Hibiscus

Op haar gemakje was Flower richting het dorp gelopen. Ze kwam er niet heel vaak, aangezien ze zich over het algemeen beter voelde op de boerderij. Maar af en toe waren de harde wegen en de vele, verwarrende straatjes wel aanlokkelijk om te verkennen. De bruine kattin liep met haar kop omhoog door een smal steegje en vroeg zich af in welke van de huizen om haar heen katten woonden. Niet dat de meesten van hen erg interessant zouden zijn. In Flower's beleving waren de meeste katten die hier woonde lui en angstig.

[Flamefall eerst]

Plotseling hoorde ze van bovenaf het geluid van pootstappen op een dak. En terwijl de kattin opkeek hoorde ze ook een stem, de stem van een rode kater met een witte borst. De langharige kattin glimlachte een beetje en bleef doorlopen, om te zien of hij mee zou lopen, zo ver boven haar. "Goed, hoewel het lawaai en de geur hier niet ideaal zijn" Miauwde ze en keek weer voor zich. Het was moeilijk om de kater te ruiken aangezien ze omringt werd door de minder plezante geur van het steegje, die zijn afkomst nu nog maskeerde.

Hij had blijkbaar besloten dat zij het volgen waard was. En dat vond de kattin op zich niet erg, het was wel fijn om eens een nieuw gezicht te zien. Hij stemde in met haar uitspraak dat het hier niet geweldig was en stelde toen twee wat persoonlijkere vragen. Voordat Flower antwoord kon geven landde de kater vlak voor haar en bleef daar staan, waardoor zij gedwongen was ook te stoppen. Ze keek hem recht aan en besloot dat hij niks kwaads in de zin had. "Ik kom van een boerderij, een stukje hiervandaan, meer in het open gebied en dichtbij het bos" Vertelde ze, terwijl ze tegelijkertijd probeerde vast te stellen waar híj vandaan kwam. "En ik heet Flower"

Het was wel duidelijk dat de kat niet precies wist wat een boerderij dan was, wat niet vreemd was aangezien hij de huizen waarschijnlijk meer als grote versies van die hier zag. Maar haar nieuwe gesprekspartner besloot er niet naar te vragen en richtte zich in plaats daarvan op de populatie van de eerder genoemde boerderij. "Oh ja, we zijn met z'n zessen." Legde ze vrolijk uit en begon weer te lopen. In het voorbijgaan keek ze hem met een glimlach die mengeling was tussen ondeugendheid en uitdaging aan. "Maar we zijn niet zoals de katten hier, we zijn er vooral om muizen weg te houden van het voedsel van de bewoners" Legde ze uit

Ze had eindelijk de kans gekregen om zijn geur in te ademen en erover na te denken. Het deed haar denken aan het bos, hoewel dat niet zoveel hoefde te betekenen. Flower moest haar best doen om zichzelf uit haar gedachten los te trekken en luisterde naar de volgende vraag van de, tot nu toe nog, naamloze kater. "Twee mensen... Of hoe die ook genoemd worden, ik geloof dat sommigen andere worden voor ze hebben?" Legde ze hem uit terwijl ze liepen

Ze hoorde hoe hij de mensen eerst wilde noemen: twolegs, een naam die ze eerder had gehoord, ook al kon ze zich op dit moment niet herinneren waar. Flower keek hem en haalde haar schouders op toen hij vroeg wat ze dan hier kwam doen, in de drukke plaats waar er juist meer mensen waren en die niks van de rust van haar eigen woonplaats had. "Soms is het wel fijn om er even tussenuit te knijpen, om de wereld om me heen te ontdekken. Ik wilde binnenkort ook nog een bezoekje aan het bos brengen, om te zien of ik nog iets te weten kan komen over die katten daar" Legde ze hem uit, hopend dat hij het bos en haar inwoners kende.

Dát was waar ze de naam two-legs had gehoord! Iemand had gezegd dat dat was hoe de katten uit het woud de mensen noemden. Meteen lichtten haar ogen op en keek ze de kater geïntrigeerd aan. Flower was namelijk ontzettend nieuwsgierig over alles wat met het bos te maken had. "Oh ja? Hoezo ben je dan weggegaan?" Vroeg ze hem snel, in plaats van iets over zichzelf vrij te geven. Ze had immers wel geleerd van de laatste keer dat ze een vreemde kwam en ze alles zomaar uitkraamde.

Hij begon terughoudend te doen, maar Flower kon het er nou eenmaal niet bij laten zitten; ze was te nieuwsgierig. "Oh ja? Hoezo dat dan? Ik dacht dat jullie in het bos elkaar enorm nodig hadden." het leven in het woud scheen enorm mooi, maar tegelijkertijd ook enorm moeilijk te zijn. Daarom kon de bruine kattin niet helemaal begrijpen waarom ze één van hun eigen leden zouden wegsturen... tenzij hij echt iets verschrikkelijks gedaan had.

Wacht, hij was verjaagd, alleen maar omdat zijn vader een 'kittypet' was? Dat was verschrikkelijk en ongelofelijk oneerlijk. Flower wilde iets zeggen maar de kater was al weggelopen, hij verdween achter een struik en even wist ze niet wat ze moest doen. Maar na een tijdje volgde ze hem langzaam. Ze schrok toen ze merkte dat hij aan het huilen was, had het verleden hem echt zo'n pijn gedaan? "Hey... Rustig maar" Miauwde ze, nogal onbeholpen terwijl ze naast hem ging zitten.

Ging hij nou echt zo doen? Tegen haar? Ze had hem helemaal niks aangedaan. Het enige wat ze had gedaan was hem vragen naar zijn verleden, hoe had ze moeten weten dat het zo gevoelig bij hem lag. "Oke, prima. Maar weet dat ík me niet schuldig voel aan wat jou is overkomen. Niks van dat alles was mijn schuld" Miauwde ze. Het deed haar pijn om zomaar weggestuurd geworden, alleen maar omdat ze interesse getoond. Langzaam begon ze de tegenovergestelde richting in te lopen, beseffend dat ze zijn naam nooit gehoord had.