Hello there!

Een tikkeltje verveeld lag Loudkit op zijn rug en staarde naar het plafond. Hij had nog twee moons te gaan en dan pas zou hij apprentice worden, dan pas zou hij zijn nieuwsgierigheid naar de buitenwereld kunnen verzadigen. Dan pas zou hij prooi kunnen vangen voor zijn moeder. Hij trok zijn neus kort op terwijl hij dacht aan alle dingen die er tot nu toe gebeurd waren, aan alle gedachten die door zijn kopje geschoten waren. Alle katten die hij had ontmoet. Het tolde in zijn kopje als hij daar te veel aan dacht. Het tolde nog meer als hij dacht aan het feit dat hij nog niet eens de helft van zijn Clanmates had ontmoet. Dat er daarbuiten veel meer apprentices en warriors waren die hij kon tellen. En hij was er nieuwsgierig naar. Een klein deel in hem had stiekem naar buiten willen gaan, maar dan was er dat andere deel van hem, dat loyalere deel, dat dan aan de reactie van zijn moeder dacht waardoor hij maar netjes op zijn plaats bleef. Hij zou niet willen dat ze verdrietig of bang zou worden als gevolg van zijn acties. En dus draaide hij zich op zijn zij en keek zijn broertjes en zusjes onderzoekend aan. Ze leken allemaal te slapen, behalve zijn zusje Roughkit. Ze leek kort met haar neusje te trekken, net zoals hij enkele momenten eerder had gedaan, waarna haar ogen open leken te gaan. Loudkit schoof dichter naar haar toe en een brede grijns ontstond om zijn lippen toen hun blikken elkaar recht aankeken. “Goedemorgen, prinses,” zei hij plagerig tegen haar, maar iedereen in deze ruimte wist dat hij al zijn zusjes als prinsessen behandelde. Zijn zusjes waren heilig voor hem en niemand mocht aan ze komen. Niemand.

Loudkit wiebelde geamuseerd met zijn snorharen toen ze een reactie gaf op het koosnaampje dat hij haar, Littlekit en Fuzzykit had gegeven. Bij Chillykit moest hij het niet eens proberen, want dan klauwde zij zijn oren af. En bij Hoarsekit was het nogal raar om dat te zeggen. Zijn ambitieuze, kleine broer. Oké, ze waren van dezelfde leeftijd, maar Loudkit was er vrij zeker van dat hij voor zijn broer geboren was. Of toch niet? Nou ja, het maakte ook eigenlijk niet zo veel uit, hij was de grote broer van het nestje en daarmee uit. De grijze tabby richtte zijn blauwe ogen op zijn zusje toen deze zich strekte en negeerde de poten die ze in zijn gezicht duwde. Ieder ander zou een snauw hebben gekregen, maar Roughkit niet. Bovendien was het nu ook weer niet dat ze hem pijn deed of zo. En zelfs dan zou hij haar niet terugslaan, niet zoals hij bij Chillykit deed tenminste. Zij vroeg er soms echt wel om, met haar irritante gedrag. “Nou zeg,” zei hij geamuseerd toen ze aan hem vroeg wat hij van haar wilde. “Mag ik niet even naast mijn liefste zusje komen liggen? Binnenkort zijn we apprentices en dan hebben we waarschijnlijk geen tijd meer voor elkaar.” Hij trok een pruillip naar haar. Hij had eerlijk gezegd geen idee hoe hun band zou zijn als ze bezig waren met trainen en opgroeien. Hij zou er in elk geval altijd voor haar zijn. “Goh, Roughkit, dat duurt echt geen drie moons meer, besef je je dat wel? Dan zijn we eindelijk apprentices. Ik kan niet wachten om ons gebied en het gebied van de andere Clans te verkennen,” zei hij met een brede grijns.

Loudkit knikte enthousiast. “Dat gaan we zeker doen. En we nemen Fuzzykit en Littlekit ook mee dan.” Hoarsekit en Chillykit moesten dan maar in het kamp blijven of samen naar buiten gaan. Hoarsekit was vervelend met zijn hooghartige houding en Chillykit was gemeen. Hij ging liever met zijn drie favoriete zusjes weg dan dat hij hun meenam. Dat kon hij nu wel natuurlijk zo stoer denken, maar hij wist dat hij het zeker leuk zou vinden om met zijn zessen op pad te gaan als de tijd daar zou zijn. Dan zou hij Hoarsekit’s hooghartige opmerkingen en Chillykit’s snauwerige gedrag er wel bij nemen. Ze waren immers siblings en zouden voor de rest van hun leven bij elkaar blijven, precies zoals het hoorde. “En mama. Mama moet ook mee,” besloot hij. Loudkit grinnikte toen Roughkit dromerig haar kopje op het zijne legde en ging ontspannen liggen zodat ze comfortabel lag, zijn neusje begraven tussen haar oortjes. “Dan gaan we de grootste eekhoorn vangen die rondloopt in ons territorium. Voor haar te bedanken voor die mooie moons in de nursery,” snorde hij. “En om Hoarsekit en Chillykit jaloers te maken, natuurlijk,” voegde hij er met een geniepige grijns aan toe.

