In Too Deep

Hij mocht dan misschien een BloodClanner zijn, door en door, alsnog had hij een hart. Soort van. Want hij had kinderen hier rondhuppelen en die had hij al veel te lang niet gezien. Nu hij zelf het contact met zijn vader weer wat aan het verbeteren was, hunkerde hij ernaar om dit ook met zijn eigen kinderen te doen. Eerst had hij dit niet gedaan om.. Logische redenen. Clankatten waren de vijand, bla bla bla. Als hij hier gesnapt werd had hij een probleem. Met geluk zou hij zich er dan uit kunnen vechten maar om heel eerlijk te zijn deed hij alles in het leven toch liever op een andere manier dan eentje waarbij hij veel wonden en pijn zou krijgen. Vandaar dat hij wat later 's avonds was gegaan, in de hoop dat zijn kroost hier op de eerste de beste dag dat hij ging zoeken ook werkelijk stond (en dat is het mooie wonder van RPG, iedereen is altijd meteen te vinden B), maar ook in de hoop dat hij zo minder van die gare patrouilles tegen zou komen.
- Bloodpaw

Een heerlijke avondwandeling na een drukke dag trainen. Vanochtend vroeg was hij op pad geweest met zijn eigen mentor Acefray en aan het begin van de middag had hij meegedraaid met de training van Beechpaw. Eerst was het gieren en brullen zoals altijd maar later waren ze serieus aan de gang gegaan. Nu voelde hij zijn spieren wel lichtjes branden onder zijn dikke vacht, hij trainde zo nu en dan wel maar natuurlijk nooit zo veel als een gemiddelde apprentice die in de leer waren om ooit op een dag warrior te worden. Bloodpaw zijn pad liep een hele andere kant op, de tom was namelijk in training om ooit de medicine cat te worden van Shadowclan. Hij zou voor de gewonden zorgen in plaats van in oorlogen te vechten. Hij zou gaan dromen met Starclan, zijn voorouders die generaties geleden gestorven waren maar nog altijd over hen waakte in de Silverpelt. Bloodpaw had de Silverpelt nog nooit met eigen ogen gezien maar verheugde zich er wel enorm om. Hopelijk zou de half moon gathering snel zijn! De medicine cat apprentice kon niet wachtte om te spreken met de starclan katten en zijn clan te helpen door visioenen te ontvangsten. De zwart met rood gevlekte tom liep lekker stevig veder. De avond begon ondertussen al te vallen en de ondergaande zon kleurde de hemel zowat bloedrood, bijna leek het op een waarschuwing dat er ergens een Bloodclan kat rondliep maar dat was natuurlijk niet zo. Het was toeval maar wel bijzonder. Als Bloodpaw het wel opgevat had als een waarschuwing dan had hij nu niet oog in oog gestaan met een grote zwarte Elite kat. De tom schrok van de ander, zijn kop was er niet helemaal bij geweest waardoor hij de bittere sterke geur van de Bloodclanner niet opgevangen had. Nu liep de dikke bittere walm zijn neusgaten in en moest de tom zijn best doen om niet als een angsthaas weg te rennen. Nog nooit was hij een kat tegengekomen van de bekende moordclan maar dat hoefde ook niet om er nu eentje te herkennen. De verhalen die hij gehoord had als kit hadden hem genoeg informatie doorgegeven om z'n moordlustige beest te herkennen. Sterk, eng, hun bittere geur en vooral de halsband met tanden. En nu stond er zo eentje bij hem in de buurt.

Hij hoefde niet eens lang te wachten voordat hij iemand tegenkwam. Kort rolde de zwarte kater met zijn spieren, wilde deze goed gestrekt hebben zodat hij de ander gemakkelijk te pakken zou krijgen als deze zou wegrennen. Immers moest hij degene die hier aankwam de opdracht kunnen geven om zijn zoon te halen. Maar toen hij in het schemerdonker eenmaal zag wie er voor hem stond, begreep hij al gauw dat dit niet nodig zou zijn. Want katers met zo'n gevlekte vacht zag je vrijwel nooit, tenzij het zijn zoon was. Zijn lippen trokken op in een vermaakte grijns waarbij zijn tanden vervaarlijk blonken in het maanlicht. "Blood," spon hij, waarbij hij zijn rode ogen op het katertje voor hem richtte.

