You must remember

Onderwerp: You must remember zo 27 okt 2019 - 22:50

_{Nettlepaw had de warmte ingeruild voor bittere kou. Haar rug prikte nog. Tegen het advies in van Rousebell in was ze naar buiten gegaan. Ze kon het niet meer aan nog langer in dat nest opgesloten te zitten. Luisterend naar katten waarvan het enige wat ze aan haar vroegen was hoe het met haar ging. Ze konden niets anders meer vragen. Het leek alleen maar te draaien om Rabbitpaw die dood was. Alsof de hele wereld was gestopt met draaien en de seizoenen plots waren omgeslagen toen haar zusjes luchtpijp werd afgeknepen. Nettlepaw zou nooit toegeven dat het precies zo had aangevoeld voor haar.

Kordaat drukte ze de sombere gedachtes weg terwijl ze haar pas versnelde. Ze kon maar niet stoppen met denken aan alles wat ze nog tegen haar zusje had willen zeggen. Ze had nooit haar excuses aan kunnen bieden. Ze had samen dingen met haar willen doen zoals zusjes hoorde te doen. Maar in plaats daarvan had ze haar de rug toegekeerd. Haar en al haar andere siblings. Ze had zo veel spijt van alles en geen flauw benul hoe ze het ooit nog goed kon maken tussen hen.

Plots begonnen de bomen uit een te lopen en veranderde het gras onder haar poten in aarde en steentjes. Nettlepaw kwam tot stilstand en keek omhoog naar de hoge rotsen die over haar heen torende. De snakerocks. Ze glimlachte flauwtjes. Hier was ze dan tenslotte weer uit gekomen. Automatisch sprong ze omhoog, klauterend en wevend tot ze op de hoogste rots stond en ging zitten net zoals ze vier manen geleden had gedaan. Net zoals nu stond de maan hoog en waren de sterren zichtbaar. Helder en uitnodigend. Nettlepaw sloot haar ogen en deed net alsof ze in StarClan was en met haar ouders kon praten. Met Rabbitpaw kon praten. “Rabbit, als je dit kunt horen, ik hoop dat mam en pap net zo zijn als dat we altijd al dachten. Nee, nog beter. Ik hoop dat je eindelijk vrede hebt nu dat je bij ze bent.” Ze opende haar donkere ogen, een steek van verdriet. Ze liet haar kop hangen en liet de tranen vrij lopen. Er was toch niemand in de buurt om haar zo te zien.}