Loudkit wilde ertegenin brengen dat hij de eekhoorn juist wilde gaan vangen, maar hield zich in. Als Roughkit de eekhoorn wilde vangen, dan zou hij wel een uitzondering maken en haar het werk laten doen, al was hij er vrij zeker van dat hij het ook wel kon. “Goed, jij mag als eerste een poging wagen,” gaf hij uiteindelijk toe. En als dat haar niet zou lukken, dan pas zou hij zich ermee bemoeien. Hij zou het dan wel stoer vinden als hij de eekhoorn wél kon vangen. Zijn ogen begonnen te glinsteren bij dat idee, maar al snel werd hij door Roughkit uit zijn droom gehaald. Huh, wat? “Ik doe niet flauw,” zei hij verbouwereerd. “Hoarsekit gedraagt zich altijd alsof hij al leader is en Chillykit heeft me al eens pijn gedaan en…” Hij grinnikte. “Oké, misschien ben ik een beetje flauw,” gaf hij toe. Die ruzie tussen Chillykit en hem was vrij lang geleden en hij kon zich ook herinneren dat hij die misschien wel had uitgelokt. Misschien dan. “Ze mogen mee eten van de eekhoorn, goed?” Ja, dat was een compromis waar hij zich wel in kon vinden. “En we gaan nadien met z’n allen op jacht. Met mama erbij, natuurlijk. Een gezellig gezinsuitstapje.” Want waarom ook niet? Hij snorde en legde zijn pootje beschermend half over zijn zusje heen. Dit was zalig zo.

Roughkit stemde ermee in om met zijn allen te gaan jagen. Loudkit beeldde zich in hoe dat moest zijn: met zijn zevenen door het woud rennen en zich vervolgens opsplitsen, om vervolgens met een hoop prooi terug te keren naar het kamp. Hij liet een luid gesnor horen bij het idee alleen al. Hun moeder zou trots op hun zijn en hun Clan zou naar hun opkijken. Hij hoefde niet eens een mentor hebben om hem te leren hoe hij moest jagen; hun moeder zou het hun wel leren. Hij wilde eigenlijk het liefste alles van zijn moeder leren, maar wist dat dat door haar blindheid niet kon. Maar misschien kon ze met haar andere zintuigen wel prooi lokaliseren en zouden zij het klusje voor haar af kunnen maken? Loudkit verdreef de zorgen uit zijn kopje en concentreerde zich op zijn zusje. “Niet alleen Tallstar,” zei hij met een brede grijns. “Wat dacht je van de rest van de Clan? Ik durf te wedden dat er geen enkel ander nestje binnen ShadowClan is die zo veel prooi mee kan brengen als wij!” Er waren dan natuurlijk ook vrij weinig queens die echt bevallen waren van zes kittens tegelijkertijd, maar er waren wel queens die later er nog een nestje bij hadden gekregen. En zelfs die siblings gecombineerd konden niet tippen aan hun verenigde krachten! “Maar laten we wel afspreken dat je zonder mij niet te ver afdwaalt van het territorium,” sprak hij tegen zijn zusje. “Ik wil niet dat je dadelijk gevaar loopt.” Hij boog zich naar voren en drukte kort zijn neusje tegen haar oortje aan. Nee, van zijn zusje moesten ze afblijven.

Loudkit bewoog geamuseerd met zijn snorharen, zowel om de vechttechnieken die ze liet zien – en waar naar zijn idee misschien wel wat werk aan was, maar hij was natuurlijk geen expert – als om het feit dat ze zo kribbig reageerde toen hij enkel blijk van een beschermende houding aan haar liet zien. Hij moest pas echt hardop lachen toen ze hem de rug toekeerde. Hij liet zijn staart over haar rug gaan en boog zich naar haar toe. “Niet zo boos doen, zusje,” murmelde hij zachtjes. “Je weet dat ik je niet hulpeloos vind en je weet ook dat ik je enkel maar wil beschermen.” Wat werd er anders van hem verwacht als broer zijnde? Hij zat in een nestje met vier she-cats, natuurlijk werd er van hem verwacht dat hij mee oplette. Zijn moeder zou het niet echt tof van hem vinden als hij Roughkit of één van de anderen iets liet overkomen door onoplettendheid en hij zou het zichzelf waarschijnlijk ook niet meer vergeven. “Natuurlijk kun je jezelf prima redden, maar soms heb je gewoon wat hulp van je broertje nodig.” Hij grinnikte en drukte kort zijn neusje tegen haar oortje. “Als ik je beloof dat ik je enkel uit de brand red wanneer jij dat aangeeft, ben je dan wat minder boos op me?”

Oh oh. Loudkit kon aan Roughkit’s houding zien dat ze deze keer écht boos op hem was. En dat alleen maar omdat hij haar wilde beschermen, omdat hij goede wilde doen. Jeetje. She-cats konden zo… kribbig zijn. Het ene moment vleide ze zich tegen hem aan en vond ze het prima dat hij haar wilde beschermen en het volgende moment was ze koppig en wilde ze opeens alles zelf doen. Loudkit wist dat hij haar echter altijd bij zou staan, of ze dat nu wilde of niet. Tijdens een gevecht zou hij haar helpen als ze overmeesterd dreigde te woorden, tijdens de koudere periode zou hij zijn prooi met haar delen als het erop leek dat ze honger begon te lijden, tijdens een argument zou hij naast haar staan en haar verdedigen als dat zou moeten. Het was nu eenmaal een instinct dat in zijn bloed zat en wat hij niet kon negeren. Zijn snorharen bewogen geamuseerd toen ze haar opmerking maakte, maar hij besloot dat hij haar niet nog bozer wilde maken en maar gewoon zou instemmen met wat ze zei. En dus humde hij en keek in haar richting. “Jazeker,” sprak hij. “Ik weet zeker dat als ik sta te sidderen van angst, ik je hulp het meeste nodig zal hebben. Niet die van Fuzzykit of die van Littlekit, noch die van Hoarsekit of Chillykit, maar die van jóu.” Hij grijnsde. “Jij wordt de sterkste van ons nestje en iedereen in het woud zal sidderen als ze je naam horen.” Zo. Was dat goed genoeg voor mevrouw?