Curious.

Emberkit nam een voorzichtige hap van de muis die haar moeder voor hun gebracht had. Nu ze niet meer afhankelijk waren van melk bracht hun moeder geen tijd meer door in de nursery, maar had ze haar taken als warrior hervat. Gelukkig kwam ze wel vaak nog langs zodat Emberkit in elk geval tegen iemand kon praten. En dan had ze haar lieve zusje Pumpkinkit nog. Emberkit zou niet weten wat ze zonder haar zou doen. Ze wierp een liefdevolle blik op het slapende bundeltje vacht en nam nog een snelle hap van de muis waarna ze het terug naar de queen schoof. Ze had genoeg gegeten. Ze was niet echt een grote eter en ze vroeg zich af of dat zou veranderen als ze eenmaal aan haar training zou beginnen. Haar training was niet echt iets waar ze naar uitkeek. Ze kon zich hier nog een beetje verstoppen voor anderen, maar als ze eenmaal apprentice was dan zou ze genoodzaakt zijn om met anderen samen te werken. Dan zou ze een mentor krijgen die haar training nauw op zou volgen. Zou iedereen haar dan een kluns vinden? Ze was bang dat ze fouten zou maken. Fouten waarvoor ze uitgelachen zou worden. De kitten trok onbehaaglijk met haar oortjes en keek even naar haar poten, maar keek weer op toen ze zachte pootstappen hoorde. Ze merkte dat één van de kittens haar naderde en even was ze verbaasd, keek zelfs even over haar schouder om te kijken of de kitten naar iemand anders gericht was, maar achter haar stond niemand. Emberkit was er zo door verstomd dat er een stomme glimlach om haar lippen verscheen. Toen ze dat in de gaten kreeg, verflauwde het tot een voorzichtige glimlach, afwachtend op wat er nu ging gebeuren.

Emberkit bleef met gespitste oortjes en gestrekte voorpoten wachten totdat de kitten bij haar was. Zelfs toen de kitten naast haar lag, durfde ze nog steeds niks te zeggen uit angst dat de kitten haar dan toch niet bedoelde. Dat leek haar sterk, aangezien de kitten toch echt wel steeds naar haar had gekeken en naast haar had komen liggen, maar ze kon natuurlijk niet weten wat de bedoelingen waren. Misschien kwam de kitten enkel voor haar uit te lachen. Die gedachte was zo verpletterend dat Emberkit snel haar aandacht op de prooi richtte. Ze schrok op toen de kitten tegen haar begon te praten en Emberkit kreeg een glimlachje om haar lippen toen de kitten zichzelf voorstelde als Ghostkit. Ghostkit leek een vrolijke houding te hebben en niets wees erop dat ze Emberkit zou gaan pesten, dus durfde de rode tabby het aan om de muis te laten voor wat het was en zich volledig op Ghostkit te richten. “Aangenaam om kennis met je te maken, Ghostkit,” zei ze op een zachte, verlegen toon. “Mijn naam is Emberkit.” Ze wilde net voorstellen of ze de prooi zouden delen toen ze zich besefte dat Ghostkit wellicht nog afhankelijk was van melk. “Zullen we een spelletje spelen?” stelde ze dus maar in de plaats voor.

Emberkit voelde de huid onder haar pels warm worden toen Ghostkit aangaf dat ze niet eng was. Ze wilde dat ze het beter kon verhullen dat ze zo bang was om afgewezen te worden, maar dat leek niet te lukken. En ze wilde ook niet zielig doen door te praten over wat ze voelde. Ze dacht trouwens niet dat de kleine Ghostkit het al zou begrijpen. Ze was nog niet zo heel oud; natuurlijk had ze het gevoel dat ze anderen helemaal niet bang kon maken met haar uiterlijk, maar Emberkit was zelfs al nerveus om door deze kitten afgewezen te worden. Ze legde haar oren dan ook plat in haar nek toen Ghostkit op een opstandige toon zei dat ze geen zin had in een spelletje. Oh nee… wat nu? Wat vonden kittens van een paar dagen oud leuk om te doen? Ze wist nog dat zij vooral veel had geslapen op die leeftijd, maar dat durfde ze niet aan de witte kitten voor te stellen. Dadelijk dacht Ghostkit nog dat Emberkit zich als haar moeder wilde gedragen en haar tot slapen wilde manen. “Wat wil je dan doen?” besloot ze dan maar om het op veilig te spelen.