snekkesnek

vervolg op dit topic

  Silverpaw trippelde samen met Ardentpaw door het bos, op weg naar de Snakerocks. Ze hadden net afgesproken dat ze hier een slang zouden proberen te vangen en Silver had er zin in. Het was haar voorstel geweest om hier naar toe te gaan en Ardentpaw had zo enthousiast gereageerd dat hij zelfs voorstelde om een slang te vangen. En die uitdaging ging Silverpaw natuurlijk niet zomaar uit de weg. Als ze samen werkte en snel waren, goed oplette.. Dan moest het allemaal wel goed komen. En dan zouden ze met een slang terug het kamp binnen komen. Super!
  Eenmaal aangekomen bij de ronde stenen, sprong de kattin op één daarvan. Ze wachtte tot Ardentpaw zich naast zich voegde. 'Oké... Dus hoe gaan we dit precies doen? Wachten tot we er één zien of gaan we ze proberen uit te lokken?' Het was belangrijk dat ze een plan hadden en precies wisten wat ze gingen doen. Hoewel het een leuke en spannende uitdaging was, waren het nog steeds slangen. En slangen waren snel en onvoorspelbaar. Ze konden je een lelijke wond geven, of zelfs ziek maken. En in het ergste geval misschien wel doden. Maar daar dacht Silverpaw liever niet aan.

+ Ardentpaw

Ze waren zowat gelijk het kamp uit geracet, tenminste, hij wel. Ardentpaw had geen tijd willen verspillen, aangezien het al later op de middag was en hij niet in het donker op een plek met slangen wilde zijn. Dat was hem dan toch iets té gevaarlijk, ook al was hij wel degene die had voorgesteld om een slang te vangen. Een idee wat met enthousiasme op was genomen en nu in uitvoering werd gezet. En hij was blij dat Silverpaw er aan mee wilde doen, maar hij begon toch wel een beetje meer de risico's te overwegen, want hij wist van een afgelopen ervaring dat zijn vriendin daar ook niet de allerbeste in was. Toch, toen ze dan eindelijk bij Snakerocks waren, werd hij wel gevraagd wat het plan was. Uh, ja... Goede vraag. Natuurlijk wilde hij geen slechte leider van deze expeditie lijken, dus moest hij even snel een plan bedenken. Het liefst een semi-veilig plan. "We wachten hier op hogere grond tot we er een zien want straks kruipt er een achter ons omhoog en dat zou niet goed zijn. Daarna zullen we hem vangen en doden en dan snel weer weg van de spleten tussen de rotsen, zodat we niet gebeten worden." Dat klonk wel als een goed plan, toch? Ze hadden elkaar voor uitkijk en samen moesten ze één slang wel in bedwang kunnen houden.

  Terwijl ze wachtte op zijn antwoord bleef Silver de rotsen beneden haar goed in de gaten houden. Wie weet zou er opeens wel een slang tevoorschijn komen.
  'We wachten hier op hogere grond tot we er een zien want straks kruipt er een achter ons omhoog en dat zou niet goed zijn. Daarna zullen we hem vangen en doden en dan snel weer weg van de spleten tussen de rotsen, zodat we niet gebeten worden.' Dat was Ardentpaws plan. Silver liet de woorden even bezinken en knikte toen.
  'Klinkt goed. Dat doen we.' Ze ging zitten op de rots waar ze nu op stond en bleef de omgeving goed in de gaten houden. Zelf zou ze ook wel naar beneden durven om ze uit te lokken maar haar vriend had gelijk met dat ze van achter konden aanvallen. Alhoewel ze met z'n tweeën waren, dus één kon op de uitkijk staan en de ander kon ze uitlokken. Maar ze besloot om pas met dat plan te komen als er geen slangen vanzelf tevoorschijn kwamen.

