Sometimes having one friend is enough.

Met een snelle beet doodde hij de muis en peuzelde deze binnen enkele happen op. Hij werd er steeds beter in om op een lege maag te gaan jagen. Vlak nadat ShadowClan hem verdreven had, kon hij zich maar amper concentreren op het jagen op een lege maag omdat hij wist dat hij sowieso eten zou krijgen als hij terugkeerde naar het kamp. Toen hij verbannen werd, was hij op zichzelf gericht. Als hij niks kon vangen, zou hij ook niks kunnen eten en hij was op dat moment te zwak om een thuis voor zichzelf te zoeken. Uiteindelijk was hij bij de Twolegplace aangekomene en had daarbij een discussie gekregen met een kittypet die vond dat hij moest verdwijnen. De kittypet had hem duidelijk te laag ingeschat en dat was zijn dood geworden. Toevallig had een BloodClanner alles gevolgd en had hem naar de leader gebracht, waar hij zichzelf eerst moest bewijzen door nog een kittypet te doden en een halsband te bemachtigen. Dat had hij gedaan en uiteindelijk werd hij geaccepteerd. Hij had echter nog niet veel vrienden gemaakt in de tijd dat hij er was, op één kat na dan. Hij ontmoette Brat vlak nadat hij zijn halsband had gekregen en hun karakters bleken elkaar wel te liggen, want na verloop van tijd hadden ze een band ontwikkeld. Alleen bij haar voelde hij zich enigszins op zijn gemak, de rest meed hij als de pest. Hij ontwikkelde ideeën in zijn kopje over hoe hij zo snel mogelijk hondentanden kon verdienen, maar de opdrachten klonken helaas een stuk makkelijker dan de realiteit. Hij had bij Cobra aangegeven dat hij klaar was voor een young one en was nu hard aan het trainen zodat hij hopelijk tegen een hond kon vechten als de tijd rijp was. Voor nu had hij zich even afgezonderd en was momenteel in het Linwood Park, waar hij plaats had genomen op een vreemde verhoging die Twolegs gebruikten om op te gaan zitten. Hij keek rustig voor zich uit en overwoog net om even te gaan liggen toen hij pootstappen achter zich hoorde. Hij keek over zijn schouder en kon een grijns niet verhullen toen hij zag dat het Brat was. “Daar zou je mijn favoriete BloodClanner eens hebben.” Hij schoof op zodat ze naast hem kon gaan zitten als ze wilde. “Hoe gaat het?”

Vallon gaf een knikje toen ze haar antwoord gaf. De laatste tijd was er niet echt iets speciaals in de Elite gebeurd, niks noemenswaardig in elk geval. Hij was druk met plannetjes verzinnen om zijn hondentanden binnen te halen en zijn verleden als warrior van ShadowClan te vergeten en dat was dat. Soms vroeg hij zich wel eens af hoe het gegaan zou zijn als zijn vader wel liefdevol was geweest en zijn broers meer voor hem opgekomen waren, maar dat had nu geen zin meer. Zijn broers hadden duidelijk gemaakt dat ze hem haatten, zijn moeder had dat ook gedaan en meer kon hij er niet van maken. Hij mocht niet in het verleden blijven hangen, maar dat leek juist een bijzonder moeilijke opgave voor hem te zijn. Hij had alles gedeeld met Brat en hij had hem geaccepteerd om wie ze was. Hun karakters hadden elkaar gelegen en er was een vriendschap ontstaan, maar hij had meer prijsgegeven dan zij over haar verleden. Misschien moest hij daar maar eens verandering in brengen. Hij draaide zijn kop en keek haar peilend aan. “Geen noemenswaardige dingen gebeurd dus? Hondentanden die je verdiend hebt of dramatische gebeurtenissen?” Hij grijnsde. “Ik moet met trots toegeven dat ik laatst een opdracht heb gedaan om mijn tweede hondentand binnen te halen en dat ik daar Cobra binnenkort van op de hoogte ga brengen.” Hij onderdrukte een zucht. “Het wordt onderhand eens tijd dat het verleden achter me wordt gelaten,” voegde hij er al mompelend aan toe.

“Je tiende al? Zo, zo. Lekker bezig, hoor.” Hij keek haar met een grijns aan. Hij was oprecht blij voor haar dat ze haar tiende hondentand al binnen had en dus eigenlijk mocht verhuizen naar één van de betere schuren. Het was de schuur was de deputy ook sliep, wat al veel wilde zeggen. Nog twee hondentanden en ze zou het maximum bereikt hebben. Haar ervaring was groter dan die van hem, dus hij keek zeker wel tegen haar op. Maar haar aanzien binnen de Elite was niet per se wat hem bevriend had laten worden met haar. Hij vond haar karakter aangenaam en kon zich wel vinden in haar handelingen en stellingen. Met een hoge rank alleen kwam je er niet bij hem; je moest hem ook echt liggen. En bij Brat was dat dus het geval geweest. “Dat is heel belangrijk voor me dat je dat zegt, Brat. Dat weet je zelf goed genoeg.” Met een zachtheid in zijn blik die ongewoon voor hem was, keek hij haar aan. Zijn staart streek kort langs haar flank. Bij haar kon hij die muur laten varen, al was het maar voor even. De zachtheid verdween en zijn blik werd weer terug hard. “Ga zo door met het verdienen van hondentanden en misschien krijgt Cobra dan eindelijk eens échte hersenen. Als het aan mij had gelegen, had jij allang aan de top van de Elite gestaan.” Hij keek stuurs voor zich uit. “Soms voelt het beleid in de Elite als één grote grap aan. Ik heb van betere tijden gehoord.” Hij had het natuurlijk over het beleid van Claw en Zira, die hij niet had meegemaakt, maar waarvan hij wel wist dat het bestaan had.

