RiverClan Ceremony [11-19]

Het werd weer tijd voor een ceremonie. Panther sprong op de leader's den om vanaf hier de clan toe te spreken. "Laat alle katten die oud genoeg zijn om zijn of haar eigen prooi te vangen verzamelen voor een ceremonie!" weerklonk zijn stem door het kamp, waarbij hij rustig wachtte tot iedereen die zich aangesproken voelde zich verzameld had.

Kittens -> Apprentice (Mentor)
- Stormkit -> Stormpaw (Appleseed)
- Lilykit -> Lilypaw (Stormlight)
- Dreamkit -> Dreampaw (Icecream)

Apprentice (Mentor)
- Grizzlypaw (Ashgaze)
- Lionpaw (Sorrelpool)
- Springpaw (Aquamoon)
- Rainpaw (Seahawk)

Apprentice -> Warrior
- Firepaw -> Fireside

Mededelingen
- Er zijn twee kittens ontvoerd door een beruchte BloodClanner, Lethal. Het gaat om de kittens Crabkit en Ravenkit.

Hoewel de laatste mededeling zorgde voor droevig nieuws, zetten de nieuwe apprentices echter een opgewekte toon voor de ceremonie en de nieuwe warrior al helemaal. Hoe meer warriors hoe beter, nu het winter werd. Hierbij sloot Panthergrowl de ceremonie af. "Bij deze is de ceremonie beëindigd. May the river provide."

Hij wilde net een prooi van de hoop verse prooi halen toen de stem van Panthergrowl door het kamp galmde. Meteen draaide de leerling zich om en dacht na. Wie zou nu zijn mentor worden? Eindelijk een nieuwe mentor! Dat had langs geduurd, maar Lionpaw ging netjes naast de andere leerlingen zitten en luisterde naar wat er gezegd werd. Het was wel een erg korte ceremonie... Maar ach toen hij naar voren geroepen werd stapte de blauwe leerling naar voren en rekte zijn nek uit om met zijn neus die van Sorrelpool aan te raken. Zijn ogen straalde. Ja hij wilde zo snel mogelijk weer gaan trainen, maar daar zou hij toch op moeten wachten tot de tijd daarvoor was natuurlijk. Maar daarna ging Lionpaw weer zitten en keek toe tot de rest van de ceremonie, maar trok zijn lip op toen Panthergrowl over de vermiste leerlingen begon. Tja het waren beide pesten, maar het bleven kittens van de Rivierclan! Daarna trippelde de blauwe kater weer naar Sorrelpool en keek de rossige kat vragend aan. 'Wanneer beginnen we?' vroeg Lionpaw en hij wachten af, maar voelde zijn staart ongeduldig op en neer Wipwap.

Ze kwam net binnen gelopen met een grote zilveren vis toen ze Panthergrowl hoorde oproepen voor de ceremonie. Ze stapte eerst naar de hoop verse prooi toe en dacht dat ze toch geen mentor zou worden. Zo als gewoonlijk bleven de meeste katten een eindje uit haar buurt. Ze was het zo gewend dat Aquamoon het niet eens meer zag. Maar toen haar naam als mentor werd genoemd voor Springpaw richten ze haar kop eerst verrast op, maar stond wel op. Het leek wel een droom... Maar toen ze haar neus die van Springpaw aanraakte voelde ze dat het echt was! Er ging een gemurmel door de (NCP) katten die naar haar en Springpaw keken. Ze kon het altijd nog niet geloven. 'Ik zie je straks buiten het kamp.' miauwde ze vriendelijk naar Springpaw en ze glimlachte vriendelijk. Daarna ging ze weer op haar plek zitten en merkte dat de katten nog verder weg gingen zitten. Aquamoon kon altijd nog niet geloven dat de twee kittens weg waren. Ze schudden haar kop en toen de ceremonie voorbij was stond ze op en liep het kamp uit om daar an de waterkant op Springpaw te wachten.

