D(ec)ay

Oh, verdoemde botten! Zachtjes in zichzelf vloekend op haar afgedankte lichaam baande ze zich door het onbekende gebied heen. Ze rook katten, walgelijke, andere katten. Zaten hier clans? Vast, die ziekte verspreidde zich over de hele wereld. Cyanide snoof en dwong zichzelf door te lopen naar de opening van de grote grot. Er hingen veel katten geuren, maar ze waren oud en nog geen roofdier had besloten zich hier schuil te houden. Ah! De dag lachte haar toe. Ze zou hier kunnen blijven, voor nu. Immers betekende andere katten in de buurt kraaienvoer of prooi dat ze kon stelen, alles wat maar een beetje eten opleverde. Haar idee van goed of fout was vrijwel volledig weggewassen door de tijd, de enige werkelijkheid was te vinden in overleven. En dat, dat had ze al vrij lang volgehouden. Met een pijnlijk gesteun liet ze zich op de harde grond in een scheur vallen, te moe om nog lager op haar trillende poten te blijven staan.

& Day

In de verte kwam de donkere opening van de grot in zicht. Het leek gisteren en tegelijkertijd een eeuw geleden dat de clans hier waren geweest. Voortdurend waren de vreemdelingen in en rond de grot te vinden geweest, maar nu waren hun talloze voetsporen al verdwenen onder sneeuw, wind en regen, en de sporen van alle dieren die hier sindsdien hadden gelopen. Het leek haast een sprookje, die tijd, al waren de ziekte en schaarste verre van sprookjesachtig geweest. De grot droeg echter meer herinneringen dan die aan de clans. Uitstapjes met Ray en Otter, avontuur en spelletjes. Ze hadden er wel eens overnacht, bleven uren op om naar de sterren te kijken en werden 's ochtend stijf en koud wakker, omdat ze geen mos hadden verzameld om op te slapen. Wat hadden ze hier een plezier gehad. Ook daar waren enkel echo's van gelach van over. Van Ray waren enkel echo's over, echo's en herinneringen.

Meestal was de grot leeg. Het was een speelplek voor To-be's, een plaats om te schuilen voor natgeregende patrouilles en voor sommigen een plek om in gewijde stilte na te kunnen denken, maar verder was er weinig te vinden. Nu was de grot echter niet leeg, een onbekende geur dreef in de stille grotlucht. Day bleef even staan, proefde de geur en constateerde dat het een eenling moest zijn die hij niet eerder had ontmoet, en dat ze waarschijnlijk nog altijd in de grot was. In zijn achterhoofd mompelde een stemmetje iets over mogelijk gevaar en een nog altijd niet gevonden moordenaar, maar zijn voorhoofd maakte zich minder zorgen en was niet van plan de vreemdeling vijandig tegemoet te treden. Toch zou hij graag kennismaken. Het was toch goed om te weten wie zich in de bergen ophielden. "Goedendag", miauwde hij, goed verstaanbaar en vriendelijk. "Wie is het, die deze grot gevonden heeft?" Kalm wachtte hij af of er reactie zou komen.

Ondanks de vermoeide staat van haar lichaam bleef ze altijd alert, een zeer handige eigenschap die je hardhandig werd aangeleerd wanneer je meer dan eens 's nachts was over vallen en verjaagd. Cyanide schrok op toen pootstappen de grot binnen kwamen. Lichtelijk in paniek drukte ze zich tegen de grond aan, haar groene kijkers schoten van links naar rechts opzoek naar een uitweg. Ze zou kunnen rennen, maar dan zou ze langs hem heen moeten glippen. Één rake haal van de grote klauwen van deze vreemdeling zou haar al uit de baan kunnen slaan. Nee, nee, nee, ze zou iets anders vinden. "Goedendag" zijn stem leek vriendelijk, hah. Alsof ze daar nog niet eerder ingetrapt was. "Wie is het, die deze grot gevonden heeft?" nog altijd had ze zich onderdanig tegen de grond aan gedrukt, haar oren in haar nek en het puntje van haar staart sloeg nerveus op de grond. Misschien als ze zich onderdanig opstelde, dat hij haar ongehavend zou laten gaan. "Ik, ik sta hier, ja, Cyanide," kwam er onsamenhangend uit.  "Zeg wat je van me moet, Bergleeuw, ik zoek geen problemen," gewoon je kop buigen en doen wat je gevraagd werd. Waardigheid was ze toch al vergeten.  

