New faces are often happy faces

De ochtend was grauw dankzij bladval, toch liet het de jonge blauwe kater het niet tegenhouden. Hij wilde wel eens weten hoe Vierboom eruit zag en of het echt zo eruit zag als de oudste hem ooit verteld hadden. Dus zetten Lionpaw er ze vaart erin en rende door het hoge gras, De tweebeen brug over en daarna de helling op en zo kreeg hij de eerste uitzicht op de plaatst die alle katten Vierboom noemde. Het uitzicht was prachtig, maar de bomen in de verte begonnen ook al kaal te worden net als de bomen die her en der verspreid stonden op rivierclan territorium. Na even gekeken te hebben begon de jonge kater door te lopen in de richting van de opeen staande 4 machtige bomen. Lionpaw liep de helling af en drong door de struiken heen. Het grasveld was groot hier konden inderdaad alle clans naar toe komen en dan zou er vast nog genoeg plaatst over zijn. De hoge steen die midden op het veld stond stak hoog uit de grond en nieuwsgierig als hij was trippelde de blauwe kat naar het rotsblok en had een paar momenten nodig om erbovenop te klommen. Daarna liep Lionpaw een rondje over de steen heen en genoot van zo wel het uitzicht als van de energie die vanuit de hoge steen kwam. Hier hebben talloze leiders gestaan gehad, maar zowel hier kon je de energie van Starclan voelen als van de maansteen zoals de oudste altijd vertelden. Lionpaw sloot heel even zijn ogen en sprong daarna van de hoge steen af. Oei die was hoger geweest dan hij had ingeschat en om te voorkomen dat hij zijn poot verstuikte of juist zou breken rolde Lionpaw zich op tot een bal zoals hij dat van zijn oud mentor voor die naar de sterrenclan ging had geleerd en rolde hij na een doffe klap over de grond om zich daarna te ontkrullen en in een zithouding ging zitten op kijken naar de hoge steen. Toen Lion pootstappen hoorde draaide hij zijn blik om, om te zien wie daar aan kwam.

@Mottleshroud

New faces are often happy faces Dcnygi9-dcc03437-8339-4d66-ace5-9410ee9dacae.png?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOjdlMGQxODg5ODIyNjQzNzNhNWYwZDQxNWVhMGQyNmUwIiwiaXNzIjoidXJuOmFwcDo3ZTBkMTg4OTgyMjY0MzczYTVmMGQ0MTVlYTBkMjZlMCIsIm9iaiI6W1t7InBhdGgiOiJcL2ZcLzEzOTJmMmUzLWQyMTQtNDQwZC04YTk3LTY1ZTFkNmY1YTQ2MFwvZGNueWdpOS1kY2MwMzQzNy04MzM5LTRkNjYtYWNlNS05NDEwZWU5ZGFjYWUucG5nIn1dXSwiYXVkIjpbInVybjpzZXJ2aWNlOmZpbGUuZG93bmxvYWQiXX0

Mottleshroud draafde langs de grens, hij was niet ver verwijderd van de Fourtrees. De geur van riverclan drong door zijn lange neus, en niet enkel van de grens. Overduidelijk van richting de Fourtrees. Nieuwschierig versnelde hij zijn pas tot hij bij de grens van het windclan territorium en die van de sterrenclan kwam. Hij dook in sluiphouding en keek met zijn groene ogen spiedend door de struiken heen. Hij zag een grijze, kleine (dus waarschijnlijk apprentice) kat van de hoge steen afspringen. Mottleshroud snoof luid, hoe durfde hij, de hoge steen was enkel voor Leiders en die die daar toestemming voor hadden. Snel sprong hij uit de struiken vandaan, hij kon nog net zien hoe de grijze kater op de grond rolde en belande in een wat oncomfortabele zithouding. "Zeg, wat zijn we aan het uitspoken?" vroeg hij niet onvriendelijk.

