No matter how much you run

Zag de hemel huilen. Ha-ha! Ja, ze huilden want Cyanide had een thuis gevonden. De hemel mocht haar verachten, uitspugen en proberen te verdoemen - maar de leeuwen hadden haar geaccepteerd. Ze zou voor hen leven, zich naar hen vormen en hen dienen als het nodig was. Maar de bergen hadden haar opnieuw gebaard, een leven geschonken tussen harde rotsen en onvergefelijke ravijnen - maar ze zou leven. De stenen hadden haar rug niet gebroken, haar ingewanden waren niet door de winter bevroren. Nu zou ze slapen, tegen de harde rotswand tussen de plukken die ze uit haar eigen vacht had getrokken. Totdat geluiden anders dan regen haar wekten, totdat een geur de poes haar rottende tanden lieten openbaren. Spinsels dwaalden zo vaak door haar kop, de werkelijkheid was vaak genoeg vervormd door waangedachten. Daarom sloop ze zijn kant op. Maar de honden in de schaduwen jankten slechts, en zijn figuur vervaagde niet.

Zie? De sterren lachten met kakelende stemmen en rottende tanden. Spuwden hun gal over haar rug heen, keken vol brandende woede neer en gooide hem naar haar toe. Zijn pad was haar kant op gestuurd, want ze spuugde naar de sterren. Haar boze woorden waren niet ongehoord. Woest, woest. Hoe durfden ze haar leven te verpesten, haar kinderen te stelen en nu hem te brengen. De schim uit haar verleden, haar kwelgeest - de grootste liefde van haar leven. "Gwaa-aaah!" krijste ze, haar oogwit zichtbaar omdat ze haar ogen zo ver had open gesperd. "Hond, hond! Vuile kwelgeest, haal je klauwen uit mijn thuis!" ze riep haar woorden zo hard dat speeksel haar mond verliet terwijl ze dat deed, en ondanks de kwade aard van haar zinnen drukte ze zich toch onderdanig plat tegen de grond. Haar vacht was dun en kaal op plekken, haar tanden bruin van rot en haar lichaam zo mager dat haar schots en scheve ribben overduidelijk uit staken. In haar groene ogen stond een verwilderde maar bovenalles treurige blik. De tijd had haar niet goed gedaan. Hij had haar niet goed gedaan. "Jij hebt mij verlaten..." murmelde ze als een kitten.
 

Het was een straf, een herinnering aan wat ze hem aan zouden doen, een kwelling die ze op zijn pad gestuurd hadden. Scheldende woorden die naar zijn kop werden gegooid lieten hem omdraaien en hij keek in twee groene ogen. Verwilderde ogen. Een magere poes, onverzorgde vacht en niet oké in haar kop. Waarom kwam ze hem toch zo bekend voor?Hij verwachtte dat ze hem zou aanvallen, maar tot zijn verbazing ging ze op de grond liggen. Hij had nooit een kat gekend die zo deed, zo praatte. Er kwam een nieuwe zin uit haar, ditmaal zachtjes. Geen rare woorden meer. Zachtjes maar duidelijk. Hij had haar verlaten. Ze herkende hem. Of dacht ze hem te herkennen? Nog wat onzeker, want straks viel ze weer uit naar hem, bekeek hij de poes beter met een kloppend hart in zijn keel. Hij had haar verlaten. Flitsen van een oude vriend kwamen op, een van de weinigen die hij ooit gehad had. Zijn volger. ''Poison...''mompelde hij, alsof hij het niet wou geloven. Nee, het kon niet. Poisonmind moest nog bij Windclan zijn. Toch? Het beeld van zijn oude vriendin werd sterker en kwam steeds meer overeen met deze verzwakte poes. Nee, nee, nee. Dat was nooit zijn bedoeling geweest. Starclanverdomme. Starclan. Zij hadden hun paden gekruist, ze wouden dat hij de waarheid zag. Het monster dat hij was. Maar hij wist ervan. Een afschuwelijke lafaard, in zijn kop schreeuwde een stem dat hij moest vluchten. Hij kon het niet. Enkel kijken naar haar. ''Mijn Poisonmind''de woorden waren een fluistering als hij eindelijk het lef had om naar haar toe te lopen. Vlak voor haar stond hij stil. Ze leek zo ver weg, maar ze kende hem nog. Hoe zwaar had hij dan voor haar geteld?