It'll never be the same again.

Crowfur’s poten roffelden over de grond terwijl hij achter zijn prooi rende. Zijn spieren spanden zich aan en hij dwong zichzelf om nog sneller te rennen. Hij was de laatste tijd bezig geweest met conditietraining zodat hij zijn apprentices de training kon geven die hij ze moest bieden zodra Stallionstar zijn keuze zou maken. Hij had aangegeven dat hij weer mentor wilde en kon worden en dat zijn verwondingen zodanig genezen waren dat ze hem geen last meer boden. Bovendien was hij ervan overtuigd dat het hebben van één of meerdere apprentices ervoor zou zorgen dat hij zich mentaal beter zou voelen en niet meer te veel zou nadenken over wat er gebeurd was. Hopelijk zouden de trainingen dan een stuk beter verlopen dan de vorige; hij had nogal wat pech gehad wat de trainingen van zijn vorige apprentices betrof. Crowfur spande zich een laatste beetje in en sprong toen. Hij leek wel door de lucht te vliegen, zo hoog sprong hij! Hij kwam met een klap op het konijn neer en beet het gelijk de nek door, waarna hij het tevreden zijnde achter een rots en wat takjes verborg en zijn tocht vervolgde. Hij wist niet precies waar hij heen wilde gaan, maar algauw had hij zijn territorium achter zich gelaten en liep in de richting van Fourtrees. Hij wist niet precies waarom, maar het zicht van de vier eiken bood hem rust. Dat gevoel verdween echter toen hij een scherpe visgeur rook. Herinneringen van vroeger kwamen in eerste instantie opduiken, maar daarna kwamen de herinneringen aan het gevecht met de RiverClanner tijdens de oorlog tussen Wind- en RiverClan weer terug alsof hij het beleefde op dat moment. Hij schudde met zijn kopje om de beelden te verdrijven en toen hij weer helder uit zijn ogen keek, zag hij Chivysniff voor zich staan. Omdat hij geen idee had hoe neutraal zij zich had kunnen houden tijdens het gevecht en dus ook geen idee had wat zij ervan dacht, besloot hij om het op veilig te spelen en een paar stappen terug te nemen. “Chivysniff,” zei hij op een koele toon, maar daarom niet per se onvriendelijk en hij knikte naar haar, geen idee hebbend of hij het respect moest hebben voor haar dat een medicine cat van hem afdwong of omdat hij zijn afstand moest bewaren. Het was allemaal zo’n chaos en de nasleep ervan was groter dan hij voor mogelijk had gehouden.

De reactie was niet vijandelijk. Als hij er zelfs een beetje bij stilstond, dan zou hij durven zeggen dat het positief klonk. Wat redelijk ironisch was na het leed wat ze elkaar toegebracht hadden. Niet alleen RiverClan, maar ook WindClan had ervoor gezorgd dat er verliezen geleden waren aan de kant van de andere partij. Alleen stond er natuurlijk in de Warrior Code dat Medicine Cats daarbuiten moesten staan en als hij haar reactie goed kon inschatten, dan was ze zich daar maar wat bewust van. En dus was het voor hem moeilijk om boos op haar te zijn. Zij had immers niks gedaan. Zij had niet net gedaan of ze dood was, was niet terug overeind gesprongen en had niet het leven van een senior warrior van zijn Clan opgeëist, ook al zat de kat wel in haar Clan. Maar wat had WindClan gedaan? Een jonge elder gedood. Het was haar eigen schuld en Crowfur was nog steeds van mening dat Butterstar beter op haar katten had moeten letten, maar het was een laffe actie geweest. Opeens was alles één grote chaos geworden en was het niet meer duidelijk wie de dader en wie het slachtoffer was geweest. Crowfur wist niks meer zeker en dat verwarde hem verschrikkelijk. Zijn stem was even getroffen door emotie en dus was het enige wat hij uit kon brengen een knikje. Want wat verwachtte ze dat hij zei na alles wat er gebeurd was? Hij kon niet boos op haar zijn en haar staan afsnauwen, maar hij kon ook moeilijk doen alsof er niks gebeurd was. Het was allemaal zo ellendig. “Mijn lichamelijke verwondingen zijn genezen,” sprak hij koeltjes. Nu de inwendige nog. “En hoe is het met jou?” Neutraal houden. Dat bleek het beste te zijn.