Het bleek een windclan kat te zijn zo te ruiken. Maar het bleek ook een oudere warrior te zijn?! Chips! Dat had hij weer. Zijn oren gingen licht naar achteren voor de vraag die hem gesteld werd. Hoewel het niet onvriendelijk klonk, klonk het ook weer niet vrolijk. Lionpaw ging rechter zitten en probeerde zo neutraal mogelijk te gaan verzitten en ook zo neutraal mogelijk te kijken. 'Van het uitzicht genieten.' al was het niet de hele waarheid, maar de blauwe kater kon het gevoel niet loslaten van de tinteling die door zijn poten door zijn lichaam had gestroomd toen hij boven op het hoge rotsblok had gestaan. Hoe gek het ook zou klinken het voelde vreselijk goed. Lionpaw keek van de windclan kat weer naar de steen en weer terug. De hoge steen zou vast niet zo hoog zijn als hoe hoog het windclan territorium zou liggen, maar de leerling was niet zo dom om de grens over te steken. 'Je zou vast wel vaker hoog van jullie territorium over het bos uit gekeken hebben of het gewend zijn, maar ik wilde weten hoe het bos eruitzag van een hoog punt. En daarvoor de windclan grens over te gaan zou niet verstandiger zijn geweest dan op de hoge rots te beklimmen.' moest Lionpaw eerlijk bekennen en voelde de tinteling weer door zijn lichaam trekken. Hij huiverde en schudden zich om de vreemde tinteling uit zijn leden maten te krijgen. Maar op de een of andere manier raakte de rivierclan leerling de tinteling niet kwijt. Alsof hij uren had gezeten of gelegen zonder zich te bewegen. zijn groene ogen keken weer naar de windclanner, maar nu hij zo dicht bij was kon Lionpaw ruiken dat het een kater betrof. Hoe zou hij op de woorden van de leerling reageren?

De kater tegen over Mottleshroud wiebelde en ging er iets beter voor zitten, "Van het uitzicht genieten." miauwde de grijze riverclanner. Mottleshroud knikte een beetje, ofcourse. De leerling leek een beetje weg te dwalen in zijn gedachten. "Je zou vast wel vaker hoog van jullie territorium over het bos uit gekeken hebben of het gewend zijn, maar ik wilde weten hoe het bos eruitzag van een hoog punt. En daarvoor de windclan grens over te gaan zou niet verstandiger zijn geweest dan op de hoge rots te beklimmen." vervolgde hij voorzichtig. Mottleshroud keek hem argwanend aan. Pff alsof windclanners alleen maar stom van de wind stonden te genieten. Maar ergens geloofde hij hem wel, hij had vroeger het liefst ook zo veel mogelijk willen zien. Maar vanaf de meerde staartlengte hoge steen kon je echt niet tot over de bomen kijken zoals bij sommige windclan plekken wel kon. Maar hoe kon hij dat weten? "Niet echt eigenlijk, wij windclanners doen wel iets meer dan stom zitten kijken hoe de wind door onze vacht waait." miauwde hij droogjes. "En als ik een riverclan kat was zou ook maar een hartig gesprek voeren met je mentor, want die kan je wel wat manieren bijbrengen. hij stopte even, zodat de woorden goed tot de jonge kater doordrongen Dus mocht je het willen weten, De hoge rots is enkel voor de leiders en zij die daar toestemming voor hebben. miauwde hij er achter aan.