“Begrijpelijk, maar het is geen slimme keuze.” Vallon keek haar met een frons aan. “Je zit aan je tiende hondentand, Brat. Die twee anderen maken dan ook niet meer zo veel uit. Je kunt ze net zo goed wel verdienen als niet.” Hij richtte zijn blik weer naar voren. Ergens begreep hij het wel. Ze was al veel langer als hem in de Elite en niemand had haar ooit benoemd voor een leiderspositie, ondanks dat ze best veel gedaan had voor de groep katten. Maar was dat een reden om het al op te geven? Hij was zelf al bezig met hondentanden verzamelen en hij zou het jammer vinden als hij meer in aanzien zou stijgen dan zijzelf. Dat wilde hij ook niet. Hij was ambitieus, ja, maar hij gunde het haar wel heel hard. “Ik denk dat je nog heel even op je tanden moet bijten en dat je dan wel erkend zal worden. Uiteindelijk zal je wel opvallen, Brat. Dat moet haast wel.” Hij stak kort zijn staart uit en liet deze langs haar flank glijden, een non-verbaal signaal van hun vriendschap. “En tot die tijd kunnen we nog steeds plannen maken en heel de buurt terroriseren.” Hij grijnsde naar haar.

Zijn woorden leken een beetje langs haar heen te gaan, maar Vallon kende haar goed genoeg om te weten dat wat hij zei wel binnenkwam, maar dat ze er gewoon niet op wilde reageren. Ook goed. Ze wist hoe hij er over dacht en zo was het prima. Hij draaide zijn kop toen ze aangaf wel een plekje te weten voor hun plannen en meteen kwam hij overeind zodat hij zich richtte naar zijn volledige grootte. Als ShadowClanner was hij al tamelijk groot geweest en had zijn bloedlijn hem gezegend met een goede bouw, maar als rogue en BloodClanner was het er alleen maar op vooruitgegaan. Hij had spieren gekweekt die hij binnen zijn vorige Clan nooit gehad zou hebben en zijn klauwen waren scherper dan ooit door het vele vechten en het overleven. “Welke plek had je dan in gedachten?” vroeg hij nieuwsgierig aan haar. “Ik kan namelijk wel wat actie gebruiken.” De blik in haar ogen verried niet veel goeds, maar dat was juist waar Vallon naar streefde. Met een snelle sprong kwam hij van de verhoging af en wachtte vervolgens op zijn beste vriendin.

Met een schuin oog en met zijn oortje naar haar gericht, luisterde Vallon naar wat Brat te zeggen had. Een grijns ontstond om zijn lippen toen de she-cat over haar plan vertelde. Het was grappig om te weten dat zijn vriendin ook gewoon op onderzoek uitging wanneer er in het kamp geen ruk te beleven was. Zo veel verschilden ze dus niet. En hij durfde te wedden dat andere katten binnen de Elite ook opzoek waren naar problemen zodra er geen young one was om op te leiden of geen andere taken om te doen. Er zouden al vast veel Clan cats zijn die niet meer buiten hun territorium durfden te komen omdat ze zodanig geterroriseerd waren door katten binnen zijn groep. “Als het ook nog een beetje overdekt is, dan kan ik het als toekomstige slaapplaats gebruiken,” bromde hij. “Met die hondentanden gaat het niet veel worden voor de echte koude periode aanbreekt.” Hij grijnsde naar haar. “Je bent altijd welkom om bij me te komen liggen. Ik vermoed dat er buiten mij niet veel ander knap gezelschap is binnen de Elite.” Hij gaf haar plagend een knipoog en gaf vervolgens een knikje op haar vraag. “Ik wil het wel eens onderzoeken,” gromde hij. Hij begon al te lopen en kwam het steentje tegen die zij eerder een harde klap met haar poot had gegeven. Hij sloeg het behendig terug in haar richting. "Als we bezoek krijgen, zijn we beiden toch wel ervaren genoeg om ze weg te jagen."

Vallon trok afkeurend met zijn oortje toen hij de opmerking van Brat hoorde. “Meen je dat nou?” vroeg hij op een schampere toon. “En net toen ik dacht dat er wat uitdaging in zat.” Ach, je kon niet alles hebben. En als het een goede schuilplaats zou zijn voor in de winter, dan zou hij die zeker gebruiken. Brat mocht misschien wel een lekker warme schuur hebben met haar tien hondentanden, maar zo ver was hij natuurlijk nog niet. En dat vond hij vervelend, maar wat kon hij doen? Hij moest hard werken voor die overige hondentanden en hij wist dat dat hem deze winterse periode niet meer ging lukken. De katten die hij weg kon jagen boden zich immers niet aan op een presentatiebladje, evenals de andere opdrachten die hij moest voltooien om überhaupt naar een schuur te mogen verhuizen. “En heeft dat boerderijkatje ook een schuur waar ze in slaapt?” Zijn ogen begonnen gevaarlijk te fonkelen. “Ik zoek namelijk nog een tijdelijk onderkomen voor te verblijven terwijl ik die andere hondentanden spaar. Ze zijn nu niet gelijk achter elkaar binnen te halen.”