Waterpaw had verhalen over Greenleaf gehoord. Dat de bloemen hun extra mooie kleuren lieten zien en dat er overal mooie beesten en insecten waren. Waterpaw had altijd al belangstellig gehad voor felle en zuivere kleuren. Vooral ook omdat het zijn aandacht het meeste trok en het ThunderClan territorium toch wat kleurrijker maakte. Maar toen Newleaf en Greenleaf voor de deur kwamen, had hij niet verwacht dat hij constant jeuk aan zijn ogen had en moest niezen. Nu leek het alsof hij gehuild had, maar om eerlijk te zijn wou hij gewoon zien zonder problemen. Hij moest vroeger of later toch langs Mistgaze en Rousebell gaan, want zo te zien was hij de enige die er last mee had. Vooral nu hij ook moeilijker ademde.

Hij liep door de struiken richting Fourtrees. Omdat het de plek was dat hem de minste klachten gaf. En hij vond het ook altijd spannend als er een andere Clankat hier langs kwam. Hij was wel voor een tijdje weggeweest nadat hij Acorndust was tegengekomen. Gelukkig dat hij nu wel wist wat en waar het ThunderClan territorium was, dus zo een fout maakte hij niet meer.
Hij was amper een paar minuten op vierboom toen hij de licht met rode vacht van een zeker bekende kattin opmerkte. Hij had haar sinds lang niet gezien en ondanks dat zij hem een klap had gegeven gaf hij haar toch een brede glimlach. ”Pepperpaw!” Begroette hij haar voor hij een stap naar voren deed, maar weer eentje naar achter nam. Hij wou haar immers niet weer alarmeren.

De kattin leek iets minder gexchrokken te zijn van zijn aanwezigheid dan hij had verwacht. Waterpaw's glimlach werd wat breder toen Pepperpaw een voorzichtige lach liet zien. "Hey Waterpaw!" Begroette ze hem terug. Dat zag hij dan wel als een uitnodiging, en liep met snelle passen naar de ShadowClanner toe. "Jij bent hier vast al weleens geweest," miauwde hij terwijl hij naar de vier bomen keek. Hij kon zich nog herinneren hoe hij Acorndust tegen was gekomen. Oh man, dat zou hij niet vergeten, nee. "Ik had niet verwacht dat jij hier was. Van alle katten in alle Clans kom ik jou tegen! En dit keer sta ik niet op jouw territorium." Sprak hij als volgt met een klein lachje. Zijn groene ogen keken in de blauwe van Pepperpaw, voor hij eindelijk naast haar zat. Hij kon wel wat spanning voelen, maar dat moest waarschijnlijk aan de she-cat liggen. Want zover hij wist waren ze gewoon vrienden.

Hij was dankbaar dat hij haar niet nogmaals liet afschrikken, en probeerde hij om zo charmant en vriendelijk mogelijk te kijken. Om nog steeds haar aandacht vast te houden. “Een paar keer. Je ontmoet hier veel katten en dat vind ik leuk,” gaf ze toe met een zachtere glimlach. Waardoor Waterpaw's glimlach zelf de hare weerspiegelden en ook wat zachter werd. “Jij dan? Ben jij hier al vaak geweest?” Toen haar blauwe ogen weer in de zijne keken voelde hij het plotseling gloeien bij zijn wangen, maar hij lette er ook niet erg op en schudde zijn kop. "Eh... Nee." Gaf hij eerlijk toe. "Alleen twee keer. Eentje was met mijn mentor en de vorige was met de jouwe..." Voegde hij toe terwijl hij ongemakkelijk zijn keel schraapte. Oh verdomme, dit duurde te lang. Hij moest iets zeggen, wat als ze zich straks verveelde? Kon hij iets verzinnen? Ja. Nee? "Mijn vader komt hier vaak, heb ik gehoord." Kwam er opeens uit. Zijn oren lichtelijk naar achteren gedrukt. Dat hoorde niet uit zijn mond te komen, maar hij voelde zich gewoon nerveus. Alsof hij nogmaals verhoord werd. Alleen had Pepperpaw een zachtere atmosfeer. En was hijzelf daar compleet een idioot ervoor.

