Training to be faster then does bloody rabbits!

Ze was al vroeg wakker en schudden het mos dat aan haar vacht kleefde van haar af. Er bleven nog een paar slierten in haken dus waste ze zie eraf voor de gevlekte leerling het leerlingen hol uit kwam. Daar rekte ze zich uit en vond dat ze toch eens moest gaan trainen. Al was het maar om sneller te worden en ze eindelijk eens in haar eentje een konijn kon vangen. Amberpaw trippelde naar de uitgang van het kamp en glipte naar buiten. Niemand van de clan was nu wakker dus kon ze gemakkelijk zonder vragen te krijgen naar buiten toe gaan. Amberpaw geeuwde nog even voor ze haar pas versnelde en wilde eerst naar het vlakste stuk van het wind territorium aan komen waar ze haar snelheid zou kunnen trainen. Het was nog een heel eind, maar Amber slaagde er in om er te komen voor ze de eerste vogels hoog in de lucht kon zien vliegen. Ze zwiepte haar staart woest en uitdagend heen en weer, maar Amberpaw had geen enkele tegenstander voor zich dan haar eigen fantasie. Ze haalde zich voor de geest dat een van die pluizige dieren haar stond uit te dagen! Ze zakte wat door haar poten en schoot daarna van stilstand naar voren en spurten over het vlakke gedeelte wat ook een mooi recht stuk was. Amber voelde de aarde onder haar poten door vliegen tot ze bijna bij vier boom aan kwam. Daar remde ze af en bleef even hijgend stil staan. De gevlekte windclanner keek om en zag dat ze toch al een flink eind gerend had. Nu moest ze nog terug... Amberpaw wilde eerst even op adem komen en schudden zich eventjes. Als ze dit nog even vol hield dan was ze straks zo snel dat die konijnen geen schijn van kans meer maakte en dan kon ze Woodpaw het lekker in zijn vacht wrijven. Die gedachten gaven haar een vreemd warm gevoel. Ze wist dat ze vrienden waren, maar meer was het toch niet? Amber schudden die gedachten van zich af en ze wist dat ze graag dingen met hem ondernam en vooral met Sharing tongues het liefst met hem samen lag dan met een van de andere leerlingen. Maar nu moest ze zich weer focussen op haar training, maar toen Amber weer begon te rennen leek het meer op een soort gelukzalig gehuppel. Toen ze weer bij het begin kwam waar ze begonnen was keek ze even naar de lucht het was bijna zonhoog... Had ze er zo lang over terug gedaan??? Wat was er mis met haar... Amberpaw schrok op uit haar gedachten dat ze zich als door een wesp gestoken omdraaide naar het geluid dat ze hoorde die er eerst niet was geweest. Met een hoge rug en haar vacht opgezet van schrik stond ze daar met grote ogen tot een bekend gezicht ineens tussen de stekelige struiken uit kwam. 'Grote Starclan Woodpaw ik schrok me rot!!!' riep ze verontwaardigt en ging zitten om haar gepiekte vacht glad te strijken door er overheen te likken.

@Woodpaw

Woodpaw was er vroeg op uit die ochtend. Hij vond de frisse ochtendlucht altijd erg fijn, en de andere katten waren nog niet wakker om te zeggen wat hij moest doen. Hij was niet op jacht, zoals gewoonlijk, maar ging trainen. Hij vond namelijk dat hijmiets acher liep qua vechten. Hij oefende een paar vechtbewegingen, en stelde vast dat hij nog lang moest oefenen om het vloeiend te laten verlopen. En daar zou hij nu per direct aan gaan beginnen. Na een paar kwartiertjes merkte hij dat het al soepler ging, en hij besloot nu wat anders te gaan oefenen. Hij sprintte van hot naar her, tot hij zich uitgeput op de grond liet neerploffen. Na een paar minuutjes ging hij weer terug naar waar hij begon, en deze keer ging hij verdedigingsbewegingen oefenen. Hij sprong een paar keer opzij, en merktte dat dat al goed ging. Achteruit ging echter nog wat houterig, en hij begon gelijk met oefenen. Opeens hoorde hij een stem verontwaardigd roepen: "Grote Starclan Woodpaw, ik schrok me rot!!!". Hij zag dat het Ambetpaw was. Doordat hij zich zo concentreerde op de training, had hij haar niet opgemerkt. De poes stond met een hoge rug en haar vacht dik opgezet staan. Langzaam kalmeerde ze en ging liggen om haar vacht weer plat te likken. Hij ging dichtbij haar liggen en zei, een beetje gepikeerd: "Is er iets gebeurd ofzo? Waarom ben je zo boos?". Hij was serieus bezorgd.

