn. Zijn blik weer naar de grond, opgesloten in zijn eigen gedachten. Geen woord kwam over zijn lippen. In stilte leek Shallow te realiseren wat er was gebeurd.

Totdat Shallow bijna woest het lichaam van zijn vader opschudde. ‘Shallow, stop..’ Hij wilde sterk klinken, maar zijn stem was slechts een fluistering meer. Hij zag haar pijn. Hij voelde het. Maar toen ze weer opkeek, haar snuit besmeurd met hun vaders bloed, zette ze als een dolle hond een pas naar Eveningglow. Rascals ogen werden groot en voor hij het wist stond hij tussen beide zussen in. ‘Nee, Shallow,’ kwam er bijna smekend uit zijn mond. ‘Het is mijn schuld. Hij beschermde mij. En kijk waar het hem heeft gebracht.’ De laatste woorden klonken bitter. Hij wierp een blik op het lijk van zijn vader. Hij wilde dat Shallow hem de schuld zou geven. Ze mocht hem de vergetelheid in slaan. Dan zou hij echte pijn voelen, niet dit holle gevoel wat hij niet kon beschrijven. Toen hij de manikale blik van zijn zus zag, bijna angstaanjagend. Ze zou haar in stukken scheuren als hij het nu niet zou uitleggen. ‘Dit is Eveningglow,’ hij wierp een blik naar de grijs-witte poes achter hem. ‘Ze is onze zus. Onze volle zus.’

Zonder dat hij precies zei wat hij bedoelde, snapte ze het wel. Hij doelde op het feit dat ze deputy was geworden. Echt, was dat het eerste waar hij aan dacht? Waarschijnlijk zou de hunker naar macht nooit uit haar vader verdwijnen. Toch gloeide er een heel klein lichtpuntje in haar hart door zijn woorden, maar die verdween weer naar de achtergrond toen zijn zware adem haar gehoorgang bereikte. Hij mocht niet dood gaan, dat kon gewoon niet. Hij was altijd haar grote voorbeeld geweest en de kat die haar op haar poten had gehouden. Als ze haar hadden gepest om haar afkomst of toen ze het gevoel had gehad gevangen te zitten in de bergen, de plek waar ze nooit aan had kunnen wennen. Toen had de gedachten hem weer terug te zien haar overeind gehouden. Ja, hij had hun leven verpest. Hij had keuzes voor hen gemaakt en dat was niet goed te praten. Dat stukje zou voor altijd pijn blijven doen, maar ze had hem vergeven. Ze wilde niet dat hij zou sterven zonder te weten dat ze altijd van hem gehouden had. Al vanaf de eerste keer dat ze hem als apprentice tegen was gekomen. Ze was zo blij geweest om een vader te hebben, dat het haar niet eens had uitgemaakt dat hij van de Elite was geweest. Toen hij ook nog eens was opgeklommen in rang als leader van de BloodClan had ze hem met bewondering gevolgd. Dat was haar vader en nu gaf hij aan dat hij had geweten dat ze het wel kon. Was dat de reden geweest? De reden waarom ze haar hadden op laten groeien in ThunderClan en niet in de Elite. Nee, dat was niet logisch. Niet in haar kop tenminste.

Toen begon Shark ineens over een zusje in de bergen. Waardoor er kort kwaadheid door haar ogen flitste. Hoezo de bergen? Hoe kon hij in StarClan’s naam de plek kiezen die zij zo verafschuwde. Om daar nog een kitten te maken… Ze slikte haar boosheid in. Daar ging ze zich later wel druk over maken. Ze moesten eerst hun vader redden. Dat was natuurlijk een gedachten tegen beter weten in. Ze liet een verstikkend geluid horen toen zijn lichaam stil kwam te liggen en Rascal een zacht vaarwel aan Shark prevelde. Ze liet haar bebloede poten van hun vaders lijf afglijden. Het had geen zin meer, hij was dood. Ze huilde niet meer, het leek allemaal opgedroogd, bekoeld. Alsof het verstompt was. Haar omgeving leek ineens een soort tunnel en door die tunnel kwam een kattin gelopen.

Haar haren kwamen rechtovereind toen ze haar een vieze ThunderClanner noemde. Ze werd direct weer naar de realiteit getrokken. Ondanks die kloppende pijn in haar geweten, brachten die woorden haar weer bij haar positieven. “Goh grappig om dat uit jouw bek te horen komen.” Haar stem droop van het sarcasme terwijl ze de grijze poes venijnig aankeek. Toen begon ze haar ook nog eens te beschuldigen en dat was te veel voor Eveningglow. Haar nagels gleden uit hun hulzen en ze stormde op de andere kattin af, maar op de helft brak ze haar aanval af omdat Rascal er ineens tussen sprong. Ze kon niet meer genoeg afremmen, waardoor ze tegen hem aankwam. Gelukkig had ze uit reflex haar nagels alweer ingetrokken anders had ze hem misschien ook nog extra verwond. “Wat doe je nu Rascal!” Riep ze geschrokken uit.

Hun broer begon te blaaskaken dat het zijn schuld was, waardoor ze nog bozer werd. “Hij heeft je leven gered, maar dan is het jou schuld nog niet! Het waren die vervloekte honden. Verman je eens.” Snauwde ze. Toen pas drong het tot haar door welke naam hij had genoemd. Die naam had ze vaker gehoord. In de uitleg over de rest van hun familie, dit was hun zus met de kittens. Haar felgele ogen werden groot terwijl haar woestheid weer plaatsmaakte voor ongeloof. Wacht eens even… En toen zei hij het. Zij was hun volle zus. Dit was haar zus en ze waren elkaar net bijna in de haren gevlogen. Mousedung, wat moest ze met deze situatie aan. Ze wist zich even geen houding meer te geven terwijl ze Shallow aanstaarde. “Hij hield van je.” Zei ze toen zachtjes terwijl ze naar het stille lijf van hun vader keek. “Dat zei hij net nog.” Haar blik gleed weer naar haar zus. Dus, was het de wil van StarClan dat hun ontmoeting op deze manier moest verlopen? Lekker dan…