Yonkers [Roughkit]

Het nest was te vol, zes kittens en hun moeder. Het hielp ook niet dat die zes kittens in de afgelopen twee moons enorm gegroeid waren,  waardoor ze op het punt waren gekomen waar het nest uitpuilde en de laatste die ging liggen een lage kans had om lekker te liggen. En gisteravond was Sedgekit die laatste geweest,  aangezien hij zijn moeder twee keer had genegeerd toen ze hem verteld had dat hij moest komen liggen en moest gaan slapen. Het resultaat was dat hij vroeg wakker was geworden door de kou van de ochtend. Na een gefaalde poging om terug te kruipen tussen zijn siblings liep het katertje met een chagerijnige blik op zijn gezicht het den uit. Dan maar even naar buiten,  weg van de overweldigende geur van melk en de slaapgeluiden van alle anderen. Of tenminste: bijna alle anderen, Sedge was namelijk niet alleen. Al snel merkte hij,  vlak buiten de Nursery, zijn oudere denmate Roughkit op. Terwijl hij zijn gezicht in de prooi trok wandelde hij rustig op haar af. "hoi-h" miauwde hij voorzichtig,  en hoewel het woord kort was,  maakte hij het einde te lang en klonk het toch niet normaal.

Roughkit was in de vroege ochtend wakker geworden, en was nu al buiten aan het spelen met een mooie dennenappel. De ochtendkou deed haar niets, noch de dauw die haat pootjes een beetje nat maakte. Ze deed alsof de dennenappel haar muis was en dat zij hem ging vangen. Keer op keer. Het was ook wel heel makkelijk, want de muis merkte haar nooit op of rende weg. Het werd soms na een tijdje wel saai, maar ze kon zich er toch wel mee vermaken. Ze lag net op haar rug en schopte de dennenappel ver weg, toen een andere kitten naar hem toe kwam. Oh, dat was Sedgekit! Ze kneep haar oogjes een beetje samen waarna ze vriendelijk glimlachte. Ze had nog niet heel vaak met hem gesproken. Maar hij begroette haar een beetje apart, waarna ze haar kopje wat kantelde. ‘Oh, hey!’ miauwde ze toch een beetje verbaasd terug, waarna ze nog eens goed naar zijn kopje keek. Iets klopte niet helemaal, volgens haar. ‘Wat praat je grappig,’ merkte ze toen schaamteloos op. ‘Zeg nog eens wat!’ Ja, dat wilde ze nog wel een keer horen.  

Vurig hopend dat zij het niet gemerkt zou hebben ging Sedgekit zitten. Maar de verbazing in Rough's antwoord bewees al het tegendeel. Hij trok een beetje geïrriteerd met zijn oortjes toen zij gewoon rechtuit opmerkte dat hij grappig praatte en vroeg of hij nog eens wat kon zeggen. "Het ish nieht grappig-h" gromde hij. In de eerste moon van zijn leven had niemand ook maar één opmerking over zijn uitspraak gedaan. Maar nu leek opeens iedereen het te merken, en het was niet het soort aandacht waar Sedgekit erg blij van werd.

Oh, oeps! Misschien niet de meest handige opmerking geweest, maar ze kreeg wat ze wilde. Hij zei weer iets, waardoor de grijs gestreepte kitten weer moest giechelen. ‘Nou ja, eigenlijk is het wel een beetje grappig,’ miauwde ze toen doodeerlijk. Ze bedoelde het heus niet verkeerd, maar hij leek er toch een beetje boos om te worden. Ze kantelde haar kopje en haar grauwe ogen blonken met nieuwsgierigheid. ‘Waarom praat je zo dan?’ ging ze vervolgens onverstoord verder. Ze was nou niet echt geïntimideerd door het gegrom van zo'n jonge kitten. Nee, ze was veel nieuwsgieriger hoe het kwam. Want ja, alles wat anders was moest natuurlijk onderzocht worden.  

