My condolences

Met slepende pootstappen liep de sproeterige flame-point de Moorland op. Haar rossige staart dat altijd vrolijk heen en weer wipte wanneer ze liep sleepte nu een beetje somber achter haar aan. Waarom leek de laatste moon alles ineens zo ingewikkeld? Sinds dat ze bijna met de sterren gewandeld had leek alles in de goot te vallen. Misschien was het beter geweest als ze inderdaad haar laatste adem die dag uitgeblazen had. Geschrokken keek ze op van haar eigen gedachtes. Verstijfd stond ze dan ook voor enkele seconde aan de grond genageld. Haar hart pompte een snelle slag van angst door haar lijf. Dacht ze dit werkelijk? Was ze de laatste tijd zo verdrietig? Eenzaam? Zo voelde ze wel de laatste tijd.. Haar partner leek weer tot op het dolle zijn op zijn ex en zij werd als een gebruikte lappendoek in de nursury gegooid om voor de kinderen te zorgen- daar waren immers huisvrouwen voor. Ze zuchtte. Nee, zo was haar man niet, ze wou het niet geloven. Stallionstar was haar ster, haar liefde, maar toch.. iets greep naar haar hart. De roddels misschien? Of omdat Daintywhiff steeds dichter naar haar toe trok? Nee, er was niks met haar en Dainty. Ze was betrouwbaar en loyaal net als haar haar man, of was hij dat soms niet? Haar gedachtes maakte haar bijna aan het huilen.. Ze was dan ook blij toen een nieuwe stem haar aanwezigheid liet aankondigen. Haar kirstal blauwe ogen ontmoette die van de witte engel en kort voelde ze haar hart weer in haar keel bonzen. "H-" Ze werd afgekapt. Daintywhiff sprak voor haar: "Ik heb er over gehoord... zou het?" Haar verdrietige gelaat maakte haar bang. Zachtjes kroop ze onderdanig een beetje naar voren terwijl ze haar ogen diep in die van de warrior drukte. "Wat bedoel je..?" Vroeg ze zachtjes, gebroken. Ze duwde haar lijf veder naar voren, steun zoekend bij de she-cat die naar fruit en liefde rook.

Ze was zo bang voor alles maar als ze moest opschrijven wat precies dan zou haar a4tje leeg zijn. Ze wist niet precies wat er om ging in haar leven, wat ze moest denken of doen, waar ze nou écht bang voor was. Ze liet haar kleine lijf laag bij de grond toen ze met grote waterige ogen naar Daintywhiff keek. Ze had haar uitgenodigd om haar hier te zien maar haar openingszin maakte haar angstig. Snel krulde ze haar lichaam om de borst van de witte zittende she-cat en liet een opgeluchte zucht klinken toen de witte warrior haar verzekerde dat alles wel goed kwam. Shatteredice knikte zachtjes op haar woorden en vocht tegen haar tranen. Ze voelde zich fijn bij de ander en.. toch ook weer niet? Maar bij Stallion kon ze nu ook geen troost vinden- die was vast druk met zijn oude scharrel, gadver. Nu was er geen andere opties voor de gevlekte flame-point en dus trok ze naar de verkeerde katten toe: al moest ze dat eerst natuurlijk ondervinden, in haar ogen was Dainty een engel. “Daintywhiff.. waarom lijkt alles ineens zo slecht te gaan?” Vroeg ze murmelend toen ze haar kopje omhoog moest tillen om in haar mooie gele amandelogen te kunnen kijken. Het zachte kopje die ze toen van de she-cat kreeg liet haar spinnen. Ze was blij dat Daintywhiff haar tijd vrij maakte om naar haar zielig ‘perfect’ leventje te luisteren. "Ik denk dat Stallion jaloers is... daarom... Shatteredice wil je mijn beste vriendin zijn?" Haar staart sloeg om haar schouders heen en de donzige queen verstopte haar snuitje in de witte haartjes van Dainty’s staart. De hoopvolle twinkel die in haar ogen slag sloeg over naar die van Shatteredice en voor kort voelde ze haar ijskoude lijf door verdriet smelten als sneeuw voor de zon. “Natuurlijk wil ik dat..” Ze schudde haar kopje waardoor haar rozengeur opsteeg. “Stallionstar bepaalt niet met wie ik omga of wie mijn vrienden zijn.” Ze dacht kort aan Snuggle. Als hij ook vrienden mocht zijn met die slet dan mocht zij vrienden zijn met Dainty. For starclan’s sake Daintywhiff had haar leven gered! Haar partner mocht wel wat dankbaarder zijn.