Het moment dat hij zich verlaagde schrok zij op, meteen alert. Schichtig als een muis voor die plotse beweging en zeer wantrouwig tegenover deze vreemdeling. Een leeuw uit de bergen, hij zou haar verscheuren als ze de verkeerde stappen maakte, niet? Was dit een ziek kat-en-muis spel? Cyanide haar staart zwiepte van links naar rechts terwijl haar opengesperde, lege ogen hem aan bleven kijken terwijl hij enkel ging liggen. Zijn naam was Day of new light, als dat überhaupt een naam was, en hij wilde slechts kennismaken. Cyanide vernauwde haar ogen ietwat achterdochtig. "Jij bent geen dageraad, niet mijn nieuwe begin," ratelde ze meer tegen zichzelf dan tegen hem, alsof ze zijn naam opvatte alsof het een persoonlijke boodschap aan haar was, geleverd door het lot. Deze dag had geen nieuwe dag gebracht. "Geen clankat, geen eenling, wie ben jij? Een Bergleeuw van sterren?" ze wachtte niet eens op zijn antwoord en stootte een kakelend gelach uit, dat eindigde in een gorgelende hoestbui. "De sterren verachtten mij,"siste ze. 

De emoties die achter zijn ogen verschuilden, ontgingen haar. Vaak was Cyanide extreem scherp, omdat ze iedere misstap die ze maakte kon bekostigen met haar leven. Enkel waren er dagen, momenten, dat haar hoofd overliep van gedachtes, oude herinneringen en flarden aan een bestaan dat er niet echt was. Nu was een van die momenten, waarin de waarheid feilloos over leek te lopen met haar fantasie. Toch bleef ze alert voor zijn bewegingen, maar toen ze hem aan keek was duidelijk dat de honger en wat het ook was dat ze ondervonden had ervoor gezorgd was dat ze niet 100% op deze wereld was. “De sterren verachten niemand” ze liet een klagelijk geluidje horen, dat schel door de grot heen echode. "Niet waar! Ze verachtten mij, mij! Stelen mijn kinderen van me, bederven mijn voer... Branden zo boos aan de lucht iedere nacht.... Hoor je ze mij niet uitlachen? Gah!" spuugde ze eruit, woedend tegen de goden waar ze maar half in geloofde. De andere kater ging verder en legde rustig uit over wie hij moest zijn, al begreep ze de helft van zijn woorden niet goed. Cyanide hield zich laag bij de grond en keek hem met grote ogen aan. "Ik wil geen problemen, nee, nee, sorry, ik wil geen problemen," murmelde ze zachtjes, lichtelijk angstig voor de mogelijkheid dat hij haar zou verjagen. Haar lichaam was moe en uitgemergeld, ze kon niet opnieuw de kou in. "Ik ben niets, laat me niet verdwijnen.. Day? Day of new light?"

Ze geloofde hem niet. Haar stem galmde schel door de grot. Ze was woedend. Ze was bang. Ze leed. Day voelde een steek door zijn hart gaan. Haar kinderen... Wat had ze meegemaakt? "Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen. Je zit niet in de problemen, Cyanide", miauwde Day zacht. "Je mag hier zijn. Je mag hier blijven. De bergen zijn groot genoeg voor ons allemaal." Er hadden hier vier clans gewoond en de bergen hadden het toegestaan, mogelijk gemaakt. Het leek op het eerste gezicht een harde plek, maar de bergen waren gul. Ze verwelkomden iedere kat en gaven deze voedsel en schuilplaatsen. Wie waren de Tribekatten om tegen dit voorbeeld in te gaan? O, de manier waarop ze zijn naam uitsprak, zo gepijnigd, zo bang. Ze was zo bang. Laat me niet verdwijnen... De woorden sneden hem door de ziel. "Ik kan je helpen", miauwde hij. Hij wilde haar helpen. Kon hij haar de Tribe bieden? Hij kende haar nog maar zo kort, maar hij gunde haar de rust, de veiligheid van de groep. Het gezelschap. Dat leek iets wat niet vaak op haar pad kwam. Als ze het wilde, zou hij haar voorstellen. De uiteindelijke beslissing was niet aan hem, natuurlijk, maar hij zou een goed woordje voor haar doen. Voor nu hield hij echter zijn mond, bang dat het haar af zou schrikken. Ze voelde zich nog niet op haar gemak bij hem, dit was niet het moment om haar met nog meer vreemdelingen in contact te brengen. Ze zou de Tribe als een bedreiging kunnen zien en vluchten, en dat wilde hij haar niet aandoen.