Hij gnuifde geergerd maar bleef zitten, hij kon nu niet weglopen, dan zou het lijken alsof hij niet tegen een 'grapje' kon. De vraag van Roughkit deed hem even nadenken over hoe hij dit moest uitleggen. Uiteindelijk opende hij zijn bekje zover mogelijk en boog zijn kopje een beetje naar voren, zodat ze kon zien hoe zijn onderkaak stond. "zho gheboren" legde hij zo kort mogelijk uit. Ja, dat had de medicine cat hem verteld toen zijn ouders merkten wat er mis was. Het zou hem verder niet beperken, alleen zijn spraak werd aangetast.

Roughkit zag dat hij een beetje boos was, maar hij was wel zo beleefd om zijn vraag te beantwoorden. Toen hij zijn kopje uitstak keek ze hem dan ook onderzoekend aan, haar neus er bovenop. En ja, zijn kop was anders! Zijn bek was scheef. Hihi, wat gek! Segdekit zei dat hij zo geboren was. Roughkit trok haar kop weer terug en met glimmende ogen keek ze hem aan. Haar vragenvuur was nog lang niet afgelopen. Nee, hij had zich zojuist bestempeld als een freak. En dat was natuurlijk bijzonder. ‘Hoe kan dat? Doet het ook pijn?’ miauwde ze vervolgens. Ja. het was raar. Dan moest het vast ook wel een beetje zeer doen. Anders zou hij vast wel normaal kunnen praten.

Hmmf, kon ze echt niet zien dat hij het vervelend vond? Blijkbaar niet, en Sedgekit zou zich ook niet gewonnen geven: Hij schaamde zich niet... Echt niet, hoor. Roughkit inspecteerde hem nieuwsgierig en vroeg of het pijn deed. "Neuh.." Miauwde hij, zich vastklampend aan de kortst mogelijke antwoorden, niet dat hij het gezegd zou hebben als het we pijn deed. Warriors toonden geen zwakte! Zijn kaak deed juist pijn als hij probeerde hem te laten passen.

Segdekit sprak dat het geen pijn deed. Oké, dan was het vast goed! Ze haalde haar schouders op, waarna ze weer op vier pootjes sprong. ‘Zullen we dan spelen?’ vroeg ze vrolijk. Als Segdekit verder normaal was en geen gekke poot had ofzo, dan kon hij vast net zo goed lekker met haar spelen. ‘We kunnen misschien wel het kamp verder ontdekken! Ik ben nog niet overal geweest. Maar al wel in de leiders den,’ miauwde ze tikkeltje opschepperig. Ze wilde natuurlijk wel iedereen vertellen over haar avonturen. Maar vandaag kon misschien wel een nieuwe dag voor een nieuw avontuur. ‘Maar nog niet in de warriors den. Misschien kunnen we daar wel heen.’ Op haar gezichtje lag een ondeugende uitdrukking. Dat was vast ook een plek waar ze eigenlijk niet mochten komen. Maar alles wat eigenlijk niet mocht was zo veel leuker!

Oke mooi, ze scheen over haar nieuwsgierigheid heen te zijn. En ze wilde spelen! Nou, daar had Sedgekit natuurlijk wel oren naar. Nog voordat ze de zin had afgemaakt was hij zijn irritatie al weer helemaal vergeten. Met een grote, en scheve, grijns op zijn gezicht luisterde hij naar Roughkit's ideeën en keek nog enthousiaster toen ze vertelde dat ze al in het den van Tallstar was geweest. Maar zij was vast nog niet buiten het kamp geweest! Niet dat hij meer dan een oogopslag had opgevangen... Maar het was iets! "is goed! Ga jij maar voor" Antwoordde hij, al net zo ondeugend als zij.

