But know that I am dynamite

Het was enkele dagen sinds het hele vossen-drama. De wond op haar zij begon te genezen maar haar woede was nog niet gezakt. Vandaag was ze erop uitgegaan; even de poten strekken, haar hoofd luchten, misschien kon ze zelfs iets vangen en daar haar woede wat op uitwerken. Ze liep nu langs de grens, de grens met die halfclanclan. Hoezeer ze ook boos was op Oceanstar om gewoon een kitten weg te geven - Shadowclan was pas een zielig hoopje. De leider kon zich nog niet eens aan de warriorcode houden, wat zei dat over de rest van de clan? Over hun loyaliteit, aan elkaar, aan de clan, aan Starclan? Ze hoopte dat de dooie katten in de sterren hen goed op hun donder zouden geven Ze verdienden het. Nog steeds snapte de queen niet waarom ze zo nodig de kitten mee wouden. Omdat Tallstar haar vader was? Omdat Lionroar haar grootvader was? En wat dan nog? Betekenisloze bloedbanden die ze gebruikten om een kitten hun clan in te lokken. Na er nog wat over nagedacht te hebben de laatste dagen was ze ervan overtuigd dat ze een verborgen agenda hadden. Misschien wouden ze Windclan wel verzwakken door hun toekomstige warriros weg te halen - of misschien was dit wel een lage steek onder de riem, om te tonen hoeveel machtiger en beter ze wel niet waren als zelfs een arme kitten die niet beter wist naar hun clan wou in plaats van windclan. Hmpf.

+Tallstar eerst

Het was een van zijn favoriete bezigheden om zijn oude trainingsrondje te rennen, niet op hoge snelheid, maar toch sneller dan een drafje. Zo bleef het een beetje op peil, maar wist je ondertussen ook of er iets vreemds aan de hand was bij de grenzen. Zijn warriors konden dit ook prima, maar als leider moest je zelf vaak genoeg het territorium ingaan om ervoor te zorgen dat het jou niet vergat en jij het niet. Een vervelende bijkomstigheid was dat katten ook meteen ervan uitgingen dat je op dat moment bevoegd was tot leiderlijke uitspraken. Net als deze kat die hij zag staan, een recipe for disaster, zeker als hij stopte voor een praatje. En dus was dat natuurlijk precies wat de kater deed, een glimlach op zijn lippen en een twinkeling in zijn ogen. "Hello," Mauwde hij hartelijk, haar wel herkennende maar who cared wat er een paar dagen terug was gebeurd, het was gebeurd, er nog over zeuren had geen zin.

Amberstorm was not amused bij het zien van de Shadowclanleider met die domme glimlach op zijn snuit. Haar poten jeukten om die er gewoon vanaf te slaan al wist ze ook dat dat geen goede gevolgen zou hebben voor haar. Oh, maar als hij het zou wagen om nog een stapje verder te gaan. Hij gedroeg zich als een hormonale tiener, meer dan als een wijze clanleider. het was maar dat hij de rang droeg, dat hij de levens had die ermee gepaard gingen en dus duidelijk goedgekeurd was door Starclan - of ze had die grijns van zijn snuit gesmakt. Ook al begon ze Starclans oordeel wel heel hard te betwijfelen als ze haar leven bekeek. Oftewel hadden ze een ziekelijk gevoel voor humor. "Kom je nog een kitten stelen of kom je er nog eentje maken?", mauwde ze, haar stem trillend met nog net onderdrukte woede. De rest van haar clan wist meestal dat die toon een waarschuwing was en dat ze maar beter zouden vluchten voor de échte storm begon; maar ze betwijfelde dat Tallstar zo slim was.

De ander leek niet echt blij te zijn hem te zien, wat Tall alleen maar meer deed glimlachen want doorgaans was dat voer voor een interessante interactie. En soms was de kater gewoon zo. waanzinnig. verveeld. Dan was een interessante interactie heel gezond om te hebben. Bij haar woorden schoot hij echter in de lach en keek haar even quasi-onderzoekend aan. "Zozo, jij bent wel to the point," En met een glimlach deed hij even zijn signature hairflip en schudde toen zijn hoofd. "Maar ik kan je in je hormonale zoektocht niet verder helpen," En glimlachte plagend verontschuldigend. "Niet mijn type," Geen idee wat zijn type was, maar iets wat zo graag kittens wilde kon alleen maar problemen opleveren. Al was het geweldig om te plagen.

