Even rekte ze haar uit. Haar pootjes werden naar voren gebracht haar achterwerk ging de lucht in en haar kleine nageltjes kwamen naar buiten. Haar mond werd opengedaan waar vlijmscherpe tandjes te voorschijn kwam. Ze was net wakker geworden, en waarschijnlijk zou het vandaag gewoon hetzelfde doen als altijd. Zoals ze altijd deed ging ze eerst naar de voedselhoop, nam een muis. At deze op. Ging naar buiten en begon te jagen. Dat deed ze de hele dag door. Hoe kon ze haar anders nuttig maken? Door daar maar te zitten werden er geen monden gevoed. Foxpaw zocht de laatste tijd geen gezelsschap meer, ze wist ook niet wat er was gebeurt met haarzelf. Ze voelde haar vooral in de steek gelaten, niet op haar gemak. En voelde haar vooral minderwaardig. De vroegere lieve, behulpzame Foxpaw was nu niet meer de Foxpaw van vroeger. Ze had de moed ookal opgegeven ooit een mentor te krijgen. Ze wachte al zolang en elke keer dat er mentor's hun apprentice kregen, hoopte ze dat zij ook eens werd uitgekozen. Maar dat was nooit het geval geweest. Ze ging zitten bij die gedachten en keek sip naar de grond. Waarom deed ze eigenlijk nog moeite voor de Clan? Ze was volgzaam en heel Loyaal. ALs ze dat niet was geweest was ze het al lang afgetrapt. Ze stapte door. Ze liet zelfs haar prachtige stem niet meer horen. Haar passie voor zingen, ze liet het niet meer merken. Waarschijnlijk had iedereen van de Clan al opgemerkt dat er iets schol met de prachtige Wit-Rosse poes. Maar ze was niet alleen depri omdat ze geen mentor had. Ze miste haar ouders, en vooral haar best vriend Ashpaw. Haar ouders waren gestorven. En Ashpaw praatte niet meer met haar. Het was ook al lang geleden dat ze hem nog was tegen gekomen. En stiekem snakte ze eigenlijk naar liefde, warmte, vriendschap...Maar elke keer opnieuw ontwijkte ze iedereen. En nu was de vraag of er ooit nog iemand voor haar zou klaar staan.
&Lostpaw
Onderwerp: Hoping for a better life 
di 27 dec 2011 - 23:11