Hyacinth [Mottleshroud]

De andere katten hadden haar vroeger altijd verteld dat ze dichtbij huis moest blijven, nooit te ver de stad in, en al helemaal niet richting het bos. Daar zouden wilde katten wonen die niets moesten hebben van wat zij 'Kittypets' noemden. Nu wist Flower dat er daar, in dat mysterieuze woud, inderdaad katten woonden. Ze had ze wel eens van een afstand gezien, meestal in groepjes en altijd met van die serieuze gezichten. De jonge kattin had zich wel eens afgevraagd waarom zij vrijwillig kozen voor een moeilijker leven. En vandaag wilde ze antwoord hebben.

De tocht naar de grens van het woud was niet erg lang, maar gewoon naar binnen lopen was geen optie. Hoewel ze in het gebied van de mensen niet veel aanwezig waren herkende Flower grenzen wel. Als ze hier zomaar het bos in liep gaf ze de katten van het woud een reden om aan te vallen, en ze had zo het vermoeden dat ze daar niet goed vanaf zou komen. En dus begon ze langs de grens te lopen, hopend iemand tegen te komen die bereid was met haar te spreken. Af en toe was het zeer aanlokkelijk om éventjes de grens over de steken wanneer ze weer eens een muis of eekhoorn rook. Want hoewel Flower wel op een boerderij met mensen woonden, lieten die haar over het algemeen zelf voor haar eten zorgen.

Mottleshroud wandelde rustig langs de rand van het Windclan territorium. Zijn poten droffelde zachtjes over de harde bodem en de wind streek zachtjes door zijn vacht heen. Hij stak zijn kop in lucht en ademde de geuren die om hem heen deinde in. De gewoonlijke geur van windclan en een oud spoor van konijn, misschien een vleugje rogue maar dat kon ook gewoon over gewaaid worden. En ook een andere geur, eentje die maar zelden herkende. Maar ergens die in zijn geheugen... Kittypet! Hij hield zijn kop scheef, wat moest een Kittypet hier nou? Hij versnelde zijn pas en draafde vlot voorwaarts. Al snel zag hij het lang harige gedaante van een andere kat. De kater schraapte zijn keel, "Hallo" miauwde hij toen hij voor de andere kat stond, "ben je verdwaald?" vroeg hij toen nieuwschierig. Het was immers best ongewoon een kittypet aan te treffen. Hier bij de windclan grens

Op het moment dat ze de nieuwsgierige stem haar hoorde begroeten zag Flower vanuit haar ooghoek een kat staan. Toen ze zich naar hem had omgedraaid en was blijven staan bleek het een kater te zijn, en wel eentje die er een heel stuk gespierder uit zag dan zijzelf. Hoewel ze over het algemeen niet erg verlegen was moest ze toch even slikken voordat ze zijn vraag kon beantwoorden. "Verdwaald? Nee hoor, ik was gewoon op onderzoek uit." Legde ze, zonder enige trilling in haar stem, uit en keek de kater recht aan. Ze wilde immers niet zwak overkomen. "Ik was op zoek naar iemand die me meer kon vertellen over wie hier dan allemaal wonen" vervolgde ze met een glimlachje.

De kattin slikte even, "Verdwaald? Nee hoor, ik was gewoon op onderzoek uit." miauwde ze best wel kalm, en ze keek hem recht aan. "Ik was op zoek naar iemand die me meer kon vertellen over wie hier dan allemaal wonen" Mottleshroud glimlachte vriendelijk, bang dat hij de kittypet anders zou afschrikken. "Dan heb je erg veel geluk gehad, er zijn weinig clankatten die je zo open hadden verwelkomt." miauwde hij, en hij gaf een zwiep met zijn staart. Shadowclan had haar vrij waarschijnlijk gelijk aangevallen, riverclan en thunderclan waren ook niet te vertrouwen. En natuurlijk zou ook niet elke windclan kat zo gereageerd hebben. "Ik kan je vertellen wie hier allemaal wonen, maar dan wil ik wel eerst je naam weten. Ik moet je iets noemen right?" miauwde hij vriendelijk. Rustig ging hij er voor zitten en sloeg zijn staart over zijn voorpoten.

