[gorsekit] A friend for life

Pebblekit dartelde vrolijk door de nursery opzoek naar een slachtoffer. Haar felle groene ogen speurde door de mosbedden. Daar! Ze zag een rode kitten, iets jonger dan haar. Maar het scheelde niet veel. Ze stak haar achterwerk in de lucht, haar staart recht omhoog. Ze drukte haar borst tegen de grond. Ze wiebelde en sprong toen het mosbed in. Met ingehouden nageltjes lande ze vlak voor de rode kitten, een beetje jammer. Het liefst was ze boven op de kitten geland, maar goed. Hopelijk was ie wakker, dan konden ze spelen!

Gorsekit lag heerlijk te doezelen in zijn zachte mosnest. Hij wist niet dat hij helemaal alleen was, de rest van zijn broertjes en zusjes en zijn moeder hadden hem achtergelaten om van zijn rust te kunnen genieten. Maar het duurde niet lang voordat die heerlijke rust werd verstoord. Plotseling schudde het nest wild heen en weer en geschrokken vlogen zijn ogen open. Hij zag twee grijze poten voor zijn neus en hij was spontaan klaarwakker. Wie was dat? Er kwam een gilletje uit zijn bek en hij scheurde achteruit het nest in. Zijn ademhaling zat hoog en met grote ogen keek hij de kitten aan, die hij inmiddels had ontcijferd als Pebblekit. ‘P-pebblekit! W-wat doe je hier?’ piepte hij met overslaande stem. Waarom zou ze dat nou doen? Was er iets aan de hand. Oh nee, was er iemand niet goed?

Gorsekit opende geschrokken zijn gele ogen. Verschrikt keek hij haar aan, "P-pebblekit! W-wat doe je hier?" zijn stem sloeg over. Pebblekit keek hem schuldig aan en drukte haar oortjes een beetje naar achter. I, ik dacht dat je waker was..." miauwde ze zachtjes. "Sorry," voorzichtig ging ze in het nest zitten en sloeg haar kleine staartje tegen zich aan. "W-wil je misschien spelen?" vroeg ze nog een beetje beduusd. Misschien mocht hij haar nu ook niet, zoals sommige andere kittens. O had ze hem nou maar niet wakker gemaakt!

Gorsekit zijn ademhaling was nog snel, maar zodra hij zag dat Pebblekits gezicht betrok had hij meteen spijt dat ze hem wakker had gemaakt. Ze had het niet verkeerd bedoeld! Misschien wilde ze alleen spelen, had Gorsekit het verkeerde begrepen. Al snel kwam dan ook de redenatie en kon de rood-witte kitten weer opgelucht adem halen. ‘Het is niet erg,’ verzekerde hij haar meteen met een bemoedigende glimlach. ‘Ik was alleen bang dat er misschien iets erg aan de hand was,’ legde hij toen uit. Ja, dat was zijn eerste gedachte geweest toen hij ruw en luid uit zijn slaap werd gehaald? En toen ze vroeg of ze wilde spelen, kwam een grotere lach op zijn gezicht. ‘Natuurlijk!’ miauwde hij vrolijk. Gorsekit zijn vacht lag alweer plat en kantelde zijn kopje een beetje. ‘Wat wil je doen dan?’

Gorsekit keek haar geduldig aan. Nu alles weer goed en wel was had hij alle tijd van de wereld. Een glimlach stond op zijn gezicht, en toen de grijze kitten aan zijn nest begon te pulken had hij het meteen door. Mosballen. Oh ja, daar was hij stiekem wel een beetje goed in. Al voordat ze hem gegooid had was hij er al helemaal klaar voor. De bal ging hoog de lucht in, en Gorsekit sprong omhoog en sloeg zijn voorpoten om het balletje heen en trok hem met gemak uit de lucht. ‘Yes!’ juichte hij van plezier. Vervolgens landde hij met de bal onder zijn klauw. Zijn gele ogen flonkerden vrolijk, waarna hij de bal met een nette, rustige boog naar Pebblekit gooide. Hij wilde het haar niet lastig maken. Ze waren immers nog geen wedstrijdje aan het doen.

Pebblekit schreef:

(( It is never too late to be what you might have been.  ))

Gorsekit sprong in de lucht, zijn poten wikkelde zich naar het balletje, en hij plukte het mos met gemak uit de lucht."Wow!" Miauwde Pebblekit verbijsterd, ze had nog nooit iemand. Een kitten dan. Zo zien springen, "Jij wordt vast de beste jager ooit!" kirde ze, veel tijd om verder te kletsen was er niet toen Gorsekit het balletje met een boog naar haar terug sloeg. Pebblekit kwam een beetje met haar voorpoten van de grond en haalde haar grijze pootje uit naar het mosballetje, Raak! Hij vloog regelrecht terug naar de rood witte kitten. Hopend keek Pebblekit toe of hij weer zo'n geweldige sprong zou maken.

Gorsekit lachte even verlegen toen de poes zei dat hij vast de beste jager ooit zou worden. ‘Nou, dat denk ik niet hoor,’ sprak hij bescheiden. Hij keek even naar de grond, hij wreef zijn pootjes langs elkaar. Maar toen hij de bal terug gooide, ving Pebblekit hem niet zoals hij had gedaan; nee, ze sloeg ertegen aan en met een rotvaart kwam de bal richting zijn kop. In een reflex dook Gorsekit opzij, waardoor de bal een stukje achter hem in het nest belandde. Oeps, gemist! Nou ja, dan kon gebeuren, maar alsnog voelde hij het bloed naar zijn wangen komen. Hij deed het niet graag verkeerd! ‘Zie je, ik moet nog veel leren,’ mompelde hij zachtjes. Hij liep naar het balletje om hem weer op te pakken en nam het tussen zijn poten. ‘Maar hoe jij die bal sloeg, je wordt vast de beste vechter ooit!’ gaf hij hetzelfde compliment terug aan de grijs-witte kitten. Want ja, dat had ze met een best sterke met gedaan!