Shatteredice oogjes twinkelde toen ze de brede glimlach op de lippen van Daintywhiff zag verschijnen. De witte warrior duwde zich maar tegen haar aan maar haar knuffel was eerder liefdevol dan vriendschappelijk. De warmte en zachtheid straalde er van af. Shatteredice hield haar schouders op. Misschien was Daintywhiff gewoon een erg knuffelkont en daar was niks mis mee toch? Shattered duwde haar neusje tegen haar kaak maar voor ze zich weer kon terugtrekken uit hun omhelzing werd haar nekvel weer beet gepakt. Ze voelde de schok weer door haar lijf gieren zoals de laatste keer in de nursury. Dit was niet leuk meer! Shattered hield opgejaagd adem toen de witte she-cat over haar heen boog en haar daardoor meer tegen de grond aanduwde waardoor ze gedwongen werd om te liggen. Nee nee nee. Dit was geen vriendschap! De queen wurmde zich onder het gewicht van Dainty zodat ze draaide. Nu lag ze op haar rug met haar pluizige buikje naar boven gericht. Ze keek in de ogen van de ander die gevaarlijk schitterende in de zonsondergang. "Uhm-.. Dainty?" Hakkelde ze verlegen, haar vacht gloeide heet. "D-dit voelt niet vriendschappelijk. Je verlangt naar meer en- en.." Ze kon haar zin niet afmaken.

Shatteredice keek in de blik van Daintywhiff. Ze was prachtig om te zien en lief maar ze kon niet het gene geven wat de witte she-cat van haar verlangde. Toen ze dan ook haar mond durfde te openen om er wat van te zeggen leek de warrior het totaal niet goed op te pikken. Haar ademhaling versnelde.. Gejaagd? Nee.. het was woest. Een beetje huiverig kromp ze weer ineen en keek ze met een angstige blik naar de oriental die haar leven gered had. "D-daint.." "Zwijg!" Geschrokken klapte ze haar kaken weer op elkaar toen ze werd afgekapt. De poot van haar clangenoot hief zich op en hing vlakbij haar nek, ze zag hoe Daintywhiff begon te trillen. Wat was er aan de hand? Waarom deed ze zo..? Ze snapte dat ze verdrietig kon zijn op haar afwijzing maar ze zou haar toch niet pijn doen? Nee, ze wou het niet geloven. Daintywhiff was een engel, haar engel.. Toch zat ze er naast en erg ook. "Je bent niets waard zonder Stallionstar, híj is je niet waard. Ik geef je een kans en..." Haar woorden stak in haar hart en zachtjes begonnen haar hemelsblauwe ogen te wateren maar voor de eerste traantje vallen kon werd haar lichaam overgenomen door een helse pijn.