De bruin-witte kater was zijn borstkas aan het wassen toen hij vanuit zijn ooghoeken zag hoe er een zekere grijze verschijning richting de Leaders Den liep en erop sprong. Zijn blauwe ogen vernauwden zich. Lag het aan hem of deed de Deputy hier alleen nog Ceremonies? Hij snoof en liep net als de rest van zijn Clan richting de Ceremony en liet zich neerploffen op de grond. Veel bijzonders zal er wel weer niet te melden zijn dacht hij schamper. Diverse kittens werden Apprentice en een aantal van hen hadden een nieuwe mentor nodig. Hij trok met zijn oren toen Panthergrowl de naam van Rainpaw liet vallen en er vervolgens zijn naam aan koppelde. Hij? Mentor? Hij had een verwonderde blik in zijn ogen toen hij naar voren stapte en Rainpaw's neus kort aantikte. "Voor de ochtend wil ik je bij de uitgang van het Camp zien" miauwde hij streng en hij liep terug naar zijn plekje in de menigte. Wauw, hij was gewoon net mentor geworden! Als laatst was er nog een nieuwe Warrior wiens naam hij meeriep met de rest, daarna was de Ceremony afgelopen en keek hij nog even naar Rainpaw. Morgen zouden ze gaan trainen.

tag: Rainpaw

☇

Panthergrowls stem galmde door het kamp en Shrimpkit spitste haar oortjes. Snel rende ze de Nursery uit, zeker weten dat ze niets zou missen. Misschien zou deze Ceremony veel goeds brengen, zoals dat Crabkit en Ravenkit weer terug het kamp in zouden zijn!
De kleine kitten wurmde zich tussen de andere katten door en ging vooraan zitten. Ze keek even snel om zich heen, alsof ze haar zusje en de zwarte kater zag zitten. Misschien zou het wel een verassing zijn?
Ongeduldig wachtte Shrimp op alle kits die Apprentices werden en hoe ze hun mentoren kregen. Even spitste ze haar oortjes toen ze haar papa's naam hoorde vallen. Hij was blijkbaar mentor geworden, wat goed! Toch had ze nog niets gehoord over de twee vermiste kittens, dus kneedde ze zenuwachtig de grond met haar pootjes toen er een Apprentice tot Warrior benoemt werd. Ze zouden toch wel weer terug zijn?

Haar oortjes gingen als vanzelf opzij hangen en ook haar schouders zakte naar beneden toen ze de woorden van Panthergrowl hoorde. Ontvoerd door een beruchte BloodClanner? Ze kende die Clan niet, alleen maar van enge verhalen die ze liever niet aanhoorde. En de naam Lethal zei haar al helemaal niets. Maar wat ze wel kon begrijpen was dat Crab en Raven voorlopig nog niet terug zouden komen.
Shrimpkit keek naar de grond, niet goed wetend wat ze nu moest doen. Moest ze zelf maar op zoek gaan? Nee, dat was zeker niet verstandig. Haar papa zou hen wel redden, samen met Rainpaw en de rest van de Clan. Het moest wel goed komen. Dat moest!
Ze zuchtte, wetende dat er verder niets meer belangrijks gezegd zou worden. De crème kleurige kitten draaide zich om en sjokte weer terug naar de Nursery. Ze verheugde zich er wel op om lekker tegen Hermitkit aan te liggen en in slaap te vallen. Hopelijk ging de tijd dan snel voorbij en waren Crabkit en Ravenkit weer veilig terug in RiverClan...

