Pijntje

Onderwerp: Pijntje ma 8 jun 2020 - 20:49

_{Peregrine wist niet wat er gebeurt was. Het ene moment gaf hij zijn mosbal een tik, het andere moment voelde hij pijn en stak er iets in zijn pootkussentje dad heel veel zeer deed. Geschrokken was hij op zijn rug gevallen, starend naar het groene sprietje dat naar buiten stak. Toen begon het te dagen dat er écht wat in vast zat. Hij was hinkend naar de nursery gegaan maar mama was buiten het kamp. Toen was hij terug naar buiten gelopen, ook daar was niemand die hij kende. Het begon hem toen te dagen dat hij de medicine den in moest. Volgens de andere kits woonde daar twee katten die een soort helende krachten hadden. Hij kende hen niet en wilde daarom niet naar binnen, maar de pijn in zijn pootje werd zo erg dat hij geen andere keus had. Hinkend liep hij dus ook naar binnen, vacht opgezet van schrik en staart twee keer dikker dan normaal. Met schichtige ogen keek hij rond, voor een tel afgeleid door alle vrolijk gekleurde kruiden, zoet ruikende bladeren en wortelsoorten in allerlei maten en lengtes. Toen vielen zijn oogjes op de rossige tom, één van de katten met magische krachten. Peregrinekit hinkte op hem af, stak zijn voorpootje omhoog naar de ander en keek hem smekend aan. Zijn onderlipje trilde lichtelijk en zijn ogen glommen van de ingehouden tranen.

OOC voor @Falconpaw}

Onderwerp: Re: Pijntje di 9 jun 2020 - 20:50

Zucht, het was allemaal een gedoe met de oorlog. Hij was al blij genoeg dat alleen zijn moeder gewond was geraakt maar.. het was toch ook wel een beetje apart. Vooral omdat zijn moeder nu grotendeels hier moest komen om te kijken of er geen ontstekingen kwamen. En het feit dat de clan nu alleen maar meer zich aan het voorbereiden was op een eventuele echte oorlog. Waarbij de hele clan mee moest gaan helpen, om ShadowClan te helpen. Ze konden immers toch niet bedenken dat ShadowClan dit écht wilde? Waarom zouden ze anders daar naar toe gemoeten? Een zucht gleed over zijn lippen terwijl hij naar de herbs keek. Misschien moest hij aan Routnose vragen of het misschien beter was om meer te gaan halen? Voor het geval dat… Maar goed, het was niet aan hem om de knoop door te hakken, maar om het erover te hebben leek hem in ieder geval wel een goed ding. Hij was zo druk met alles voor te bereiden in zijn hoofd, dat hij pas op het laatste moment door had dat er iemand de medicine cat den in was gekomen. Peregrinekit stond naast hem met zijn vacht helemaal uitgezet door de schrik en even dacht Falcon dat BloodClan het kamp was ingekomen, maar toen het verder allemaal rustig buiten leek te zijn, zag hij dat de kater zijn pootje naar hem had opgehouden. ”Oh, Peregrinekit, heb je pijn?” begon hij terwijl hij bezorgd meteen naar het pootje begon te kijken. Ach jongen toch, hij zag de tranen die de jonge kater binnen wilde houden, samen met het trillende onderlipje. Hij zag gelukkig al snel wat er mis was, een doorn zat in het pootkussentje van de kater. Ja… dat moest pijn doen. ”Oh, ik zie het al, ik kan je helpen, goed?” sprak hij met een warme glimlach van Falcon af, waarna hij een lik over de kop van de jonge kitten gaf. Hij liep even naar achteren, om een vochtige mosbal te pakken, waarna hij terug liep naar de kater en het mos even op de grond neerlegde. ”Ik ga de doorn uit je pootkussentje halen, dit kan heel even pijn doen, maar daarna doet het veeeeel minder pijn. Maar zo’n stoere jongeman als jij kan het wel aan, toch?” sprak hij met een knipoogje tegen de kater. Ja, eruit halen was nooit zo leuk. En ze moesten het even in de gaten houden, maar uiteindelijk zal het waarschijnlijk wel goed komen.

Onderwerp: Re: Pijntje wo 8 jul 2020 - 14:06

_{De ander draaide zich om. Voor een tel ontmoette Peregrinekit diens ogen. Ze waren donker en vriendelijk en iets aan de kater stelde hem meteen gerust. 'Oh, Peregrinekit heb je pijn?' Hij knikte langzaam en hield zijn pootje stil zodat de kater ernaar Falconpaw ernaar kon kijken. Hij bevroor toen na enkele momenten van stilte Falconpaw een oplossing leek te hebben gevonden. Het gaat pijn doen! Dacht hij meteen terwijl hij nu echt wilde huilen. Maar dan keek hij weer omhoog naar die warme glimlach van Falconpaw. Die glimlach die ook zijn ogen had bereikt. Peregrinekit slikte terwijl Falconpaw wegliep om wat spulletjes te pakken. Nauwlettend hield hij het mosballetje in de gaten die voor hem werd geplaatst, alsof hij verwachtte dat het hem zou gaan bijten. 'Ik ga de doorn uit je pootkussentje halen, dit kan heel even pijn doen, maar daarna doet het veeeeel minder pijn. Maar zo’n stoere jongeman als jij kan het wel aan, toch?' Zijn hartje zwol, zijn tranen verdwenen. Hij? Een stoere jongeman? Peregrinekit stak zijn borst vooruit en knikte daarna eenmalig, vastberaden. Maar voor de zekerheid deed hij toch maar zijn ogen dicht.}

