Where are you now!

Oh, ze was niet onbekend met dergelijke tirades, maar meestal was het juist haar moeder die dan toch altijd haar emoties onder controle kon houden wanneer zijzelf dat niet kon. Om haar dan hier te zien staan, terwijl ze uithaalde naar de sterren die altijd ongrijpbaar in de lucht hingen en om tranen te zien branden in die gele ogen, dat was een nieuwe ervaring. Wolfpaw was slechts uit jagen geweest, zachtjes vloekend op de modder die ze de komende twee dagen nog uit haar lange vacht zou moeten plukken, toen Sinclaw aan was komen stampen. Met stomheid en eigenlijk ook doodsangst geslagen had ze zich in de bosjes verstopt, nu juist heel blij dat de modder haar geur zou maskeren. Haar initiële plan was om rechtsomkeer te maken en haar moeder vooral met rust te laten, voordat diens woede op haar afgereageerd zou worden, maar... De uit de kluiten gegroeide apprentice slikte, aangedaan door het duidelijke verdriet in de stem van haar moeder. Zo had ze haar nog nooit gezien en eerlijk, misschien deed dit nog wel meer pijn dan wanneer ze boos op haar was. "Je.. Je hebt mij toch..?" ze stapte wat twijfelend uit de bosjes. Haar plan was geweest om met haar gebruikelijke zekerheid te spreken, even te laten zien wat voor een grote, succesvolle kat ze wel niet was geworden, maar zoals altijd wanneer ze in het gezelschap van haar moeder was lukte dat dus absoluut niet. Ze klonk eerder als een angstige Wolfkit dan de grote Wolf die ze wilde zijn. De poes trok ongemakkelijk met haar oor en stapte iets dichterbij, onzeker over hoe ze hier in godensnaam nou op moest reageren. Verdomme, ze had dat blinde kreng toch niet nodig? Niet als ze haar had, iniedergeval! Natuurlijk was dat enorm egoïstisch, maar in Wolfpaw haar wereld kon Sinclaw maar één favoriet hebben waar ze om gaf, en dat moest zij zijn. "Ik weet dat... Ik de laatste tijd niet ben wat je wilt dat ik zou zijn geweest, maar, ik kan beter, mam, ik..." verdomme! Waarom kon ze ook nooit de juiste woorden vinden. "Ik ben niet blind?" Opnieuw draaide ze het naar zichzelf, maar de kortzichtige Wolfpaw wist niet beter.

Wat was het toch voor zieks? Het moment dat haar moeder haar zag, leek ieder menselijke emotie uit haar te vervagen. Haar tranen waren verdwenen als sneeuw voor de zon en die gele ogen stonden even haatvol als altijd toen ze haar kant op stapte. Als een puppy legde Wolfpaw haar oren naar achteren en dook wat angstig ineen toen de grote, boze gestalte van haar moeder woedend voor haar tot stilstand kwam. "Heb je wat tegen je jongere broers Wolfpaw?" Verdorie, het was weer helemaal verkeerd aangekomen. Ze haatte ze niet allemaal, niet helemaal. Hoe vervelend die snotapen ook waren, het was wel familie, en dat vond Wolfpaw belangrijk. Wat ongemakkelijk schoten haar ogen van links naar recht, niet willend om Sinclaw aan te kijken omdat ze wist dat er onweerswolken in die gele ogen zouden staan. "Nee! Ik-" begon ze wat wanhopig, maar ze kon haar zin niet afmaken. "Voel je je soms niet goed genoeg? Bang dat mammie niet meer van je houdt?" die woorden lieten haar oren nog dieper in haar nek zakken, een schop recht in haar tere hartje en nét op de verkeerde plek. "Voelt kleine Wolf zich verlaten?" dat koude lachje, ze was het zo zo zo zó zat. Ze was niet klein. Een woede kwam over haar heen en de poes hief zich schuddend van emoties overeind, haar vacht overeind waardoor het aan haar grote duidelijk was dat ze een dochter van Sinclaw en Thornfang was. "Je bent een waardeloze moeder, wist je dat!" blafte ze woedend naar de zwart-witte poes. "Ik werk mezelf de klote in, doe alles wat je me vraagt en ben sterker dan die blinde mol of je andere nieuwe mislukkelingen van Acefray ooit zullen zijn! Brieste ze, haar tirade nog niet afgelopen. "Ik zou voor je vechten, ik... Ik doe alles voor je! Maar het maakt je geen reet uit, nee hoor, mam, het gaat altijd weer over hen, alleen zij zijn belangrijk voor je!"

