Running away from the past

Het weer betrok vreselijk. De dagen werden korten en kouder en Bare leaf was begonnen. Regen viel nu ook veel vaker en ze was uit haar oude clan gebied al een aantal manen geleden verbannen. Eerst om onnozele redenen waardoor ze psychische stoornis van had gekregen. Waardoor ze zich door mooie praatjes van de voormalige leider van de bloodclan had laten overhalen zich bij hen aan te sluiten. Waarna ze een paar clan genoten gedood had, maar in haar gevecht met Stormstar waren haar ogen geopend en was ze weg gevlucht. Het bloed dat aan haar poten had gekleefd had ze uren lang in een sloot gewassen, maar in haar gedachten bleven ze een rode kleur af geven tot ze zo moe was geworden dat ze aan de sloot kant in slaap was gevallen. Toen had ze een droom gehad waarin haar in ze op een geheel andere plaatst was geweest. Verweg van alle bekende katten die haar kende. Hydra was daarna wakker geworden en had eerst een stuk territorium geclaimd naast het territorium van Rivierclan, maar daar was ze uit weg gejaagd door tweebenen met hun gras etende monsters! Toen probeerde ze een leven op te bouwen tussen de tweebeennesten, maar dat had haar ook al geen geluk gebracht. Ze was daardoor sterk vermagerd geraakt en nu hokte ze rond in het eenlingen gebied, maar daar kwam ze veel te veel bloedclanners tegen dan haar lief was... Maar de nacht die ze in een vertalen tweebeennest verbleef waar het tochtig was lag de zilveren gevlekte poes toch op een plekje uit de wind. Ze was al wat meer aangesterkt en lag te slapen. Ze wist echt niet waar ze het beste heen kon gaan? De duisternis waar ze zich eerst in voort bewoog in haar droom werd ineens verlicht door 1 enkele felle licht flitst en ineens stond ze op warm gras en een warme wind woei langs haar vacht. Was ze... Was ze dood? Nee dat kon toch niet... De zilveren poes keek om zich heen tot ze een enorme omvang in de verte zag verschijnen. Ze vroeg zich af waar dit kon zijn. Iets vertelde haar van binnen dat ze daar heen moest gaan. Misschien kon ze daar wel blijven voor de rest van haar leven, maar hoe ver ze zou moeten reizen om daar te komen? Dat wist de zilveren poes niet. Ze wist geen eens of die plek wel echt bestond? Hydra's ogen vlogen open en ze keek verschrikt om zich heen toen een luid gebrul zich liet horen. Ze sprong overeind toen zag ze een groot blinkend monster zich een weg wilde vreten door het vervallen tweebeennest. De zilveren poes sprong op en door een gat in de muur, maar daar kwam ze een tweebener tegen die een vreemde pels aan had, maar hij had geen oog voor haar gelukkig. Dus schoot Hydra langs hem af weg van de herrie, weg van alles wat ze daar had al was het niets meer dan een slaapplek geweest. Na een tijdje gerend te hebben kwam ze aan de rand van de windclan territorium. Ze ging zitten en heeg even uit voor ze een patrouille boven op het hoogland zag patrouilleren. Ze kon hier beter niet blijven zitten dus stond ze op en slenterde richting de hoge stenen. Ineens kwam een gedachten bij haar op. Ja misschien was heat een goede plaatst om opnieuw te beginnen? De bergen daar had ze meerdere katten... nou ja meerdere Eenlingen over horen praten! Alsof ze ineens nieuwe energie had gekregen sprinten ze ervandoor in de richting van de hoge stenen. Aan de andere kant van de hoge stenen even verderop zouden de bergen al aan de horizon te zien zijn al was het wel een heel eind dat begreep ze ook wel. Misschien kwam ze onderweg nog een kat tegen die ook die kant op zou gaan? Enkel zou ze eerst nog wel een donderpad over moeten steken en dat was een van de lastigste plekken om veilig over te komen. Hydra zakte even in lig houding om even uit te rusten en ze keek even omhoog. Wat zou er nu in de clans gebeuren? Dat vroeg ze zich al een tijdje af, maar het vragen aan een van haar oude clan genoten durfde ze dat niet... Al hoewel ze het wel aan Panthergrowl had gevraagd toen ze hem op vier boom had ontmoet dagen geleden. Maar voor de rest was ze weg gebleven uit de andere territoria. Ze was langs het donderpad gereisd om de meeste windclanners te ontlopen toen ze richting de heilige eiken was gereisd. Maar voor nu wilde niets anders dan weg, weg van alle ellende die haar het clan leven had gebracht en er zelfs daar buiten! Nu de schemering in viel zou ze snel voort moeten maken. Hydra had gezien dat het halve maan was en de medicijn katten zouden vast zo hier langs komen en dan moest zij hier weg zijn en het liefst over de hoge stenen getrokken zijn. Ook het donderpad leek nu stiller te zijn. De zilveren poes stond op en ze rekte haar koud geworden spieren even voor ze zich richting het zwarte pad begaf. Hydra keek nog even van links naar rechts en zag dat ze snel over kon steken voor er een nieuw monster aan zou komen. Dus schoot er een zilveren flitst over het donderpad die zich door de struiken aan de andere kant door drong. Aan de andere kant van de struiken liep ze weer rustiger an heeg ze lichtjes. Nu was het een kwestie van door lopen en omhoog klimmen om op de top weer naar beneden te gaan. Ze sprong van rots naar rots tot ze bij een soort pad aan kwam wat nog wel stijl omhoog liep, maar haar weg leiden van de moedermuil. Eenmaal op het toppunt van het pad zag de zilveren bengaal dat ze weer naar beneden zou gaan. Daar hoopte ze al op, maar het pad hield bijna onderaan op en lagen er enkel nog kiezels die haar al glijdend naar beneden brachten waar ze weer op zand en gras terecht kwam. Hier kon ze een tijdelijke rust plaatst zoeken, want de maan stond al bijna op haar hoogste punt. Hydra vond een struik hoewel niet zo warm als die op sommige plekken van het eenlingen territoria, maar het was een beschutting waar ze dus ook er dan onderkroop en al snel in slaap viel.

Het duurde nu al zeker een dag nadat Hydra over de hoge stenen was getrokken waar door ze over velden had gelopen waar het stikte van de prooi alsof ze hier niet wisten dat het al snel bare leaf zou worden? Hydra was nog verder aangesterkt, maar je kon nog gemakkelijk haar ribben tellen, maar ze had het hier goed naar haar zin. Maar toch was de zilveren gevlekte poes niet vergeten waarom ze hier heen was gekomen. Ze trippelde over de velden over dag van de tweebenen waar ze voedsel vanaf gehaald hadden of juist hun dieren op hadden staan. Hydra was voorzichtig het veld met wat op wolken op poten leek te zijn over geslopen, maar de dieren leken haar niet eens te zien en als ze al naar haar keken dan maakte het hen niets uit dat een kat zich tussen hen in bevond. Met meer krachtigere passen was de eenling na elke maaltijd die ze gevangen had van start gegaan, maar ze zag de bergen elke dag een stukje groeien. Ze was nu al 2 a 3 dagen onder weg, maar Hydra had het rustig aangedaan zodat ze haar energie ook kon sparen als ze eens geen prooi zou vangen, maar tot nu toe had ze bijna elke vangst die ze gedaan had haar maag goed gevuld gehad. Hier zou ze haar oude clan goed mee hebben kunnen voeden als ze haar niet voor zo'n idiote reden hadden verbannen gehad, maar nu kon ze alle prooi mooi voor zichzelf houden! Toch voelde dat elke keer nog altijd vreemd.

(Open)