Missing hearts

De kitten was de afgelopen Moon al wat onrustiger geweest. Ze kon niet geheel goed slapen, en miste haar twee maatjes, enorm. Daarnaast had ze door de spanning die door het kleine lichaam heen liep, geen honger. Ze at wel, alleen veel minder dan van een kitten verlangt kon worden. De melk voelde altijd zwaar op haar maagje, waardoor ze met lichte tegenzin, zich er telkens weer toe zette om haar mama niet al te bezorgd te maken. Leaffall was geen prettig seizoen, de problemen begonnen meestal rond die tijd. Kittens waren zwak, en doordat er weinig voedsel beschikbaar was, zorgde dit voor nog meer spanningen onderling. Echter was de parelgrijze kitten zich van dit feit nog niet bewust. Ze was met haar twee Moons gewoonweg te jong om te begrijpen dat er ernst zat in deze zaak. Dat ze niet alleen moest eten om te groeien maar ook om niet ziek te worden.

Haar neus drupte, haar oogjes waren extreem vochtig en haar ademhaling was onregelmatig. Allemaal symptomen van een van de meest ernstige ziekten gedurende Leaffall en Leafbare, Whitecough. Rillend haalde de kitten haar neusje op terwijl ze haar lichte kopje kort schudde en de Nursery verliet. Het was te warm binnen, ze had niet door dat de warmte door haar eigen lichaam kwam die in gevecht was met de luchtweginfectie die ze door haar zwakte en de temperatuursverandering had opgelopen. Haar blauwe oogjes glinsterden terwijl de tranen vrijelijk over haar wangen biggelde, voordat ze zachtjes kuchte. Mistroostig sloeg de kitten haar ogen neer terwijl ze sloom in de richting van een Warrior stapte. Misschien dat hij haar nog wel wat kon troosten, een warme vacht was immers altijd wel welkom. Net zoals een goed verhaal.

De kitten herkende de kater van enkele gesprekken met een van haar vrienden Shrimpkit, hij was haar vader; zover ze van de andere kattin had begrepen. Met een kleine beweging van haar rechteroor kroop ze zacht snuffend naar hem toe waarna ze hem onschuldig aan keek. Onhandig hield ze haar mondje half open, aangezien het ademen extreem zwaar aan voelde. Vermoeid kroop ze zonder een woord te zeggen in zijn vacht terwijl ze haar korte vacht op zette tegen de koele wind. De prettige wind, want het voelde minder warm. Nogmaals kuchte de kitten voordat ze mistroostig de ander aan keek. 'Moe,' Murmelde ze duidelijk uitgeput. Waarschijnlijk zou hij eerder door hebben dat ze er niet goed aan toe was, dan zijzelf kon beseffen. Ze wist enkel dat ze zich niet in orde voelde en dat ze het warm had. Te warm.

De crèmekleurige kater trok kort met zijn oren toen de kleine kitten mistroostig tegen hem aan kroop. Shrimpkit leek veel van Icecream te houden, waardoor ze geen problemen had met het opzoeken van de jonge Warrior. Immers was hij vriendelijk en zachtaardig, anders dan haar papa maar wellicht wel net zo veilig voor een kitten. Hij liet het enkel meer zien dan haar papa, immers was Panthergrowl streng en ferm. Rechtvaardig maar kon hij hels uit de bocht schieten als hij in de gaten had dat katten niet luisterden en daarmee gevaren veroorzaakten. Het was duidelijk dat Honorkit dol op hem was en hem wellicht ook wel een beetje om haar pootjes gewonden had. Niemand zeggen, hoor! 'Dag Honorkit.' Klonk een warme stem in haar oren waardoor ze deze zacht piepend liet hangen. Het galmde na, dit was niet leuk! 'Ik denk dat ik je even meeneem naar Chivysniff en Coyotepaw.' Vervolgde hij even rustig. Waardoor ze haar kopje vermoeid en slapjes optilde en langzaam knikte. Zijn vacht voelde prettig tegen die van haar waardoor ze eigenlijk niet wilde bewegen. Daarnaast was de Medicine Cat Den erg ver weg. Ook al was ze bijna drie Moons, dat betekende niet dat ze deze afstand op dit moment aan kon. Ze was altijd nieuwsgierig en wellicht ook wel een tikkeltje avontuurlijk geweest, zeker toen Ravenkit en Crabkit er nog waren geweest. Haar zwarte maatje zou rond deze tijd Apprentice zijn geworden. Ze miste hem nog steeds, ook al was ze zeer jong geweest toen dit alles gebeurde.

Een zachte hoest rolde over haar droge lippen waardoor de kitten haar neus in zijn vacht begroef. Ze wilde niet verder, ze konden haar wel optillen maar ze ging echt geen muislengte meer bewegen. De kitten liet haar kopje slapjes tegen de kater aan hangen waarna ze zachtjes piepte. 'Niet lopen,' Normaal zou ze goed gemanierd er nog een alstublieft achter zetten, maar het kuchen nam weer de overhand. Haar ogen traanden weer en ze snufte onhandig voordat ze zich heel iets overeind hees zodat hij haar nekvel goed kon pakken. Ze stribbelde nauwelijks tegen, ze was gewoon te moe. Chivysniff en Coyotepaw waren gelukkig twee van haar favoriete katten waardoor ze geen problemen had met hen bezoeken. Ze waren lief, en hadden de kitten al wel vaker geholpen. Immers gaven ze de beste knuffels, misschien dat ze dat zo ook wel wilden doen? Dan had ze nog een vacht om tegen aan te kruipen. Warm, zacht.. Haar oogleden gleden half dicht terwijl ze tegen de kater aan leunde. Wachtende op zijn antwoord, hij zou haar toch wel willen dragen?