Big thunder, little rain [Mottleshroud]

Woodpaw liep opgewekt over het Moorland. Hij was nog steeds trots op het grote konijn dat hij eerder die dag met Amberpaw had gevangen. Een brede lach sierde zijn gezicht. Opeens stak een koel, beter gezegd, koud briesje op. Woodpaw's vacht rillde van kop tot staart. Na een paar minuten begon het ook nog te stortregenen, en hij zocht snel een oud hol voor het onweer zou losbarsten. Zijn hele humeur was verpest. Door zijn kortharige vacht kreeg hij het erg koud. Na een paar minuutjes, die wel manen leken te duren, werd de regen wat minder. De bliksem was ook al wat verder weg. Snel sprong hij uit zijn holletje. Maar voor zijn hol... zat een kat. "Eh, hallo?" zei hij een beetje angstig. Dootdat alles nat was kon hij niet zo goed ruiken wie het was. Als de kat maar niet aan de clan ging vertellen dat hij in een holletje zat de slapen, in plaats van dat hij op jacht was.

@Mottleshroud

Big thunder, little rain [Mottleshroud] Dcnygi9-dcc03437-8339-4d66-ace5-9410ee9dacae.png?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOjdlMGQxODg5ODIyNjQzNzNhNWYwZDQxNWVhMGQyNmUwIiwiaXNzIjoidXJuOmFwcDo3ZTBkMTg4OTgyMjY0MzczYTVmMGQ0MTVlYTBkMjZlMCIsIm9iaiI6W1t7InBhdGgiOiJcL2ZcLzEzOTJmMmUzLWQyMTQtNDQwZC04YTk3LTY1ZTFkNmY1YTQ2MFwvZGNueWdpOS1kY2MwMzQzNy04MzM5LTRkNjYtYWNlNS05NDEwZWU5ZGFjYWUucG5nIn1dXSwiYXVkIjpbInVybjpzZXJ2aWNlOmZpbGUuZG93bmxvYWQiXX0

Mottleshroud trippelde over de moorland, een groot konijn hing in zijn bek. Zijn ogen waren gefocust op de lucht die langzaam steeds donkerder kleurde. Het zou niet lang duren tot het noodweer zou los barsten. "Leaf-fall" bromde hij tussen het konijn door. Hij wenste vurig dat die tijd van het jaar gewoon helemaal niet bestond, gewoon weg foetsie. Enkel new-leaf en Green-leaf. Maar hij wist dat in de koude manen het woud zich herstelde voor de volgde seizoenen. Langzaam kwam er motregen uit de lucht vallen, bliksem schoot door de lucht en in korte tijd veranderde de rustige regen in een stortbui alsof de wolken al het water los lieten dat ze de hele zomer hadden vast gehouden. Snel schoot hij vooruit, zoekend naar een tunnel waar hij kon schuilen. Niet helemaal in de tunnel, dat kon gevaarlijk zijn. Maar de kater met de korte dunne vacht hield niet van regen, enkel de ingang was goed genoeg. Hij rende naar de dichtstbijzijnde tunnel. Hij wou de tunnel in kruipen maar tot zijn schrik was iemand hem voor geweest. Hij herkende het gestalte van Woodpaw. Langzaam keerde de regen zich in een motregen en de apprentice stak zijn kop uit het hol, "Eh hallo" miauwde hij wat geschrokken. Hoi woodpaw," miauwde mottleshroud rustig terwijl hij zijn oren nog verder in zij nek drukte tegen de regen.

Hij zag dat het Mottleshroud was, en haalde opgelucht adem. Hij was niet het type die dingen tegen Stallionstar zou zeggen. Een beetje genegeerd deed hij eennpaar stapjes dichterbij. "Hoi Woodpaw." zei de kater vriendelijk. Het was wel erg toevallig dat demkat precies voor zíjn holletje zat te wachten, bedacht Woodpaw zich. Misschien was er iemand naar hem op zoek? "Hai, Mottleshroud." begroette hij de kater. "Waarom wacht je bij mijn hol? Is iemand naar mij op zoek? Amberpaw ofzo?" vroeg hij. Hij deed zijn best het relax te laten klinken, maar bij de naam Amberpaw was zijn stem toch wat hoger als normaal. Stilletjes vervloekte hij zichzelf. Waarom moest hij altijd laten merken wat hij dacht?