Ze keek hem schichtig aan, nog altijd niet in staat hem te vertrouwen. De laatste keer dat ze dat had gedaan was het ook niet goed uitgepakt, dus waarom nu wel? Haar verontschuldigen rolden er uit en hij bleef onbewogen. Zijn klauwen waren veilig verstopt in hun hulzen, niet paraat om haar pijn te doen.  "Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen. Je zit niet in de problemen, Cyanide" met grote ogen keek ze hem aan en liet ze zich wiegen door zijn woorden. "Je mag hier zijn. Je mag hier blijven. De bergen zijn groot genoeg voor ons allemaal." Oh! Oh! Ze zou hem tot in de eeuwigheid bezingen, de sterren voor hem neer plukken voor die woorden. "Ik... Mag hier zijn. Cyanide mag hier zijn?" kwam er haast ongelovig uit, een frons op haar gelaat terwijl ze hem eindeloos in zijn gouden ogen aan keek. Kon ze daarachter zijn ware intenties lezen?  "Ik kan je helpen" ze knipperde een paar keer langzaam met haar ogen in stilzwijgen. "...Helpen?" ze wiebelde onrustig heen en weer, niet precies wetend wat het was dat door haar heen ging bij dat woord. "Oh! Oh! Je brengt waarlijk de sterren neer, doof al hun vuren! Day, Day of new light, de nieuwe dag, de schone dageraad tussen de bergen," ze keek hem strak aan, de vijandigheid nu uit haar lichaam verdwenen nu. "Zeg wat je ervoor terug wilt, ik doe alles, ik geef alles," ze had zich onderdanig tegen de grond aan gelegd. In haar wereld was het altijd voor wat hoort wat - maar dat was niet erg. Ze zou alles geven dat ze had, wat hij maar wilde. Er was haar toch geen eer of waardigheid dat in de weg zat, ze wilde enkel eten. Goed eten, een plek om te blijven, niet langer meer opgejaagd worden als een konijn. At genoeg afgedankte prooi, en je zal het zelf worden. 

Vooruitgang. Woede en angst en uitgespuugde woorden van sterrenhaat maakten plaats voor een voorzichtige vraag. Ze keek hem aan en hij wenste dat hij al zijn goede bedoelingen en positieve gedachten rechtstreeks door zijn ogen de hare in kon zenden - een vriendelijke blik moest echter volstaan. Eerst fronste Cyanide nog, en wiebelde wat onrustig heen en weer, maar toen was er een omslag. Ze was een poëet, bedacht hij zich, terwijl hij zo naar haar woorden luisterde. Zware tijden moesten haar gedachten en haar woorden vervormd hebben tot de kronkels er niet meer uitgingen, maar moest de basis niet een creatieve geest met een goed woordgevoel geweest zijn? Wat voor prachtige verhalen zou ze wel niet kunnen spinnen als ze die kronkels wist te ontwarren en er weer licht door de takken zou schijnen? Haar houding maakte echter duidelijk dat dit moment nog niet nabij was. Haar onderdanige houding gaf Day een onaangenaam gevoel. Waar kwam het vandaan, dit idee van 'voor wat, hoort wat'? De zon vroeg niets terug voor haar licht, de rotsen vroegen niets terug voor hun beschutting, en op dezelfde wijze was de goedheid van katten geen handelsproduct, het was iets dat uitgestraald diende te worden zonder eisen te stellen. "Je hoeft me niets te geven", miauwde hij. Hij had zo veel wat zij miste: een veilig thuis, voedsel, familie en vrienden om zich heen. Warmte. Wat kon hij van haar terugverlangen? "Zou je hier nog even kunnen wachten? Ik kan naar de grot gaan en wat te eten voor je halen." Eten uitdelen aan eenlingen was misschien wat ongebruikelijk en hij wist dat niet iedereen even enthousiast zou reageren als hij zei dat hij door hun eigen Prey Hunters gevangen prooi weg zou geven, maar ze had het nodig, hij zag het. Ze was uitgeput en uitgehongerd en op dit moment leek het niet genoeg om haar de ruimte te geven om hier te jagen. Hij moest toch iets meer doen dan dat. Hij stond op, rustig, om haar niet te laten schrikken, en liep achteruit, haar aankijkend voor iets van een bevestiging. "Ik zal snel terug zijn", beloofde hij plechtig, en na die woorden vertrok hij zo snel als hij kon richting de grot van het ruisende water, hopend dat Cyanide zou blijven waar ze was.