Onderwerp: Re: Pijntje di 14 jul 2020 - 23:33

Toen hij aan de jonge zwart-witte kitten vroeg of hij pijn had knikte de kater langzaam terwijl hij zijn pootje voor hem uit hield zodat hij ernaar kon kijken. Gelukkig wist hij al snel wat het was en gelukkig voor de jonge kitten, was het voor hem heel makkelijk om op te lossen. Zelfs als het voor een momentje even pijn zou gaan doen. Dus hij probeerde Peregrinekit zoveel mogelijk gerust probeerde te stellen, waarna hij zijn spulletjes ging pakken. De kater keek echter een beetje naar het mosballetje alsof het hem ieder moment kon gaan aanvallen. Was dat een indicatie over wat er gebeurt was? Was er een doorn blijven zitten in een mosballetje? Toen hij sprak dat de kitten stoer was, begonnen de tranen uit de ogen van de jonge kitten te verdwijnen, waarna zijn borst naar voren begon te gaan en hij hem een eenmalige knik gunde. Toch sloot de kitten zijn ogen, waarop Falcon even zachtjes glimlachte. ”Goed, daar gaan we, oké stoere man?” sprak hij met een glimlachje, waarna hij met zijn bekje voorzichtig naar de poot van de kitten ging. Hij ademde even diep in, waarna hij voorzichtig met zijn tanden de doorn pakte en hem in een zo’n recht mogelijke beweging de doorn er uit te halen, zodat het niet nog meer schade zou aanbrengen. Zo snel als hij kon pakte hij daarna de natte mosbal, die hij voorzichtig op het pootje van de kitten duwde met zijn poot. ”Kijk hoe stoer, dat ging toch super?” sprak hij met een warme toon in zijn stem, terwijl hij met een brede glimlach op zijn gezicht naar de jonge kater. Hij zou helemaal oké worden, dit was gelukkig het einde van de wereld nog niet.

Onderwerp: Re: Pijntje ma 27 jul 2020 - 16:07

_{Er ging een halve hartslag voorbij nadat Falconpaw het teken had gegeven dat hij ging beginnen. Peregrinekit hield zijn adem in toen hij Falconpaw's ademhaling dicht bij zijn pootje voelde. Ik ben een stoere jongeman. Ik ben een stoere jongeman. Ik ben een stoere jongeman. Ik ben een stoere jongeman Hij snakte naar adem toen hij een klein prikje meende te voelen, maar veel tijd had hij niet om daar over na te denken want vrijwel meteen werd er een vochtig mosballetje tegen zijn pootje gedrukt. Geschokt opende hij zijn ogen en keek hij naar zijn poot. ”Kijk hoe stoer, dat ging toch super?” Peregrinekit begon te snorren en knikte heftig. "Ik voelde helemaal niets!" Riep hij uit met een blik trotser dan die van een pauw. Hij wilde niet eens meer huilen, alleen maar lachen. "Als ik nog eens pijn heb dan kom ik meteen naar u toe!" Beloofde hij met een blik vol genegenheid. Woorden schoten tekort hoe dankbaar hij Falconpaw was. Toen hij de doorn in zijn pootje had gevoeld dacht hij dat de wereld zou vergaan. Nu dat het ergste voorbij was gleden zijn donkerblauwe ogen naar de kleurrijke verzameling kruiden, bladeren en wortels die netjes verdeeld waren in een soort speciale opstelling. "Wat is dat voor iets?" Vroeg hij, wijzend naar een tros van allemaal kleine, paarse bloemetjes aan een dun steeltje. Hij kon de zoete geur ervan helemaal tot hier ruiken.}