Het besef dat ze zo tegen haar ma had durven schreeuwen zou later nog wel eens inzinken, nu kolkte er alleen pure woede door haar kop. Het feit dat haar poten trilden van emoties toen haar moeder begon te spreken probeerde ze te negeren. Die gele blik zou iedereen overspoelen met angst. "Wolfpaw." haar oren schoten instinctief naar achteren en haar eerder zo boze en sterke houding verdween als sneeuw voor de zon toen ze haar moeder kwader zag dan ze haar ooit eerder had gezien. Haar sterke façade brak altijd wanneer Sinclaw boos werd. "Ik wil dat je verdwijnt." huh, wat? Wat?! "Verlaat Shadowclan, jouw gedachtes zijn een gevaar voor je siblings. Tallstar was te zwak om het zelf uit te spreken maar hij staat achter deze beslissing." een klauw werd haar kant op gegooid maar de pijn drong niet tot haar door. Wolfpaws pupillen waren verkleint tot streepjes terwijl het besef van wat Sinclaw haar zojuist opgedragen had diep en diep in zonk. "Ren weg Wolf!" Rennen? Haar alles hier verlaten? De oude apprentice bleef als versteend staan, geen woorden meer op haar tong. Niemand z'n woorden zouden haar zo kunnen snijden als die van haar mama dat konden. De zwart-witte kat verkondigde dat ze nu een rogue was en hier niet meer welkom was. Tallstar stond achter deze keuze? Plots voelde ze zich weer kleine Wolfkit, die huilde toen haar staart gebroken was, die met papa het kamp uit ging. Die zichzelf zo liet overvloeien door mama's liefde en met zichzelf had afgesproken dat ze, voor haar, de grootste sterkste Wolfstar ooit zou worden. En nu? Nu was ze hier. Ze had contact met haar vader verbroken omdat ze wist dat haar moeder Thornfang zat was, ze had haar geheimen gehouden over Acefray, nooit meer over liefde gesproken omdat Sinclaw haar dat had verboden. Gezwoegd, gezweet en alles gedaan om eens een goed woordje uit haar verdomde moeder te halen. Haar hele leven was ze als een hond aan een lijntje achter haar moeder aan gedraafd. En waar stonden ze nu? "Ik zal genieten van hoe ik jouw zielige lichaam aan stukken haal. Je naar jouw littermates sturen. Je bent niets Wolf. Niets. Daarom hou ik niet van je, daarom heb ik nooit van jou gehouden. Dus ren kleine pup. Ren en kijk nooit meer terug. Of sterf hier en nu. Niemand zal een traan om je laten." Ze was het zo zat. Nooit, nooit meer zou ze voor ook maar iets wegrennen, laat staan haar eigen god domme moeder. "Ik HAAT je!" Was dit wat ze wilde? Haar eigen dochter nooit meer zien? Nou, dan was het maar zo. Ze zou alles voor haar opgeven, maar niets was ooit genoeg geweest. Nou, dan mocht ze haar laatste verdomde wens dan maar eens zelf uitvoeren, in plaats van haar dochter weer het vieze werk te laten doen. Als je me zo haat, ma, ga dan maar je gang. Wolfpaw negeerde de kinderlijke tranen die over haar wangen drupten en zette zich met enkel een woeste kreet als waarschuwing af van de grond, waarna ze zich richting Sinclaw lanceerde. Spieren rolden onder haar vacht en van menig ander iets oudere warrior zou ze allicht kunnen winnen, maar voordat ze begon wist ze ergens al dat het een verloren gevecht was. Het maakte ook niet uit, ze zou vechten en verdomme, ze zou alles geven. Met een laatste krijs probeerde ze haar tanden in de schouder van haar moeder te zetten, maar van diens nek en buik bleef ze af. Ze zou haar moeder nooit echt vermoorden, en zij haar ook niet... Toch?