De windclan kater knikte bij zijn woorden en hoewel Lionpaw zijn mentor te kort gekend had om over de meeste dingen geleerd te hebben kwamen de woorden van de windclanner des te harder aan. Dus keek de blauwe kater weg met zijn oren naar achteren geslagen. Op de een of andere manier wilde hij meer leren, maar zijn mentor was in zijn slaap overleden. 'Mijn mentor jaagt nu bij Starclan. Ik heb hem te kort gekend om te weten dat de hoge rots enkel voor de leiders was.' kwam het half verdrietig half verdedigend eruit. Terwijl hij dit zei kon Lionpaw het niet helpen dat zijn staart punt gefrustreerd heen en weer sloeg. Het liefste had hij de oude warrior nog bij zich gehad dat was altijd leuk om met hem te trainen of het nu voor de jacht was of voor gevechtstrainingen. Lion schudden zijn kop en keek de oudere kat aan en hij wist dat hijzelf er ouder uit zag wegens zijn grote, maar Lionpaw was nog pas 6 manen.

De grijze kater draaide zijn kop weg met zijn oren in zijn nek gepind, "Mijn mentor jaagt nu bij Starclan. Ik heb hem te kort gekend om te weten dat de hoge rots enkel voor de leiders was." Mottleshroud hapte naar adem, spijt van zijn woorden. Maar hoe kon hij dat dan ook weten? En de kater zou toch zeker wel een nieuwe mentor hebben? "Het spijt me," miauwde hij zachtjes, "Ik wist het niet," hij keek de blauwe kat vol medelijden aan. Hij wist hoe het was om een mentor te verliezen, zijn eigen mentor was hij immers ook verloren maar die zelfde dag was hij ook warrior geworden, een schrale troost maar toch. "Jouw mentor jaagt nu met Sterrenclan en zal altijd op jouw neerkijken." miauwde hij, "Onthoud dat goed."

De windclanner reageerde zoals iedereen buiten zijn clan zou hebben gereageerd geschokt, maar Lionpaw zat op de volgende ceremonie te wachten en die zou vast binnen kort komen. Maar De blauwe kater knikte begrijpend op de woorden van de kater en Lionpaw voelde zich weer wat kalmer worden. 'Dat weet ik, maar toch wil ik je mijn exusses maken.' sprak Lionpaw en hij wipte verlegen met zijn oren. 'Sorry, ik zal het niet nog eens doen... Tenzij ik ooit leider van mijn clan zal worden.' verontschuldigde Lion zich en kon het niet laten meteen te gaan pochen. Als hij ooit leider zou worden tenminste. Maar toch voelde hij als nog die vreemde tinteling door zijn poten heen trekken. Alsof hij de kracht van Starclan zelf gevoeld had gehad, of tenminste een klein deel ervan. 'Ik ben Lionpaw en wie bent u?' ach zo op zijn tijd kon Lionpaw we beleefd zijn, maar meestal haalde hij alleen kattenkwaad uit zoals net door op te hoge rots te klauteren.

De grijze leerling verontschuldigde zich, "Sorry, ik zal het niet nog eens doen... Tenzij ik ooit leider van mijn clan zal worden." Mottleshroud glimlachte, blij dat de leerling het begreep. Hij snapte het op-zich wel, apprentices moesten altijd ontdekken. Hij kon het niet echt kwalijk nemen. "Ik ben Lionpaw en wie bent u?" vroeg Lionpaw, Mottleshroud knikte, "Ik ben Mottleshroud." miauwde hij. "Hoe oud ben Lionpaw?" vroeg hij. De leerling leek nog niet zolang de naam paw te dragen gezien zijn grote.

Lionpaw zag dat de andere kat knikte en hij glimlachte zacht. Toen hij zich voorstelde noemde de andere kat zijn eigen naam en vroeg Mottleshroud naar hoe oud hij was. Lionpaw wist dat hij groter was dan de meeste leerlingen van zijn leeftijd, maar toch stak hij trots zijn borst naar voren. 'Ik ben 6 bijna 7 manen.' Miauwde de blauwe kater trotst en hoewel hij nog geen nieuwe mentor had was er toch genoeg te doen om de clan te helpen en zo nu en dan was hij mee gegaan voor de trainingen met de andere mentoren, maar een eigen mentor zou Lion veel liever hebben. 'En jij Mottleshroud hoe veel manen ben jij?' vroeg Lionpaw een beetje verlegen. Normaal vroeg je zulke dingen ook niet aan een krijger en zeker niet aan eentje buiten de clan.