"Je hoeft me niets te geven" nauwlettend hield ze hem in de gaten, de blik in haar giftig groene ogen onpeilbaar. Een leugen. Een leugen had zijn bek verlaten, want alles had een prijs. De zon scheen zolang de lucht dat toestond, de bergen waren er enkel zolang het water ze niet zou straffen en verminderen tot gruis. Hij zou haar niet lief hebben wanneer ze hem tot last was, en lasten bracht ze. Last, ziekte, verderf. Waarom loog de leeuw? "Zou je hier nog even kunnen wachten? Ik kan naar de grot gaan en wat te eten voor je halen." haar ogen werden groot van angst en ze schudde haar kop heftig bij die woorden, het vooruitzicht om deze grot nu weer enkel met schaduwen te delen bracht haar angst. ”Blijf... Blijf,” murmelde ze onsamenhangend, pijn in haar ogen. "Ik zal snel terug zijn" en met die woorden verdween de bergleeuw. Gepijnigde kreetjes stegen op uit haar keel en rusteloos als een tijger in een te kleine kooi begon ze rond te cirkelen, totdat haar poot kussentjes opengeschaafd waren aan de ruwe ondergrond. De schaduwen zichtbaar in de grot begonnen te fluisteren, over hoe hij honden zou brengen. Ze zouden haar lachend aanvallen, glimmende tanden en hongerige beten in haar hielen. Vluchten, dat moest ze. Maar waarheen? Haar lichaam brokkelde af, de rotsen zouden haar niet vergeven. Door wiens tanden wilde ze verscheurd worden, van bot of van steen? Cyanide kwam overeind en bewoog zich naar een ander uiteinde van de grot , waar ze zich in een dunne spleet verstopte waar enkel haar uitgemergelde lijf tussen zou passen. Haar lichaam voelde koud, vuil en ziek aan. Zou hij terugkeren? Zou hij haar verdoemen? Alles in haar wilde wegrennen, maar het was zo zwaar, zo moe... ”Cyanide mag hier zijn, ik mag hier zijn...

[/quote]

Hij haastte zich over de oneffen grond met minder voorzichtigheid dan men van hem gewend was. Hij wist dat hij er juist aan deed een prooi voor haar te gaan halen, maar haar 'blijf, blijf' echode nog na in zijn hoofd en hij hoopte maar dat ze er nog zou zijn als hij terugkwam, dat ze nog in orde zou zijn. Hij dacht het niet vaak, maar nu wenste hij toch even dat hij een Prey Hunter was geweest die snel een muis voor haar kon vangen in de omgeving van de Clan Cavern, in plaats van deze hele afstand af te moeten leggen. Nu, het was niet anders, en hij verspilde dan ook niet te veel energie aan de gedachte, er waren positievere zaken om zijn hoofd naar te richten. Terug in de grot werd er niet vreemd opgekeken van de Chief die een konijn van de stapel nam - een muis was maar zo klein, hier kon ze misschien iets langer mee doen - en naar buiten liep. De terugweg ging langzamer, Day was geen langeafstandsloper. Wandelen kon hij eindeloos en een vlug sprintje om een roofvogel te onderscheppen kreeg hij eveneens voor elkaar, maar eindeloos rennen als een Prey Hunter die een prooi achtervolgde was niet voor de grote kater weggelegd. Licht buiten adem bereikte hij de grot waar hij Cyanide had achtergelaten. Ze was weg. Hij stapte verder het duister in en liet zijn ogen eraan wennen. Haar geur hing nog op de plaats waar ze ineengedoken had gezeten. Voorzichtig legde Day het konijn op de grond. "Cyanide, ben je daar nog?" miauwde hij vragend.