Zijn plan was goedgekeurd en nu begon het wachtspelletje. Het was maar moeilijk voor Ardentpaw om zich te concentreren. Hij was immers een drukke, energieke kater en hij zat niet graag stil. Toch, stilzitten was nou precies wat er nodig was om een slang te kunnen vangen. Het duurde zeker wel een tijdje, een lange tijd eigenlijk, voordat hij wat beweging in zijn ooghoek zag. Een slang! Hij tikte Silverpaw aan met zijn staart. Zou zij het al zat zijn geweest? ”Daar!” Fluisterde hij en knikte naar de richting waar hij de beweging had gezien. Een gladde, schubbige kop kwam tussen de rotsen vandaan met gele ogen. Het lange, glibberige lichaam sleed uit de rotsen en hij kon de verschillende kleuren en patronen erop zien. Hij zag er eng en gaaf tegelijkertijd uit. Een sissend, ratelend geluid sneed door de stilte die in de lucht hing, maar gelukkig leek het beest hen nog niet te hebben opgemerkt. Zou de slang uberhaupt op de rots kunne komen waar zij nu op zaten? Misschien was het Beter dat hij niet over die gedachte na zou denken, anders durfde hij dit straks niet meer en het was zijn plan. ”Laten we gaan,” spoorde hij zijn vriendin fluisterend aan, zijn ogen nog steeds op de kronkelende slang gericht.

  Silverpaw wachtte geduldig af tot er een slang tevoorschijn zou komen. Ergens was er een stemmetje die zei dat dit misschien niet zo'n heel goed idee was geweest, maar dat schudde ze al gauw uit haar gedachten. Ze waren met z'n tweeën en als ze goed samen werkte, en ze wist dat ze dat konden, dan moest het te doen zijn. Haar blauwe ogen speurde over de rotsen, tot Ardentpaw haar kort aantikte.
  'Daar!' fluisterde hij en hij knikte een richting in.
  Silverpaw volgde zijn blik en een gevoel van opwinding ging door haar heen. Een slang! Een echte heuse slang! De patronen op zijn huid vond ze best mooi en het maakte een ratelend geluid. Het had hen nog niet opgemerkt.
  'Laten we gaan,' spoorde Ardentpaw haar aan. Silverpaw knikte en wilde al opstaan, toen opeens iemand luid haar keel schraapte achter hen. Geschrokken keek ze om, recht in de blauwe ogen van Swallowflight.
  'Geen sprake van,' miauwde de Senior Warrior streng.
  De zilveren kattin keek haar aan en trok met haar oortjes. 'Waarom niet?' vroeg ze bijdehand. Ze wist dat het niet echt het meest slimme was om te zeggen op dit moment, maar ze wilde het toch wel graag weten. Swallowflight wist niet hoe goed ze samen konden werken. Ze hadden die slang heus wel aangekund, daar was ze zeker van.

Ze wilden net gaan toen er een strenge, en misschien wat boze, stem achter hen klonk. Oh nee! Dat was Swallowflight, dat wist hij wel zeker. Hij hoefde er zich geen eens voor om te draaien. De slang vergeten nu draaide hij zich met een wat schuldige blik om. Er was immers maar weinig twijfel over wat ze hier aan het doen waren leek het zo. Silverpaw leek alleen de hint niet te begrijpen en vroeg bijdehand waarom ze geen slangen mochten gaan vangen. Zijn ogen schoten even naar haar toe, met een blik van verassing. Wist ze niet hoe streng Swallowflight wel niet kon zijn! En ze zaten ook in de duizenden problemen nu. Een weerwoord geven maakte het alleen maar erger. Toch, tegen haar zeggen dat ze haar mond moest houden zou waarschijnlijk ook niet ten goede worden opgevat. "Swallowflight," slikte hij, met een respectvol knikje naar zijn oude mentor. "Uhm, hoi. We zullen naar beneden komen!" beloofde hij gauw, waarna hij een blik richtte op Silverpaw om er niet tegen in te gaan, en keek rond. Dat had hij wel mooi beloofd, maar hoe kwam hij naar beneden zonder langs de slang te gaan. Want daar wilde hij echt mooi niet langs nu.