Elke dag was er eentje te veel, iedere dag maakte hem nerveuzer. Hij moest en zou Crabkit en Ravenkit terugvinden. Ten overmaat van ramp was Rosepaw ook nog verdwenen, de apprentice die het meest dichtbij het drama was geweest. ’s Avonds in zijn nest huilde hij zichzelf in slaap. Anderen mochten het zwak vinden, maar hij miste Crabkit om hem heen. Hij miste de kleine herrieschopper waar hij zo van was gaan houden. Net zo veel als hij van Shrimpkit en Hermitkit hield. Het interesseerde hem niet dat ze hem een aansteller zouden vinden. Hij ging zijn gevoelens niet tegenhouden. Hij was een open boek, ook in zijn emoties. Die altijd van zijn gezicht af te lezen waren en zijn helderblauwe ogen die precies vertelden hoe hij zich voelde. Dit deed zeer, enorm zeer. Het deed zijn gezondheid niet goed, maar hij moest en zou ze vinden. Dus zocht hij zo lang mogelijk door tot het moment dat hij echt moest teruggaan, omdat ze hem anders op zouden komen halen. Hij was net wat aan het eten toen Panthergrowl een ceremonie aankondigde. Hij keek om zich heen of hij zijn broertje ergens zag, vandaag zou zijn dag zijn. Hij had er altijd zo naar uitgekeken samen met Firepaw op pad te kunnen, maar ergens had de verdwijning van zijn pleegkitten Crabkit en Ravenkit een schaduw er overheen geworpen. Toch dwong hij zichzelf hem bemoedigend toe te glimlachen. Panthergrowl begon met de apprentices. Wacht wat? “Maar ik heb daar geen tijd voor. Ik moet Crabkit en Ravenkit vinden.” Stamelde hij. Hij kon nu toch geen apprentice gaan trainen? Dreampaw een kitten van Honeyspots. Even gleed zijn blik naar de kersverse apprentice, zijn apprentice. Toen keek hij weer op naar Panthergrowl, met een verwarde en bijna smekende uitdrukking. Was dit een manier van Butterstar om zijn aandacht te verzetten? Dat wilde hij helemaal niet, hij moest Crabkit terughalen! Toen zag hij in zijn ogen Shrimpkit naar de nursery sjokken. “Sorry…” Mompelde hij tegen Dreampaw en wierp ook even een verontschuldigende blik naar zijn broertje, voordat hij achter Shrimpkit aanschoot. “Shrimpkit wacht!” Hij duwde zijn kop zachtjes tegen zijn dochter aan.

[Oepsie (a) ]

Stormlight lag rustig in het zonnetje zichzelf te wassen met zijn rechter voorpoot omhoog. Toen de oproep opklonk vanaf de hoge steen. Een geeuw volgde voor Storm op stond en zich omhoog werkten en zijn plaatst in nam tussen de andere warriors. Daar werden ze kittens tot leerlingen benoemd en hij tot Mentor op geroepen. De bruin gevlekte kater stond op en liep naar voren. Hij moest er imposant uit zien vanuit het zicht van de nieuwe leerling. Dat had hij vroeger wel gehad toen hij leerling werd. Stormlight boog zijn kop naar voren om het kleine neusje van Lilypaw aan te raken. 'Morgen wil ik je bij het kamp ingang zien. Dan zal ik je alles leren.' murmelde Storm vriendelijk en hij glimlachte zacht naar het jonge katje voor de bengaal zich terug trok en weer op zijn plaatst ging zitten.

Met langzame, droevige passen sjokte de kleine kitten naar de Nursery. Hopelijk zou de aanwezigheid van haar broertje haar weer wat blijer maken. Dan konden ze samen verdrietig zijn. Klonk natuurlijk niet zo gezellig, maar samen verdrietig zijn vond Shrimpkit een stuk aangenamer klinken dan alleen verdrietig zijn. Ze wist wel dat Honorkit ook verdrietig was, vooral om Ravenkit. Blijkbaar waren zij goede vriendjes geweest. Shrimp vond het heel erg, voor Crab en Raven allebei, want zelfs al vond ze Ravenkit niet de aardigste, dit verdiende hij niet.
Ze spitste kort haar oortjes toen ze haar papa's stem haar naam hoorde roepen, dat ze moest wachten. Shrimpkit haperde even, zette toen twijfelend nog een stapje omdat ze liever niet voor heel de Clan in tranen uit zou barsten, maar toen haar papa dan toch eindelijk bij haar was en zijn kopje tegen haar aan drukte kon ze het niet meer binnenhouden.
Snel draaide de crème-kleurige kitten om en drukte snikkend haar gezichtje in de zachte vacht van haar papa. Stilletjes huilde ze, voor het eerst alle traantjes loslatend. Ze had af en toe wel gehuild, maar nu kon ze het eindelijk helemaal los laten. Niet dat ze er veel aan kon doen om het te stoppen, maar het moment dat de eerste snik er was geweest en ze de zachte aanraking van haar papa voelde, voelde ze zich al een stuk beter.

