De duisternis in de grot begon pas laat op de dag weg te trekken. Al die tijd had het steen grijze jong zich terug getrokken in het nest van zijn moeder en tussen zijn siblings in tegen de kou. De snijdende wind kon de grot via een smalle ruimte die de Stam over gelaten had nog de grot binnen komen, maar lang zo veel niet als dat de opening achter de waterval zou zijn geweest in zijn oorspronkelijke staat. Toch was het bitterkoud en was Stone maar wat blij met haar dikke donsvacht al kon die kou er zo nu en dan er toch nog wel eens doorheen komen. Haar nog blauwe oogjes keken even over de rand van het nest en kon al wat vormen herkennen, maar toch was het eigenlijk nog te donker in de kraamkamer waar ze voorlopig nog wel even zou verblijven. Maar de onrust die ze tijdens de donkere uren van de dag nog had weg kunnen stoppen spoorde Stone aan om toch het nest uit te klimmen en opzoek te gaan naar een speelmaatje. Haar pootjes voerde het steen grijze jong langs de nesten tot hij een beweging van het nest naast zich opving. Stone draaide zich er naar toe en piepte een begroeting. Ze was een echte kletskous aan het worden al waren haar woorden nog vaak los en onsamenhangend, maar al doende leerde ze toch. 'Hoi Vallie, same Speele?'vroeg Stone met een wiebelend staartje van ingehouden energie.
@Valley
Onderwerp: Happynis can be so close. 
ma 30 dec 2019 - 23:01