New day, new life

Hij had echt zijn grootste zwak ever opgemerkt: Kittens. Kittens waren één van zijn grootste zwaktes en dat zou hij misschien wel altijd hebben ook. Hij kon smelten bij de liefste dingen en gewoon... sigh. Het maakte hem gelukkig om die kleintjes zo blij te zien met de kleinste dingen, zoals hij ook ooit was. Hij wist één ding wel zeker; later wilde hij ook kittens. Toen hij de kitten zacht spinnend begroette kwam er een zachte glimlach op de kleine kop van de poes. Als hij kon smelten had hij het allang gedaan, iedere keer als hij deze den in liep. Het was echt niet normaal hoe graag hij hier kwam. De kitten kwam langzaam naar hem toe, half kruipend half lopend naar hem toe. De kitten fronste even kort toen hij zich voorstelde als Falconpaw, waarna de kleine kitten geeuwde. "Valwonwaw?" klonk er onschuldig van haar af en Falconpaw wilde gewoon op de grond liggen en iedere kitten hier aanbidden als goden. De kleine kitten begon aan zijn vacht te snuffelen, waardoor hij even zijn adem in hield, alsof ze zou schrikken als hij door bleef gaan met ademen. "Ja, precies." sprak hij spinnend tegen de poes. Hij vond het prima. Hoe hij ook genoemd werd. "Maar je mag me ook Val, of Valwon noemen als je dat beter vindt." Hij kon haar niet verbeteren, dat kon gewoon niet. Hij had daar gewoon geen kracht voor.

Ooit zal zou hij haar de goede manier leren om zijn naam te zeggen, maar voorlopig was hij meer dan tevreden met zijn nieuwe naam 'Valwon'. Het was een stukje makkelijker dan Falcon. En als ze wat ouder was en beter kon praten dan zou hij mocht het nodig zijn stap voor stap uitleggen hoe je zijn naam zei. Maar met 1 maan dit kunnen zeggen was al super goed! Dus erg vond hij het niet. "Valwon," Testte ze de naam dan ook uit, Val had ook nog gekund, was lekker kort geweest, maar hij vond alles prima. Zolang hij maar wist wie ze bedoelde was alles goed voor hem! Had ook wel weer iets, een bijnaam die anders was dan je echte naam. Naja, het was er wel op afgeleid, maar goed. De poes kwam nog wat dichterbij en drukte haar kleine fluffy lichaam tegen de zijne aan, terwijl ze heel geïnteresseerd naar zijn vacht keek. Hij glimlachte warm en ging wat meer naar de grond, zodat ze beter kon kijken naar zijn vacht. "Als je iets wilt moet je het gewoon zeggen, okay? Ik zal het halen voor je." sprak hij spinnend tegen de kleine. Als ze warmte of iets wilde hell daar zou hij ook voor zorgen. Alles. Het slaafje van de kittens en hij had daar totaal geen probleem mee.

Hij wou dat hij haar moeder beter had leren kennen, dan had hij ooit verhalen over haar kunnen vertellen over hun interacties... maar ver waren ze niet gekomen. Hij vond het ook altijd fijn als katten hem over zijn vader vertelden, zo leerde hij hem toch ook kennen, terwijl hij hem nooit had gezien of gehoord. Hij hoopte dat zijn vader op hem neer keek en trots op hem was. Dat hij was wat zijn vader op had gehoopt. Toen hij tegen haar sprak dat hij alles voor haar zou halen wat ze wilde knikte ze verlegen tegen hem. Vervolgens krulde ze zich op tegen zijn lichaam en hij krulde zijn staart om haar heen, veilig en wel tegen zich aan. Zo. Hij zou haar laten zien dat zelfs als je je ouder was verloren je nog steeds sterk kon zijn later, als ze daar vragen over had. Want dan kon hij haar helpen. Hij had nooit een vader gehad, zij was haar moeder verloren. Hij begon te spinnen en legde zijn kopje rustig neer op het nest. Zolang zij hem wilde gebruiken als warmtebron, vond hij het prima. Hij was al blij genoeg dat de poes hem zo vertrouwde, want sommige kittens waren dat niet! Hij liet een zachte, comfortabele zucht los terwijl hij uit zijn ooghoeken regelmatig de kitten in de gaten hield. Zodat mocht er iets zijn, hij meteen zou kunnen ingrijpen.