Kennelijk wist zijzelf er ook niks van. Dus dan had Acorndust waarschijnlijk zelf besloten om hem te bezoeken. "Papa zou echt een andere deputy moeten kiezen..." Miauwde ze erachteraan. Waardoor Waterpaw zijn oren weer naar voren spitste. Zijn staart nerveus heen en weer zwiepend. Papa? Had zij de leader als vader? Zijn wenkbrauwen waren lichtjes opgetild, maar besloot om het niet na te vragen. Misschien mocht hij het niets eens weten. "Wie is jouw papa dan?" Kwam de vraag teruggekaatst. De rode apprentice nam een stap naar achteren en schraapte zijn keel. Oh, ja. Dat kwam ook uit zijn mond. Hij had al op zijn kop gekregen toen Mistgaze hem bij de grens gevonden had. En gelukkig had hij niks gezegd toen Acorndust hier was. Zijn vacht tintelde lichtjes voor hij weer terug naar Pepperpaw keek. Haar kon hij vertrouwen, toch? "Eh... Een warrior in ShadowClan," begon hij langzaam. Voorzichtig, alsof hij haar nog aan het vragen was of hij haar wel kon vertrouwen. "Ik weet zijn naam niet meer, maar ik weet dat hij op mij lijkt. Rood en groene ogen. Ik weet niet of het je bekend voorkomt?" Hij kon nog wel eens in de problemen komen door dit zulke dingen. Maar hij voelde zich wat meer op zijn gemak bij de she-cat. "Vertel het niet aan jouw mentor. Of jouw vader." Voegde hij toch maar toe. Zolang ze wel begreep waarom.

Waterpaw had vele reacties voorgesteld, maar hij had niet verwacht dat Pepperpaw juist blij zou zijn door het feit dat hij niet volbloedig ThunderClan was. "Oh jij bent ook halfclan!" Miauwde ze enthousiast. De rode kater keek hij voor kort twijfelend aan voor hij haar maar een knik gaf. Wacht, "Ook?" Kwam er plots uit. Had de kattin ook een vader in een andere Clan? Nee, ze had zelf iets gezegd over dat de leader van ShadowClan haar vader was. Maar dan was haar moeder uit een andere Clan. De rode kater was op het punt om meerdere vragen te stellen, maar de kattin was hem al voor. "Huh? Weten papa en Acorndust het dan niet?" Kwam de vraag. Dus Tallstar was inderdaad haar vader. De kater schudde zijn kop deze keer. "Nee, dat mag niet." Vertelde hij haar. Hij kon nog precies weten wat Mistgaze hem over de warrior code verteld had. "Nee," zei hij nogmaals. "Ze zullen mij niet meer vertrouwen. Dan wilt ShadowClan én ThunderClan mij niet hebben." Zijn stem brak lichtjes aan het einde. Hij gaf toe dat hij daar wel bang voor was. Straks zou Mistgaze misschien niet meer met hem willen praten. En wat als hij het ook bont had genaakt voor zijn moeder? En zijn zusjes? "En eigenlijk gaat het niet om een halfclan-relatie. Ik heb twee moeders en dat gaat moeilijk met kittens maken. Dus ze vertrouwden mijn vader. Omdat hij een oude vriend van hun was." Hij schraapte zijn keel. Hij hoopte maar dat ze het wel begreep. "Ik weet eigenlijk niet waarom ik het aan jou vertel. Het is- ik geloof niet dat je het aan iemand verteld, toch?" Hijzelf was behoorlijk slecht met het houden van geheimen. Eventueel zei hij wel iets wat niemand mocht weten. Maar of het voor Pepperpaw hetzelfde gold wist hij nog niet.

"Ja, mijn papa is Tallstar en mijn mama is Tinderlight uit Windclan, al is mama dood.." Antwoordde de kattin zijn vraag. Waardoor hij voor kort zijn snorharen voelde trillen. "Oh," ze was half-clan, en haar moeder was dood. Waterpaw kon zich niet inbeelden hoe zijn leven zou zijn als hij Swallowflight verloor en naar de Clan van zijn vader moest gaan. Vol met vreemden die vroeger ooit je vijanden waren... "Dat is... Dat klinkt niet fijn. Mijn echte moeder is ook dood. Maar ik heb gelukkig nog Swallowflight die voor me zorgt." Zei hij, voordat hij naar beneden keek. Hij wist niet wat hij in zulke situaties moest doen. Anderen troosten was niet zijn sterkste punt.
Gelukkig was de atmosfeer al gauw veranderd, en voelde hij plots haar pootje zijn snuit aanraken. Maar dit keer was het wat zachter dan de vorige keer. Dus hij kon er dit keer wel om glimlachen. "Onzin! Ik ben ook welkom in Shadowclan dus dat is onzin." Verklaarde ze meteen, alsof ze behoorlijk zelfverzekerd was over haar ervaring. Uiteindelijk had hij haar wat uitgelegd over hoe het echt zat met zijn vader, maar haar antwoord op zijn vraag had hem wel wat gealarmeerd. "Ik.. denk het niet?" Zei Pepperpaw. O jee, waarschijnlijk was ze net zoals hem. Iemand die graag zijn mond voorbij praatte.

De rode kater bleef stil voor een paar seconden. Nog steeds de ander apprentice aanstarend. Uiteindelijk sprong hij opzij en tikte haar voorpoot aan met de zijne. "Tik! Jij bent 'm nu." Miauwde hij speels voordat hij plots wegrende, naar de andere kant van Fourtrees. Is kijken of ze het spel wel begreep. Hij wou immers hier afspreken om met haar om te gaan, zonder dat er problemen waren. "Kom dan!"