Oh grote Starclan! Ze was echt uit haar vacht geschoten... Normaal kon ze wel eens fel of sarcastisch uit de hoek komen, maar ze betrapte zichzelf erop dat ze bang was voor wat Woodpaw zou zeggen als ze hem vertelde hoe hij steeds vaker haar gedachten en dromen binnen drong vaak zonder dat ze het wilde. Een beetje gegeneerd wiebelde Amberpaw met haar oren. 'Wel ik was aan het trainen tot ik jouw hoorde bij die struiken daar.' miauwde ze verlegen en keek hem verontschuldigend aan. Ze zei zelden dat ze ergens spijt van had of ongelijk, maar haar grote amberen ogen verrieden vaak wel haar emoties. Al had ze totaal geen controle over haar rood wordende oortjes. Zo ging dat de laatste tijd nu eenmaal zo. Vooral wanneer ze samen waren. Amberpaw stak haar kop naar Woodpaw uit om zijn neus aan te willen raken bij wijze dat ze het weer goed wilde maken met hem ook al wist ze zelf niet waarom ze zo verhit gereageerd had.

"'Wel ik was aan het trainen, tot ik jouw hoorde bij die struiken daar." zei Amberpaw met een verlegen ondertoon die hij niet van haar gewend was. Ze keek hem verontschuldigend aan. Haar amberen ogen verrieden dat ze echt spijt had. Ze stak haar kop uit, en Woodpaw dukte zijn neus tegen de hare. Hij keek haar egen recht in de ogen aan. Wat hij daar zag, zou hij nooit meer vergeten. Die blik... hij schudde zijn kop en trok hem net zo plotseling als hij er was gekomen weer weg. "Ik was ook aan het trainen. Zullen we een oefengevecht houden?" vroeg hij. Hij likte even verlegen aan zijn borst. Hij zag dat de oortjes van Amberpaw vuurrood waren geworden. Hij was benieuwd of dat bij hem ook het geval was.

Het eerste wat haar op viel na zijn woorden was dat ook de oortjes van Woodpaw een rooiere kleur hadden gekregen. Amberpaw kon een giechel niet onderdrukken en likte hem puur uit reflex over zijn oor. Daarna sprong ze op in gevechtshouding en zwiepte haar staart woest op en neer met harde slagen. 'kom maar op dan kan ik je vlooien uit je pels slaag!' gromde ze gespeeld dreigend en sprong boven op hem met ingetrokken klauwen.

Amberpaw giechelde zachtjes, wat voor Woodpaw een bevestiging was dat ook hij zat te blozen. Ze likte zijn oor. In de hoop de rode gloed weg te krijgen? Vroeg hij zich af. Opeens sprong ze in gevechtshouding en gromde: "Kom maar op, dan kan ik je vlooien uit je pels slaan!". Ze dook gelijk op hem af. Door de plotselinge aanval had Woodpaw geen tijd om te reageren, en de poes zat bovennop hem. Hij spande zijn spieren om haar van zich af te gooien, en probeerde overeind te komen.

Door haar plotselinge aanval scheen Woodpaw even verrast te zijn. Ze dook bovenop hem en probeerde in zijn oor te bijten, maar hij kreeg zijn poten onder haar en ze miste zijn oor op een haar na. Met een "Oef!" landen ze op haar zij en heel even was ze alle lucht uit haar longen kwijt. Oef zeg die heeft al sterke achterpoot spieren?! Maar Amberpaw schudden haar kop terwijl ze overeind kwam en was nog half versuft, maar haar amberen ogen flitste vol vuur! Die zou hij terug krijgen! Amberpaw dook weg voor een tegenaanval en sprong daarna weer op Wood af met uit gestrekte poten alhoewel zonder haar nagels uit te slaan. In de hoop hem uit balans te krijgen...