"Hai, Mottleshroud." miauwde Woodpaw, "Waarom wacht je bij mijn hol? Is iemand naar mij op zoek? Amberpaw ofzo?" vroeg hij, Amberpaw sprak hij op een hoog toontje. Mottleshroud trok zijn met zijn wenkbrauwen. Hadden die twee iets? "Ik doe het zelfde als jij, schuilen voor de regen. Hup, kruip dieper in de tunnel dan pas ik er bij!" bromde hij, en hij probeerde zich al wat verder in het hol te wurgen met het grote konijn nog steeds in zijn bek. Een nieuwe rilling liep over zijn rug toen de mot regen weer veranderde in een stort bui en zijn vacht nog verder verzoop.

"Ik doe het zelfde als jij, schuilen voor de regen. Hup, kruip dieper in de tunnel dan pas ik er bij!" bromde de oudere warrior. Snel dook Woodpaw dieper het holletje in. Het hol was eigenlijk net iets te klein, maar als hij zich nog kleiner maakte dan hij al was zou het wel passen. De heerlijke geur van het konijn dat Mottleshroud mee had liet de maag van Woopaw knorren. Hij had de hele dag nog niet gegeten. Een beetje jaloers keek hij ernaar. Wat zou Amberpaw trots zijn als hij er eentje ving... hij nam zich voor zijn snelheid nog beter te gaan trainen. De regen werd weer heviger en af en toe werd de loodgrijze lucht gevuld met bliksem. "Brrrrrrr...." bibberde Woodpaw.

Gelukkig kroop de apprentice verder in de tunnel, opeens bedacht Mottle wat. "Woodpaw loop door, een stukje verder is een kleine open plek, daar kunnen we verder schuilen." miauwde hij terwijl de woorden verder na galmde door de tunnels. Nader inzien kon hij het beter zelf doen, voor als de jonge kater ene verkeerde afslag nam of in paniek raakte. De tunnels konden soms levensgevaarlijk zijn. "Wacht," miauwde hij kort, hij pakte zijn konijn weer op en glipte langs de Apprentice door de tunnel, "volg" murmelde hij door het konijn heen. De kater draafde door de tunnels heen, enkele minuten later kwam hij uit bij een open ruimte, genoeg voor minstens 4 of 5 katten om te zitten en je hoefde niet te bukken. Mottle wist dat de tunnel waar ze uit kwamen en dit hol beide hoog lagen, dus dat ze nergens zorgen over hoefde te maken, en als ze wel natte poten kregen van de overstromende tunnel hadden ze zat tijd om te vluchten. De kater dumpte het konijn op te grond, "Tast toe," miauwde hij. Zijn maag rommelde als een gek, dus nam hij zelf ook een hapje.

In plaats van in het krappe holletje te gaan schuilen, zei Mottleshroud: "Woodpaw loop door, een stukje verder is een kleine open plek, daar kunnen we verder schuilen.". Woodpaw had eigenlijk geen zin om de verraderlijke tunnels in te gaan, hij was ten slotte Moor Runner. Gelukkig bedacht de kater zich, en zei: "Wacht,". Hij was zeer opgelucht dat hij niet alleenndoor de tunnels moest, want dan zou hij vast en zeker verdwalen. "Volg." mauwde de ouere warrior. De kat pakte zijn konijn weer en dook in de tunnel. Woodpaw volgde hem op de hielen, hij moest er niet aan denken Mottleshroud kwijt te raken. Eenmaal in een grotere ruimte aangekomen, legde Mottleshroud het konijn op de grond en mauwde: "Tast toe.". Dat liet Woodpaw zich geen twee keer zeggen, en hij dook gelijk op het konijn af. Wat had hij een honger! Na een groot stuk van het beest opgegeten te hebben, zei hij, een beetje bezorgd: "Ia het wel zo veilig hier? Komt het water hier niet binnenstromen?". Hij had wel eens verhalen gehoord van oude tunnelers, dat de ondergrondse gangen helemaal overstroomden als het hard en lang genoeg regende. Alleen de gedachte al deed zijn haren stijf overeind staan.