I know I'm not your favourite boy
I can see it in the way you fake your smile

Natuurlijk haatte ze haar moeder niet echt, hoe kon je? Dit was dezelfde poes die haar op de wereld had gezet, die haar had gedragen toen Wolfkit haar pootjes te moe waren tijdens de journey, die had toegekeken hoe ze haar apprnetice naam kreeg... Pijn was duidelijk zichtbaar in haar betraande oogjes terwijl ze tegen haar moeder schreeuwde, maar ze zou niet weg rennen. Ze was vernoemd naar de wolven, niet naar een laffe hond en ze zou vechten ook. Zin had het amper, waar Wolfpaw normaal een zeer capabele vechter was, was haar hele lichaam ongecontroleerd door de emoties. Moeiteloos wist Sinclaw haar uit de lucht te slaan, waarbij diens scherpe klauwen haar oor scheurden en door trokken tot aan haar wang. Pijn schoot door haar kop en druppeltjes rood bloed welden op, waarbij een kort gejammer op steeg uit haar keel. "Je kent niets van haat puppy." ze hief zichzelf weer overeind, haar oren in haar nek en de pijn negerend. De wond zou haar niet doden, maar brak wel haar hart. Waar was die moeder heen die haar ooit vertelde dat ze van haar hield, dat ze grootse dingen zou doen. Was dit het grote dat Sinclaw in gedachten had gehad? Want als er iets was wat ze zich nu niet voelde, was het wel machtig. "Laatste kans kind. Vlucht, verdwijn of sterf!" opnieuw steeg er een laag gegrauw op uit haar keel, maar koppig als een ezel bleef ze waar ze was, haar lichaam ingedoken en klaar om een aanval op te vangen. Al lag er naast een razernij ook angst in haar ogen. Ze wilde niet weg. "Leer het me dan!" blaft ze woest. "Verdomme, leer me dan om ook sterk te zijn!" de wanhoop was hoorbaar in haar stem. "Ik twijfel niet meer, mam, ik vlucht niet meer, ik doe wat je me zegt," haar stem haperde, dit was alles dat ze wilde.

Plots leek er iets te veranderen. Of dat nu door haar woorden kwam of het aanzicht van de bloed druppeltjes die van haar oor en wang afdruppelden. Sinclaw haar ogen waren nog even leeg toen Wolfpaw daar in keek en een hopeloosheid maakte zich van haar meester, totdat haar moeder weer sprak. "Kom met me mee dan." Siste ze. Verbaasd knipperde de uit de kluiten gegroeide apprentice met haar gele ogen, die zo op die van haar moeder leken en liet haar aanvallende houding lichtelijk varen. Ergens brandde er iets op in haar borst kas, hoop dat dit geen breuk zou betekenen. Enkel beet een naar gevoel haar de keel dicht, en snel genoeg bleek dat dat geen bedrog was geweest. "Kom met me mee naar Bloodclan." die woorden sneden dwars door haar heen. Wolfpaw bleef met een mond vol tanden staan, liet een langdurige stilte tussen hen vallen. Was dit een test? Een zieke leugen? Maar de ogen van haar moeder stonden verbitterd. "Wa-" kwam er als een halve ademhaling uit en ze schudde haar kop terwijl het ijskoude besef inzonk.  "Maar... Bloodclan is onze vijand, dat zijn... Moordenaars,"...was het niet haar moeder die haar gevraagd had een Windclan apprentice te doden? Wankel keek ze op van haar poten naar de witte van haar moeder. Oh goden, oh starclan, hoeveel bloed had daar aan gekleefd? De wereld leek voor haar neus weg te brokkelen, nu ze plots een keuze moest maken die haar het leven zou veranderen. Haar hele leven deed ze niets anders dan goedkeuring najagen, maar was ze bereid haar eigen belangen daarvoor op te geven? Ieder wist wat je moest doen om de Bloodclan binnen te komen... Was ze bereid te moorden? "Waarom?" ze slikte, maar haar mond was kurkdroog.

Er kwam geen antwoord. Er kwamen nooit antwoorden. Verdomme! Ze had haar vraag in moeten slikken, gewoon ja moeten knikken en mee moeten gaan... Of niet? Ze keek haar moeder aan met grote ogen waar honderd en één verschillende emoties in rondkolkten terwijl ze nog steeds half in een vechthouding stond. Plots kwam de massieve zwart-witte poes dichterbij en Wolfpaw verstijfde on the spot bang om nogmaals een haal over haar kop te krijgen, totdat ze plots een neusje tegen haar wang voelde. Geen klauwen, geen woede.. Oh... Dat was lang geleden. Wolfpaw ontspande en drukte toen als een kitten vol overgave haar kop tegen de wang van haar moeder. Die warmte en liefde waar ze al zo lang naar verlangde. "Dan is dit vaarwel." Nee, nee, het kon niet. Kou sneed door haar heen bij die woorden en ze keek haar moeder nog één keer recht aan, maar de woorden bleven steken in haar keel toen de zwart-witte poes zich los maakte van haar omhelzing, omdraaide en wegliep zonder ooit nog terug te kijken. Wolfpaw wilde achter haar aan rennen, toch meegaan; maar haar lichaam weigerde. "Mama..!" schreeuwde ze haar nog één keer na. Maar ze wist dat Sinclaw niet terug zou keren. Niet voor haar.

Topic uit