ATTACK!

Ink was er al helemaal klaar voor, het kamp binnenkomen, even een kort dutje doen zodat hij zijn energie terug kreeg voor de volgende jacht die hij had staan. Hij had zijn hele dag al helemaal uitgestippeld, zoals normaal, maar het leek niet zo te kunnen zijn, want zijn plan viel compleet in duigen. Door een kitten. Niet dat hij kittens haatte, hij was er immers zelf ook eentje geweest in zijn vroegere levensfase, maar dat betekende niet dat hij er een fan van was. Hij was totaal geen fan van kittens. Ze waren meestal zo druk en hij was daar helemaal niet op. Je kon niet veel met ze, je moest altijd oppassen dat je ze geen pijn deed omdat ze nog zo jong en fragiel waren en ze begrepen vrijwel niks van wat je ze kon vertellen. Hij kon het altijd proberen, maar vaak waren ze daar nog te jong voor om het te begrijpen, dus nee. Hij vond het niet tof. Hij herkende de kitten wel als Loudkit, één van de druktemakers van de nursery. "Loudstar van LoudClan weigert toegang tot het LoudClankamp!" klonk er van de kitten af. Serieus? Hij had zijn clan naar zichzelf vernoemd? En dan zeiden katten dat hij een ego had. "Aanvallen!" klonk er, nadat de kitten tegen hem op was gekomen. Oh starclan, waar had hij dit in hemels aan aan verdiend? Hij wilde hier eigenlijk helemaal niet mee dealen maar dan zou iedereen meteen naar hem gaan kijken omdat hij 'gemeen deed tegen een kitten'. "Maar oh grote Loudstar, ik ben hier met een reden. Mijn leader heeft me gestuurd om een bericht aan u af te geven!" speel het mee, want anders zou hij echt grote problemen krijgen met andere katten als hij een kitten zou gaan afkappen.

De kleine kitten grijnsde breed toen hij op hem af was gesprongen. Zo, wat stoer hoor, om op een grote warrior te springen en te doen alsof hij een tegenstander was. Hij hoopte dat de rest daar niet door gealarmeerd werd of iets in die trant, maar goed herkend worden zou hij toch wel, het kon bijna niet anders als je Inkspots heette en een reputatie had zoals hij had. Toen hij tegen de kitten sprak dat hij een bericht had meegenomen van zijn leider, alsof hij echt in een andere clan zat, keek de jonge kater bedenkelijk naar hem. "Oké, smerige ThunderClanner," klonk er na een lichte aarzeling van de kater af, waardoor hij met zijn oren trok. Smerig?! Hij was verre van smerig. Hoe veel langer moest hij mee gaan spelen met dit? Want hij vond het niet cool dat de jonge kitten zo tegen hem aan het praten was. Dus nadat ze uitgesproken waren zou hij wel even de kitten streng aanspreken op het feit dat hij niet zomaar zo tegen iedereen kon op springen en al helemaal niet zo praten. Ook niet in de toekomst tegen andere clans, dan zouden er alleen maar problemen kunnen ontstaan. "Je mag me volgen naar een rustiger plekje zodat je je bericht kunt geven." klonk er van de kitten af. Nou wat een geluk zeg. Hij moest zichzelf tegenhouden om niet met zijn ogen te gaan rollen, want nee. Hij vond dit echt niks. Met zijn kop en staart fier in de lucht begon de kitten te lopen en Ink had nu een keuze, hij kon nu gewoon weg gaan maar dat was ook weer lullig. Dus hij had eigenlijk toch geen andere keuze dan toch maar achter de kitten aan te gaan en één of ander raar verhaaltje te verzinnen over wat hij zou moeten doorgeven. "Welke boodschap heb je te melden voor de almachtige Loudstar?" klonk er van de kitten af, waarop hij ging zitten en naar de kitten keek die nu echt iets van hem verwachtte. "Thornstar," begon hij omdat dat het makkelijkste was voor hem om te pakken aangezien het om leaders ging. "heeft me gestuurd omdat hij iemand hier in de clan heeft gezien op zijn territorium. Hij heeft een kitten ontvoerd." sprak hij doodserieus. Eens zien hoe de kitten dit zou willen oplossen.