De kater was met vuur aan het spelen en de woedende blik in haar ogen zei niets minder. Als blikken konden doden, lag hij nu met alle vier zijn poten omhoog. "Oh, ik zie het al, je valt eerder op katten met dezelfde mentale leeftijd als jou.", sneerde ze terug. "Is dat waarom je Pepperkit zo graag meewou?" De queen ontblootte haar tanden vijandig, haar poten kneedden de zachte grond onder haar. Oh, als ze niet wist dat het héél veel problemen met zich mee zou brengen, zou ze hem maar al te graag aanvliegen om eens te tonen waarvan Windclankatten gemaakt waren. De forsgebouwde Shadowclanners lachten hen allemaal oud, de hazenfreters, slank en mager en "zwak". Ha. Ze zou Tallstar met drie poten achter haar rug gebonden nog een kopje kleiner kunnen maken. Als ze maar ooit de kans zou krijgen..

De ander vond zichzelf duidelijk heel wat, en hem niks. Nou ja, dat mocht, verschillende meningen mochten er zijn. Niet iedereen werd gezegend met een brein wat tot tien kon tellen. Deze poes bijvoorbeeld, die redde de twee nog niet eens voor ze weer wat zei waar hij geamuseerd zijn wenkbrauw van in de lucht deed. "Inderdaad ja," Antwoordde hij droogjes. "Precies die reden," Het had toch weinig zin om ertegenin te gaan, aangezien ze uit was op ruzie. Dat kon ze doorgaans wel krijgen, maar nu was hij vooral benieuwd naar hoe hij deze poes nog verder op de kast kon krijgen. "Dus hoe graag je ook wilt, je kwalificeert niet, helaas moet ik je vragen een ander te zoeken als je dat kan opbrengen," Hij deed even of hij nadacht, "Al kan ik me best voorstellen dat je niets beters, of anders, kunt vinden," En met een schouderophaal keek hij de poes meelevend aan. Sommige katten waren gewoon voorbestemd alleen te blijven.

Hij bevond zich op dun ijs en als hij niet de leider van Shadowclan geweest was had hij al lang een veeg uit de pan gehad. Maar leider of geen leider, Amberstorm's toch al geringe geduldigheid had grenzen. Grenzen waar hij in volle vaart op af liep. De queen knarste haar kaken op elkaar. "Ten eerste zou ik niets liever willen dan ervoor te zorgen dat ik die fout nooit meer kan begaan, en ten tweede - waarom zou je zelfs denken dat iémand dat met jou wil doen?", antwoordde ze, de kater eens van top tot teen bekijken met een blik die afschuw schreeuwde. Demonstratief zette ze nog een stap naar achteren, haar neus opgetrokken in een uitdrukking van afgrijzen. "Ooit gehoord van hygiëne?" Niet dat hij zo hard stonk, of in ieder geval fysiek toch niet.

Toen ze ook nog eens haar kaken op elkaar begon te zetten en ging knarsen stak Tall even met een pijnlijk gezicht een poot in de lucht, haar erop willen attenderend dat dit een van de minst aantrekkelijke eigenschappen was en ze zo écht nooit een kater zou vinden. Voor hij dit - goedbedoelde - advies kon geven begon zij echter al te schreeuwen. Sommige katten, echt. Al had hij geen enkel idee over welke fout ze het had en dat besloot hij voor later te bewaren. Sowieso was het een vreemd gesprek, waarbij hij even zijn wenkbrauwen optrok toen ze 'dat' zei voor iets waarbij hij niet zeker wist wat ze kon bedoelen anders dan iets met bosjes... enzo. "Is dat je moeder?" Vroeg hij bij haar volgende vraag, met een kwajongensgrijns op zijn gezicht, waarna hij boog. "If so, dan jazeker," Waarna hij haar tijdens zijn buiging uitdagend aankeek, geen idee hebbend of ze zijn flauwe grap snapte - en of hij wilde dat ze hem snapte want dan was hij zo goed als dood.

Als ze beledigd moest zijn door zijn volgende opmerking, had hij serieus naast de bal geslaan. Amberstorm rolde even met haar ogen, krulde haar lip en schoot meteen terug: "Ja, je lijkt me wel haar type, beiden clanverraders en zo." Het zou haar niet verbazen als Tallstar op een dag zijn koffers zou pakken en zou verhuizen naar de Tribe. Misschien kregen hij en Brindleleaf dan nog wel lelijke halfclan tribekittens die op hun beurt de tribe konden verraden en bloodclan konden worden of zo. Of kittypet, paste ook nog wel. In ieder geval was ze ervan overtuigd dat alle katten in het woud opgelucht zouden ademhalen als hij eenmaal de bergen in was gegaan, al zouden ze 's nachts zwetend wakker worden van nachtmerries waarin hij plots terug in zijn camp stond.

Oké, dat was een confusing reactie op iets waar hij meer een soort van atoomontploffing had verwacht. Een beetje taken-aback keek Tall haar aan en hield toen zijn hoofd schuin. Misschien was dit niet in essentie een vervelende poes, maar was ze een vervelende poes die verkeerd begrepen werd. Het leek in ieder geval alsof er een hele hoop zelfmedelijden in haar rondzwierf waar Psycholoog Tall wat aan ging doen. Prompt plofte hij op de grond, en keek haar afwachtend aan. "Duss," Begon hij, hoofd schuin. "Clanverrader?" En reken maar dat hij hierover door zou vragen tot hij een antwoord had, so she better tell it now.

