The search continues [search Hazelpaw]

Haar poten jeukten van het vooruitzicht om opnieuw terug te gaan, iets waarvan ze had gedacht dat ze het nooit meer zou doen. Toch leidde het spoor onherroepelijk deze richting op en bovenalles had Hazelpaw ook nog een persoonlijk motief dat haar naar de bergen toe zou hebben gedreven. De medicine cat slikte en legde alles op orde, checkt nog één keer haar patiënten en zei een gedag aan Lizardpath die het kort alleen zou moeten redden. Het voelde vreemd om de clan achter te laten, vooral omdat ze zich pijnlijk goed herinnerde hoe Icecloud was gestorven toen ze eens weg was geweest. Toch, wist ze dat alles veilig was in de poten van Lizardpath. Daarbij was ze erop gebrand jonge Hazelpaw te vinden, en haar goede neus zou daar bij kunnen helpen. De extra reden daar bovenop was nog dat ze met Skyteller wilde spreken, zijn inzichten wilde krijgen over bepaalde ziektes en hun remedieen. Hoe dan ook, zouden ze er eerst moeten komen. Routnose haalde nog éénmaal diep adem en stapte toen op Lavenderstorm af met wat bundeltjes reiskruiden die ze neer legde. "Ik, uhm, ik heb wat reiskruiden voor ons allemaal, het leek me goed wat extra kracht te hebben,"

[Speelt zich nog even af voordat Lizardpath aftreed]

Amberstorm keek op toen Routnose terugkeerde uit haar den. Hun zoektocht was tot nu toe vruchteloos geweest en met elk doodlopend spoor werd ze steeds onrustiger. Nu zouden ze het spoor volgen dat ze tot het laatste gehouden hadden; dat dat recht naar de bergen leidde. Elke haar op haar lijf prikte bij de gedachte aan terug te gaan naar de tribe. Terug naar haar moeder. Op zich niet heel onwaarschijnlijk dat Hazelpaw bij oma zou gaan uithuilen zijn; blijkbaar waren ze beiden van het type lafaard. En hoewel haar poten jeukten om snel als de wind naar daar te lopen en haar dochter terug te gaan halen, was er ook een deel van haar dat helemaal niet wou gaan zoeken. Hazelpaw zou vast veilig zijn bij de bergkatten. Misschien was het beter als ze daar bleef. Ver van Amberstorm vandaan. De warrior stond desondanks toch op en met slepende pootstappen liep ze op de medicine cat af. Het was niet geheel duidelijk of haar lichaamstaal sprak van vermoeidheid of van moedeloosheid. Ze had zo veel zin om op te geven, maar dat zat niet in haar. Ze was geen opgever, geen lafaard. Zonder te protesteren nam ze haar pakje kruiden op en slikte ze ze door, even grimassend bij de bitterheid. Haar staart zwaaide onrustig heen en weer terwijl ze in stilte neerkeek op haar reisgenoten in afwachting tot ze hetzelfde zouden doen; al vermeed ze de blik van haar zoon. Ze had het gevoel dat ze hem teleurgesteld had maar niet de ambitie om daar iets aan te veranderen. Het was beter als Falconpaw haar zag voor de kattin die ze was. Hij zou alleen maar meer teleurgesteld worden als hij haar zou idoliseren.

Snel genoeg voegden de anderen zich bij hun en Routnose gunde ieder een knikje en een glimlach. Terwijl ze hun reiskruiden achter de kiezen namen, bemerkte de Medicine cat dat haar aandacht bij Lavenderstorm bleef liggen. Ze was niet vergeten hoe de poes zonder op of om te kijken mee had geholpen met het plan van Sabrefur om een kind te kidnappen van Riverclan. Zij was hem blind gevolgd, had gedaan wat hij vroeg zonder er vragentekens achter te stellen. En toch, hier leek zij haast nog meer dan hen allen gedreven om Hazelpaw terug te vinden. Waarom was ze zo gedreven om hun eigen apprentice terug te vinden, maar had ze geen problemen met het wegnemen van een ander? Waren het niet beide kinderen? Routnose schudde haar kop en likte de laatste restjes van haar eigen kruiden op, ze wist beter dan nu haar eigen gedachtes tussen de taak te laten komen. Sterker nog, het viel haar op dat iedereen haar een beetje afwachtend aan keek. Uh oh, was het de bedoeling dat zij het voortouw nam? "Oh, ehm, ja," begon ze even wat ontdaan, waarna ze snel genoeg overeind kwam en zichzelf herpakte. [b]"Laten we inderdaad gaan, we kunnen haar geurspoor nu tot over de grens volgen... Kijken of ze echt naar de bergen is,"[/b[ haar hart lag zwaar in haar borst, het was maar een klein meisje en zo een grote reis. De poes slikte de brok in haar keel weg en stapte samen met de rest het kamp uit, hun reis begon.