Hij vond kittens wel leuk hoor, je hoorde hem er niet over klagen dat hij ze verschrikkelijk vond. Ze waren belangrijk voor de clan en iedereen was ooit als een kitten begonnen, maar de meeste kittens waren toch veel te druk voor hem. Zo druk dat hij meestal er wel gek van werd. Hoe ouder ze werden hoe beter. "Wat een totale nonsens!" riep de kitten uit toen hij sprak dat LoudClan een kitten had gestolen van ThunderClan. Hij moest toch iets verzinnen en hij wilde wel eens zien hoe de jonge kitten dit zou gaan oplossen. "Als Thornstar ons wil beschuldigen van het stelen van kittens, dan moet hij dat maar recht in ons gezicht komen doen." sprak de kater, waarna hij nog een keer extra knikte. Ja dat vond hij ook, maar goed aangezien dit een spel was kon hij Thornstar er niet bij halen want geen ThunderClan kitten was gestolen. Ze hadden wel een ex-Windclanner omdat dat de dochter was van hun leader (wat fijn), maar daar zou WindClan geen oorlog over gaan beginnen. Dat wist hij zeker want WindClan leader Oceanstar had haar toen de ruimte en vrijheid gegeven om weg te gaan daar. "ShadowClan zal nooit zo laag vallen om de kitten van een andere Clan te stelen. Wij hebben tussen ons eigen kittens al genoeg veelbelovende warriors zitten, wij hoeven jullie zwakke boskatjes niet." Pff, hij hoopte dat de kitten dit niet in het echte leven zou zeggen later als hij groot was. Want naar zijn mening lagen ThunderClan en ShadowClan heel erg dicht bij elkaar. Beide clans hadden een echt bos om in te jagen en daardoor leken ze veel op elkaar. Het verschil was dat ThunderClan meer en beter kon klimmen. En dat zij als ShadowClan beter konden jagen in het donker. "Dus als dat je bericht is van Thornstar, dan mag je weer terug naar je kamp gaan. Ik heb je voor de rest niets te zeggen," gromde de kitten, waarop Ink even met zijn oren draaide. Hij zou nu zo makkelijk weg kunnen gaan, maar het leek niet het goede moment. Weer al niet. "Dat kan je wel allemaal leuk zeggen, Loudstar. Maar wij gaan niet weg tot we onze kitten hebben." sprak hij tegen de kitten terwijl hij zijn staart lichtjes zwiepte. Hij zei expres 'wij', alsof er nog meer zouden zijn die klaar stonden om het kamp binnen te vallen. Zou prima kunnen gebeuren, eerst iemand te sturen om het op te lossen maar als dat niet lukte... plan B.

Hij was tot nu toe aardig tevreden met de keuzes die kater maakte als 'leader'. Het enige waar hij misschien op moest letten was de naam van zijn clan goed krijgen. De ene keer was het ShadowClan en daarna weer LoudClan. Dus dat zou hij nog wel eens mee willen geven aan de kitten na dit rollen spel. Maar goed, dat was weer voor na het rollenspel. Dat kon hij niet tijdens aan geven, dat zou niet realistisch zijn. Niet dat een kitten aan de macht realistisch was en hij echt vele malen groter was dan de kitten. "Luister, ThunderClan kat," siste de kater tegen hem, waarop hij zijn ogen ietsjes vernauwde. Gewoon om het realistischer te lijken. Hij kon niet, niet reageren, dan kon hij net zo goed met een steen spelen dan met hem. "LoudClan heeft geen kitten van ThunderClan gestolen. Thornstar zal echt bij een andere Clan moeten gaan kijken omdat LoudClan nooit zo laag zou vallen om een kitten van een andere Clan te stelen, al zeker geen kitten van een Clan waar hij geen voordeel uit haalt." De kitten kneep zijn ogen iets samen, waarna de vacht van de kitten al snel omhoog kwam. "Indien jullie niet van plan zijn om te vertrekken, ben ik genoodzaakt om mijn warriors ten aanval over te laten gaan om jullie van ons territorium te verdrijven. Loudclan heeft geen kitten gezien en ook niet gestolen en daarmee uit." Hij ging zelf ook in een aanvalshouding staan, maar echt aanvallen zou hij natuurlijk niet doen. Maar again, het moest wel een beetje kloppen met het verhaal dat ze aan het doen waren heh? "Maar als ThunderClan te zwak is om zelf naar de verloren kitten te gaan zoeken, kan LoudClan eventueel wel mee helpen zoeken?" Pff, hij grijnsde even iets. "Nee," sprak hij tegen de leader van Loudclan want dat kon hij toch niet toestaan dat dit zou gaan gebeuren? "We weten dat jullie de kitten hebben. Dus als jullie de kitten niet opgeven met praten, dan gaan jullie hem opgeven met geweld!" sprak hij tegen de kitten terwijl hij een keer met zijn staart zwiepte. En hij hoopte dat hij zo niet belagen werd door meerdere kittens, oof.