De woorden tast toe hoefde Mottle niet te herhalen, hongerig at begon Woodpaw van het konijn te eten. Mottleshroud ging aan de andere kant liggen en nam ook gulzig een hap. Eigenlijk was hij niet van plan geweest het konijn zelf op te eten, maar het was al later op de dag dus de echte jacht patrouilles zouden spoedig terug komen met bekken vol prooi. Hij was immers niet op een officele jacht geweest. "Is het wel zo veilig hier? Komt het water hier niet binnenstromen?" vroeg de Apprentice plots bezorgd. Mottleshroud schudde zijn kop met volle mond, en slikte snel een hap door. "De tunnel waar we uitkwamen en dit hol zijn een van de hoogste tunnels. De andere tunnels zijn dieper, er is weinig kans dat deze overstroomt. En als dat zo is, dan hebben we genoeg tijd om te vluchten." miauwde hij simpel weg. De tunnel was veel korter en ook niet zo stijl, het water zo daar als laatste komen waarschijnlijk. Hij spitste zijn oren en hoorde heel zwakjes en zachtjes de regen tegen de aarde tikken. "Het regent trouwens al bijna niet meer." vervolgde hij met een glimlach, "Niks om je druk over te maken,"

"De tunnel waar we uitkwamen en dit hol zijn een van de hoogste tunnels. De andere tunnels zijn dieper, er is weinig kans dat deze overstroomt. En als dat zo is, dan hebben we genoeg tijd om te vluchten." antwoordde de kater. De bezorgheid van Wood werd gelijk een stuk minder, maar alsnog voelde hij zich niet op zijn gemak in de krappe tunnels. "Het regent trouwens al bijna niet meer, niks om je druk over te maken." vervolgde de warrior met een glimlach. Wood lachtte terug, en stelde voor: "Als het al bijna niet meer regent, zullen we dan weer naar buiten gaan?". Hij zou er alles voor over hebben om uit deze tunnels te mogen, en ze hadden het konijn ook al bijna helemaal opgegeten, nog maar een paar happen. Vragend keek hij Mottleshroud aan.

De apprentice lachte zwakjes terug "Als het al bijna niet meer regent, zullen we dan weer naar buiten gaan?" vroeg hij. En toen pas besefte mottle dat de jonge kat zich helemaal niet zo op zijn gemak voelde in de tunnels, begrijpelijk. Mottle was immers een tunnler. Soort van dan, hij was ook gewoon vaak boven de grond te vinden dus eigenlijk was hij beide. De kater haalde zijn schouders op, "Als jij het wilt. Maar eerst moet dit konijn op. Ik hou niet van verspilling." er was al niet veel meer van de prooi over, maar om de laatste restjes weg te gooien met bladkaal in aantocht en een al best wel koude leaf-fall was dat meer dan zonde en verspilling. En hij nam gulzig nog een aantal happen en wachte tot Woodpaw het zelfde deed

De kater haalde ven zijn schouders op, en zei: "Als jij het wilt. Maar eerst moet dit konijn op. Ik hou niet van verspilling.". Hij nam een paar happen, en Wood deed vrolijk mee. Ondanks zijn volle buik konden die laatste happen er nog wel in, en in recordtempo was er niks dan botten van het konijn over. "Kan jij me de weg wijzen?" vroeg hij aan de warrior. Waarschijnlijk zou hij het zelf ook kunnen, maar hij had helemaal geen zin om in zijn eentje door de krappe tunnels te gaan. En bovendien wist hij de weg niet zo goed, dus als hij toch zou verdwalen zou hij hoogstwaarschijnlijk sterven.

Woodpaw begon snel aan de resten van het konijn, Mottle nam snel nog een paar happen ookal zat ie best wel vol. Al snel was er niks maar botten over. Woodpaw vroeg of hij hem de weg wou wijzen Mottleshroud wenkte met zijn staart, "Kan jij ze meenemen? Dan wijs ik de weg," miauwde hij. En voordat hij het wist dook hij de tunnel in waar ze vandaan kwamen, "Geef maar een kik als er iets is," verzekerde hij de jonge apprentice om er voor te zorgen dat ie niet al te gespannen raakte. Veel jonge katten vonden de tunnels eng, vooral als ze onervaren waren. Gelukkig kende hij de weg als hij zijn staart kende.

De kater wnkte hem met zijn staart, en zei: "Kan jij ze meenemen? Dan wijs ik de weg.". Wood pakte de botten op en liep achter de warrior aan. "Geef maar een kik als er iets is," mauwde Mottleshroud. Blijkbaar had hij door dat hij zich hier niet zo op zijn gemak voelde. Gespannen volgde hij de kater, en bij elk geluidje keek hij schichtig om zich heen. Gelukkig werd het al snel lichter, en kon Wood na eeen tijdje de uitgang zien. Toen hij uit de tunnel sprong, knipperde hij even met zijn ogen en ademde de frisse lucht in. Maar die lucht... hij had die geur nog nooit geroken! "Weet jij wat die gekke lucht is?" vroeg hij aan Mottleshroud. Hopelijk was het niets gevaarlijks.

Onderwerp: Re: Big thunder, little rain [Mottleshroud]