Segdekit leek niet te min voor haar avontuurlijke spelletje. Meteen kwam een brede lach op haar gezicht, haar ogen twinkelend van plezier. Haar staartje hoog in de lucht. En ze mocht ook nog eens voorop! Hihi, dat maakte het alleen maar leuker. Roughkit zette meteen aanstalten naar de den waar ze heen wilde. Ze wist namelijk precies waar die was. Ze liep door het kamp alsof ze er al jaren liep, met een zelfverzekerde tred en haar ogen duidelijk op het doel. Het duurde niet lang voordat ze voor de ingang stond, maar daar kwam toch de aarzeling opborrelen. Bij Tallstars hol was het een kleine kans dat er iemand in was, want maar één kat woonde er. Hier woonden heel veel katten! Straks waren er katten binnen en zouden ze boos op ze worden. Haar blik ging naar Segdekit. ‘Durf jij naar binnen?’ vroeg ze toen uitdagend naar hem. Als Segdekit voor ging, dan durfde ze natuurlijk ook wel! Maar dan kon hij kijken of er anderen waren en of ze boos zouden worden. Dan was het niet Roughkit die het gedaan had. Hah! Wat een slim plannetje!

Hij liep snel achter de oudere kitten aan, nadenkend over de trucjes die Darkvoid hem geleerd had. Hij moest goed op zijn omgeving letten en luisteren om te weten of er iemand aankwam. Toen ze bij het den aankwamen dook het katertje een beetje in elkaar om minder snel gespot te worden. Roughkit was wel voorgegaan maar leek niet helemaal zeker van haar zaak "Natuurlijk! Niks aan" Miauwde hij terug, zijn fonkelende ogen op haar gericht. Hij begon langzaam de hoek om te sluipen, het den in. Op het moment dat de duisternis hem omhulde, aangezien zijn ogen nog moesten wennen, had hij plotseling zijn twijfels. Maar nu kon hij niet meer terug, hij moest laten zien dat hij net zoveel, of nog meer, durfde dan de andere kittens. En dus lette Sedgekit goed op elk geluidje dat hij hoorde en sloop met zijn flank tegen de muur van het den naar binnen.

Wauw! Sedgekit was eigenlijk best dapper hoor. Want hij was onbevreesd toen hij zei dat hij gewoon naar binnen durfde. Roughkit giechelde, waarna ze hem op zijn hoede zat toen hij de warriors den binnen liep. Het was even donker, waardoor Roughkit met haar oogjes knipperde. Hij wandelde heel dicht bij de muur, maar toen Roughkit eenmaal aan het licht was gewend was de muur echt niet spannend genoeg. Nee, ze wilde zien hoe groot het was! Ze wilde de nesten zien! Ze wilde in die van Acorndust zitten en dan was ze net de deputy. ‘Kom! We moeten het nest van de deputy vinden,’ sprak ze met opgewonden oogjes. Ze huppelde daarna ook van de muur vandaan, plotseling het helemaal niet meer eng vindend. En eenmaal meer in de den trof ze tientallen nesten aan. Wow! Het was enorm!!

Zijn moedige binnenvallen had Roughkit blijkbaar een nieuwe golf aan zelfverzekerdheid gegeven, want ze schoot al gauw voor hem uit en ging dieper het den in. Sedgekit keek nu toch een beetje zenuwachtig rond. Het was dan wel overdag, maar hij kon nog steeds de silhouetten van slapende warriors zien. Met een voorzichtige tred liep hij achter zijn metgezel aan, die van plan was Acorndust's nest te vinden. Sedgekit, die niet eens wilde weten hoe zijn vader zou reageren als die hen hier zou vinden. Maar haar verlangen gaf hem een nieuwe manier om indruk op haar te maken. Hij herkende de geur van zijn vader immers veel beter dan zij, en na even rondsnuffelen had hij al een spoor te pakken. "Khom" Miauwde hij zachtjes, terwijl hij voorzichtig tussen de vele nesten door manoeuvreerde.