Tot zijn plezier landde de poes een paar staartlengten verder op, op de grond. Snel kwam ze weer overeind en schudde haar kop. Hij probeerde haar aan te vallen, maar ze dook weg en sprong weer op hem af. Haar ogen vlamden vol vuur. Woodpaw deed een stapje opij, maar stak een poot uit  om de poes te laten struikelen. Meteen daarna sprong hij weg om een eventuele aanval te ontwijken.

Jammer genoeg sprong Woodpaw opzij waardoor zij door een uitgestoken poot op de hei landen die haar bewegingen wat vertraagde, maar Amberpaw was er snel genoeg weer eruit en dook met een paar snelle sprongen weer op Wood al rende ze eerst een paar rondjes om hem heen in de hoop dat de andere leerling dol zou worden voor ze een nieuwe poging deed om op zijn rug te landen en haar tanden speels in zijn schouders te willen planten.

De poes stuikelde half, maar wist zich snel te herstellen en draaide zich om. Ze liep een paar rondjes om hem heen, en sprong toen weer op hem af. Wood had dit wel verwacht, en was dus voorbereid. Op het laatste moment draaide hij zich op zijn rug en stak zijn poten uit, om in de buik van de jonge poes te prikken, die recht op hem af sprong. Meteen hierna dook hij weer weg, om een klein gat tussen hen te creeren. "Je pakt me lekker toch niet.." zei hij uitdagend.

Woodpaw draaide zich op zijn rug om zijn poten in de lucht te steken. Amberpaw kon zich niet meer weg draaien en landen vol in zijn wachtende poten. Ze viel daarna op de grond met ogen wijd open en naar lucht snakkend. Ze had zo veel pijn dat ze zich nauwelijks meer kon bewegen. Amber kroop in elkaar en kreunende zachtjes. Zoiets had ze nog nooit gevoeld. Hoewel Woodpaw geen nagels had gebruikt had ze toch heel veel pijn. Dus wat Wood zei ontging haar helemaal. Amber rolde zich op tot een bal. In de hoop de pijn te kunnen verzachten en ze bleef daar ook zo liggen.

De poes plofte op de grond, waarna ze zich tot een bol oprolde. Op zijn hoede liep Wood op haar af. Misschien was dit gewoon een trucje om hem naar haar toe te lokken... Toen hij dichterbij kwam, hoorde hij haar kreunen en begreep dat het echt was. Snel sprong hij naast haar. "G-gaat het?" vroeg hij bezorgd. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als hij de poes had verwond. Hij ging naast haar liggen en begon langzaam haar buik te likken, in de hoop de pijn te verzachten. "Moet ik Routnose halen?" vroeg hij. Laat haar alstublieft beter worden bad hij tot de Starclan.

Amberpaw had eerst niet door dat Woodpaw dacht dat ze misschien een truc uit haalde, maar ze bezat gewoon veel pijn waardoor ze bleef liggen. Bij zijn likkende aanraking deed het juist eerst nog erger pijn en piepte ze als een kitten die voor het eerst begreep wat het woord pijn betekende, maar toen hij door ging met likken werd de pijn wel minder. Zijn volgende woorden kwamen wel bij haar aan en ze opende een van haar ambergelige ogen en keek hem nog met pijn erin aan, maar echt veel zeggen kon ze helaas niet. Echter kreunde ze wel zachtjes instemmend en tilde haar staart trillend op om hem even over zijn in hetzelfde trillende beweging langs zijn wang te strijken, voor ze haar staart weer liet vallen.

De poes kreunde nog heviger, maar na een tiidje leek het mider te worden. Ze opende een oog en kreunde, waardoor Wood aannam dat ze naar de Medicine cat wou. Even kietelde haar staart ivef zijn neus, en hij moest, ondanks de situatie, giechelen. "Kan je staan?" vroeg hij bezorgd, en hij duwde zijn schouder tegen de hare om haar te ondersteunen. Een, twee, drie! zei hij, en hij spande zijn schouder aan om haar omhoog te helpen. Hij hoopte vurig dathet zou lukken.

