Volar

Roughkit kwam net van buiten en wandelde tevreden de nursery weer in. Haar grijze vachtje was helemaal vies van het stof en de modder, maar haar ogen glommen. Ze had gespeeld tussen de poten van de warriors, jagend op vlinders en vliegen. Maar nu was het weer tijd om terug te keren naar de nursery. Ze wilde een hapje eten, misschien een klein dutje doen en als ze mama lief aankeek hoefde ze zichzelf niet te wassen. Maar voor dat het zover was, viel haar oog weer op een vlieg. Hij zat op de rand van een nest, en waggelde daar wat rond. Roughkit dook in elkaar en begon op het vliegje af te sluipen, haar bewegingen snel en lenig, alsof ze al heel hard had geoefend. En op het laatste moment maakte ze een grote sprong en dook bovenop de vlieg. Maar de vlieg was al weg, en Roughkit maakte een botsing met het nest. Ze keek op en giechelde vrolijk. Oopsie! Maar, waar was die vlieg nou?

& Twistedkit eerst

  Twistedkit lag heerlijk vredig te slapen in het vertrouwde nest. Normaal gesproken lag hij tussen de rest van zijn siblings, want daar voelde hij zich het veiligst en fijnst. Maar dit keer lag hij meer aan de buitenkant, tegen de rand aan. Dat was zo gekomen en hij was toen zo moe geweest dat hij er even geen puf meer voor had om erover te piepen. En hij was nu toch lekker aan het slapen.
  Maar zijn slaapje werd verstoord door een beuk tegen hem aan, of nee, tegen het nest aan. Hij piepte geschrokken en kwam half overeind. De bruine tabby draaide zijn kopje om over de rand te kijken en zag daar een grijze kitten, een paar manen ouder dan hij. Twisted keek haar verbaasd aan. Was zij degene geweest die die aardbeving veroorzaakt had?

Roughkit wilde alweer een nieuwe poging doen om de vlieg te vangen, maar die werd gestaakt toen ze opeens in de ogen keek van een jonge kitten. Die keek over het nest waar ze net tegenaan gekatapulteerd was. Roughkit zette een brede glimlach op haar snoetje, waarna ze wat dichter naar de kitten trippelde. ‘Hoi!’ piepte ze vrolijk. ‘Heb ik je wakker gemaakt, sorry!’ Ze sprong op haar achterpootjes en legde haar voorpoten over de rand van het nest aan, zodat ze bijna neus tegen neus stonden. Ze wiebelde even vrolijk haar snorharen, waarna een blik door het nest ging. ‘Ik ben Roughkit! En jij?’ vroeg ze toen vrolijk toen ze de gestreepte kitten weer aankeek.

  De oudere kitten had hem opgemerkt, wat te merken was aan haar brede glimlach en dat ze op hem af trippelde. 'Hoi!' piepte ze vrolijk een begroeting. 'Heb ik je wakker gemaakt, sorry!' Ze sprong even op en legde haar voorpootjes over de rand van het nest heen, zodat hun neusjes elkaar bijna raakten.
  Twistedkit deinsde wat terug, maar glimlachte toch naar haar. Hij vond haar nu al aardig. 'Hoi!' begroette hij haar terug. Hij haalde ook even kort zijn schouders op. Hij was wel wakker geworden door haar, maar hij nam het haar niet kwalijk.
  'Ik ben Roughkit! En jij?' vroeg de grijze kattin toen vrolijk.
  'Ik bwen Twistwedkit!' antwoordde Twisted met een glimlach. 'Jij al bjijna eewn Apprwentice?' vroeg hij met nog een wat gebrekkige zins opbouw. Hij vond haar al zo groot! Twisted vroeg zich af of hij ook zo groot zou worden later, zich ook helemaal niet bewust van het feit dat hij al een best grote kitten was.