<3

_{Sorrelpool had al een tijdje geen leerling gehad. Nee, het moest waarschijnlijk zijn geweest voordat ze kittens had gehad. Maar nu was ze alweer enkele maanden aan het werk, de tijd was rijp om voor haar weer die verantwoordelijkheid op zich te nemen. Maar deze keer zou ze een andere aanpak hebben dan vroeger. Ze was nu harder, sterker en dat zou haar nieuwe apprentice alleen maar beter maken. Ze had daarom ook aangegeven dat ze er weer klaar voor was. Meteen was die kans haar dan ook gegund, want Panthergrowl koppelde haar aan een jonge kater. Lionpaw. Een joch van zes manen oud, vers uit de nursery. Prima, die zou ze wel naar haar klauwen kunnen zetten. Hij was enthousiast, ze zag het in zijn fonkelende ogen. Toen namen ze weer plaats in de menigte, nadat ze kort neuzen had geraakt om de band van mentor en leerling te bevestigen. De mededeling dat de kittens waren ontvoerd was een pak naar haar hart. Ze voelde voor hun arme ouders. Omdat ze zelf een moeder was kon ze het verdriet en angst maar al te goed begrijpen. Maar veel tijd om erover na te denken had ze niet, want haar kersverse apprentice stond al te Wipwap voor haar neus. Geduld zou hij dus moeten leren. ‘Morgen, bij het ochtendgloren. Wees niet laat.’ Ze klonk serieus, maar een glimlach stond op haar lippen. Eindelijk trainen was nou eenmaal ook leuk en spannend. Als hij leergierig genoeg was, konden ze vast een goed team worden.}

Shrimpkit braste in snikken uit en instinctief rolde hij zichzelf om haar heen, zodat hij haar afschermde voor iedereen. Niemand kwam in de buurt van zijn kleine meisje, om haar nog meer pijn te doen. Niemand hoefde het te wagen om zich er mee te bemoeien. Ook zijn helderblauwe ogen waren vochtig terwijl hij zijn tong kalmerend over haar vacht liet glijden. Wie het niet zou weten, zou waarschijnlijk zo geloven dat hij de biologische vader was van de kittens, want Shrimpkit en Hermitkit leken op hem. Ook de liefde die hij naar hen uitte was oprecht en puur. Toch was het niet zo en het verdwijnen van Crabkit had er enorm ingehakt. Het voelde alsof hij had gefaald als pleegvader, dat hij hun onrecht had aangedaan. Hoeveel hij ook van ze hield, het was niet genoeg geweest om Crabkit tegen het kwaad te beschermen. Het voelde voor hem alsof hij het niet verdiende hun vader te zijn. “Ik kan je niet beloven dat ik haar zal vinden, maar ik zal er alles aan doen Shrimpkit. Ik zal er alles aan doen om Crabkit en Ravenkit thuis te brengen.” Fluisterde hij zachtjes tegen haar, voordat hij weer doorging met het ritmische strijken van zijn tong over haar crèmekleurige vacht. In de hoop haar te kalmeren.

Ze voelde zich dan nog wat beter toen haar papa zich om haar heen rolde. Ze voelde zich beschermd en ze drukte zichzelf nog wat dieper in zijn zachte vacht. Het huilen stopte niet, maar ze kalmeerde door de ritmische likken die haar papa over haar kopje gaf. Haar papa was de beste, ze voelde zich het veiligst bij hem. Het liefst wilde ze dan ook voor altijd bij hem blijven, zodat ze wanneer ze maar wilde in zijn lange vacht kon verschuilen. Niemand kon haar pijn doen als ze met hem was, daar was ze van overtuigd.
'Ik kan je niet beloven dat ik haar zal vinden, maar ik zal er alles aan doen Shrimpkit. Ik zal er alles aan doen om Crabkit en Ravenkit thuis te brengen,' klonk zijn vertrouwde stem zachtjes in haar oor, voordat hij weer door ging met ritmisch likken.
Shrimpkit snikte nog een paar keer, maar forceerde zichzelf om te stoppen zodat ze wat kon zeggen. De brok in haar keel deed pijn, maar ze was veilig bij haar papa. 'R-Rainpaw zei dat ze hen terug zou halen,' miauwde ze zachtjes. 'Ze komen toch wel terug papa? Dat moet!' snikte ze met een schor stemmetje. Ze hief haar kopje omhoog zodat ze met haar betraande oogjes in de zijne kon kijken. Ze kwamen toch wel terug?