Crowfur had verwacht dat zijn koele houding zijn vruchten af zou werpen en dat ze boos of gekwetst terug zou reageren, maar dat was niet waar. Zijn blik richtte zich weer terug naar zijn poten toen hij opeens pootstappen hoorde. De afstand tussen hun werd verkleind en alle spieren in Crowfur’s lichaam spanden zich aan toen de she-cat zich tegen hem aandrukte. Aangezien hij van bouw vrij klein was, ondanks het feit dat hij een senior warrior was, lukte het haar om hem volledig te omhelzen. RiverClangeur vermengd met de geur van kruiden en een andere zoete geur die van haar moest zijn, drong zijn neusgaten binnen. Zijn eerste reflex was om haar van zich af te duwen, maar opeens voelde hij zich… getroost. Getroost omdat de enige kat om wie hij net zo veel gaf als zijn dochter zijn gedrag had afgewezen en helemaal doorgedraaid leek te zijn. En opeens was hij niet meer in het heden, maar in het verleden, nog voordat Leopardpaw geboren werd. Heel even kon hij bijna weer háár zoete geur ruiken, haar witte pels dicht tegen hem aan. Toen begon Chivysniff te spreken en vervaagde de herinnering. Een schuldgevoel kwam bij hem op die zo sterk was dat het hem bijna tot de grond bracht, maar hij wist zich staande te houden. Hij leunde onbewust tegen Chivysniff aan, liet zijn neusje tegen haar pels rusten om haar geur in te drinken, die op dit moment vrij troostend was. En toen merkte hij het op. De manier hoe ze sprak. Het was… anders. Alsof ze zelf niet goed wist wat ze zei. Hij maakte zich los van haar, maar niet voordat hij haar een dankbare lik over haar oor had gegeven. Hij uitte in daden wat hij nooit in woorden zou kunnen uiten, niet zolang zij van een andere Clan was. Ergens kwam het in hem op dat dit niet hoorde. Maar ja… had StarClan het gevecht tussen RiverClan en WindClan wél goedgekeurd dan? Hij dacht van niet. “Wat is er gebeurd, Chivysniff?” vroeg hij, deze keer voldoende stappen naar achteren zettend zodat ze elkaar konden aankijken. Ze kon die vraag op de manier opvatten hoe ze wilde. Het was aan haar om eerlijk te antwoorden of het achterwege te laten.

Het duurde een tijdje voor ze antwoord gaf. En toen ze antwoordde, ging het gesprek de andere kant op. Ook wel naar de emotionele richting, maar niet die hij verwacht had. Hij spande zich in en luisterde naar wat ze te zeggen had. RiverClan had boete gedaan, RiverClan had boete gedaan… En opeens viel het hem binnen. Opeens begreep hij waarom ze zo aanhankelijk was, waarom ze dingen deed die ze waarschijnlijk eerst niet gedaan zou hebben. Waarom ze hem toeliet en waarom ze vond dat RiverClan en WindClan het goed moesten maken. RiverClan had niet geboet, maar zíj had geboet. Hij begreep waarom ze de woorden zo raar uitsprak, waarom er een korte twijfeling leek te zijn voordat ze iets zei. Ze was haar gehoor kwijt. Hij wist niet hoe het gebeurd was of waarom, maar toch was het zo. Hij kon zich niet herinneren van vorige keren dat ze doof was geweest, van vorige Gatherings of wat dan ook, dus het moest iets zijn geweest dat recent geleden gebeurd was. Een schok ging door hem heen toen hij haar pootje tegen zijn borstkas voelde, precies op de plek waar zijn hart klopte. Zijn oren zakten naar achter toen hij besefte dat ze veralgemeende. Ze wilde niet langer dat hij haar vergaf, maar ze wilde dat hij heel haar Clan vergaf. “Chivysniff…” Hij liep zijdelings langs haar en duwde haar kin met zijn staart omhoog zodat ze elkaar recht aankeken en dat ook bleven doen, want hij wilde dat ze zijn woorden kon lezen als hij ze zei en dat hij ze geen tweede keer hoefde te herhalen. “Ik weet niet of ik dat kan,” spelde hij op een duidelijke manier voor haar. “Maar ik weet wel dat ik jou vergeven heb.” Hij slikte. “Er zijn te veel dingen gebeurd om dit nu achter me te laten, maar ik ga mijn best doen.” Hij slikte opnieuw. De laatste keer dat hij een belofte had gemaakt naar een RiverClan she-cat, was dat behoorlijk verkeerd afgelopen. De intimiteit van zijn handeling, zijn staart onder haar kin, viel hem nu pas op en snel trok hij zijn staart terug. Hij voelde zijn huid onder zijn pels warm worden en slikte. Waar was hij mee bezig? Waar was hij verdomme mee bezig?