Blobby

Gorsekit was druk in de weer om zijn rode vacht weer glanzend schoon te krijgen. Hij had de ochtend gespeeld met een jongere kitten met een mosbal. Het werd bijna een vicieuze cirkel. Nog maar een paar manen geleden speelde hij met Heatkit met een mosbal, en nu was hij opeens de grote kitten. Het was zo raar, en hoe dichterbij zijn ceremonie kroop, hoe spannender hij het vond. Maar voor nu probeerde hij zich er niet al te veel zorgen over te maken. Hij waste zijn vacht en zorgde dat hij ook weer stralend wit zou worden. Misschien zou hij nog wel even het kamp in gaan. Je wist maar nooit. Totdat hij opeens een hallo van achter hem klonk. Hij keek op en zag dat Molekit, een gevlekte kitten iets ouder dan hem naar hem riep. ‘Oh, hoi Molekit,’ miauwde hij vriendelijk, waarna hij iets dichter naar het gevlekte kittentje liep. ‘Hoe gaat het?’ vroeg hij beleefd. Hij ging voor haar zitten en had een voorzichtig glimlachje om zijn smoel.

De wazige kitten kwam naar haar toe en langzamerhand begon ze hem te herkennen als Gorsekit. Hij was niet veel jonger als haar en aardig voor zo ver ze wist. Hij begroette haar tenminste vriendelijk en vroeg hoe het ging, dus dat was een hele opluchting. Het gaat goed," vertelde ze hem, al kwam het er wat weifelend uit. Ze had moeite met liegen en hoewel het niet helemaal een leugen was, vond ze het alsnog niet fijn. Gorsekit was zo beleefd en liet zelfs vallen wat hij aan het doen was om met haar te komen praten. En dan wilde zij hem niet eens vertellen wat er echt aan de hand was. Maar als ze dat zou doen, dan zou hij misschien denken dat ze raar was, of stom. Dat wilde ze helemaal niet! "En met jou, Gorsekit?" Vroeg ze hem dan ook gauw terug. Misschien kon ze zo doen dat er niets aan de hand was, dat ze de waarheid niet wat verbogen had. Hopelijk.

Gorsekit glimlachte breed toen de gevlekte kitten vertelde dat het goed met haar ging. Al hoorde hij lichte twijfel in haar stem. Was het niet waar wat ze zei? Gorsekit keek eventjes naar de grond. Hij wilde ook niet opdringerig zijn om het na te vragen. En als ze niet alles wilde vertellen, was het haar keuze. Al snel kreeg hij dezelfde vraag terug, en hij besloot ook een tikkeltje vaag te zijn. ‘Oh, nou ja, het gaat wel,’ miauwde hij toen toch een beetje onzeker. Daarna keek hij verlegen de gevlekte kitten aan. Zij was een beetje ouder dan hem! Ze moest vast bijna apprentice worden. Misschien was ze wel net zo zenuwachtig als hij was. ‘Jij wordt bijna leerling toch… vind je dat niet.. spannend?’ vroeg hij toen uiteindelijk heel voorzichtig, zijn stemmetje steeds wat zachter wordende hoe verder hij kwam in zijn vraag. Hij schaamde zich eigenlijk wel een beetje dat hij niet zo enthousiast was als de rest. Hij was ook nog wel eens zoontje van de leider. Hij zou het vast goed krijgen.. Maar toch, het bleef een eng vooruitzicht. Dat je naar buiten moest, de heide ontdekken, jagen.. en vechten! Straks kwam hij een gemene kat van een andere clan tegen!

Zijn timide vraag of ze het spannend vond om een leerling te worden verraste haar een klein beetje. Niemand had haar dat ooit gevraagd, ze dachten gewoon altijd maar dat ze blij was dat die tijd bijna was aangebroken. Maar als ze heel eerlijk was, dan was ze er alleen maar onzeker over. "Ik... ik weet het niet echt. Iedereen doet er zo enthousiast over, maar ik denk niet dat ik een hele goede leerling zou zijn," vertelde Molekit hem. Ze wist niet waarom ze hem met haar twijfels over het leerlingschap vertrouwde. Misschien hoopte ze dat Gorsekit er het zelfde over zou kunnen denken, omdat hij haar de vraag had gesteld. Ze wist in iedergeval dat ze geen goede jager zou zijn, met hoe slecht ze kon zien. Misschien moest ze het dan ook aan meer katten vertellen, maar wat als ze haar dan geen leerling lieten zijn? Hoe moest ze dan van nut zijn voor haar clan. Ze wilde niet een hulpeloos blok dood gewicht zijn aan de poten van haar clangenoten.