"Ik ben 6 bijna 7 manen." antwoorde Lionpaw. Mottleshroud knikte, dat dachtte hij al ongeveer. De kat had nog niet echt de spieren van een wat verder gevorderde leerling. "En jij Mottleshroud hoe veel manen ben jij?" vroeg de grijze apprentice verlegen. Mottleshroud glimlachte, "Zo zo, vragen we dat zomaar aan een warrior?" vroeg hij honend, hij wiebelde met zijn oren. "Maar mocht je het willen weten, ik ben ongeveer 36 moons." om eerlijk te zijn hield hij dat niet echt bij. Hij wist dat het ongeveer 30 moons geleden was toen hij kitten-af was. Dus die leeftijd zou wel kloppen gokte hij.

Lionpaw zag hem knikken, maar de reactie van de windclanner liet hem verlegen naar zijn poten kijken, maar toen Mottleshroud weer begon te spreken keek de blauwe kater weer naar de warrior. Dus deze kat was 30 manen ouder dan hij... Zijn bekje ging open in een grote 'O' en daarna weer dicht met een fascinatie die hij voor de windclan kater begon te krijgen. Deze kat had dus al heel wat meegemaakt! 'Hoe was het om je warriornaam te krijgen?' vroeg Lionpaw met een nieuwsgierige glinstering in zijn ogen. hij kon het niet helpen, maar nieuwsgierigheid zat nu eenmaal in zijn aard.

De kater vormde zijn mond in een korte "O", vond hij hem oud? Mottleshroud glimlachte een beetje door de fascinatie van hoe de kater naar hem keek. "Hoe was het om je warriornaam te krijgen?" vroeg hij met een glinstering in zijn ogen. "Geweldig," miauwde hij geamuseerd. Hij wiebelde met zijn snorharen. "Het is geweldig om mee te maken, en fijn om een naam te hebben die echt bij je past." zijn eigen naam paste immers perfect. Zij rug en nek waren groten deels bedekt met vlekken, zoals een sluier. "Leiders weten altijd de beste naam voor je te vinden," miauwde hij er nog achter aan met een warme glimlach, hij mocht de kleine Lionpaw wel. Hij leek op hem toen hij zelf jong was. Nieuwsgierig.

Lionpaw luisterde naar de windclanner met groeiende interessen en sloeg alles wat hij zei in zich op. Daarna dacht hij erover na... Wat zou zijn Warrior naam worden? Lionpaw wist het zelf nog niet, maar hij knikte op de laatste woorden van Mottleshroud en stond op. 'Ik weet zeker dat het een geweldige en passende naam voor mij gekozen zal worden.' miauwde Lionpaw en schudden zich even uit. Als je goed keek zag je al wat piekende haren uit zijn nekvacht steken die later als een ware bos haar om zijn hals zou vallen. Daarna sprong hij een paar keek ongeduldig heen en weer, maar dit was puur doordat hij er energie van kreeg door zo te denken en over zulke dingen te praten. Lionpaw hief zich op zijn achterpoten en zwaaide een paar keer met zijn voorpoten krachtig met ingehouden nagels door de lucht alsof hij naar een denkbeeldige vijand sloeg. 'Zou je een schijngevecht met me willen houden?' vroeg hij vol energie en hij landen weer op alle 4 en keek Mottleschroud vragend aan. hij wilde zijn zelf bedachte vechttechnieken eindelijk eens op een echte krijger uit oefenen, Al hoopte Lionpaw dat hij snel een nieuwe mentor toegewezen zou krijgen natuurlijk.