Hij hield er niet van, rollenspellen, maar hij deed maar mee. Hij was niet zo harteloos dat hij er niet mee in zou gaan. Dus hij moest alle gevolgen van dien mee krijgen. Hij verwachtte ook wel dat de kitten uiteindelijk op hem zou springen, iets waar het altijd mee eindigde en dan ging hij 'dood' en dan was het klaar. Dan zou het rollenspel voorbij zijn en dat was dat dan. "Prima," klonk er van de kitten af op een vrij botte toon. Hij was wel trots op de kitten dat hij zich zo groot kon houden en niet meteen begon met lachen want daar konden kittens ook wel goed in zijn. Dan was het serieuze uit de rollenspel meteen er uit. Dit was een stuk serieuzer dan de andere rollenspellen, dat wel en dat gaf hij ook heel eerlijk toe. Betekende niet dat hij er meer blij om was, though. "LoudClan, maak je klaar voor een gevecht!" riep de kitten over zijn schouder, waarna de Queens boos naar hun 'sst' begonnen te gooien, aangezien alle slapende kittens nu wakker werden. Chagrijnig en wel. Tja, dat zat er aan te komen. Vervolgens viel Loudkit nog echt aan ook en ja, dan moest hij wel omvallen. Gelukkig voor hem waren kittens niet sterk en niet alleen dat, de nagels waren ook nog niet zo scherp. "Dat was leuk!" riep de kitten vervolgens, waarna hij op de grond om rolde. Ink rolde weer terug op zijn buik en ging rustig zitten, waardoor de kitten hem op zijn kop aan keek. "Ik hoop dat ik op een dag leader word. Niet van LoudClan natuurlijk, maar van ShadowClan." klonk er met een brede grijns van de jonge kater af. Hij glimlachte lichtjes. "Ik kan nu al niet wachten om apprentice te worden. Er zijn nog vele manen te gaan totdat ik de leeftijd bereik om deputy te worden, maar ik zal er heus wel komen, hoor!" sprak de kitten vervolgens. Hij kon natuurlijk op de dromen van de kitten stampen maar dan weer, hij was niet zo gemeen. "Hard werken en loyaal zijn. Dat zijn de enige tips die ik je mee kan geven." sprak hij rustig tegen de kater. Dat waren twee dingen die niet bij Ink in het rijtje hadden gepast en waarom hij ook niet in het rijtje van warriors stond die kans maakte op deputy zijn. En dat maakte hem ook niets uit. Hij vond het helemaal prima zo. Hij hoefde dat allemaal niet, die hoge rangen. Dat was het laatste wat hij wilde. Nee, doe hem maar het luxe leventje van een warrior. Extra taken was niet zijn ding. "Maar dat ga je ook wel doen ook, toch?" sprak hij met een knipoogje tegen de jonge kater.

Loudkit knikte kort op zijn tips om deputy te worden. De reis zou lang worden en hell, er was een super grote kans dat hij het nooit zou worden maar het was nooit slecht om ambities te hebben. Dan werkte je tenminste ergens naar toe. Dat kon hij best waarderen bij de jonge kitten, maar aan de andere kant, hoeveel kittens die hier in de nursery waren droomden er van om leader te worden? Best veel. En er waren er vrij weinig die uiteindelijk ook echt de rang zouden krijgen. Dan moest hij het er nog niet eens over hebben hoe veel katten daar van ook nog echt leader zouden worden. Het was niet dat om de haverklap de leader dood ging en ze weer een nieuwe nodig hadden. Meestal stierf de deputy eerder dan dat de leader alle negen levens had verloren. Dat was gewoon vrijwel een feit. Nee, dat was altijd leuk om te denken, maar als je na ging hoeveel deputy's er vaak al geweest waren dan wist je dat als eerste deputy van een nieuwe leader, je eigenlijk vrijwel geen kans zou krijgen om echt leader te worden. Het vertrouwen die je krijgt was wel tof. "En goed voor mijn familie zorgen!" voegde de kater toe aan dingen die belangrijk was, waarop hij even rustig knikte. "Dat is natuurlijk ook erg belangrijk." sprak hij rustig tegen de jonge kater. Hij zou niet ontkennen dat dat niet belangrijk was. Hij had er allemaal niet zoveel voor gevoeld. "Ik moet wel goed mijn best doen," klonk er van de kitten af, waarop hij vragend naar de kitten keek. Wat dan? "Ik wil mijn moeder namelijk erg trots maken. Ik zal elke avond prooi voor haar voorzien en ik zal de moeilijkste vechttechnieken leren zodat ik haar met alles wat ik in me heb kan beschermen." klonk er plechtig van de kater af en oh hoe hij dat nooit had gehad, die drive. Hij vond alles vroeger wel prima en zo was ie nog steeds wel redelijk. Als het moet kon hij veel hoor, hij was geen domme kater, maar hij had het liever niet. Liever lui dan moe, zo'n type was hij. "Eh... wat is je naam, eigenlijk?" klonk er schaapachtig van de jonge kater af, waarop hij even zachtjes grinnikte. "Inkspots." sprak hij rustig tegen de jonge kitten. Geen draadjes wond hij er om heen, het was simpel, dat was zijn naam. "Maar als het makkelijk is mag je me ook Ink noemen." sprak hij rustig tegen de kitten, waarna hij even rustig glimlachte naar de kitten. Hij vond het geen probleem om allerlei bijnamen te krijgen, hij was daar sowieso wel soepeltjes in. "En dat is een mooi vooruitzicht die je hebt. Ik gun het je van harte." sprak hij, doelende op zijn plan voor zijn moeder. Hij had zelf geen moeder meer en soms miste hij haar wel, maar zo close was hij ook weer niet geweest met haar.