Toen Shrimpkit miauwde dat Rainpaw had gezegd dat ze ze terug zou halen, knikte hij. Hij had al gehoord dat ze dat had gezegd, maar dat had ze niet moeten doen. Zulke beloftes kon je niet maken, zeker niet om dat het BloodClan betrof. Dat waren geen lieve katjes, dat waren gemene en moordlustige katten. Hij wist niet eens zeker of ze nog wel in leven waren… laat staan dat ze ze zouden kunnen bereiken. Hij wist dat hij met de volgende woorden haar hartje ging breken, dat hij haar ging tekenen. Alleen hij kon zijn dochter niet in deze waan laten, dat zou nog oneerlijker zijn. Hij slikte de tranen in drukte zijn kop tegen de hare. “Rainpaw had dat niet mogen zeggen Shrimpkit. Natuurlijk gaan we er alles aan doen! Alleen die belofte is gevaarlijk. Ik zal elke dag zoeken totdat ik niet meer kan, maar ik kan niks beloven lieverd. Dat kan niemand.” Miauwde hij zachtjes. “Het spijt me.” Fluisterde hij toen verstikt. Voor de zoveelste keer voelde het alsof hij had gefaald. Hij had Crabkit niet kunnen beschermen tegen het kwaad en hij kon Shrimpkit nu niet beschermen tegen het verdriet die ze leed. Ook dat lag buiten zijn macht, het maakte hem bijna radeloos. Hij kon ze niet beschermen tegen het leven, iets wat hij zo graag wilde kunnen. Tranen begonnen ook over zijn wangen te stromen.

Zijn zusje hing weleens vaker rond op plekken waar ze eigenlijk niet mocht komen, maar nog nooit was ze onvindbaar geweest. Hij was dan ook erg bezorgd. Niet dat hij dat liet zien natuurlijk, want straks was ze opeens terug en had hij zich gedragen als een baby. Maar toen de ceremonie bijeen werd geroepen kon hij er niet sneller bij zijn. Met grote ogen van schrik hoorde hij het de deputy zeggen: Crab was ontvoerd, samen met Ravenkit nog wel. Hij kon zijn oren niet geloven. Zijn stomme zusje had zich laten ontvoeren. Paniek overviel hem. Ze moest vandaag nog terugkomen. Ja, hij zou haar gaan zoeken. En Shrimp ging mee. Want ook al was ze een bangebroek, voor haar zusje zou ze het vast wel aandurven. Gehaast beende hij zich een weg door zijn clangenoten, terug naar de nursery. Nog voordat hij daar aankwam kreeg hij zijn zusje in het oog. Ze was bij papa aan het huilen, wat hij heel goed begreep. Maar ze moesten sterk blijven. "Papa, Shrimpkit!" riep hij hees, waarna hij voor hen tot stilstand kwam. "We gaan zoeken, nu!"

“A moment later the boy whispered, "I don't think
you're ugly." "Shhhh!" the girl hissed. But hidden by
the deep shadows of the cupboard, she smiled”

Ze was er zo klaar voor. Haar mama zat trots naast haar, haar nepmama zat aan de andere kant. Haar broertjes en zusjes zagen mama niet maar waren net zo blij. Haar trotse kopje stond hoog. Blauwe ogen gefocust op de deputy die zijn plaats nam op de verhoging. Vandaag zou ze Dreampaw worden. Vandaag zou ze het kamp uit gaan. Vandaag zou ze vandaag. Ze hielt haar adem in, pootjes trappelend op de grond van blijdschap terwijl haar siblings hun mentor kregen. En toen kwam haar naam. Dreampaw, het klonk zo COOL door het kamp. En haar mentor.. Ze hielt haar adem in terwijl haar ogen groot werden. De super coole warrior Icecream! Haar kop zwiepte rond om de kater te zoeken. En toen ze hem vond schoot ze omhoog om haar neusje tegen hem aan te drukken. Maar hij keek haar nauwelijks aan. Sprak iets dat ze niet verstond en verliet de ceremonie.

In een klap verdween de warmte om haar een. Haar hart bonkte in haar keel en zelfs mama's stem was niet in haar oor, terwijl die normaal zo liefdevol fluisterde. Ze stond alleen, helemaal alleen met het gevoel dat elke kat in het kamp naar haar staarde. Met haar nagels aan de vloer genageld staarde ze naar de plek waar haar kersverse mentor zojuist geweest was, nu was hij weg. Hij was weg hij was weg hij wou haar niet. Hij wou haar niet hij wou haar niet.