(( It is never too late to be what you might have been. ))

De jonge kat knikte een paar keer en kwam overeind. "Ik weet zeker dat het een geweldige en passende naam voor mij gekozen zal worden." miauwde hij terwijl hij zich uitschudde. Mottleshroud glimlachte terwijl hij zijn blik lang de kater liet gaan, ondanks dat hij niet de gouden vacht van een leeuw had leek hij wel sprekend op een leeuw. Hij had redelijke manen gespitste oren en een lange neus. Niet zolang als de zijne, maar wel een leeuw-achtige. Ook had hij een brede kop. Lion paste echt perfect vond Mottle. Hij wiebelde geintresseert met zijn snorharen toen de kater een paar rare, maar veerkrachtige sprongen maakte en een denkbeeldige vijand in me kaar sloeg. De apprentice lande op vier poten en keek Mottleshroud aan, "Zou je een schijngevecht met me willen houden?" Hij wist niet of dat zo'n goed idee was, als andere hun hier aantroffen dachten ze straks nog dat het een echt gevecht was en dat kon nog wel uit de klauwen lopen. Maar de leerling had wel pit dat hij een volwassen kat, van een andere clan durfde te vragen voor een oefen gevecht. "Hmm, Oke dan." bromde hij, "Ingehouden nagels natuurlijk," maar dat snapte Lionpaw waarschijnlijk wel. Een schijngevecht was zonder nagels. Mottleshroud stond op en rekte zich even kort uit. Hij was het niet meer gewend op zo lang stil te zitten na een lange tocht. Hij stelde zich op tegenover de blauw grijze kat. En drukte zijn borst een beetje naar voren, hij leunde een beetje naar rechts. Een tactiek om de aanvaller in de war te brengen met waar je naar toe zou ontwijken. Maar ook een goede verdedigings houding.

Mottleshroud leek eerst nee te willen zeggen, wat ook wel begrijpelijk was al wist Lionpaw dit natuurlijk nog niet, hoeveel herrie hij hiermee zou kunnen krijgen en zo niet hijzelf maar de krijger van een andere clan dan wel. Lionpaw sprong een gat in de lucht toen Mottleshroud toch instemde met een schijn gevecht. Natuurlijk zou hij zijn nagels niet gebruiken. Lionpaw was dan nog wel jong, maar gek was hij natuurlijk niet toch knikte hij dat de leerling de windclanner begrepen had en zag hoe de kater in gevechtshouding ging staan. Wauw, dat was een krachtige houding! Nog steeds onder de indruk schudden hij zich weer helder en nam de houding aan die zijn gestorven mentor hem geleerd had. Lionpaw nam een wiegende half in jachthouding aan, maar zijn staart stak recht naar achteren om zijn balans te bewaren. Zijn heldere groene ogen stonden gefocust op de kop van de kater voor hem. Hij mocht niet laten zien wat de blauwe kater wilde gaan doen. Lionpaw sprong naar voren en dook links van Mottleshroud om hem eigenlijk te willen verrassen met een tik tegen zijn schouder.

(( It is never too late to be what you might have been. ))

Hij had het niet verwacht maar Lionpaw viel hem vanaf links aan. De meeste krijgers vielen hem dan juist vanaf rechts aan, wat hij eigenlijk verwachte. Slim dacht hij. Maar Mottle spinde in het rond en draaide weg van de kater. Tegelijker tijd kwam zijn linker poot omhoog om de apprentice een harde tik tegen zijn oor te geven. Vervolgens stormde hij op Lion af en gaf hem een hopelijk niet te hard duwtje met zijn schouder. Normaal had hij geprobeert met zijn nagels de kater tegen de de grond te drukken, maar omdat het nog een leerling was en je geen nagels mocht gebruiken hield hij zich in. Mottle krabbelde terug en stelde zich opnieuw tegen over de grijze kat op. "Netjes," miauwde hij, "Je mag je oude mentor dankbaar zijn." voor een leerling van 6 manen kon hij echt heel goed vechten.