Shatteredice werd geklemd en vastgegrepen. Pijn stak door haar kop heen toen de witte she-cat zonder pardon haar kaken rondom haar oogkas sloot. Een schelle gil van pijn verliet haar bek en galmde over de heides heen die net zo bloedrood kleurde als haar vacht door de ondergaande zon. "AAUUHHW!!" Haar jammerde kreet klonken meerdere malen pijnlijk door de lucht heen. "AAHHHWW, STOP! S-STOOP!!!" De queen probeerde te ontkomen maar niks werkte. Als ze onder Dainty wou weg wurmen werd de pijn erger en als ze haar trapte met haar achterpoten beet ze enkel harder door. Verslagen lag ze op de grond, bloeiend en huilend van de pijn. Haar gebroken stem dat jammerend klonk zou voor altijd blijven echoën door haar kop. Ze zou nooit vergeten hoeveel pijn ze nu had. "L-laat ME gaan.. Dainty.. A-ALSJEbliEft." Haar tranen mengde in het bloed dat haar hele gezicht had vervuild. "I-k.. het SPIJt me! Ik s-s-smeEk je! Ik geef je wat je wil, ik geef je alles.. Ik geef je al mijn l-liefde." Was dit was ze horen wou? Wou ze haar hebben? Dan kon ze haar krijgen. Ze wou niet sterven.. ze was doodsbang en als dit de enige uitweg was dan zo zijt zo.

Bibberend lag Shatteredice op de grond terwijl de pijn bij haar oog haar misselijk maakte. Sterretjes en zwarte vlekken speelde in haar gezichtsveld van haar rechteroog terwijl ze vanuit haar linkeroog niks meer kon zien. Bloed sijpelde veder over haar wang heen samen met haar zoutige tranen. Snikkend begon haar jammerende geluid te verzachten toen de grip op haar oogkas losgelaten werd. Een diepe trillende ademtuig verliet haar droge keel toen Daintywhiff haar uit eindelijk weer los liet en haar aankeek alsof dit allemaal haar eigen schuld geweest was. Alsof ze haarzelf haar oog uitgekrabd had in plaats van dat de witte warrior haar verminkt had. "Oh... arme Shatteredice. Wat heb je jezelf aangedaan?" De she-cat kromp ineen van haar stem en vooral toen ze nog eens haar snuit tegen haar plakkerige wand aanduwde. "H-het spijt me..." Fluisterde ze in doodsangst. Haar andere blauwe oog staarde bang voor zich uit. Ze durfde Dainty niet aan te kijken, niet tegen te spreken, niks. Ze was als de doods voor haar. Hoe kon dit zo opeens gebeuren? Waarom had haar vriendin haar dit aangedaan? Had Stallionstar al die tijd toch gelijk gehad? Natuurlijk.. Haar partner had vaak gelijk, hij was ook niks voor niks leader geworden.. Zij zou nooit een hoge rang dragen- veel te naïef zo blijkt. Een teder likje hield haar uit haar trans en pijnlijk kromp de queen nog meer ineen maar ze durfde geen auw te zeggen of weer te huilen. Bijtend op haar lip vocht ze tegen haar pijn, angst en misselijkheid. "Je wist toch beter, ik snap het niet dat je zo dom kunt zijn. Je bent mijn slim meisje, toch? Kom... volgende keer kan je betere keuzes maken, nu moet je naar Routnose." Shatteredice knikte vluchtjes. "S-s-orry.. " Murmelde ze zachtjes. Verslagen.. "Ik z-zou nooit meer zo iets doms doen.. Ik ben jouw slimme m-meisie." Sprak ze terwijl de tranen weer over haar wang druppelde. Ze zou het spelletje mee moeten spelen, wou ze vandaag nog levend terugkomen in het kamp. De flame-point liet zich helpen toen Daintywhiff haar overeind duwde en bleef roerloos staan toen ze haar oor likte. Zachtjes hapte Shatteredice naar adem toen de witte warrior ook nog eens een kopje gaf tegen haar schouder; liefdevol en voorzichtig... alsof er niks aan de poot was, alsof ze gelukkige partners waren. Ze moest haar best doen om niet te kokhalzen. "Ik ga de vos achterna die je heeft aangevallen en ik zal ermee terug komen. Uit wraak lieverd." Shatteredice knikte zachtjes en zette wankelend een stap richting het kamp. "okay.." Kwam er nog net over haar lippen heen voor ze zichzelf richting het kamp sleepte. Terwijl de woorden van Dainty in haar hoofd tolde. vos, vos, vos, vos, vos, vos.