Amberstorm liet haar blik glijden over de drie katten die haar bij de zoektocht zouden begeleiden, alvorens haar kopje weg te draaien van hen. Falconpaw nam zijn kruiden en begroette de medicine cat met vriendelijke stem - een warme toon waarvan zij nog nooit de ontvanger geweest was. Lavenderstorm bedankte ook Routnose, waarna die laatste de leiding leek te nemen. Dat was best voor de jonge warrior. Ze kon het gevoel van schuld dat haar de afgelopen dagen beklemde niet van zich af schudden - de vriendelijkheid van haar clangenoten tegenover iedereen behalve haar vergrootte dat gevoel alleen nog maar. Amberstorm slikte haar gevoelens door, klemde haar kaken op elkaar en ging staan. Het vooruitzicht om terug richting de bergen te gaan viel haar zwaar. Ze had gehoopt daar nooit meer terug te moeten gaan, om de bergen en alles wat ze symboliseerden voor altijd achter haar te laten. Maar als ze eerlijk was, had ze altijd al geweten dat Hazelpaw die richting opgegaan was. Richting oma. Richting de poes waarop ze nooit had willen lijken - maar misschien meer op leek dan ze gehoopt had. Dat was de bron van de storm die momenteel in haar woede; het besef dat ze net zoals haar eigen moeder haar kittens gefaald had. Maar het was de koppigheid in haar die haar belemmerde om te beseffen hoe ze verder moest, hoe ze het anders moest doen, hoe ze de vicieuze cirkel kon stoppen. Misschien was het al bij al niet zo erg. Misschien werden ze er sterk van. En wie had er nu effectief een gelukkige jeugd? Maar in haar hart besefte ze ook wel dat dat geen excuses waren, dat ze zwak was en haar zwakte verhulde onder woede en hardheid en geveinsde kracht. Maar ze kon niet veranderen. Het beste was als haar kittens gewoon beseften wie ze was en wat ze aan haar hadden - en dat ze haar behandelden als eender welke warrior, zoals Falconpaw leek te doen. Hij was altijd de slimmere geweest van de twee. Amberstorm volgde Routnose terwijl ze verder liepen, steeds slechts een pas achter haar. Ze liet de leiding aan de medicine cat, maar ze bleef ook dichtbij de enige die haar niet het idee gaf dat ze wou dat ze haar boeltje pakte en de clan verliet.

Als het niet voor zulke barre omstandigheden was, zou Routnose blij zijn geweest om op zo'n uitje te gaan. Hoewel de bergen onder een waas van slechte gebeurtenissen lag, was de waarheid wel dat ze daar ook veel goede dingen had meegemaakt. Alle nachten die ze met Rousepaw en Jaypaw had gespendeerd... Oh, kon ze er maar met een beter humeur naar toe. De poes hoorde de woorden van iedereen aan en gunde Falconpaw een licht droevige glimlach, alvorens het kamp te verlate en het geurspoor te volgen. Ze wist niet helemaal zeker of ze nu de leiding moest nemen, dat was niet echt gezegd. "Deze kant" ze keek Lavenderstorm aan en knikte... Het ging hun territorium af. Routnose stopte kort bij de grens en zuchtte. De geur was al wat ouder, ze hadden geluk dat het nog niet geregend had en dat haar neus getraind was om zoveel mogelijk geurtjes te onderscheiden. Enige nadeel was dat ze niet gewend was om dergelijke lange afstanden op zo een tempo af te leggen, haar conditie was niet vergelijkbaar met dat van een warrior. Toch deed ze haar best om de groep niet te erg te vertragen.

