You're not my real dad

Onderwerp: You're not my real dad do 31 okt 2019 - 13:57

Potverdorie, waarom ging ook alles mis. Wolfpaw had een persoonlijke vendetta tegen de medicine cat, gezien hij stiekem een soort van haar stiefpa was en deed er alles aan om hem te vermijden. Een beetje verkouden? Ging wel over. Pijnlijke poot? Ze zou zich niet aan stellen. Daarom ook had ze zelf grofweg de doorn uit haar poot getrokken enkele dagen geleden om vervolgens weer vrolijk door te trainen en te jagen. Tja, niet de meest slimme actie, want nu was haar pootkussentje zeer pijnlijk en kwam er troep uit... Hoogstwaarschijnlijk ontstoken. Ze had nog een hele dag kunnen faken dat ze er geen pijn aan had, maar toen kreeg een van de senior warriors het door en had hij haar met heel veel ruzie en strijd gedwongen naar Acefray en Bloodpaw te gaan. Wolfpaw sjokte met een gezicht op onweer naar binnen, al was ook de ongemak van haar gelaat af te laten. Starclan, liet alsjeblieft Bloodpaw haar helpen, die was een stuk minder stom.

&Acefray

De grijze kater was rustig zijn plantjes aan het ordenen. Dat was een van de eerste dingen die hij ooit had geleerd en ergens was die simpele handeling iets wat hij heel prettig vond om te doen. Het was iets waarbij hij zijn al redelijke lege hoofd kon leegmaken en enkel kon letten op het fysieke waar hij mee bezig was. Zachtjes neuriënd vulde zijn diepe stem de medicine den tot hij uit zijn acties werd gehaald door het geluid van sjokken. Hij stopte zijn geluid en draaide om, beiden van zijn oren opgewerkt naar voren gedrukt. “Hey Wolf” Dat was iemand die hij maar zelden zag. Iets wat hij jammer vond. Ze was immers zijn stiefdochter en in zijn ogen net zo veel familie als al zijn andere kindjes. En ergens zag hij heel veel van zichzelf in haar. Hij was ook groot, lomp en direct. En op haar leeftijd was hij een enorme pestkop geweest. “Waar kan ik je mee helpen?” Vroeg hij warm, wetende dat ze hier echt niet zonder rede kwam opdagen. Zo mooi was de wereld nu eenmaal niet.

Nee hoor, was het maar zo'n feest geweest. Bloodpaw was zijn eigen partijtje aan het vieren, Wolfpaw zat met de grijze kater opgescheept. Zijn zachte geneurie vulde de den en ze liet een zacht gebrom horen om haar aanwezigheid te laten merken. Dat bleek niet nodig te zijn geweest, Acefray liet zijn grote kop al zien en noemde haar bij haar bijnaam. Ietwat vijandig keek ze hem aan, ookal verdiende hij die boosheid niet echt. Wolfpaw maakte zichzelf altijd wijs dat ze hem zo innig niet mocht omdat hij een grote, domme goedzak was die haar moeder stal. Maar, heel stiekem, was de waarheid dat hij haar verschrikkelijk erg aan haar eigen pa deed denken. Sinds de verdwijning van haar zusje en zijn ziekte had enkel nog maar slecht contact gehad met Thornfang en ze miste hem zo erg. Zo erg, dat ze die gevoelens weigerde onder ogen te komen. Het was veel makkelijker om boos te zijn dan om ingewikkelde emoties zoals liefde, verdriet en gemis te voelen. That's for sure. "Een warrior zei dat ik langs moest gaan," bromde ze half verstaanbaar, waarna ze haar pijnlijke poot naar hem uitstak. Het was duidelijk dat ze het verwaarloosd had, zichtbaar aan hoe rood en ontstoken het was. "M'n poot doet vervelend,"

Acefray wachtte sympathiek op wat Wolfpaw te zeggen had. Wetende dat ze het hier ook maar moeilijk mee had. Waarom wist hij eigenlijk niet, maar het maakte ook weinig uit. Ze zou wel haar redenen hebben, misschien deed hij wat verkeerd.. of zei hij te weinig, of zei hij te veel. Deed hij niet genoeg zijn best? Nee hij zou het nooit weten. Maar hij wist wel dat hij altijd voor zijn boze bijna-dochter moest klaar staan. Want ooit kwam de dag dat ze hem misschien nodig had, en hij wilde dat ze dan wist dat hij er was. Kort zuchtte hij, aangezien deze gedachtegang voor hem altijd moeilijk was. Ace wilde niks liever dan een goede vader zijn en toch leek hij altijd al zijn kindjes teleur te stellen. Hij schudde zijn pels uit en gedachtes weg waarna hij zijn warme blik naar haar pootje richtte. Och arme… “Oh Wolf, dat je hier nog op hebt kunnen lopen zeg, je bent of heel koppig, of je kan heel goed tegen pijn” Hij draaide zich om en snoepte wat van zijn voorraad af. Hij zou het vooral schoon moeten maken en verbinden. En natuurlijk de ontsteking remmen voor ze er ziek van zou worden. “Voortaan moet je echt eerder bij me langs komen, ik bijt niet” Hij keerde zijn blik even naar de grond. "En ik wil er graag voor je zijn, op wat voor manier dan ook." Delicater dan dat mogelijk leek voor zo’n enorme kat begon hij met de wond schoon te maken. “Maar hoe gaat het verder met je?” Besloot hij maar knullig te vragen. Het was zo veel makkelijker wanneer je de kinderen zelf geproduceerd had.

Onderwerp: Re: You're not my real dad di 5 nov 2019 - 21:26

Ugh, hij deed zo zijn best om lief te zijn. Wolfpaw hield haar blik star op de grond, boos op het feit dat hij bestond en vooral boos op het feit dat haar stomme poot niet even zichzelf had kunnen genezen. Hmpf. "Het doet geen pijn, iemand stuurde me naar jou," bromde ze als koppig als tegenwoord terug om even te benadrukken dat ze hier dus zeker niet vrijwillig was. Acefray begon allemaal vragen te stellen, verzekerde haar dat ze altijd langs mocht komen en dat hij er heus voor haar was. Dat stak haar ergens, want dat was alles wat ze van haar echte vader niet meer kon verwachten. Haar vacht kwam lichtelijk overeind en de blik in haar ogen was wat vijandig toen ze hem aan keek, maar voor de nauwlettende kijker was er ook pijn in te zien - eentje die niet afkomstig was van haar ontstoken poot. "Het gaat prima," kwam er gefrustreerd uit, ze wilde zijn hulp niet en bovenalles zijn medelijden niet. Er was niets aan de hand, ze was nog nooit zo verdomme gelukkig geweest, hoor. "Kan je dit niet gewoon even fixen? Daar ben je toch kruiden kat voor," doe gewoon je baan en laat me met rust, pa.

Onderwerp: Re: You're not my real dad