Amberpaw zag hoe bezorgd hij om haar was en knikte om zichzelf niet te laten kennen. Als ze immers warrior wilde worden zou ze vast nog veel meer pijn te voor duren krijgen. Tenzij Starclan andere plannen met haar zou hebben natuurlijk. Die schoof ze haar poten onder haar kleine lichaampje en duwde zichzelf op nadat Woodpaw klaar was met tellen. Haar buik deed nog meer pijn toen ze haar spieren aanspande om te gaan staan en een kleine al hoewel zacht kreetje drukte ze door en stond ze wel is waar nog zwaar leunend op Wood, maar Amber keek hem aan met ogen die glommen van de pijn die door haar lijfje stroomde als het water in de rivier. Maar ze durfde nog geen stap verder te zetten daar was ze nog niet klaar voor.

Met al zijn kracht begon hij Amberpaw op te tillen. Een kreetje van pijn ontsnapte uit naar mond. Ze keek hem even aan, en Woodpaw kon de pijn in haar ogmen zien. "Kun je lopen?" vroeg hij bezorgd. Als de poes niet meer kon lopen, zou het waarschijnlijk ook nog even duren voor ze in het camp terug was. En anders moest hij haar daar een tijdje laten liggen, om bij te komen? Zijn schouder begon pijn te doen van het gewicht van de jonge poes, maar hij probeerde voo te houden. Hij had dit zelf veroorzaakt, en zou dit ook zelf goedmaken.

Woodpaw vroeg haar of ze wel zou kunnen lopen, dit wist ze zelf ook niet al leunde ze zwaar op haar den maatje. Toch probeerde Amberpaw een stap of twee te zetten. Eerst leek het alsof ze haar buik open scheurde, maar bij elke stap die ze zetten kwam ze soepeler vooruit al deed ze het rustig aan en kon de gevlekte kattin steeds beter haar gewicht op haar poten zetten. 'Het gaat wel weer. Laten we maar terug gaan naar het kamp. Misschien dat een nachtje slapen de meeste pijn weg heeft doen nemen.' miauwde ze met duidelijk heldere stem dan dat ze had gehad toen ze gekreund had. Haar passen waren nog voorzichtig, maar de pijn was lang zo heftig niet meer.

Langzaam probeerde de poes een paar stappen te zetten. Wood zag dat het met de stap beter ging, en haalde opgelucht adem. Hij was al bang dat hij Routnose zou moeten halen. "Het gaat wel weer. Laten we maar terug gaan naar het kamp. Misschien dat een nachtje slapen de meeste pijn weg heeft doen nemen." zei de poes, een stuk mider kreunerig dan eerst. Daar was Wood het mee eens. Langzaam begon ook hij richting het camp te lopen, nog steeds Amberpaw ondersteunend. Hij keek haar even aan, en zag nog steeds dat ze veel pijn leed. Puur uit medelijden gaf hij haar een lik over haar kop.

Gelukkig was Woodpaw het met haar eens en knikte op haar woorden. Hoewel de pijn weg leek te zakken bleef het nog wel zeuren en kon Amberpaw haar kop al wat oplichten al hield ze haar oren nog half om half hangen. Ze was moe en wilde graag even gaan slapen. Misschien dat morgen de poes zich beter kon bewegen? De medelevende lik over haar kop en zijn steun voelde als een vredige stroom die door haar heen golfde. Amberpaw durfde het aan hem een zacht kopje te geven en stapte dapper door.

Het lopen ging steeds beter, en de poes kon zelfs haar kop al een beetje optillen. Wood voelde hoe ze hem een zacht kopje gaf, en het inmiddels bekende, warme gevoel stroomde door zijn buik. De poes zag er egr moe uit, en Wood probeerde haar zo goed mogelijk te ondersteunen. Hij hoopte dat de pijn morgen over was, hij zat er echt niet op te wachten dat Amber een paar dagen in de medicine cat den zat opgesloten. Na een tijdje lopen zag hij het camp, en hij was helemaal uitgeput van steeds het gewicht van Amber dragen. "Zullen we even uitrusten? Ik kan niet meer." stelde hij voor.