De schaduwen hapten naar haar, met hun druipende tanden glanzend van zwart kwijl. Iedere keer lachten ze hun kakelende lach, want wie zou een leeuw vertrouwen? Cyanide siste naar hun, spuugde naar iedere duisternis die aan haar poten leek te klauwen. Alleen haar kleine lijf zou in deze spleet pakken, geen snuit vol tanden kon er tussen kruipen. Ze mocht hier zijn, ze zou hier zijn. Enkel haar gif groene ogen verraden haar, omdat ze licht leken te geven in elke omgeving. Altijd verraden ze haar, precies waar het vergif te vinden was. Toch, ondanks haar oneindige paranoia wist de vermoeidheid zelfs haar ogen te sluiten, volledig verteerd door de honger die ze amper nog registreerde zakte ze weg in een halve slaap, vol onrustige dromen en waanbeelden.

"Cyanide, ben je daar nog?" happend naar adem opende ze haar ogen, haar nagels uit hun hulzen geklapt terwijl ze zijn hevige ademhaling kon horen. Waren het de schaduwen die haar wederom voorlogen? Of.. Of was werkelijk de leeuw wedergekeerd? De geur van prooi anders dan rottend kraaienvoer vulde haar neus en dat was genoeg om haar al watertandend uit haar gleuf te krijgen. Als een slang gleed ze naar buiten, haar haren overeind en waakzaam sloop ze naar het konijn toe. Bij iedere stap hem in de gaten houdend. Zou hij zijn klauwen uit slaan op het laatste moment? Haar kaken kapot slaan op de koude stenen? Maar er gebeurde niets, en in één keer dook ze naar voren om het konijn van hem weg te pakken. Snel griste ze het van hem vandaan, waarbij ze het naar een verder hoekje van de grot terug trok en als een wild beest zich op het prooidier liet losgaan. Zonder enige zorg over manieren schrokte ze het vlees met grote happen naar binnen, volledig uitgehongerd door het reizen. Haast leek het alsof ze erin zou stikken, maar haar instinct pushte haar om het zo snel mogelijk te verorberen, zodat geen rover het van haar af kon pakken. Tussen het eten door liet ze dreigend gegrom horen, hem laten wetend dat hij niet dichterbij zou moeten komen terwijl ze oog, ingewanden en huid verslond. Enkel de botten bleven nog over, volledig ontdaan van al het vlees. Euforie stroomde door haar lichaam heen, oneindige dankbaarheid voor het schone, verse vlees dat voor het eerst in een eeuwigheid haar lichaam weer voedde. Met haar oren en kop onderdanig hangend liep ze terug naar hem, haar staart sleepte over de grond. "Iedere nacht! Iedere nacht spugen de sterren op mij... Maar jij niet, jij brengt geen leugens, alleen de nieuwe dag, " brabbelde ze en liep onrustig voor hem langs, haar lichaam zwaar en warm door het eten dat ze had binnen gekregen. De stukjes vlees hingen nog in haar snorharen maar het deerde haar niet, hij had haar gered. Ze neeg haar kop en liet zich vallen op de stenen. "Ah!Day, Day of New light, ik zal jou nooit vergif brengen. Nooit, nooit..."

Had hij ooit zo'n treurig beeld gezien? Het ineengedoken, grommende, schrokkende wezen voor hem leek nauwelijks nog een kat zoals hij die kende. Alles aan haar gedrag getuigde van het leven dat ze had doorstaan, van zwaarte, van moeite, van een angstig bestaan zonder veiligheid, zonder veel meer houvast dan haar eigen poten die haar droegen. Waarom had niemand haar geholpen en gesteund? Waarom was ze alleen? Geen kat hoorde zo te moeten leven. Hij wist niet wie ze ooit geweest was, maar hij zag hoe weinig er van haar over was. Maar niet niets. Zolang ze ademde, was ze niet verdwenen. Ze was geen verloren zaak - niemand was dat. Ze was er, die kat van ooit, en wie weet zouden de bergen haar weer naar buiten brengen. Misschien kon hij daarbij helpen. Het enige was ze nodig had was veiligheid en gezelschap, geruststelling voor haar getroebleerde geest, geruststelling dat ze weer naar buiten kon komen.
Ze had zich in ieder geval niet afgesloten van de buitenwereld, niet volledig. Ze accepteerde hulp en dat was een eerste stap. De devotie waarmee ze hem bedankte gaf hem een naar gevoel, maar het was ook een teken van vertrouwen (sommigen zouden het wanhoop genoemd hebben) en bracht het daarmee niet ook een zekere mate van hoop? Ze liet hem toe, dus hij kon haar helpen. Toch? "Zal ik nog even blijven?" vroeg hij. Eerder had ze hem niet willen zien gaan, maar misschien had ze nu behoefte aan rust. Hij wierp een blik op de uitgang en probeerde uit het licht de tijd af te lezen. Hij zou weer terug in de grot moeten zijn als de patrouilles arriveerden, om hun verslag te horen, maar hij meende dat hij nog wel even tijd had.