Lionpaw kon merken dat Mottleshroud al veel meer ervaring had dan hij had en zeker wat Lionpaw van zijn oude mentor had onthouden. Maar toch wist hij de blauwe kater onderuit te krijgen. Lionpaw kreeg de tijd niet om zich te herstellen en werd opzij geduwd waardoor hij nog al hard in het gras landen, maar voor hij zich op kon drukken kreeg hij een poot in zijn nek. "Oef!" Mottleshroud was snel! Toen de windclanner zich terug trok ging Lionpaw omhoog en daarna schudden hij zich uit. De lovende woorden van de windclan kater deden hem goed en Lionpaw knikte daarom. 'Je bent snel zeg. je lijkt de wind wel die de bladeren mee voert in de wind.' miauwde Lion onder de indruk en hij zwiepte speels zijn staart op en neer. Maar nog voor hij meer ging zeggen dook de blauwe kater opnieuw op Mottleshroud af en maakte een kop rol alsof hij viel en rolde zich daarna om, om een trap met zijn achterpoten te willen geven tegen de voorpoten van Mottle voor hij weer weg dook en een paar sprongen opzij deed om uit de buurt van de kater te komen. Nu sprong Lionpaw ver een pol gras, maar struikelde bij het neer komen en viel lang uit voor hij overeind krabbelde.

Mottleshroud schreef:: (( It is never too late to be what you might have been. ))
Lionpaw kwam overeind en schudde zijn lange vacht, "Je bent snel zeg. je lijkt de wind wel die de bladeren mee voert in de wind." miauwde hij verbijsterd. Mottle glimlachte, "Dat komt waarschijnlijk door mijn bouw en windclan afkomst." miauwde hij. Zijn slanke lichaam was wel een hulp voor zijn snelheid. Met lang poten en een spitse kop. En niet te vergeten zijn lange witte staart. Hij dook net als Lionpaw weer in sluiphouding, de jonge kater maakte een koprol en sloef uit met zijn achterpoten tegen de schouder van Mottleshroud. Hij viel om en lande op zijn zei in het gras, net als Lionpaw die struikelde. "Wow," miauwde de windclanner, "Zo'n beweging heb ik nog nooit gezien, geweldig."dat was echt een fantastieke beweging voor zo'n jonge kat. Hij was zes manen, pfff. Die beweging had hij echt niet verwacht.

Dus het kwam door zijn bouw en windclan afkomst? Lionpaw had zijn kop eventjes scheef gehad voor hij tot actie over ging en Mottleshroud vloerde. De kater viel languit en prees zijn aanval die hij uit gevoerd had terwijl de windclan kat overeind krabbelde. 'Dank je die aanval heb ikzelf verzonnen.' piepte hij trots en schudden de bladeren en grassprieten van zijn blauwe vacht af. Het was dan wel een schijngevecht, toch voelde de Rivierclan kater zich geweldig! Lionpaw zakte opnieuw in gevechtshouding en sloop een paar passen dichtbij voor hij op sprong met de bedoeling op de rug van Mottleshroud te landen.

(( It is never too late to be what you might have been. ))

"Dank je die aanval heb ikzelf verzonnen." miauwde Lionpaw en een vlaag van trots vloeide over hem heen. Hij schudde de bladeren van zijn vacht. De kater sloop opnieuw in gevechtshouding. Hij stapte een paar passen dichterbij. Mottleshroud kwam snel overeind, maar hij stond nog wankel op zijn poten toen de grijze apprentice bovenop hem lande, hij viel op de grond, op zijn rug en de riverclan kat viel over hem heen. Mottle wurgde zich in allerlei bochten terwijl de ander de lucht uit zijn longen perste. En hij duwde hem van zich af met zijn voorpoten. "Ga van me af grote lummel" lachte hij. De zon begon langzaam te dalen. De windclanners kwam overeind. "Zo is het wel weer genoeg." miauwde hij en wij gaf een zwiep met zijn staart richting de zon.

Onderwerp: Re: New faces are often happy faces