And what do we have here?

Terwijl twee leden van zijn patrouillegroep naar rechts veerden, besloot Darkvoid om naar links te gaan. Aangezien hij de oudste van de groep was, had hij ook het meeste ervaring en durfde hij het dus wel aan om alleen op pad te gaan. De rest van de groep zou immers dicht genoeg zijn om zijn hulpkreten te horen als er iets zou gebeuren, maar Darkvoid dacht niet dat er problemen zouden zijn. En anders zou het in elk geval niets zijn waar zijn training hem niet op voorbereid had. De tom liep langs de grens af en nam de geuren in zich op. Die van ThunderClan en WindClan waren het meeste prominent, die van RiverClan viel hem iets later op. De zwakke geuren kondigden aan dat de katten van de andere Clans nog aan hun ronde moesten beginnen of deze al een enkele tijd geleden beëindigd hadden. In elk geval toonde niets aan dat er een dreiging van gevaar was. Darkvoid wilde zich dan ook net weer terugdraaien toen een nieuwe geur hem opviel, een geur die hij enkel kon omschrijven als bloed en verderf. BloodClan. Hoewel Darkvoid enkel als apprentice één keer met ze in aanvaring was gekomen, was hij voor de rest niet echt bekend met ze. Maar ze waren dus hier. Of in elk geval al één kat. Maar goed, één kat kon genoeg zijn om heisa te veroorzaken. Denkend aan de kittens in zijn Clan draaide hij zich dan ook weer om zodat hij de kat kon confronteren. De kat bevond zich nog niet over de border, maar als hij er niets van zou zeggen, zou dat misschien niet lang meer duren. Darkvoid merkte de kat al snel op die hij had geroken en kort trok hij met zijn oortje. “Zijn we niet een beetje ver van de eigen grens afgedwaald?” vroeg hij vervolgens. Hij had een defensieve houding, maar niets wees erop dat hij ten aanval over zou gaan. Nog niet.

Darkvoid deed zijn best om zijn gelaatsuitdrukking neutraal te houden toen de BloodClanner het had over een informant. Meteen gingen zijn gedachten naar de katten in zijn Clan en wie hij het meeste een motief vond hebben om een informant van BloodClan te zijn, maar hij moest toegeven dat hij daar vrij weinig kennis over had. Hij kende zijn Clanmates niet zoals hij ze na bijna acht seizoenen geleefd te hebben moest kennen. Het kon iedereen zijn. Of… of ze loog. Hij scande kort haar blik, analyseerde haar lichaamshouding, maar net zoals hij dat ook kon, leek zij ook capabel te zijn om niets weg te geven van wat ze dacht of voelde. Toch kon Darkvoid het nauwelijks voorstellen dat er een verrader onder hun moest zijn, iemand die echt vrijwillig de zwaktes van hun Clan kon doorgeven. “Ik geloof je niet,” gromde hij dan ook. “Maar laten we zeggen dat je gelijk hebt en dat er inderdaad een informant rondloopt, dan durf ik te wedden dat je inmiddels wel de grootste zwakte van ShadowClan kent.” Hij keek haar kort peilend aan. “Dus als je zo zeker van je zaak bent, waar zou ShadowClan zich dan op dit moment zorgen over moeten maken wat jullie BloodClanners tegen ons kunnen gebruiken?” Eens zien wie dat spelletje beter kon spelen.

Darkvoid hield de uitdrukking op zijn gezicht neutraal toen de BloodClanner een naam noemde. En niet zomaar een naam, maar die van hun leader. Het was echter geen kennis dat niet algemeen verklaard kon worden. Het was geen nieuws dat verschillende katten buiten hun Clan wisten hoe onverantwoordelijk Tallstar kon zijn met zijn acties, maar aan de andere kant had Tallstar tot nu toe niks gedaan wat ShadowClan had doen falen ten opzichte van de andere Clans. En als hij het zich goed herinnerde, was Tallstar ook één van de eersten geweest die de aanval had verklaard aan BloodClan toen zij Fourtrees in hadden genomen. Nu was het echter een kwestie van de juiste woorden te gebruiken en het vooral neutraal te houden zodat de BloodClanner geen werkelijke feiten kreeg hoe het er aan toeging in ShadowClan. Het leek hem bijvoorbeeld geen goede informatie om te delen dat Tallstar zo’n zwak vaderhart had dat hij een WindClanner had geaccepteerd toen deze nog maar een kitten was geweest. “Als ik het me goed kan herinneren, is het mede door onze kinderlijke, onvoorspelbare leader geweest dat BloodClan op moest rotten uit Fourtrees toen wij terugkwamen, wat er flink bij BloodClan op ingehakt heeft.” Hij had het natuurlijk over de dood van de leader die Darkvoid nooit had bevochten, maar wel kort had gezien op dat open veld. Claw. “En bovendien staat ShadowClan nog steeds sterk op zijn poten. Kunnen we hetzelfde zeggen voor BloodClan?” Hij keek haar met een arrogante, trotse blik aan. “Dus je gaat met iets beters moeten komen als je me wilt imponeren. Ik kan op grond van die informatie niet veel zeggen over je zogenaamde informant.” Die waarschijnlijk niet eens bestond, maar toch. Alles kon tegenwoordig.

Haar volgende opmerking was er één waarbij Darkvoid niet goed kon beduiden over welke opmerking ze had het. Had ze het over de informant of over dat BloodClan altijd zou blijven voortbestaan, welke leader er ook gedood zou worden? Waarschijnlijk het laatste. BloodClan kon inderdaad het beste met onkruid vergeleken worden en in plaats van Claw waren er wel tien anderen die het van hem over konden nemen. Natuurlijk moest dat wel een kat met een sterk karakter zijn. Darkvoid vroeg zich soms af hoe zo’n groep werkte en of er echt wel zo erg naar de leader geluisterd werd. Het was waarschijnlijk gewoon een kwestie van de sterkste en de onverschilligste zijn. Darkvoid kon zich de naam van de tabby die hun toen allemaal bedreigd had niet meer herinneren, maar hij herinnerde zich nog wel hoe ondersteboven sommige katten waren van de dood van Claw. Dat was natuurlijk alweer enkele moons geleden. “Onkruid vergaat misschien niet, maar met de nodige handelingen wordt het wel minder.” Hij volgde haar pootstappen, maar bleef aan de kant van zijn eigen border. Hij zou het zichzelf niet vergeven als ze de border over zou steken en hij zou niet daar zijn om haar tegen te houden. “In elk geval staat het feit vast dat er minder dreiging van BloodClan is dan voorheen. Een teken van overgave, misschien?” Er schitterde iets in zijn ogen terwijl hij afwachtte op een antwoord.