"Mama.." Piepte ze haar lichaam volledig op stelten voor haar poten het onder haar begeven en ze in elkaar stortte tot een klein hoopje ongeluk. De warmte van mama vreemd afwezig van haar vacht. Zelfs mama wou haar niet meer nu.

kings & crowns

Hoewel hij gedacht had dat Icecream een apprentice aanwijzen een goed idee geweest was, leek het erop dat de kater zijn aandacht nog helemaal niet verplaatsen kon naar zijn nieuwe taak. Dat betekende echter niet dat het geen goed idee zou zijn voor zijn warrior om de zoektocht naar zijn verloren kitten voor korte momenten te kunnen staken. Wat hij nu deed was niet gezond en niet alleen Panther maar vooral Butterstar maakten zich zorgen om Icecream. Dat deze het lef had om zijn apprentice, nadat deze net was benoemd, zo in de kou te laten staan verbaasde Panther heel erg. Dit was niet de Icecream die hij kende. Deze warrior was zichzelf aan het verliezen. En dat werd nu alleen nog maar duidelijker zichtbaar dan eerst.

Met grote stappen beende Panther naar Dreampaw toe, het arme ding was haast in elkaar gezakt door de onverwachte afwijzing. De grote kater drukte zijn kop kort tegen het katje aan. "Now, don't you worry 'bout him, he'll turn around," bromde hij met een boze tint in zijn ogen. "Your new mentor is goin' through somethin, with the loss of Crabkit and all, but that doesn't give him the right to treat you like this," Kort tikte hij Dreampaw opbeurend aan. "I'll talk to him, see what's up, and within no time you'll be trainin' with him, if that's what you want," stelde hij voor met een vragende blik in zijn gele ogen.

lauz

“A moment later the boy whispered, "I don't think
you're ugly." "Shhhh!" the girl hissed. But hidden by
the deep shadows of the cupboard, she smiled”

Trillend was de hele wereld om haar heen een waas aan het worden. Ze dacht gelach te kunnen horen. Of was dat slechts in haar hoofdje. Waar was mama, waarom was mama niet bij haar nu? Ze had mama nodig. Mama mama mama.

De grote deputy stond bij haar, duwde zichzelf tegen haar kop aan en trillend keek ze omhoog. Tranen biggelend in haar grote blauwe kijkers. Zijn woorden gaven haar niet het geruststellende gevoel die ze wou hebben. Het was niet mama die tegen haar sprak dat alles goed ging. Haar deputy was een vreemde na 6 manen van voornamelijk met de apprentices en andere kittens spelen en ze kroop wat achteruit, bang voor de enorme gestalte. "Ik ik.. Mama." Piepte ze nogmaals zacht, haar kopje heen en weer schietend, de gezichten van katten om haar heen ziend. "Ik wil weg." Miauwde ze benauwd, niet in staatom op zijn vraag te antwoordden. Een blok zo dik als een heel ingeslikte muis in haar keel. Nergens was mama, mama was er normaal altijd, maar nu was ze nergens en Dream was alleen. Alleen in de wereld.

Lotuspaw haar trainingen gingen goed. Heel goed zelfs. Hij moest toegeven dat ze heel getalenteerd was. Appleseed was trots. Ook toen hij van Panthergrowl te horen kreeg dat hij het zo goed deed, dat hij nog een apprentice kreeg. De deputy had niets gezegd over wie het was, maar sindsdien had hij zijn groene ogen opengehouden voor kittens en voor apprentices die een nieuwe mentor nodig hadden. Er waren veel kandidaten. De eerste naam die Panthergrowl benoemde was toch wel... hij gloeide weer van trots. Nooit zou hij zo gelukkig zijn geweest als bij Lotuspaw, maar deze jonge rakker verdiende het ook wel. Appleseed stapte op hem af en drukte dankbaar zijn donkerroze neusje tegen die van Stormpaw. "Gefeliciteerd, we beginnen straks al met je trainingen." Hij wiebelde gniffelend zijn snorharen. De charmante kater riep nog alle namen mee. Het hele nest werd apprentice en het was altijd zo schattig om te zien. Toen de ceremonie eindigde wilde hij net op staan om de details te vertellen aan zijn nieuwe apprentice toen er wat amok was rond zijn leerlings zusje Dreampaw. Icecream was blijkbaar niet zo blij. Heel begrijpelijk ook, met wat er gebeurd was met Crabkit. Appleseed ging achter het gevlekte meisje staan. Hij hoorde haar zachtjes jammeren, na de sussende woorden van de deputy. Appleseed raakte haar oortje aan met zijn staartje. "Wat vind je ervan als je samen met Stormpaw het territorium ontdekt straks?" Dan kon Panther met Icecream gaan praten en had zij al een lesje voor.