Gorsekit keek naar zijn pootjes toen hij wachtte op het antwoord van zijn vraag. Zijn pootjes wreef hij nerveus tegen elkaar, maar uiteindelijk kwam een antwoord. En het luchtte hem ergens op, al voelde hij zich wel verdrietig dat ze zei dat ze geen goede leerling zou zijn. ‘Natuurlijk wel!’ miauwde Gorsekit dan ook direct met een voorzichtig bemoedigend glimlachje. Ze zou vast een goede leerling worden! Ze zou al snel beter zijn dan hem. Maar hij durfde haar niet lang aan te kijken. Maar ze was een beetje hetzelfde als hem, een beetje nerveus. ‘Ik denk dat ik nooit klaar voor zijn om een leerling te worden,’ vertelde hij toen zijn eigen onzekerheid. Hij was niet zo groot, niet zo dapper en hij was bang dat hij niet mee kon komen met de anderen. Wat nou als hij nooit een prooi kon vangen, of niet de tunnels in durfde, of dat hij nooit een ander kon verslaan in een gevecht?

Gorsekit leek er van overtuigd dat ze wel een goede apprentice zou gaan worden, maar hij wist niet dat ze zo slecht kon zien, dus hoe kon hij dat zeker weten? Toch warmde de aanmoediging haar wel op, blij dat hij haar probeerde op te vrolijken. Maar toen, na een stilte, vertelde hij haar dat hij dacht nooit klaar te zijn om een leerling te worden. "Natuurlijk wel! Iedereen gaat dan pas alles leren," vertelde ze hem. Het leek haar gek, want hoe kon je nou klaar zijn om een leerling te worden? Dat gebeurde gewoon zodra je ouder werd. Toch, dat vertelde ze hem niet, nee, hij was zo lief voor haar geweest dat ze hem nu ook wilde aanmoedigen. "En jouw papa is de leider, dan kan je juist heel veel dingen van hem er ook nog bij leren!" Dat moest het rood met witte katertje toch vast leuk vinden?

Molekit was zo lief voor hem. Ze sprak over dat hij het wel zou kunnen, dat iedereen dan alles pas ging leren. Tsja, ja, dat was wel zo. Maar Heatpaw had klaar geleken, die was groot en sterk en super dapper. In vergelijking voelde Gorsekit zich bij hem klein en onzeker. Maar hij forceerde een lachje op zijn gezicht toen hij de gevlekte poes weer aankeek. ‘Ja, je hebt ook gelijk,’ miauwde hij. Ja, als hij apprentice zou worden, dan zou hij moeten leren. Vast zoveel prachtige, onwerkelijke dingen die hij nog nooit had kunnen verzinnen. Hij zou een nieuwe wereld zien, nieuwe katten leren kennen. Het was prachtig, maar overweldigend. Molekit sprak dat hij ook veel meer van zijn vader kon leren, omdat hij leider was. Zo had Gorsekit het nog nooit gezien. Iedereen leerde toch veel van hun vaders? Papa was daar niet anders in omdat hij leider was, toch? ‘Oh, dat zal wel meevallen denk ik,’ sprak hij met een glimlachje. Ja, zijn papa was wel de beste papa van de wereld natuurlijk. En Gorsekit leerde al zo veel van hem. Van de bergen en de beste manier om een mosbal te slaan. ‘Jij leert vast ook heel veel van jouw papa!’ sprak hij vrolijk. Hij wist eerlijk gezegd niet precies wie dat was, maar Gorsekit ging daarvan uit. Hij ging ervan uit dat iedereen zo'n leuke papa had als hij had.  

Gorsekit toverde een klein glimlachje op zijn gezicht en vertelde haar dat ze gelijk had. Al was hij niet echt zeker dat zijn papa hem zo veel zou leren. Nee, de rood-witte kitten was er juist van overtuigd dat zij veel van haar papa leerde. Kende hij haar pleegpapa dan? "Shadefeather is mijn pleegpapa en hij is heel slim hoor!" Vertelde ze met een instemmend knikje. Molekit voelde zich een stuk meer op gemak bij Gorsekit die haar twijfels deelde, die aardig voor haar was. Genoeg op haar gemak dat ze hem wel wilde vertellen over haar papa. "Maar ik leer eigenlijk helemaal niet zo superveel hoor, want papa zegt dat het handiger is voor mij om een tunneler te worden en hij is een Moorrunner." Ze vertelde hem nou nog net niet waarom haar papa dat vond en wat de hele reden was waarom ze zo onzeker was om apprentice te worden. "Wat heb jij dan allemaal al van jou papa geleerd?" Vroeg ze, want daar was ze toch wel een beetje nieuwsgierig naar. Zijn papa was toch wel Stallionstar!