De andere kitten deinsde even achteruit, maar het kwam niet eens in Roughkit op dat hij misschien bang voor haar zou zijn. Nee hoor, want hij kreeg ook een lach op zijn gezicht en groette haar terug. Haar lachje werd breder, waarna hij zijn schouders op hield. Blijkbaar vond hij het niet erg om wakker te zijn. Oh, dat snapte ze wel! Want niets was leuker dan wakker zijn en spelen en ontdekken. Hij stelde zich vervolgens voor als Twistedkit. ‘Leuk je te leren kennen,’ lachte ze vrolijk. Haar staartje stond hoog in de lucht en ze kwam weer iets dichterbij de jonge kitten. Hij vroeg toen of ze al bijna apprentice was. Een trotse lach kwam op haar gezicht. Zag ze er al zo uit dan? Roughkit knikte enthousiast. ‘Ja hoor!’ piepte ze toen. Nou ja, het zou nog wel even duren voordat ze echt apprentice zou worden. Maar het duurde vast ook niet lang meer. ‘Ik kan al jagen hoor! Kijk maar,’ miauwde ze, waarna ze haar pootjes van het nest af haalde en snel zocht naar een prooi. Iets verderop zag ze een weerloze mosbal liggen, waarna ze in een zelf-aangeleerde jachthouding zakte, haar buikje laag bij de grond en haar oogjes strak gericht op mosbal. Totdat ze stapje voor stapje naar voren sloop, om uiteindelijk met een grote sprong pardoes op de mosbal te landen!

  'Leuk je te leren kennen,' lachte Roughkit.
  Twisted lachte terug. Hij vond het ook heel leuk haar te leren kennen! Daarna vroeg hij of ze al een Apprentice was. Of naja, bijna.
  'Ja hoor!' piepte ze als antwoord.
  Twisted keek haar verwonderd aan. Wowie! Dat is cool!
  'Ik kan al jagen hoor! Kijk maar,' miauwde ze, waarna ze haar pootjes van het nest afhaalde en in een jachthouding zakte. Zou hij dat later ook zo kunnen, dacht Twisted. Ze vond het in ieder geval al heel erg knap van haar, zeker toen ze naar een mosbal sloop en toen pardoes erop sprong!
  Twistedkit liet een piepje van enthousiasme horen. 'Wow!' piepte hij en hij sprong een beetje op. 'Zo gwoed!'

Roughkit was helemaal in haar nopjes met de mosbal tussen haar klauwen. Natuurlijk had deze prooi niet weg kunnen rennen, maar het was bijna net zo goed! Ze hoorde verwonderde kreetje uit het nest komen van Twistedkit, en trots keek ze met een brede glimlach naar hem. ‘Dankje,’ miauwde ze met een giechel. Daarna greep ze de mosbal in tussen haar tanden en trippelde ermee naar de jonge kitten. Daar legde ze de bal op de rand van het nest. ‘Probeer maar, jij kan vast ook al jagen!’ Roughkit wist dat ze het lekker makkelijk maakte voor hem, maar alles wat ze kon doen om hem blij te maken.

  De grijze kitten keek met een trotse glimlach naar hem toen hij haar complimentjes gaf. 'Dankje,' miauwde ze met een giechel. Daarna pakte ze de mosbal en legde dat op de rand van het nest. 'Probeer maar, jij kan vast ook al jagen!'
  Twistedkit keek haar even verbaasd aan. Al jagen? Hij was pas een paar Moons oud! Hij had nog helemaal niet geoefend! Maar als Roughkit zei dat hij het wel kon, dan kon hij het toch wel..?
  De bruine tabby knikte en ging klaarstaan in een soort van sluiphouding. Het leek natuurlijk nergens naar, maar voor zijn gevoel was hij goed bezig. Daarna zette hij zich af en sprong hij zo ver mogelijk, zijn voorpootjes ver uitgestrekt naar het balletje.
  Helaas voor hem had hij de afstand niet goed ingeschat, en in plaats van op het balletje te landen, schoot hij door en tuimelde over de rand van het nest heen, zomaar op de grond. Daar bleef hij even verbluft liggen. Was het nou alweer gebeurd? Een tijdje terug was hij ook al over de rand gevallen! Twistedkit keek naar Roughkit en giechelde toen. Gelukkig deed niets pijn.