Ergens voelde ze zich alsof ze over moest geven. Het rot in haar maag was eindelijk vervangen door iets voedzaam en het voelde onnatuurlijk, maar oh zo welkom. Halfslachtig probeerde ze de stukjes vlees uit haar snuit te wrijven, eerder uit ergernis dan hygiënische redenen. In tijden hier lang voor had ze wel eens in wateroppervlakten gestaard en zich bedacht dat ze ooit mooi had kunnen zijn. Nu zou mooi niet eens meer een definitie kunnen geven. "Zal ik nog even blijven?" zijn ogen schoten naar de uitgang en paniek greep haar naar de keel. Zijn staart mocht niet in het wit verdwijnen, zijn vacht niet door anderen gezien. Van haar, kon hij niet van haar zijn? "Ga nooit meer weg," er lag een licht, rauwe grom in haar woorden. Voor vreemden leek deze allicht uit dreigementen te bestaan, maar voor haar was het slechts wanhoop. Voorzichtig kroop ze schuifelde ze dichterbij, haar lichaam vies van het stof waar ze zich tegenaan drukte, enkel om haar teentjes lichtelijk tegen de zijn aan te laten drukken. Ze wilde hem grijpen, scheuren wanneer hij weg rende en voor altijd aan haar ketenen. Maar ze had beloofd hem geen pijn te brengen. Nooit. Het fysieke contact liet haar huiveren, trillen, breken. Het was te overweldigend, te veel en nooit nooit meer genoeg. Blijf, blijf. Was er geen leeuw die over haar waken kon? Geen manen om warmte te bieden? Ze zou voor één keer haar gal slikken en over de sterren slijmen, als dat het waar kon maken. Hij zou haar nieuwe dag brengen. Niet? Toch?

Zijn woorden leken haar eerder in paniek te brengen dan veiligheid te bieden en hij begreep dat hij haar door het blijven te benoemen had herinnerd aan de mogelijkheid van het weggaan. Van het achterlaten. Hoe velen hadden haar al niet achtergelaten? Niemand zou haar nog achter moeten laten, ze zou nooit meer achtergelaten moeten worden. Haar woorden hadden een dreigement kunnen zijn, maar hoe kon hij dreiging horen in zo'n kwetsbaar wezen? Hij was niet bang voor wat ze met hem zou kunnen doen als hij vertrok, hij was bang voor wat het met haar zou doen. Hij vroeg zich af hoe lang hij het zich kon veroorloven om haar gezelschap te houden. Toen hij nog een simpele Cave Guard was kon hij nog langer wegblijven. Hij had wel vaker tot in de avond rondgedwaald en elders in het territorium een beschutte slaapplaats voor de nacht gevonden. Maar nu zouden ze hem missen als hij niet voor zonsondergang terug was in de grot om de terugkerende patrouilles te ontvangen. "Dan blijf ik nog even", miauwde hij met een glimlach, om de waarheid te spreken zonder in discussie te gaan over altijd of nooit. Hij zou morgen nog een keer terug kunnen komen, misschien. In de vroege ochtend zou Wren meenemen op patrouille en rond het middaguur had hij zichzelf voor wachtdienst ingeroosterd, maar later op de middag moest hij wel een moment kunnen vinden. Hij glimlachte toen hij haar pootjes zacht tegen de zijne voelde duwen, blij dat ze dichtbij durfde te komen, fysiek contact tot stand durfde te brengen. De wereld had haar pijn gedaan, maar toch reikte ze naar buiten, dat moest een goed teken zijn, toch? Hij voelde niet onmiddellijk de noodzaak om meer te zeggen of meer te vragen. Voor nu was het genoeg om een moment van rust te creëren, van vrede, van veiligheid.