Hij maakte een goed punt, ze had geluk gehad met wie ze hier ontmoet had. Niet iedereen zou haar ook maar begroet hebben. Flower had zo het idee dat er hier genoeg katten woonde die haar simpelweg weggejaagd zouden hebben met bedreigingen, of misschien wel gewoon met een regelrechte aanval. En ze had nog meer geluk: De kater wilde haar wel vertellen over het woud, met als enige compensatie dat ze hem vertelde wat haar naam was. "Ik ben Flower, en ik wil je alvast bedanken" Zei ze, nu weer volledig ontspannen. Die verhalen die ze gehoord had waren dus ook voor een groot deel gewoon fabels geweest. Dat waren ook gewoon katten zoals zij, misschien waren ze wat wilder en wat meer gedisciplineerd, maar het waren geen monsters.

"Ik ben Flower, en ik wil je alvast bedanken" miauwde de kittypet, al een stuk meer ontspannen. Mottleshroud glimlachte, "Aangenaam Flower dan, ik ben Mottleshroud." miauwde hij. De kater wiebelde rustig met zijn oren, "Zeg, wat wil je precies allemaal weten?" vroeg hij haar. Er waren zoveel dingen te vertellen. Starclan, naam verdelingen, de clans, de krijgers code. Van alles en nog wat. Als de kattin kon vertellen wat ze wou weten dan kon hij ergens beginnen.

Pfff, wat wilde ze weten? Hoe moest ze dat nou zeggen als ze nog hélemaal niks wist, ze wist niet eens wat voor vragen ze kon stellen. Na even na te denken knikte Flower, ze had een algemene vraag bedacht waar hij waarschijnlijk wel een antwoord op kon geven. "Leven jullie echt allemaal samen? Of is het ieder voor zich?" Beide scenario's had ze wel eens van de stadskatten gehoord, hoewel ze altijd haar twijfels had getrokken bij hun wijsheid over een plek waar ze nooit gewoond hadden.

Na een tijdje knikte de kittypet, "Leven jullie echt allemaal samen? Of is het ieder voor zich?" vroeg ze tenslotte. Mottleshroud wiebelde een beetje en ging er goed voor zitten. Dit kon nog wel eventjes duren, niet dat hij het erg vond. Hij vond het geweldig om over zijn clan en starclan te vertellen aan kittens, of in dit geval een Kittypet. "Vroeger leefde we allen als zwerfkatten verspreid in het woud, sommige in groepen andere alleen. Dat was vele vele manen geleden." begon hij. "Er waren veel gevechten om de prooi en gebieden. Ooit was een groot gevecht, vele katten stierven, geen kat kwam er zonder schrammetje vanaf. Toen herezen de gestorven katten als geesten met de sterren in hun vacht. Verenig of sterf, waren hun woorden. De zwerfkatten verdeelde zich in vier groepen. De katten Thunder, Wind, River en Shadow namen de taken als leiders opzich en zo onstonden de vier clans, Thunderclan, Windclan, Riverclan en Shadowclan. en die legende leeft voort tot de dag van vandaag. De leiders krijgen 9 levens van hun voorouders in sterrenclan, de hemel bovenons. en de krijgers houden zich aan de krijgerscode." vertelde hij. Hij begon zich wel een beetje af te vragen waarom hij dit allemaal vertelde aan een vreemde. Hopelijk zou het niet tot problemen lijden. Maar gezien de kattin zou dat wel niet zou zijn. "Ik ben van de windclan, en dit is mijn territorium." zei hij tenslotte en hij wees met zijn neus naar de heide achter hem.

Ze keek hem verwonderd aan en probeerde die zeer beknopte geschiedenis te verwerken. Oke, dus ze waren in vier groepen verdeelt... Of waren het er vijf? Nee, die Starclan waren geesten. Wacht, had hij nou geesten gezegd? En hun leiders hadden negen levens, hoe werkte dat dan? Flower bleef even stil en knikte toen, ze was in één keer wel heel veel te weten gekomen, hoewel ze zo haar twijfels had bij het deel over Starclan. Maar dat gebeurde waarschijnlijk wanneer je met z'n allen in een afgesloten territorium zat, dan ging je vreemde dingen geloven. "Oke, dat is duidelijk... En hier mag niemand komen, behalve de leden van jullie clan?" vroeg ze, stiekem hopend dat hij zou zeggen dat er uitzonderingen waren.

Geen uitzonderingen, behalve als ze op doorreis zou zijn, en dan zou het niet erg gemakkelijk zijn om nog terug te komen. En zelfs als ze die smoes gebruikte was er blijkbaar nog steeds een aanzienlijke kans dat ze alsnog weggejaagd zou worden. Ze boog haar kop even, dankbaar voor alles dat Mottleshroud haar al verteld had. Er was echter nog wel iets waar ze vraagtekens bij had staan "jullie leiders... zei je dat ze negen levens kregen?" vroeg ze, hopend dat ze niks verkeerd had begrepen "Worden zij dan heel oud? En wie kiest die leiders dan?" Ze begon te beseffen dat elk antwoord juist weer nieuwe vragen zou brengen, dit kon waarschijnlijk een eeuwigheid doorgaan.