Roughkit keek vol nieuwsgierigheid toe hoe de bruin gestreepte kitten zich klaar maakte voor zijn jacht. Hij zag er wel grappig uit, hoe hij daar op zijn pootjes stond. Ze kon een giechel dan ook niet onderdrukken. Toen hij een sprong maakte, maakte Roughkit een verwondert kreetje, dat veranderde in een gilletje toen hij zomaar uit het nest rolde en voor haar poten eindigde. Ze wilde net vragen hoe het ging, maar hij begon te lachen, waardoor Roughkit ook begon te grinniken. ‘Zo moet het toch niet, dommie!’ piepte ze plagend. Ze pakte de mosbal weer op en legde hem iets verderop in de nursery weer in. ‘Kijk, zó,’ miauwde ze toen een beetje stoer. Tsja, als je iets beter kon moest je het ook wel even bewijzen. Ze liet zich zakken in een jachthouding, haar pootstappen nog wat luid en rommelig, maar toen ze weer sprong, landde ze weer met een pootje op de mosbal. ‘Zo doe je dat,’ snorde ze een tikkeltje zelfingenomen, waarna ze de mosbal terug naar Twistedkit sloeg. Een brede grijns sierde haar gezichtje. Ha, dat moest ie maar eens nadoen.  

  Roughkit moest ook grinniken. 'Zo moet het toch niet, dommie!' piepte ze plagend, waarna ze de mosbal weer oppakte.
  Twistedkit ging overeind zitten en keek nieuwsgierig toe hoe ze de mosbal een eindje verderop neerlegde. Hij was wel benieuwd hoe het dan moest, want hij wilde het wel weten natuurlijk! Het was belangrijk om goed te jagen.
  'Kijk zó,' miauwde het poesje stoer en ze liet zichzelf in jachthouding zakken. Twistedkit vond het heel knap, vooral toen ze de mosbal met haar poot raakte nadat ze een sprong had gemaakt! 'Zo doe je dat,' snorde ze.
  Twistedkit ging van enthousiasme staan. 'Wow! Jij bent echjt heel erg gjoed!' Hij wilde het ook zo kunnen! Daarom dat hij ook in een jachthouding zakte, in zijn belevenis bijna net zo goed als die van Roughkit, maar het leek natuurlijk weer helemaal nergens op, en sloop zogenaamd richting de mosbal, tot het balletje nog maar een paar stukjes van zijn neusje verwijderd was. Daarna maakte hij een hoog sprongetje in de lucht, en kwam toen bovenop het balletje terecht.
  Trots keek de kitten om naar Roughkit. Had ze het gezien? Dat was super goed toch?

Blijkbaar had Roughkit de ander geïnspireerd, want hij ging haar meteen nadoen. Hij zakte ook in elkaar en Roughkit knikte goedkeurend. ‘Ja, zo! Heel goed,’ begon ze hem al vrolijk te coachen. Ze liep met hem mee toen hij richting de bal sloop. Het was heel knap voor zo'n jonge kitten. Niet zo goed als zij natuurlijk, maar hè. Ze wilde ook wel de beste zijn. Toen hij bijna tot op het balletje sloop en pas op het allerlaatste moment sprong, was ze natuurlijk wel een beetje teleurgesteld. Maar hij had hem op zijn minst nu gevangen! ‘Goed hoor,’ gaf ze hem toen als complimentje. ‘Maar een echte muis had je op die manier nooit gevangen.’ Een tikkeltjes arrogant keek ze de kleine Twistedkit aan. Ze moest even laten weten hoe goed ze het al wist en hoe goed ze had opgelet. ‘Die had je van zo dichtbij allang gezien. Je moet al veel eerder springen!’ Ze klonk een beetje bazig, maar Roughkit bedoelde het echt goed. En springen was bovendien één van haar favoriete dingen. Ze kon ook al heel hoog. Ze moest het maar weer even voordoen. Ze maakte even plaats, waarna ze even door haar pootjes zakte en vervolgens vanuit stilstand wel een staartlengte of twee verder sprong en daar netjes op vier pootjes landde.