Wauw, Shadefeather was haar papa? De zwarte kater had hem zo vaak al geholpen met zijn eindeloze geduld. Wauw, ze had een fantastische papa. ‘Ja ik ken Shadefeather!’ miauwde hij dan ook enthousiast. ‘Hij is echt super slim!’ Ja, hij had hem geleerd over mosballen en dat hij niet bang hoefde te zijn en oh zoveel meer! Molekit vertelde toen verder, over dat ze beter tunneler kon worden. Even kantelde hij zijn kopje. ‘Hoezo dan?’ piepte hij voorzichtig. ‘Mijn papa vroeg mij of ik zelf dat al wist. Maar ik weet het eigenlijk ook niet zo goed. Ik zei maar gewoon dat ik hetzelfde wilde worden als hij.’ Nu Gorsekit zijn onzekerheden had uitgesproken begon hij ook met eindeloos gebabbel. Hij was nu niet verlegen meer, want ergens waren ze wel een beetje hetzelfde. En Gorsekit wilde eigenlijk niet de tunnels in, maar de velden klonken dan ook weer zo groot en onbeschut. Was je dan wel veilig? Zo kon de kater eindeloos piekeren. Toen vroeg ze wat hij had geleerd. ‘Uhm. Nou ja, niet zoveel over jagen ofzo. Hij vertelt me vooral veel over de clan en over StarClan. En oh! Over de bergen. Wist jij dat er bergen waren?’ Zijn ogen begonnen weer te schitteren. De bergen, het klonk magisch. Je kon tussen de wolken lopen. Dat wilde hij ook wel eens uitproberen.

Gorsekit was helemaal blij dat Molekit nog niet wist wat de bergen waren. Dan kon Gorsekit daar zelf wel iets over vertellen! Zijn gele oogjes lichten ietsje op, waarna hij wat plaats maakte tussen hem en Molekit. ‘Nou, kijk,’ begon hij vrolijk. Hij droomde meteen weer weg bij de prachtige plek. Want het was echt het allermooiste wat hij kon voorstellen. Hij tekende een lijn in het zand, eerst omhoog, daarna na beneden, waarna hij daarnaast nog een keer zo'n zelfde heuvel tekende. En rond de toppen tekende hij slingerende lijnen die de wolken moesten voorstellen. ‘Het zijn hoge stenen! Zoals de high rock, maar dan nog veel hoger en groter. Zo groot dat ze de wolken aanraken en je tussen de wolken kunt lopen,’ miauwde hij. Hij kon het zichzelf nog steeds niet goed voorstellen, maar het voelde vast iets als tussen de wolken dansen, uitkijken over heel de wereld. De zonnestralen dichter op je vacht. ‘Alle clans zijn naar de bergen geweest toen het woud niet meer veilig was. Ze noemden het de grote reis!’ Gorsekit wist dat je eigenlijk niet jaloers kon zijn op het verleden, maar hij wenste dat hij toen al geboren was, dat hij de bergen mee kon maken. Want papa dacht niet dat ze er ooit terug heen zouden gaan.

Ze zag de gezichtsuitdrukking van Gorsekit veranderen in een van enthousiasme terwijl hij haar begon te vertellen over de bergen. Hij maakte plek tussen het in en begon heuvels te tekenen in het zand en tussendoor vertelde hij dat het hoge stenen waren, hoger dan zelfs de Highrock. Nee, deze stenen raakten de wolken aan. "Wow," was de enigste reactie die Molekit kon uitbrengen. Dat klonk geweldig mooi, maar zou ze het wel kunnen zien als ze er was? De beschrijving klonk zo mooi dat ze het zich wel kon voorstellen en daar was ze Gorsekit in iedergeval zeker dankbaar voor. Hij vertelde haar ook dat alle clans er ooit waren geweest op een grote reis. "Echt waar? Maar, was dat dan voor ze in het woud kwamen wonen?" Vroeg ze wat verbaasd? Ze snapte anders ook niet waarom alle clans er zouden zijn geweest en dan nu ineens hier. Je ging toch niet met zoveel katten zomaar weg, toch?

Gorsekit vond het fijn dat Molekit het een mooi verhaal vond. Net zo mooi als hij het had gevonden! Hij merkte nu hoe leuk hij het vond om het verhaal ook weer door te vertellen. Misschien kon hij het niet zo mooi als papa, maar Molekit leek het ook mooi te vinden. Hij knikte toen ook toen ze vroeg of het echt zo was. Maar vervolgens kreeg hij een vraag die hij toevallig ook kon beantwoorden. ‘Nee, ze moesten vluchten van het woud, want er waren allemaal rampen,’ begon hij. Hij rilde even. Het zou vast vreselijk zijn om je thuis verplicht te moeten verlaten en alles wat je kende achter te laten. ‘Papa vertelde dat ze een teken kregen van StarClan dat ze samen, met álle clans, moesten vertrekken om iedereen te redden.’ Een stukje van de punten die de bergen moesten voorstellen tekende hij vier rondjes, die de vier clans moesten voorstellen. En om die vier rondjes maakte hij een nóg groter rondje om ze allemaal samen te nemen. En toen trok hij een lijn van het grote rondje richting de bergen.