honor

Bwuh, rot modder. Wolfpaw ploeterde moeizaam voort in het drassige gebied dat zich Shadowclan territorium noemde. Ze was eropuit gestuurd om even de grens bij het Thunderpath te checken, en door de regen van de vorige dagen was het gebied nog drassiger dan normaal. Heel fijn, want ze wist al dat ze de komende paar dagen nog modder uit d'r vacht zou moeten plukken. Waarom had ze ookalweer zoveel haar? Hey, thanks pap. Wolfpaw snoof en hief zichzelf op een stuk waar de modder niet tot aan haar buik kwam, waarbij ze ook plots de geur van een oude bekende rook. Een kleine grijns kwam op haar lippen, en dat was zeldzaam de laatste tijd. Zonder zich om te draaiden zei ze: "Hey Grayskull,"

&Grayskull

Ze was er ook vanzelf erop uit gegaan. Maar niet voor het Thunderpath. Het was eerder een poging om zelf wat te gaan trainen, ze mocht wel een warrior zijn. Maar toch had ze het gevoel dat dat niet genoeg was. Ze wist wel dat Tigerclaw haar meer te leren had. Maar gezien Tallstar het al mooi genoeg had gevonden had ze nu al haar rang ontvangen. Iets eerder dan Wolfpaw, die ondertussen nog steeds haar apprentice taken moest doen. Ergens vond Grayskull dat wel vermakend, en het hield wel een gevoel van triomf achter. Maar ze had al sinds kort besloten dat ze er niet vaak over zou moeten beginnen met haar vriendin. Ze kende haar wel langer dan vandaag.
En, over Wolfpaw gesproken, de grijzige kattin had al gauw haar bruinige vacht ontdekt. Iets verderop, met haar rug naar haar gekeerd. Grayskull versmalde haar ogen speels terwijl ze langzaam stappen naar voren nam. Oh wat zou het vreselijk zijn als iemand haar plots in de modder duwde. Haar prachtige, bruine vacht donker en vies van de kleverige, natte aarde.
Ze had zichzelf kleiner gemaakt, en nog geen minuut later was de jonge warrior op haar vriendin afgegaan. Ze wou bijna uitdagend naar haar grauwen. Maar toch was de apprentice haar voor. Voor ze bij Wolfpaw aankwam hoorde ze het al, "Hey Grayskull." En stopte ze abrupt met rennen. "Hoe kon je me al vanaf daar zien aankomen?" Vroeg ze uiteindelijk. Duidelijk niet geamuseerd met het feit dat ze toch niet zo stil was als ze had verwacht. Ze was ook niet de beste jager. Give her a break.

De laatste tijd hadden ze niet zoveel meer gesproken, wat meer door haar kwam dan Grayskull. Then again, ze sprak de laatste tijd überhaupt niet zo veel. Wanneer je moeder je oor scheurt en d'r tassen pakt om naar Bloodclan te gaan, laat dat nog wel eens wat gebroken kinders over. Wolfpaw was daar één van en god, als er nog iets van goed humeur in haar zat was dat met deze hele shitshow pas echt de deur uitgevlogen. Daarom was ze stiekem blij om haar oude vriendin weer te zien; ze wilde niet meer nadenken. Gaf haar afleiding. "Hoe kon je me al vanaf daar zien aankomen?" ze grinnikte zachtjes en draaide zich om naar de grijs-witte poes om. "Je ploetert als een kikker en ik heb ook nog een neus, doos," sprak ze droogjes, maar er lag een plagende toon in haar stem, al was aan haar manier van doen af te lezen dat ze niet bepaald lekker in haar vel zat.

Ze bleef staan toen de andere kattin zich naar haar toe omdraaide. Haar eerste instinct was om haar vriendin te verassen en haar gelijk in de modder duwen. Maar ze kon wel aan haar energie opmerken dat Wolfpaw niet op haar honderd procent zat. Qua stemming, dan. "Je ploetert als een kikker en ik heb ook nog een neus, doos," miauwde ze in een plagende toon. Maar Grayskull was meer gefocust op haar houding. Wolfpaw was altijd wel iemand geweest die een uitdaging niet zomaar liet gaan. Toch leek het wel alsof alles uit de warrior zelf moest komen. So, geen stoeien?
"Ben je oké?" Vroeg ze uiteindelijk terwijl ze een stap dichterbij nam. Het was ook niet even makkelijk als jouw bloedeigen moeder naar een andere Clan ging. Sterker nog; BloodClan. Een Clan vol met moordenaars die de regels van StarClan aan hun laars lapten. Daar zou zelf ook niets mee te maken willen hebben. "Gaat het over Sinclaw?" Voegde ze eraan toe. Voorzichtig, natuurlijk. Want ze kende haar vriendin wel. Al sinds jongs af aan. Het was niet vaak als ze zich opende voor haar problemen. En het zou haar niet verbazen als vandaag ook geen uitzondering was.

Ugh, ze haatte het dan Grayskull soms door haar heen leek te kunnen kijken. "Ben je oké?" geërgerd knarste ze met haar tanden en keek de ander niet aan, want die wist toch al dat het antwoord nee zou zijn. Alleen ze had hier helemaal geen zin in, helemaal geen behoefte aan iemand die even 'awhh wat zielig voor je Wolfje' zou gaan zeggen. "Gaat het over Sinclaw?" een fractie van een seconde duwde ze haar nagels even diep in de drassige grond. "Nee, bemoei je er niet mee," kwam er nogal bars uit en hoewel ze het niet zou zeggen, wist ze stiekem wel dat Grayskull dat niet verdiende. Niet dat ze ooit sorry zou zeggen, maar haar manier van dat goed maken was Gray een goede duw tegen haar schouder geven zodat deze hopelijk in de modder zou belanden. "Zorg jij er nou maar eens voor dat je beter wordt in dat sluipen van je," sprak ze met een grinnik, in de hoop dat ze het nooit meer over haar moeder zouden hebben.