Training to be faster then does bloody rabbits!

Het kamp kwam al inzicht, maar ze begreep best dat Woodpaw moe was van haar te ondersteunen dus stribbelde ze ook niet tegen en knikte instemmend. Amberpaw stopte rustig aan en ging met een zuchten de kreun zitten die zacht over haar lippen kwam. Daarna keek ze even rond. Ze hadden beide de hele dag verspeeld aan zelf training die een beetje verkeerd was af gelopen, maar toch zou Amber het zo weer over doen. Zolang ze maar met haar beste vriend kon zijn al voelde Wood meer dan een vriend alleen.

De mooie poes knikte, en zuchtend en kreunend liet ze zich op de grond zakken. Terwijl de poes rondkeek, liet Wood zich naast haar neerploffen. Hij was doodop, en deze rust had hij verdiend. Hij keek even naar de zwarte kant van Ambers gezicht, en het gevoel kwam weer terug. Zijn vacht tintelde fijn, en hij keek even naar de buik van de Apprentice. Langzaam begon hij het weer te likken, in de hoop de pijn te verzachten. Na een paar minuutjes stopte hij, en keek weer naar het camp. "Kom, we moeten verder." mauwde hij, en hij ging weer klaarstaan om de kat te helpen met opstaan. Het was nog maar een klein stukje.

Ze was maar wat blij dat ze nu niet alleen was. Haar lijf gierde nog van de zeuren de pijn, maar er drong ook het fijne gevoel doorheen die ze vaker had gekregen wanneer Woodpaw dichtbij haar was. Zijn ritmische geluk voelde fijn aan en ze ontspande meer en ze kon zelfs weer spinnen zonder bang te zijn dat het meer pijn zou kosten. Na een tijdje stopte de gestreepte kater met likken en zei dat ze verder moesten. De gevlekte poes knikte en volgde zijn voorbeeld. Hoewel ze nog wat stijfjes omhoog kwam leunde Amberpaw minder op haar beste vriend waar ze zo veel om gaf. Het kamp was niet ver meer dat was gelukkig een feit.

Gelukkig kon de poes zonder al te veel hulp van Wood opstaan, maar voor de zekerheid bleef hij haar ondersteunen. Samen liepen ze naar het camp. Af en toe keek Wood naar het gezicht van Amber, waar nog steeds de pijn van af was te lezen. Gelukkig waren ze al bijna bij het camp. Daar aangekomen begeleed hij haar naar binnen, en haalde zijn schouder langzaam weg. "Kun je zelf al een paar stapjes zetten?" vroeg hij. Als dat zo was, kon hij haar hier achterlaten. Kon...

Vanuit haar ooghoek kon ze af en toe zijn blik naar haar zien kijken en Amberpaw voelde zich dan steeds warm van binnen worden. Zijn ondersteuning was welkom en daar had ze ook niets op tegen, maar ze moest toch ook op eigen poten leren te gaan staan. Ze kwamen binnen en Woodpaw vroeg of ze al een paar passen alleen zou kunnen zetten. De gevlekte poes deed een paar wankele passen van haar beste vriend af en keek over haar schouder. 'Het gaat wel. ik ga meteen naar de leerlingen den om uit te rusten.' miauwde ze dankbaar tegen Woodpaw en ze strompelde in rustige pas naar het leerlingen hol waar ze haar nest naast die van Woodpaw op zocht en er in ging liggen, rolde zich op en legde haar staart over haar snuit om niet lang daarna in slaap te vallen.

Gelukkig kon de poes al weer een beetje lopen, wat het schuldgevoel van Wood verzachtte. "Het gaat wel. Ik ga meteen naar de leerlingen den om uit te rusten." mauwde de mooie poes. Ze strompelde langzaam naar de Apprentice den, en ging liggen. Woodpaw ging naast haar zitten, en keek haar aan. Hij voelde een sterke drang om bij haar te gaan liggen, maar hij voelde de blik van een andere Apprentice in zijn rug prikken. Hij wachtte tot deze verdwenen was, en liet zich langzaam naast haar neerzakken. Niet geheel voor de eerste keer dacht hij na over hoe lang hij nog zou moeten wachten tot hij warrior word, en zijn gevoelens voor Amber tegenover de hele clan kon uiten. Verdrietig begroef hij zijn gezicht in haar vacht.