Oh-oh. Even leek de kater niet goed weten wat te zeggen, maar toen schoot hij volledig in psycholoog-modus. Niet echt het verwachte effect. Amberstorm aarzelde even, maar besloot toen om hem nog even te amuseren. Ondertussen hoefde ze niet terug naar de nursery-gevangenis waar de piepende kittens op haar zaten te wachten. Hier kon ze nog even het briesje in ahar vacht voelen, zelfs al werd dat briesje getint door zijn shadowclanstank. "Ja, halfclankittens kweken is nu niet bepaald vaderclanslievend van je.", antwoordde ze daarom maar, heel goed wetend dat dat niet het antwoord was waar hij op doelde.

Ze leek even van haar stuk gebracht toen hij zijn vraag stelde, maar herpakte zich snel en kwam met een opmerking die hij besloot weg te wuiven. "Er werken meerdere liefdes in een leven," Mauwde hij met een schouderophaal, en keek daarna de poes weer strak aan. "Iets waar jij dus meer van af weet dan de gemiddelde kat," Het was een constatering, geen vraag. Tall kende weinig liefde. Hij had de liefde van zijn moeder en mentor als koud ervaren, en had geen band met zijn vader gehad. Misschien dat Thrush nog het meest in de buurt kwam maar ook die was inmiddels lange tijd dood. Amber leek daarentegen de andere kant van liefde te hebben meegemaakt, teveel, tussen twee katten waar dat niet bij hoort.

Amberstorm snoof eens. Ha, alsof zij zo veel liefde gekend had in haar leven. Van wie dan? Van een moeder? Ja, mooie moeder, die haar verliet nog voor ze oud genoeg was om te snappen waarom het ging. Van een vader? Fijne vader, die de warriorcode brak om hen te krijgen en vervolgens nog geen seconde deel uitmaakte van haar leven. Van een partner? Dat was zo eenzijdig dat het pijn deed. Het was niet haar bedoeling geweest om hem zo aan het lijntje te houden, maar het had toch maar mooi geleid tot zijn dood. En van een clan? Zij hield van haar clan, ja, zelfs al was er niets goed aan haar clan, was het chaos en verraad elke dag; maar ze had niet het gevoel dat haar clan veel van haar hield. Nee, velen zouden blijer zijn als ze ook wegging, net zoals haar moeder, maar die voldoening zou ze hen niet geven. "Liefde staat nu niet echt in mijn woordenboek.", antwoordde ze daarom maar mompelend, haar groene blik afwendend. Waarom ze bleef antwoorden? Dat het liefdeloze Starclan daar maar een antwoord op verzon.

Waar hij verwacht had dat de poes een schamper antwoord zou geven, hem uit zou lachen en voor gek zou verklaren, kwam er een zacht antwoord uit wat hem even van zijn stuk bracht. Kort werden zijn ogen zacht en stond er twijfel in te lezen. Moest hij doorgaan? Haar pushen? Of moest hij naar haar toe en troosten? Want het voelde alsof ze dat laatste harder nodig had dan ze durfde toe te geven. Maar, goede sociale lezer die hij was, besloot de kater voor het eerste te gaan, zij het iets voorzichtiger dan voorheen. "Misschien wel," Mauwde hij om die reden, zijn hoofd schuin. "Misschien heb je het gewoon nog niet ontdekt," Zoals hij al had gezegd, er werken meerdere liefdes in een leven. "Ga me niet vertellen dat je alles in je leven al hebt ontdekt," Om elke hoek was er de mogelijkheid tot honderd nieuwe dingen. Tall was op weg ze allemaal te ontdekken, als zij hem voor was voelde hij zich toch wel een beetje overbodig.

Amberstorm voelde zich vreemd blootgelegd, een gevoel dat haar helemaal niet zinde. Vanzelfsprekend schoot ze natuurlijk in verdedigingsmodus, wat bij haar standaard woede was. De jonge kattin ontblootte haar tanden in een venijnige snauw. "Je weet helemaal niets van mij!", siste ze boos, en haar poten jeukten opnieuw om uit te halen. Oh, hoe veel voldoening zou het wel niet geven om zijn geschokte uitdrukking te zien, of het straaltje bloed dat uit de wond naar beneden druppelde. Jammer dat het bij fantasieën zou blijven. Amberstorm was er rotsvast van overtuigd dat een goed gevecht veel helender zou zijn voor haar psyche dan één of ander therapeutisch gesprek met de leider van een vijandige clan.

Onderwerp: Re: But know that I am dynamite