You're a big boy already [Gorsekit]

Gorsekit had nog meer bloemen verzameld en nog meer gekregen van Falconpaw. Zijn knutselwerk was bijna compleet. Nog een paar bloemen, en dan moest het vast af zijn voordat hij apprentice zou worden. Oh, hopelijk zou mama het mooi vinden. En hij had ook nog wat voor papa, en Falconpaw, maar dat was geheim. De kleuren waren nog helder, ook al zagen sommige bloemblaadjes er iets triester uit dan de ander. Het werd eindelijk wat. Hij snorde tevreden, maar toen hij zware pootstappen hoorde verborg hij het snel weer, bang dat mama eraan kwam. En die mocht het natuurlijk nog niet zien, anders was de verassing eraf. Maar tot zijn verrassing zag hij zijn tante. Oh! Die was hier niet super vaak. Hij trippelde naar de gevlekte poes toe en hij toverde een brede glimlach op zijn gezicht. ‘Hallo, La-ven-derstorm.’ Oei, wat een lange naam! Maar hij was geen kind meer, en het rolde al steeds sneller zijn lippen af. Hij ging netjes voor haar zitten en met grote nieuwsgierige oogjes keek hij haar aan. ‘Wat doet u hier?’ miauwde hij toen een beetje verlegen. ‘Papa is er niet hoor.’ Misschien zocht ze hem wel. Ze waren toch broer en zus?

Lavenderstorm begroette hem en hij snorde even vrolijk. Ze was hem in ieder geval niet vergeten. Hij was licht verbaasd dat ze niet zijn vader zocht, maar hem. Zo vaak had ze nou ook weer niet met hem gespeeld. Maar toen ze voor stelde om met hem naar buiten te gaan, aarzelde hij een momentje voordat hij ja knikte. ‘Dat wil ik wel, Lavenderstorm,’ stemde hij toen vrolijk in. Hij kwam weer overeind op zijn pootjes, maar hij wachtte geduldig voordat ze voor zou gaan. Misschien had ze wel een plannetje wat ze konden doen. Ze kende zijn tante nog niet heel goed, maar hij zou het leuk vinden haar beter te leren kennen. Misschien kon ze hem wel weer een leuk verhaaltje vertellen, of een spelletje spelen. Gorsekit was inmiddels al in bijna heel het kamp geweest en hij was niet zo heel zenuwachtig meer. WindClan was zijn familie en ze zouden hem nooit wat doen. Hij had al heel veel vriendjes die bijna allemaal al apprentice waren geworden. En hoewel hij helemaal niet uitkeek om zijn moeder te verlaten in de nursery, zou het wel leuk zijn dat hij weer wat meer tijd kon doorbrengen met zijn vrienden.

Gorsekit trippelde Lavenderstorm achterna met vering in zijn poten. Het was leuk dat zijn tante hem op was komen zoeken. Dan konden ze elkaar misschien wel een beetje beter leren kennen. Eenmaal buiten keek hij vrolijk op naar de gevlekte poes, afwachtend wat ze in petto had. Maar zijn gezicht betrok toen ze vroeg of hij al kon sluipen en zijn staartje droop naar beneden. Nee! Dat kon hij helemaal nog niet. Hij wendde zijn blik af en schudde beschaamd met zijn kopje. Moest dat dan? Hij dacht dat je zulke dingen pas hoefde te leren als je een leerling was. ‘Sorry, Lavenderstorm,’ piepte hij toen zachtjes. Ja, misschien had hij wel heel wat van hem verwacht en stelde hij haar nu teleur.

Gorsekit keek beschaamd naar de grond. Hij hád haar teleurgesteld. Ze verwachtte dat hij al kon sluipen. Beteuterd keek hij weg en knikte toen ze sprak dat zijn ceremonie dichtbij was. Heel dichtbij zelfs, en hij kon nog niets! Moest dat dan? Moest hij dingen kunnen. Meteen begon het katertje in paniek te raken, zijn hart bonsde in zijn keel. Lavenderstorm miauwde vervolgens dat ze het wel even voor zou doen, maar dat hij het niet aan de andere kittens mocht vertellen. Oh, echt? Wilde ze dat doen. Zijn koppie klaarde wat op, waarna hij knikte. ‘Ik beloof het,’ miauwde hij plechtig. Bestuderend nam hij in zich op hoe Lavenderstorm door haar poten zakte en gebalanceerd op vier pootjes stond. Het zag er zo eenvoudig uit, maar hij wist dat het vast niet zo zou zijn! Maar hij kende het al wel een beetje, soms deed hij dat ook een beetje als hij met mosballetjes speelde. Toen hij de opmerking kreeg om het te proberen, knikte hij en zakte door zijn pootjes. Hij verlaagde zijn kontje. Hij hield zijn achterpootjes nog wat breed en zijn staart wiebelde heen en weer om zijn balans te houden, maar hij deed zijn best. Heus!