Met grote, hoopvolle ogen had ze haar papa aangekeken. Ze zouden toch wel terug komen? Maar toen haar papa niet meteen zei dat ze dat ook echt zouden doen, kwam de twijfel. De tranen in zijn ogen zorgde ervoor dat ze lichtelijk in paniek raakte. Het zal toch niet...
'Rainpaw had dat niet mogen zeggen Shrimpkit. Natuurlijk gaan we er alles aan doen! Alleen die belofte is gevaarlijk. Ik zal elke dag zoeken totdat ik niet meer kan, maar ik kan niks beloven lieverd. Dat kan niemand,' miauwde hij zachtjes. 'Het spijt me.' Zijn stem klonk verstikt en op dat moment wist Shrimpkit dat de hoop niet groot was. Voor niemand niet. Ze zouden er alles aan doen, papa zou er alles aan doen, dat geloofde ze wel. Maar als haar papa er al niet meer in geloofde... Dan was het toch ook niet zo?
Shrimpkit wist niet goed hoe ze hier mee om moest gaan. Moest ze huilen? Boos worden? Zelf op zoek gaan? Een zucht verliet haar bekje, en ze richtte haar betraande blauwe oogjes naar haar poten. Ze zullen niet meer terug komen. Die kans was in ieder geval heel klein..
'Papa, Shrimpkit!' riep een stemmetje plots hees. 'We gaan zoeken, nu!'
De kleine kitten herkende haar broertjes stem en langzaam keek ze op. 'Zoeken..? Dat mag niet... Ze zijn weg...' snikte ze, haar stem zacht en gebroken.

Hij was zo met zijn kittens bezig, dat hij niet eens doorhad wat er achter zijn rug gebeurde. Hoe eerst Panthergrowl en daarna Appleseed met Dreampaw spraken. Hij had echt niet door wat zijn gedrag met de kersverse apprentice hadden gedaan, dat kwam nog wel en dan zou hij zich enorm schuldig voelen. Zoals altijd. Ook al loste hij het daarmee niet op, actie ondernemen vond hij altijd maar lastig. Het deed enorm zeer om Shrimpkit haar hoop de grond in te boren, maar hij moest het doen. Ze moest de waarheid weten. Natuurlijk zou hij blijven zoeken, maar Crabkit was bij BloodClan en dat maakte het nogal ingewikkeld. Toen hoorde hij hoe Hermitkit naar hen toekwam. Hij keek op naar het katertje en knipperde de tranen uit zijn ogen. “Luister Hermitkit. BloodClan is heel erg gevaarlijk. Jullie moeten mij beloven daar nooit bij in de buurt te komen goed? Ik wil jullie ook niet kwijtraken aan die gemene katten.” Er klonk iets dringends door zijn stem heen. “Met de volgende patrouille ga ik ook weer mee en de volgende daarna ook. We zullen er alles aan doen om ze te vinden echt waar. Wanneer jullie apprentices worden, heel hard getraind hebben, en Crabkit en Ravenkit zijn nog niet terug, dan gaan we samen zoeken. Alleen ga nooit alleen, hoor je mij Hermitkit. Dat is veel te gevaarlijk.” Hij wilde zijn staart om ze heen slaan en ze bij hem houden. Opeens bekroop hem de angst dat ze alleen zouden gaan zoeken en ook ontvoerd zouden worden. Hij moest ze nog beter in de gaten houden en ze nooit uit het oog verliezen.

Onderwerp: Re: RiverClan Ceremony [11-19]