De kitten knikte hevig op zijn woorden toen hij zei dat familie ook heel belangrijk was om voor te zorgen. Hij kon het weten. Maar dat hadden de meeste katten wel, dat ze goed voor hun familie wilden zorgen. Dat hun familie trots op hen zou zijn maar over het algemeen was het al best makkelijk voor katten om trots te worden op hun familie. Maar goed, iedere familie was weer anders en had andere verwachtingen. Sommige families verwachtten heel erg veel van hun kittens, terwijl anderen alleen maar wilden dat hun kittens gelukkig zouden zijn en de rest maakte dan niet eens zoveel uit. Hij had geen idee hoe hij als vader zou zijn, maar hij zou in ieder geval niet veel verwachten van zijn kittens want hij was zelf al heel erg lui geweest toen hij apprentice was. Dan kon hij niet verwachten dat zijn kittens kneiterhard zouden gaan werken. Nee, dat zou niet kloppen. "Ik ga je Ink noemen," sprak de kitten op een vrolijke toon tegen hem, waarop hij rustig naar de jonge kater glimlachte en even knikte. Dat was prima, het was een simpel woordje waar hij ook al snel op zou gaan reageren. Dus nee, hij vond het allemaal prima hoor. Zolang hij maar wist dat het over hem zou gaan. En hij had Ink ook zelf voorgesteld puur omdat hij wel eens vaker zo genoemd werd. Het was een stuk korter dan zijn hele naam en dat maakte het voor veel katten fijner om hem gewoon bij zijn prefix te noemen omdat die toch al heel erg kort was. Sommige katten hadden al een hele mond vol bij de prefix, nou, hij was blij dat hij dat niet had. Toen hij tegen de kitten zei dat hij het hem gunde sprong de kitten naar voren en drukte zijn kopje tegen zijn voorpoten aan. "Bedankt, Ink!" klonk er vrolijk van de kitten af, waarop hij even warm glimlachte naar de kitten en hem zachtjes een klopje gaf op zijn schouder met zijn voorpoot. "Geen probleem." sprak hij met een rustige glimlach op zijn gezicht. De kitten keek vervolgens weer door het kamp heen. Hij hoopte dat hij niet mee werd gevraagd op patrouille, dat was vaak zo saai omdat iedereen zo serieus wilde zijn. "Ik wilde dat ik mee kon gaan," murmelde de kitten, waarop hij even naar de kitten keek en iets met zijn oren draaide. Zijn ogen vielen op de katten die zich klaar maakten om nog één keer het kamp uit te gaan en hij glimlachte rustig naar de kitten. "Ik neem aan dat je me niet mee wilt nemen buiten het kamp?" normaal kon hij daar wel eens geïnteresseerd in zijn, maar hij wist dat het niet kon. En mocht. Als kitten had hij dat ook heel erg graag gewild, vroeg buiten het kamp gaan om daar op ontdekkingsreis te gaan. Maar hij wist dat het niet altijd kon. En het was niet aan hem om dat soort beslissingen te maken. "Sorry kiddo, maar dat gaat 'm niet worden." sprak hij met een glimlachje terwijl hij met zijn poot even kort over Loudkit's kopje wreef. Daar zou hij een andere kat voor moeten strikken. "Dat kan je beter een keer aan je moeder vragen." vervolgde hij met een kalme glimlach op zijn gezicht. Hij wilde het niet op zijn geweten hebben, no way.