Roughkit haar oogjes flitsten in het rond, brutaal keek ze over de rand van meerdere nesten. Totdat ze opeens achter zich een zachte stem hoorde. Wist Segdekit waar ze moesten zoeken. Ze keerde zich om en trippelde naar de kleine kater toe, haar oortjes gespitst. Er lagen hier wel een paar grote warriors te slapen, maar die leken nog onverstoord. Roughkit begreep dus niet waarom hij zo zachtjes deed. ‘Weet jij waar die is?’ miauwde ze daarom ook gewoon alsof ze gewoon buiten aan het spelen waren. Haar staartje stond recht overeind, haar vacht tintelde van opwinding. Als ze het nest van Acorndust vonden, zouden ze erin kunnen springen en spelen alsof ze de deputy waren. Dan konden ze iedereen laten doen wat ze maar wilde, want zij waren dan de baas!

Nog steeds ergerde hij zich een beetje aan hoe hard zij durfde te praten. Maar er iets van zeggen kon alleen maar tot ruzie leidden en dan werden er zeker katten wakker. Sedgekit knikte resoluut toen ze vroeg of hij wist waar Acorndust's nest was. Dat was op zich niet waar, maar hij zou het snel genoeg vinden! Hij bleef het vage spoot volgen en vond uiteindelijk een redelijk groot nest met daarin wat bruine en witte haren en een sterke geur van zijn papa. "Hiehr." Miauwde hij trots, dat had hij toch goed opgespoord!

Sedgekit leek zeker van zijn zaak, dus Roughkit vertrouwde hem er blind op dat hij hem zou vinden. Ze volgde hem dan ook op zijn hielen en keek zo nu en dan heen en weer. Er waren zo veel nesten, zo veel katten! Oh, ze kon niet wachten tot ze een warrior was en ze iedereen kon verslaan, en de meeste prooi van de clan zou kunnen vangen en iedereen zou dan jaloers op haar zijn. Haha! Totdat hij opeens stopte en hij zei dat hij het nest gevonden had. ‘Wauw!’ miauwde ze toen ze over het nest keek. Het was groot en het rook zelfs een beetje zoals Segdekit. Zonder nog langer te twijfelen sprong ze in het nest en slaakte ze een triomfantelijk kreetje. ‘Ik ben deputy nu! Segdekit, ga op patrouille!’ commandeerde ze de andere kitten alsof ze echt de baas was nu. Een brede grijns stond op haar bekje toen ze naar de donkere kitten keek.

Uiteraard sprong Roughkit meteen het nest in. Dat leek Sedgekit een beetje oneerbiedig, papa was wel de deputy hoor! Maar toen ze haar spelletje begon werd hij meteen weer enthousiast en luisterde hij opgetogen. "Grr... Jijh bent maahr een nep de-p-puty."Gromde hij zo kwaadaardig mogelijk, wat een beetje moeilijk gemaakt werd door zijn moeite met het uitspreken van de woorden. Om zijn uitspraak echter kracht te geven begon Sedgekit in zijn beste gevechtshouding op Roughkit en het nest af te lopen.

Roughkit was helemaal in haar nopjes daar in dat grote nest. Ze was de deputy van Shadowclan. Dit zou haar toekomst worden! Ze vond het helemaal mooi, zo midden in de grote den. Al haar onderdanen om haar heen. Maar Sedgekit was er niet meer eens, hij noemde haar zelfs een nep-deputy! Of nou ja, dat ontcijferde uit zijn gekke stemmetje. ‘Helemaal niet! Tallstar heeft mij uitgekozen!’ sprak ze ja-knikkend tegen. Maar de kitten kwam al met een gevaarlijke houding op háár nest aflopen. Roughkit ging over de rand van het nest hangen en sloeg met één voorpootje richting Segdekit zijn kopje. ‘Blijf uit mijn buurt! Ga jagen! Luister naar Roughfur, je deputy!’ De kleine, grijze kitten ging helemaal op in het spelletje. Ze zou deze staatsgreep niet zomaar laten gebeuren! Ze zou leider worden, niet Sedgekit!