  Twistedkits gloeide van trots en ook zijn oogjes glommen vrolijk toen Roughkit hem complimentjes gaf. Hij kon het dus al heel goed! Wat ook wel te zien was, want hij had die mosbal mooi tussen zijn pootjes geklemd!
  'Maar een echte muis had je op die manier nooit gevangen.'
  Die opmerking deed hem verbaasd omkijken. Huh? Nooit gevangen? Hoezo dat?
  'Die had je van zo dichtbij allang gezien. Je moet al veel eerder springen!' En na die opmerking ging ze even goed staan, zakte door haar pootjes en sprong toen wel twee staartlengtes verder! Twistedkits mondje viel open van bewondering en ook een beetje verbazing. Ze was al zo goed!
  'Wjoooowww.. Hoe doe je dat?' vroeg hij en hij zette wat stapjes dichter naar de grijze kitten toe.

Roughkit giechelde toen ze Twistedkit vol bewondering hoorde praten. Roughkit keek om naar de gestreepte kitten. Ze haalde vervolgens haar schouders op en trippelde weer terug naar hem. ‘Gewoon,’ miauwde ze. Tsja, hoe moest je het uitleggen. Hij moest gewoon springen. ‘Heel hard met je poten afdrukken en dan vlieg je vooruit!’ Springen was altijd al één van Roughkits specialiteiten geweest. Maar Roughkit was alleen niet lichtvoetig. Ze deed alles wel een beetje lomp, maar haar landingen waren zwaar. Ze was dan ook best stevig gebouwd. Haar groene ogen richtten zich weer op de kleine kitten, waarna ze bedenkelijk haar kopje kantelde. ‘Maar misschien ben jij nog wel een beetje klein om ver te springen,’ sprak ze toen twijfelend. Tsja, hij was nog mini!

  Roughkit giechelde, haalde haar schouders op en trippelde terug naar hem. 'Gewoon,' miauwde ze als antwoord. 'Heel hard met je poten afdrukken en dan vlieg je vooruit!'
  Twistedkit knikte bedenkelijk. Daar zat wel redelijk wat logica in toch? Hij stampte met zijn pootjes op de grond, om het uit te proberen. Zou hij nu gaan vliegen of gebeurde dat alleen als hij in een jachthouding zat?
  'Maar misschien ben jij nog wel een beetje klein om ver te springen,' sprak de grijze kitten twijfelend.
  Twisted keek op. 'Te klein?' Hij richtte zijn oogjes op zichzelf, alsof hij zo kon zien of hij wel echt zo klein was. Normaal gesproken hoorde hij nooit dat hij echt klein was, hij was immers ook best een grote kitten. Maar als Roughkit zei dat hij te klein was...
  'Ik kan het toch proberen?' vroeg hij hoopvol aan haar toen hij haar weer aankeek.

Oeps! Had Roughkit nu per ongeluk iets gemeens gezegd? Hij zag het kopje van de gestreepte kitten iets vertrekken en zichzelf bekijken. Zenuwachtig probeerde Roughkit om het weer goed te praten. ‘Nou ja, je bent nog heel jong. En kleiner dan ik! Weet je wel,’ ratelde ze vlug. Het was gewoon zo! Als je klein was dan kon je nou gewoon nog niet zo goed... alles doen! Dan was je gewoon een beetje nog onhandig. Maar toen vroeg Twistedkit of hij het alsnog wel kon proberen. Roughkit knikte hevig. ‘Ja natuurlijk!’ miauwde ze. Ze keek bemoedigend naar hem, waarna ze naast hem door haar pootjes zakje. ‘Kom, laten we het samen doen. Ik wed dat je nu al veel verder kan!’ sprak ze vrolijk. Ze zette haar blikje weer voor zich. ‘Eén... twee... drie... SPRING!’ En op haar teken vloog Roughkit vooruit toen ze zo ver als ze probeerde sprong. Ze kon natuurlijk nu niet verslagen worden door kleine Twistedkit.