Het warmde hem vanbinnen dat deze kitten hem vertrouwde. Of tenminste, leek te vertrouwen. Kittens waren zo klein en zo kwetsbaar. Het feit dat deze kleine wezentjes op de wereld hem konden vertrouwen was iets wat hij dichtbij zijn hart hield. Nooit zou hij het over zijn hart krijgen om een kitten achter te laten, of te doden. Naja, die laatste was mits het een compleet gezonde kitten was. Als het een kitten met dusdanige disfuncties was dat het veel pijn had en er niet meer bovenop zou komen… Hij rilde even kort bij dat idee. Hij wilde daar niet aan denken, want tegen hem aan had hij een kitten liggen die hem vertrouwde. Een gezonde kitten. Toen hij zijn staart om haar heen had geslagen kreeg hij een neusje tegen zijn wang aan, waardoor hij warm begon te glimlachen naar de poes. Dat was lief, heel erg lief. Hij hield van dit soort dingen. Wat hij echter niet had verwacht, en overduidelijk wel had moeten weten, was dat de poes zijn oor vast pakte. Voorzichtig wel, maar hij had het toch even niet zien aankomen. Ze kroop wat dichterbij en hij bleef zo stil mogelijk liggen, terwijl de kitten zachtjes aan het spinnen was. Toen ze zijn oor los liet schoot de oor terug naar de standaard positie, waarop de kitten begon te giechelen. Vond ze dat leuk? Hij glimlachte even naar haar en vouwde zijn oren naar de zijkant toe, waarna hij ze overeind liet schieten zoals hij eerder had gedaan. ”Is het leuk?” sprak hij spinnend tegen de kleine kitten, die blijkbaar heel erg veel plezier kon halen uit zijn oren. Dat was ook weer een ding die hij kon onthouden, misschien vonden andere kittens het ook wel heel erg interessant!

Hij vond het aandoenlijk om te zien hoe voorzichtig de kleine poes nu al was. Vaak moest je zulke kleine kittens vaak al corrigeren, was zijn ervaring, die begonnen meestal een stuk ruiger om te kijken hoe ver ze konden gaan, maar Oceankit was nu al heel voorzichtig. Of ze moest al heel erg gecorrigeerd zijn, wat hij niet echt hoopte op deze jonge leeftijd. Toen hij zijn oren meer bewoog voor haar volgde ze de beweging met haar blauwe oogjes en tikte ze met haar poot het puntje van zijn oor aan. Hij grinnikte even en bewoog zijn oor alleen maar meer, om het moeilijker voor haar te maken om het aan te tikken. Het moest ook niet té makkelijk worden voor haar toch? Beetje stimuleren was altijd goed.

De kitten was zeer geïnteresseerd in zijn oren, dat kon hij wel concluderen. Ze probeerde hem ook na te doen, maar dat bleek nog niet zo goed te gaan tot nu toe. Haar mondje viel ook open en haar pootjes strekte ze uit naar zijn grotere oren. Hij grinnikte even, want ze probeerde veel tegelijk, wat haar lichaampje nog niet helemaal onder de controle had. En dat in combinatie met alle gekke bekken die de kitten trok was het helemaal een mooi gezicht voor hem om te zien. Vervolgens vond de kitten het toch veel leuker om met zijn gevoelige snorharen te gaan spelen, waardoor hij even verbaasd knipperde. "Doe maar niet," sprak hij met een warme glimlach, zodat het niet zozeer leek dat hij haar op haar kop gaf, maar haar wel een beetje een richting in duwde dat ze dat beter niet kon doen. Hij kon veel hebben, maar snorharen waren toch echt wel gevoeliger dan bijvoorbeeld zijn oren. "Ze zijn heel gevoelig," vervolgde hij met een zachte glimlach tegen de jonge kitten. Want hij moest niet hebben dat ze dit misschien ook bij meer katten zou gaan doen, zo kon ze anderen nog aardig pijn doen ook. Zo gevoelig konden snorharen soms echt wel zijn.

Snorharen waren aardig gevoelig, daar voelden ze heel erg veel mee en daarom was het niet heel fijn als er iemand tegen aan zat te slaan. Want hij voelde dat heel erg ver door trekken in zijn lichaam. Met zijn snorharen kon hij veel dingen voelen op de grond en niet alleen dat, het was ook een belangrijke indicator over hoe een kat zich voelde, alleen maar door de stand van de snorharen kon je al veel concluderen over hoe een kat zich voelde. Toen hij daarom ook sprak dat ze het beter niet kon doen keek de jonge kitten hem vragend aan. Hun ogen ontmoette elkaar, waarna er een vragend geluidje uit de jonge poes kwam. Tja, ze kon ook waarschijnlijk niet weten op die leeftiijd dat snorharen erg gevoelig waren. Daarom legde hij het haar ook rustig uit. Hij had dan liever dat ze met zijn oren ging spelen, die waren toch een stukje minder gevoelig en dat kon hij nog wel aan. Maar zijn snorharen was echt niet fijn. De kitten knikte langzaam toen hij sprak dat ze gevoelig waren, waarna ze haar kopje langzaam boog. Met hangende oortjes kroop ze dichter tegen hem aan, waarna hij een likje over zijn wang kreeg. Hij voelde zich nu schuldig omdat de kitten zich schuldig voelde, maar hij wist wel dat het iets was dat ze moest leren. Anders kon ze het ook bij andere katten gaan doen en zonder dat ze het wilde katten pijn doen. Hij spinde zachtjes en draaide zijn kop om de kitten ook een lik over haar kopje te geven. "Het maakt niet uit, je wist het niet." sprak hij spinnend tegen de poes. "Gewoon goed onthouden nu, oké?" sprak hij met een warme glimlach tegen de poes.