- even een time skip in overleg -

Ze waren nu al langer dan een dag onderweg, met slechts korte pauzes tussendoor. De tijd drong, want de geur die Hazelpaw had achtergelaten werd steeds dunner en lastiger te onderscheiden. Toch, de vlaag die er nog hing ging overduidelijk naar de tunnel hier. Routnose stopte voor de ingang, haar blik enigszins angstig op de donkere grot gericht en de kleine rivier die er ook doorheen liep. Hoe vaag de geur ook was, het ging duidelijk deze kant op. De poes haar blik gleed af naar haar reisgenoten. "Ik, ehm... Het spoor gaat de tunnel in," ze wilde daar niet naar binnen, ze had geen idee hoe land het door ging... Maar Hazelpaw was daar. Starclan, dat arme meisje. Hoe eenzaam en bang moest ze wel niet zijn geweest daar in het donker? Als de apprentice het kon, dan.. Dan zouden zij het ook kunnen. "...Laten we verder gaan,"

Ze liepen lange tijd verder en met elke pas leken haar poten zwaarder aan te voelen. Het was bijna alsof iets haar fysiek tegenhield om terug te gaan naar de bergen - al wist Amberstorm dat dat een domme gedachte was en dat ze sterker was dan dat. Ze was dankbaar voor de goede neus van Routnouse, die immers als medicine cat getraind was om veel geuren te kunnen onderscheiden en wiens naam dan ook daarnaar verwees - maar toch. Ze had het gevoel dat ze al lang in cirkels gelopen zouden hebben als ze de medicine cat niet bij gehad hadden. Uiteindelijk kwamen ze tot stilstand voor de ingang van een tunnel. Amberstorm bekeek de duisternis voorbij de ingang met grote groene ogen die onkarakteristiek bang stonden. Ze was geen tunnel meer ingegaan sinds ze de nursery verlaten had. De zes manen verplichte opsluiting hadden haar een angst voor kleine ruimtes opgeleverd, een angst die sommige dagen zelfs zo erg was dat ze verkoos om niet in de warriorden te slapen maar gewoon in het camp. En nu zou ze terug de tunnel in moeten, om de dochter te redden die waarschijnlijk niet eens gered wou worden. En wat dan, als ze terug waren? Alles zou nooit weer zijn zoals vroeger. Werd er dan van haar verwacht dat ze ineens zo liefdevol en zoet zou doen? Amberstorm was nooit liefdevol geweest, laat staan zoet. Ze wist niet eens hoe dat moest. Ze wist niet eens of ze dat wel wou. Het leven was veel simpeler als niemand je kon raken en de kittens die ze toch nooit gewild had, hadden al een veel te groot stuk van haar hart in hun poten. Niet dat ze dat ooit zou toegeven, niet eens aan zichzelf. De jonge warrior knikte toen Routnose mauwde dat ze verder zouden gaan, al was ze blij dat de medicine cat ook niet echt op haar gemak leek. Zelf klemde ze haar kaken op elkaar, haar groene blik recht naar voren gericht terwijl ze de eerste stap naar binnen zette. Ze was de enige die opgeleid was als tunneler, zelfs al kon ze het niet meer opbrengen om haar dagen in de donkere tunnels door te brengen - maar ze had ervaring, en dus was het beter als zij de leiding zou nemen.

Amberstorm ging voor. Routnose trok kort wat verbaasd met haar oor, totdat ze zich herinnerde dat de tabby hier als enige ervaring had met donkere grotten. Zij was waarschijnlijk het beste in staat zich te navigeren, al kon Routnose aan haar gelaat aflezen dat ze niet blij was om dat te doen. Ze was niet de enige, geen van hen leek na deze lange reis te popelen om ook nog eens een grot in te gaan die geen van hen kende. Toch stapten ze allemaal stug door, enkel Lavenderstorm liet tussen neus en lippen door een scheldwoord glippen, maar de stilte hing zwaar tussen hen in. Enkel het zachte gekabbel van water was hoorbaar op de achtergrond, wat ook meteen de tunnel verklaarde. Over de tijd moest de kleine rivier deze uitgegraven hebben, wat opzich een goed teken was. Want tenzij ze op een ondergronds meer zouden storten, betekende dat namelijk dat er ook een uitgang was. Hoe ver weg die was, bleef echter de vraag. Door de duisternis die hing was het onmogelijk de tijd in te schatten. Routnose haar vacht was uit onbhagen overeind gepiekt terwijl ze maar doorliepen en doorliepen... En doorliepen. Een zucht van verlichting rolde dan ook over haar lippen toen na al de tijd er licht aan het einde van de tunnel kwam. "Oh, Starclanzijdank," mompelde ze en wist met haar laatste energie haar pas nog te versnellen naar de uitgang. Haar gevoelige ogen moesten wennen aan het licht en vol genot liet ze haar longen vol frisse lucht lopen. Ze waren er. Ze waren terug in de bergen.