  'Nou ja, je bent nog heel jong. En kleiner dan ik! Weet je wel,' ratelde Roughkit vlug, maar Twistedkit was het allang vergeten. Hij wilde het graag nog een keer proberen! En toen de grijze kitten aangaf dat dat kon sprong hij een gat in de lucht van plezier! Yay!
  Roughkit ging naast hem staan en zakte door haar pootjes. 'Kom, laten we het samen doen. Ik wed dat je nu al veel verder kan!' sprak ze vrolijk.
  Twisted knikte en zakte ook door zijn pootjes.
  'Eén... twee... drie... SPRING!' waarna ze naar voren vloog.
  De bruine kitten volgde iets later, maar zette zo hard af als hij kon. Voor zijn gevoel vloog hij wel door de lucht! Hij kwam al veel verder dan eerst, maar niet zo ver als Roughkit. Toch was hij erg trots op zichzelf, want hij had gewoon al geleerd om zichzelf af te zetten! Zo kon hij wel elke prooi aan die hij tegen kwam!
  Enthousiast sprong hij een paar keer op en neer en keek Rough met een blij gezichtje aan. 'Zag je dat??'

Ze vlogen samen door de lucht en natuurlijk kon ze verder springen dan hem, maar dat was ook wel heel erg logisch. Want ze was ook ouder, maar hij leek al zo trots op zichzelf. Ze snorde en knikte enthousiast toen hij vroeg of ze dat zag. ‘Oh ja, dat heb ik gezien hoor!’ miauwde ze opgewekt. Wat aandoenlijk, hij vond zichzelf al heel wat. Misschien zou hij als hij zo oud was al zij ook wel zo ver kunnen springen. Je wist maar nooit. Maar ja, Roughkit wilde wel graag de beste zijn, dus ze bleef hem liever maar voor. ‘Je kwam al heel ver. Misschien wordt je ooit zo goed als ik,’ miauwde ze plagend met een knipoogje. Ze was dan ook wel een hele goede springen, kom op, zeg nou zelf.

De grijze kitten snorde bij zijn enthousiaste woorden. 'Oh ja, dat heb ik gezien hoor!' miauwde ze opgewekt. Twistedkit keek haar met een ontzettend blij gezichtje aan. Hij was best trots op zichzelf. 'Je kwam al heel ver. Misschien wordt je ooit zo goed als ik,' miauwde Roughkit plagend.
Maar Twisted nam het serieus en knikte zo hard dat zijn kopje zo wel van zijn nek af kon vallen. 'Ik hoop het ja!' piepte hij en hij maakte nog een sprongetje van geluk. 'Dankjewel, ik kan nu springen!' snorde hij, ietsje rustiger nu en hij duwde zijn kopje tegen haar schouder, als blijk van dank.

Wauw, Twistedkit was wel erg enthousiast. Hij wilde worden zoals zij. Dat vond ze stiekem wel heel leuk. Ze was ook een voorbeeld! Natuurlijk! Ze grinnikte dan ook een beetje en knikte met hem mee. ‘Ja, je kan heel goed springen hoor!’ snorde ze vrolijk. Het was leuk om te zien hoe ontzettend blij hij was. Ook al was hij nog klein en een beetje dom en onhandig. Maar ze kreeg zelfs nog een kopje. Roughkit gaapte vervolgens een keer, waarna ze even naar zijn nest keek. ‘Ik denk, dat jij weer in je nest moet springen!’ Roughkit had al heel lang gejaagd en eigenlijk kreeg ze wel zin om zich tussen haar broertjes en zusjes op te krullen. En dat kon ze pas doen voordat ze zeker wist dat ze Twistedkit netjes had opgeruimd.

Roughkit deed vrolijk met hem mee, wat hem een nog beter gevoel gaf. 'Ja, je kan heel goed springen hoor!' snorde ze vrolijk. Haar complimentje maakte het warme en trotse gevoel in zijn hele lijfje stromen. Hij kon goed springen! Yay!
De grijze kitten gaapte echter. 'Ik denk, dat jij weer in je nest moet springen!' Twisted keek haar een beetje verbaasd aan. Zij was degene die moe was hier, niet hij! Zij gaapte! Maar nu hij erover nadacht.. Hij was ergens toch wel een beetje moe van al dat intensieve jagen en springen.
De bruine kitten glimlachte en knikte. 'Okeej! Bedankt dat je me djingen geleerd hebt!' snorde hij voordat hij zich naar zijn nest draaide. Gelukkig was het niet ver weg. Bij zijn nest aangekomen klom hij er heel erg soepel in not waarna hij zich lekker tussen zijn siblings nestelde. Vandaag was een leuke dag geweest!