Exogenesis

Haar oren waren plat tegen haar nek gedrukt, haar ogen groot en strak gericht op het kleine muisje dat op de grond naar enige restjes van voedsel zocht. Ze was nogal erg vastberaden op haar jacht. Vooral nu het kouder werd, en prooi zeker schaarser werd. Ze kon beter van haar vangst genieten nu het nog kon. Daarom aarzelde ze ook niet om naar voren te schieten, zo op de muis af. Helaas had het kleine beest haar zien afkomen. En was het al snel op een rennen gezet. Maar de grijze kattin gaf niet snel over. Ze liet een gefrustreerde grauw horen voor ze achter haar prooi aan rende. Verdomd beest. Tot haar geluk was ze het diertje sneller af, en sprong ze er zo over heen om het pad te blokkeren. Voordat de muis de kans kreeg om een andere weg te vinden plaatste ze haar voorpoot op zijn staart en beet ze gauw zijn nek door. Haar tand kwam net in een slagader en plots voelde ze haar snuit warm worden. De sterke, doordringende geur van bloed zei al genoeg. Een rommelige vangst, maar het was tenminste wat het was; haar vangst. Shallow likte het bloed af met haar tong. "Klein, dom ding." Mompelde ze met een kleine lach. Een binnenpretje. Hij had het haar niet makkelijk gemaakt. Maar nu was zijn lichaam koud aan het worden. Zijn dood was afhankelijk van haar geworden. Ze had zijn lot bepaald en dat vond ze al te vermakend.
Ze pakte de grijze muis op en draafde al gauw wat verder weg. De geur van een rogue was niet te missen hier. En ze had nu geen zin in problemen met een zwerfkatje. Niet nu ze eindelijk in rust kon eten. Ver weg van de Elite en ver weg van wie ze echt was.

+ open

Ze was het niet eens op een kat gemunt. Ze mocht wel een BloodClanner zijn, maar een moordmachine was ze niet. En al zeker niet als een kat niks voor haar betekende, als ze gewoon gericht waren op hun eigen pad. Ze had haar gevangen muis tussen haar kaken geklemd terwijl ze een plek probeerde te vinden dat nog niet gemarkeerd was. Verdomme rogues, ze kon heus wel opmerken hoe ze steeds meer plek afpakten. Als zij deputy was zou ze alles doen om ze weg te jagen. Dan kon ze zonder problemen door de bomen zigzaggen.
Maar dat was ze niet, en dat zou ze ook niet worden. Ze was niet al te gepassioneerd met het werk als member, met haar drie hondentanden op haar halsband. Ze voelde zich ook niet gedwongen om zich te bewijzen, al was ze Shark's dochter. Ze bleef nog steeds een member van de Elite. En als het niet om Chawl was, was ze ook rond haar eigen rogue territorium aan het kruipen.
Ze legde haar muis voor haar poten neer toen ze eindelijk een comfortabele plek had weten te vinden. Maar pas toen ze een kat luid hoorde snuiven schoten haar haren overeind. Verdomme, het was ook nergens veilig. En de geur was zeker niet van een BloodClanner, maar misschien was dat nog goed ook. Shallow ademde diep in terwijl ze haar houding rustig probeerde te houden. "Eet smakelijk. Hopelijk is de duif niet vergiftigd." miauwde ze in een bitterzoete stem. "Dat doen twolegs te laatste tijd, ik zou niet van de vogels genieten als ik jou was." Een leugen. Ze wou kijken hoe gefrustreerd ze deze kat kon maken, of zelfs paranoïde maken. Ze leek immers niet op zo een grote uitdaging. Ze had een magere bouw, en leek ook nog rond haar leeftijd te zijn. Als ze een gevecht wou beginnen dat zou Shallow het nog afmaken ook.

Ze had verwacht dat de kat haar wel zou geloven. En Shallow zocht al naar haar lichaamstaal of ze haar wel geloofde, maar toch te koppig was om het toe te geven. 'Alsof ik niet weet hoe zo'n prooi zou ruiken!' Miauwde ze snibbig. Waardoor de BloodClanner voor kort met haar staart zwiepte. Ze moest de rogue eigenlijk een lesje leren. Al dat gebrek aan respect zou ooit haar dood worden. Maar niet nu. Nu was ze rustig haar muis aan het eten - openscheuren - en kon ze wel met rust naast de andere kat zitten. Maar ze kon zien dat ze niet op haar sterkste punt was. En al leek Shallow niet op een vechtersbaasje, een uitdaging met deze rogue kon ze zeker aan.
Uiteindelijk had ze het vlees van de botten van de muis gescheurd. Éen van haar witte voorpoten waren rood van het bloed. Ze was zeker slordig met haar prooi, maar het was deels omdat ze hongerig was, en ook omdat ze de andere kat wou ergeren. Een kleine grom ontsnapte uit haar keel terwijl ze eindelijk de muis naar binnen werkte. Ze likte haar lippen voor ze weer naar de rogue keek. "Gaat het?" Begon ze plots voor een stap dichterbij nam. "Oh, je ziet er beroerd uit. Weet je het zeker dat je neus niet verstopt zit?" Lachte ze. Waarna ze plots naar voren schoot, richting de andere kattin. "Waa!" Grauwde ze, maar maakte al snel een schijnbeweging om niet tegen haar aan te botsen. Ze had geen slechte bedoelingen. Of tenminste niet fysiek. Ze wou de andere immers alleen bang maken. Ze haalde haar neus voor kort op en deed eindelijk weer een paar stappen naar achter. "Aan jou heb ik niks. Je bent niet zo naïef en dom als de anderen. Waar is de lol daaraan?"

Zoals ze wel had verwacht, was de kattin al gauw overeind gesprongen met een hoge rug. Shallow was al gauw weer kalm gaan zitten, wat veraf van de ander. Voor het geval dat zij wel plannen had om haar aan te vallen. 'Misschien komt dat omdat ik geen sier geef om wat jullie bloodclanners zeggen. Leugenaars allemaal.' Miauwde ze, als antwoord op haar opmerking. Shallow trok een wenkbrauw op terwijl ze haar weer aankeek. En terecht ook. Zelfs zij vond het dat BloodClanners leugenaars waren. Als je daar leefde, leefde je alleen voor de rest. Je kon niet echt op iemand vertrouwen behalve op het slagveld. Waar ze erachter kwamen dat ze wel iedereen nodig hadden.
'Heb je die muis van net ook zo af weten te troggelen van een andere kat of is dat het enigste wat jij kunt vangen?' Kwam de volgende opmerking. StarClan, waar kwamen al die stereotypen vandaan? Shallow stond weer op en likte het bloed van het witte gedeelte op haar poot. "Oh dat was vreselijk." Begon ze in een licht dramatische toon. "Ik was rustig hier rond aan het lopen, en zag al gauw een kat met de prooi. En ik had zoveel honger. Oh arme ik. Ik heb hem eerst tegen de grond aangedrukt, en met mijn vlijmscherpe klauwen een mooie snee in zijn buik gemaakt." Haar klauwen schoten uit hun hulzen en ze krulde haar tenen een beetje. Als volgt maakte ze een beweging met haar poot. Zodat de rogue een mooi beeld kreeg op hoe ze haar vangst had weten te krijgen. "En beeld je dit in, schat. Dit is zijn nek, en ik ga langzaam naar zijn buik. Ik zorg er voor dat het open is. Dat hij pijn heeft geleden." Iets te veel informatie voor een leugen. Maar dit was wat ze wou horen, toch? "En dit allemaal... Voor mijn kleine muis."