Aha, dus de leiders hadden een second-in-command die hun rang plek overnam wanneer zij stierven. Flower vroeg zich direct af of dit wel eens resulteerde in verraad van de deputy, zodat hij zelf leider kon worden. Het clanleven klonk in ieder geval alles behalve saai, aangezien ze zich wel kon voorstellen wat een groep hongerige boskatten in de winter zou doen voor een stukje extra bos om op te jagen. De kattin besloot het gesprek over de leiders achter zich te laten, ze wist immers nog steeds niet zeker of ze het echt geloofde. In plaats daarvan wilde ze zich iets meer op hem, de kat die voor haar stond, focussen. "Dus jullie worden daar geboren... En dan? Want ik mag aannemen dat je niet meteen alle dingen weet en kan waar jij me net over verteld hebt" Waarom was het dat die katten die hier leefden zoveel sneller en sterker waren dan zij?

Nee, ze had gelijk gehad, ze werden inderdaad niet zo geboren. Aandachtig luisterde ze naar het proces dat nodig was om een kat om te toveren tot een echte... wat was het? Warrior? De kalmte en glimlach waarmee Mottleshroud het allemaal vertelde maakte haar alleen maar enthousiaster om meer vragen te stellen. En het leek er ook niet op dat hij van plan was om gauw te stoppen met antwoord geven of weg te gaan. En dus ging ze in op zijn naam "Dus, Mottleshroud... Niet om lullig te doen, maar dat lijkt me een redelijk ongebruikelijke naam. ik neem aan dat daar ook een verhaal en regels aan verbonden zit" grinnikte ze zachtjes.

Toen ze haar hypothetische clannamen hoorde giechelde Flower zachtjes, ze vond het we wat hebben: Flowerpaw. Of zou ze ondertussen al een warrior zijn geworden? Ze knikte om te laten zien dat ze begreep wat hij allemaal verteld had. "Jullie hebben maar vreemde gebruiken" Zei ze op een vriendelijke toon, ze bedoelde het niet kwaad. Voor buitenstaanders was dit hele gebeuren met al die tradities, vreemde namen en geesten gewoon heel ongewoon. "Ik denk dat ik zo wel genoeg weet voor nu... Wil jij nog iets vragen?" Bood ze hem toen aan, niet verwachtend dat hij veel wilde weten.

Ze mocht deze kater wel, hij was beleefd en vriendelijk tegen haar geweest. En gastvrij tot de mate waarin dat mogelijk was zonder haar binnen te laten. Hij was zeer-zeker tegelijkertijd vriendelijk tegen vreemden en loyaal aan zijn clan. Toen kwam de vraag die ze best wel vaak hoorde van iedereen die niet bij mensen woonde, en zelfs van de échte huiskatten. "Ja, maar ik ben geen bezet. Het is meer een... stille afspraak: Zij geven mij onderdak, en ik hou de muizen weg uit hun schuur" legde ze zonder enige vorm van gêne, zij schaamde zich niet om deze woonsituatie. Het was een ideale omgeving om in te leven: Ze had onderdak, eten maar kon ook gaan en staan waar ze wilde.

"Ja, maar ik ben geen bezet. Het is meer een... stille afspraak: Zij geven mij onderdak, en ik hou de muizen weg uit hun schuur" vertelde Flower. Mottleshroud knikte, dat klonk eigenlijk als een goed leven. Met prooi in overvloed. Niet dat hij weg zou willen bij zijn clan, z'n clan was alles. "Klinkt als een goed leven met veel prooi." snorde hij vriendelijk. Enkel die tweebenen die de hele tijd in de buurt zouden zijn stonden hem niet aan. Een rilling liep over zijn rug bij de gedachte om tussen die wezens te leven, Yuk! "En waar staat je boerderij?" vroeg hij, en met een schok besefte hij ook waarom de kittypet hier ronddwaalde, ze kwam niet van de two-leg huizen die hij gewend was te zien, maar van een boerderij. Iets na de grens van zijn territorium stonden er een aantal, ook in het territorium. ze woonde veel dichterbij misschien wel dan dat hij had gedacht.