Safe haven [+Molekit]

De muis werd, samen met de vraag of ze hem buiten op wilde eten, naar haar toegeschoven. Stallionstar vertelde haar dat het buiten zonnig was. Oh. Eigenlijk vond ze het hier wel prima, in de wat donkerdere nursery, maar de grote kater had haar zo lief een muisje gebracht dus kon ze nu wel nee zeggen? Maar voor ze ook nog maar een antwoord kon geven barste Stallionstar in een hoestbui uit. Een giecheltje ontsnapte haar en haar ogen werden groot. Ze had hem helemaal niet willen uitlachen! "Sorry!" bracht ze er gauw uit, bang dat hij boos zou worden. Niemand moest het leuk vinden dat je ze uitlachte, al helemaal clanleiders niet.

Stallionstar wuifde haar excuus weg en vertelde haar dat het geen probleem was dat ze had gelachen, zolang hij maar geen leven zou verliezen door al het stof. Haar oogjes werden groot bij die uitspraak. Hadden leiders dan echt negen levens? Maar dat was zo veel! Stallionstar moest er geen aan stof gaan verliezen hoor! Als leider had je die vast allemaal nodig. Het gevlekte poesje knikte dan ook instemmend toen hij voorstelde om naar buiten te gaan, ondanks haar eerdere twijfels. En misschien...Miscchien zou het ook wel niet zo erg zijn maar juist leuk? Mole gaf haar vachtje een paar snelle likjes en stond toen op. "Is er zon buiten?" vroeg ze, ineens terugdenkend aan de eerdere woorden dat het buiten warm was. Zon zou zeker wel fijn zijn.

Stallionstar confirmeerde dat er buiten inderdaad een zon scheen en hoe deze de hemel deelde met de maan en die dan de hemel met sterren van Silverpelt vulde. Dat wist Molekit wel, want ze bleef altijd op om de lichtpuntjes van de Silverpelt te zien, want daar waren haar mama en papa nu. Ze volgde de grote kater nu de nursery uit. "Kun je praten met de katten in Silverpelt?" Vroeg ze stilletjes. Dat konden leiders toch, en Medicine katten? Zou hij dan ook met haar mama en papa kunnen praten? Niet dat ze Shadefeather niet een hele super lieve pleegpapa vond, maar ze miste haar echte papa en mama toch wel.

Had ze een moeilijke vraag gesteld? Of eentje die Stallionstar niet wilde of mocht beantwoorden? Die vragen gingen er door haar kopje heen terwijl ze wachte op het antwoord van de grote kater. Toen hij zich uiteindelijk naar haar toe draaide en begon met uitleggen kon ze ook wel bijna zuchten van opluchting. Hij vertelde dat de katten uit de Silverpelt met hem spraken inplaats hij met hen. Maar kon hij dan niet kiezen om met ze te praten? Waren het echt alleen de voorouderen die daarover beslisten? Maar Stallionstar was speciaal! Hij was groot en sterk en de leider van de clan! Maar toen legde hij uit dat hij dan wel met StarClan kon praten, maar alleen als er echt een nood voor was en dan moest hij naar de moonstone. Bij dat woord kantelde ze haar kopje in een wat verwarde beweging. "Oh okay. Wat is de moonstone?" vroeg ze hem, ietwat zekerder als net, want hij had immers haar eerdere vraag ook beantwoord.

Ze luisterde aandachtig en met grote oogjes toen hij haar vertelde over de moonstone. Dat het de plek was waar leaders hun negen levens kregen en waar zij, samen met de medicine katten, met StarClan konden praten. Toch, het feit dat zij daar ergens in haar training met haar mentor naar toe zou gaan, dat was moeilijk te geloven. Zo'n belangrijke plek en zij mocht er naar toe? Wauw. "Maar mag dat dan gewoon? Is het niet alleen voor Leiders en Medicine katten?" Vroeg ze hem vol wonder in haar stem.

(kort sorry)