Young blood.

De nursery was nog steeds een grote en nieuwe plek voor de jonge kitten. Een maan stond ze nu op de wereld en ze moest alles nog ontdekken, met wankele stap en grote oogjes. En verder als de nursery, dat zou ze wel doen wanneer ze daar groot en sterk genoeg voor was, misschien in een maan of twee. Het was niet zo zeer dat ze bang was, maar ze vond dat het wel kon wachten. Voor nu wilde ze in de buurt van haar mama blijven en er was zeker nog veel te vinden en ontdekken in de nursery. Haar doel voor de dag was dan ook om die hoeveelheid nieuwe dingen en katten vandaag een stukje minder te maken, want oh er waren zo superveel katten die ze allemaal nog moest ontmoeten. Zo kwam ze uit bij een ander groepje wat jongere kittens en samen gingen ze spelletjes doen. Ergens in de loop van de ochtend hadden de spelletjes zoals tikkertje en verstoppertje opgehouden en waren ze spelletjes gaan spelen waarin ze zich voordeden als Prey Hunters en Cave Guards die roofvogels versloegen. Geen van hen wist nog echt wat het allemaal inhield om een Prey Hunter of Cave Guard te zijn, of hoe gevaarlijk de roofvogels buiten de cave nou echt waren, maar het was een hele hoop pret en dat was het enigste waar Valley op focuste. Dat was, tot ze net wat ruwer omver werd geduwd dan haar lief was. Echter werdt ze niet boos, maar spelen met die kittens had ze nu ook niet meer veel zin in en langzaam viel haar blik op een andere, grotere en oudere kitten. Wow! Die zag er stoer uit. Maar de kitten vond het niet heel leuk dat zij naar haar aan het kijken was en zei iets op een niet zo lieve toon. Een beetje verbaasd, maar niet afgeschrokken, liep het kleine poesje op de andere kitten af. "Jij stoer," piepte ze als antwoord.

Voor ze het wist stond er een andere kitten bij, iets jonger als haar en zijn vachtje was zo grijs als de stenen om hen heen. Gek, dat hij bijna dezelfde kleur had als alles hier, maar haar vachtje er zo uit stak. Toch besloot Valley daar geen aandacht meer aan te besteden, want de grijze kitten had de vraag gesteld of ze wilden spelen. Ze wilde ja zeggen, maar dat zou niet zo lief zijn voor de andere kitten waarmee ze aan het praten was, toch? Nee, dat zou niet lief zijn. Maar het antwoord van de grote kitten op de kleine grijze was ook niet lief. Ze zei dat ze maar met elkaar meosten spelen. Vond ze het dan niet leuk om met haar te praten. Valley keek haar niet begrijpend aan. Geen zin in een spelletje? Maar spelletjes waren toch leuk? Ze speelde zo vaak spelletjes met haar siblings, hoe kon deze kitten dat dan niet leuk vinden? Was ze zelfs te stoer om spelletjes te spelen? Nee, dat kon niet. Niemand kon daar te stoer voor zijn. Want sommige spelletjes waren super stoer. De kitten richtte haar blik weer op Valley, die koppig terugstaarde. Deze kitten was niet heel lief, hoe stoer ze ook was. Maar...toen werd het kleintje ineens gevraagd waarom ze de oudere kitten stoer vond. Oh, dat was een moeilijke vraag. De eerste gedachte was gewoon stoer geweest, moest er een reden achter zitten. "Uh, jij gwoot en cool" piepte ze dan ook erg tevreden. Ja, dat was een hele goede reden, vond ze zo. En ze was er ook zeker van dat de kitten voor haar ook sterk zou zijn. Heel cool dus.