Onderwerp: Re: Pijntje ma 3 aug 2020 - 0:23

Hij probeerde natuurlijk zo accuraat mogelijk te werken, zo recht mogelijk er uit te trekken zodat hij de wond niet groter zou maken dan dat het was. Het was nu nog maar een klein gaatje natuurlijk, maar wie weet hoe groot het kon worden als hij het net een beetje anders er uit zou trekken. Gelukkig gaf Peregrinekit geen kick toen hij de doorn uit zijn poot haalde en kon hij makkelijk het vochtige mosballetje tegen zijn poot aan drukken. Ergens voelde Falcon zich hier dan toch wel even trots over hoor.. Dat het hem zomaar was gelukt om Peregrinekit rustig te houden en hem niet aan het huilen maakte tijdens de behandeling. Goed, het was niet de meest erge behandeling gelukkig. Hij complimenteerde de jonge kitten dan ook omdat hij zo goed stil was blijven zitten voor hem, waarop de zwart-witte kitten begon te spinnen en hevig naar hem knikte. Hij was blij dat de kater toch een goede ervaring had gekregen. ”Ik voelde helemaal niets!” riep de kater naar hem toe met een trotse glans in zijn ogen. Falcon glimlachte breed naar hem en gaf hem even een lik tussen zijn oren. ”Als ik nog eens pijn heb dan kom ik meteen naar u toe!” beloofde de kitten aan hem, waardoor zijn hartje vrijwel meteen smolt. Oh, Falcon had altijd al een zwak gehad voor kittens. Zijn hele leven al. Dus die woorden lieten hem gewoon oprecht gelukkig voelen, dat de kitten hem zo vertrouwde nu. ”Daar ben ik heel erg blij mee, twijfel ook geen moment oké?” sprak hij met een warme glimlach tegen de zwart-witte kater. Oh, hij was zo blij dat alles goed was gegaan. Hij wist hoe kittens soms konden zijn. ”Wat is dat voor iets?” klonk er, wat zijn gedachtegang onderbrak en hij het wijzende pootje volgde naar de lavendel die ze hadden liggen. Een glimlach sierde zijn lippen terwijl hij voorzichtig het mosballetje van zijn pootje af haalde. ”Dat is lavendel,” begon hij tegen de kitten te spreken terwijl hij zijn blik weer op het pootje richtte. Hopelijk zou de zwelling een beetje miniem blijven. ”Het helpt als je koorts hebt, dan stop je met trillen.” legde hij vervolgens uit over de lavendel. Hij wist niet of de kitten het interessant zou vinden hoor, maar gewoon voor het geval dat legde hij het wel uit. Hij vond het ook wel leuk eigenlijk. ”Goed, het kan zijn dat je nog even wat lichte pijn hebt met lopen voor een paar uurtjes, maar het ziet er goed uit. Het is heel goed dat je bent gekomen.” sprak hij met een warme glimlach. Zoals het er nu uit zag hoefde hij er verder geen kruiden voor te gebruiken gelukkig, een doorn viel allemaal wel mee. ”Als het meer pijn gaat doen of als het heel erg warm wordt, dan moet je weer even langskomen goed? En natuurlijk mag je sowieso langskomen voor de gezelligheid wanneer je wilt.” sprak hij spinnend tegen de jonge kater. Als er iets was waar hij zijn gedachten bij kon verzetten, waren het wel kittens. Zo puur als ze nog waren. Het liet hem een beetje smachten naar de tijd waar het voor hem ook nog zo makkelijk was geweest.

Onderwerp: Re: Pijntje zo 9 aug 2020 - 20:27

_{Peregrinekits ogen begonnen op te lichten. Hij herhaalde het woord in zijn gedachten. Lavendel. Dunne steel, piepkleine ronde bloemetjes, ruikt zoet, lavendel. Hij spitste zijn oortjes aandachtig toen Falconpaw ook uitlegde waarvoor het diende. Hij liet zijn ogen verder glijden over de andere kruiden die er omheen lagen, zich verwonderend waar die wel niet voor konden zijn. Voor dat hij de kans had daarover te vragen ging de aandacht van het gesprek weer terug op Peregrinekit zijn verwonding. Hij kon het niet helpen maar toen Falconpaw hem weer een compliment toe schoot bolde zijn wangen op in een glimlach. “De volgende keer kom ik weer hoor!” Verzekerde hij de rossige tabby plechtig. Het schoot hem op dat moment binnen dat hij nog met Oakkit had afgesproken. Die zou zich vast wel afvragen waar hij uithing. Hij had graag willen blijven maar dat moest dan maar even wachten. “Okéé, bedankt Falconpaw, meneer! Ik kom snel weer terug!” Riep hij nog over zijn schouder terwijl hij naar buiten rende, de pijn in zijn pootje alweer vergeten.

Topic end

OOC Vervolg: Clicky}

Onderwerp: Re: Pijntje ma 24 aug 2020 - 19:03

De ogen van de jonge kater begonnen meteen helemaal op te lichten. Het was gewoon schattig om te zien en.. als hij eerlijk was voelde het ook als een verademing voor hem. Iemand die zich niet teveel bemoeide met wat er gebeurd was met alles, gewoon iemand die er compleet buiten stond en bovenal: puur was. Zo puur dat zijn hartje gewoon smolt. Het was geen geheim dat Falcon van kittens hield, het was geen geheim dat hij er graag mee bezig was. En in een periode als deze alleen maar meer. ”De volgende keer kom ik weer hoor!” klonk er plechtig van de zwart-witte kater af, waarop hij breed naar hem glimlachte. Goedzo, dat was goed om te horen. ”Okéé, bedankt Falconpaw, meneer! Ik kom snel weer terug!” klonk er van de kater af, voordat hij de medicine cat den verliet. Falcon kon het niet laten om zachtjes te lachen en zijn kopje te schudden. Jonge kittens, hij was zelf ook nog zo manen geleden. En het maakte hem blij om te zien dat ze er nog steeds waren, ondanks alle omstandigheden.

Onderwerp: Re: Pijntje