De grote medicine cat apprentice was tot halt gekomen toen zijn neus een vieze bittere geur opgevangen had. Zijn ogen scande het gebied en al snel vielen zijn ogen op een grote kat die bij de grens op iets of iemand leek te wachten. Bloodpaw slikte en zette een stap terug toen hij doorkreeg dat het geen kat was van een andere clan maar één van de geruchte Bloodclanners. De tom had verhalen genoeg gehoord en wist dan ook meteen dat dit z’n kat was die uit de bloeddorstige groep vandaan kwam. De tom stond aan de grond genageld maar probeerde zijn angst te verschuilen door zijn dikke maine coon vacht waarschuwend overeind te zeggen. Het leek even te werken, de zelfvertrouwen borrelde kort in hem op totdat de grote zwarte tom zijn naam uitsprak op een gevaarlijke spinnend geluid. Geschrokken opende hij zijn ogen in grote ronde vormen en keek de Bloodclanner verward maar ook lichtelijk angstig aan. Hoe in Starclan’s naam wist de vreemdeling zijn naam? “Je hebt hier niks te zoeken Bloodclanner.” Gromde Bloodpaw met zijn oren naar achter gevouwen. Hij voelde zich wel even cool hoe hij zo durfde tegen een gevaarlijke kat maar nu bij second thoughts was het misschien niet zo verstandig geweest. De medicine cat apprentice kon immers amper vechten en was nog enorm jong. Een volwassen kat die getraind was om te moorden uitdagen.. Uhm. Kon hij zijn woorden terug nemen? De zwart met rood gevlekte apprentice zette nogmaals een stap naar achter terwijl zijn staart nerveus en bang heen en weer zwiepte. Waarom kon hij niet gewoon een rustige wandelingetje maken zonder meteen te sterven? Bloodpaw richtte zijn ogen kort op de hemel die zonet nog rood gekleurd was door de zon maar steeds meer afzakte in een donkere tint waardoor de twee katten al snel onder een duistere hemel stonden. “Ik maak geen grapje! Ga weg, en anders zal een patrouille je niet al te zacht verjagen.”

Hij kon niet zeggen dat hij gekwetst werd door zijn zoon z'n opmerking. Ergens vond hij het wel.. Vermakelijk. Het deed hem denken aan hemzelf. Hij zou zelf ook nooit terugdeinzen voor iemand anders. Pyre hield zijn rode blik kalmpjes op Blood gericht, zonder wat terug te zeggen. Het grijnsje verdween niet van zijn snuit af. Geamuseerd tikte hij met zijn staart naast zich op de grond, alsof hij de ander uitnodigde om naast hem te komen zitten. "Een patrouille, zeg je?" vroeg hij rustig aan jonge Blood, waarna hij rustig aan de lucht rook. "Volgens mij is er geen in de buurt," vervolgde hij, waarna een grijns over zijn gezicht trok. "Blood, er is geen reden om bang te zijn van mij. Al moet ik zeggen dat ik je kracht bewonder,"

Erg veel kwam er verder niet uit zijn zoon. Misschien logisch ook, immers had hij geen idee wie er voor hem stond, maar ergens was het ook wel wat ongemakkelijk. Hij had gehoopt dat de reünie met zijn zoon wat vrolijker was. De zwarte kater trok met zijn oor toen de gevlekte kater hem vroeg hoe hij zijn naam wist. Tja, dan was het nu toch de tijd om de werkelijke reden waarom hij hier was aan te snijden. "Blood, je bent mijn zoon," vertelde Pyre, met lichte trots in zijn stem. Hij kon niets anders dan trots zijn op zijn zoon.