The taste of Mud [Ganzenopdracht - Open]

as

HIGH AS HONOR

Het had geregend buiten. Dikke druppels natte vloeistof hadden plassen in het kamp gevormd en daarmee een modderboel veroorzaakt. Honorkit had nog nooit dit bruine spul aan haar parelgrijze pootjes gehad, meestal hield ze zich schoon en droog; maar nu Ravenkit er niet meer was trotseerde ze deze afschrikwekkende vloeistof. In de hoop dat als ze lang genoeg naar de kampingang staarde hij vanzelf terug zou komen. Haar poten kletterde door de eerste ondiepe plas heen, die zich voor de Nursery had verzameld, koud, nat en vies. Bah, de kleine kitten vond het niet geweldig, maar dat kletterende geluid, dat was geruststellend. Even schudde ze haar kopje voordat ze in de volgende plas sprong, omviel en als een moddermonster er weer uit klom. Bruin, nat en koud, het was iets dat haar een gekke bek deed trekken terwijl ze haar vacht uit schudde en stilletjes, voor een jonge onhandige kitten, plaats nam in de buurt van de prooistapel. Brrr... als mama haar zag, zou ze een gedwongen bad moeten nemen.

Springpaw was net terug van de jacht, en legde een vis op de stapel verse prooi. Hij zag een kleine kitten naast de stapel zitten, die helemaal vies was van de modder. Niet zo lang geleden was hij zelf ook zo'n klein, onhandig schepseltje geweest, maar nu, dacht hij, was hij een sterke apprentice. "Hey, moet jij niet in de nursery zitten?" vroeg hij bezorgd.

as

HIGH AS HONOR

Een Apprentice kwam haar kant op gelopen waardoor de kitten haar oortjes kort liet zakken. Ze wilde niet spreken, ze wilde gewoon spelen in de modder en de verswijning van haar beste vriend vergeten. Zolang dat kon tenminste want de kleine kitten kon haar gedachten niet stil zetten. Het minste dat de modder deed was een uitdaging geven, iets waar de meeste kittens en zo dus ook Honorkit van hielden. 'Hey, moet jij niet in de nursery zitten?' Vroeg de oudere kater waardoor ze haar blauwe ogen kort op hem richtte en zich toen weer naar de prooistapel draaide. Hij had niks over haar te zeggen, als ze in de modder wilde spelen; dan deed ze dat. Daarbij wist hij niet wat Rosepaw had gezegd en dat zijn aanwezigheid haar aan de gevlekte kattin deed denken; die haar had verboden te praten over haar "missie". Om de kittens terug te halen, Ravenkit had zich dus niet net buiten het kamp verstopt. Dat betekende dat het spel, een spel werd dat Honorkit niet begreep. Avonturen vinden was geen spel meer, immers waren de meest afschuwelijke gebeurtenissen vaak ongewenst. Het leek fantastisch maar zorgde nu voor groots gemis.

De kleine kitten keek hem even ondeugend aan, en ging toen weer verder met door de modder rollen. Ze deed alsof Springpaw niet bestond. Lichtelijk geïrriteerd zei hij: "Hè, ben je je tong verloren? ". "Je kan dan wel denken dat je groot bent, maar je blijft een kitten." arrogant keek hij haar aan.

as

HIGH AS HONOR

De kater leek het niet leuk te vinden dat ze hem negeerde, dan had hij haar maar niet moeten zeggen wat ze moest doen zonder dat hij haar naam gebruikte of netjes een gesprek aan ging, of vroeg wat ze aan het doen was. Immers was ze best sociaal aangelegd. Echter kon ze er slecht tegen als een kat haar enige lichtpuntje op dat moment doofde, ze wilde even niet doen wat anderen zeiden. Als mama haar kwam halen of papa haar lachend naar binnen zo brengen was het allemaal goed. Echter kende ze de Apprentice niet en was ze te druk bezig het modder over haarzelf heen te gooien. Met een pootje sloeg ze in een plas. 'Hé, ben je je tong verloren?' Riep de oudere kater haar toe waardoor ze enkel haar staartje zwiepte en in de plas sprong. Plets.. Het was wellicht niet super warm buiten, maar niet koud genoeg om de kittens binnen te houden. Zolang ze niet al te lang nat bleef en op tijd haar mama weer op zocht. Iets dat Honoekit wel zou doen maar niet omdat een ander haar dwong. 'Je kan dan wel denken dat je groot bent, maar je blijft een kitten.' Klonk er arrogant. De kitten draaide zich woordeloos in de richting van de Nursery. Apprentices waren blijkbaar stom, de eerste zei dat haar beste maatje weg was en de tweede liet haar niet eens spelen in de modder zonder boos te worden. Misschien dat haar papa haar wel een verhaal wilde vertellen, of haar zus haar aanwezigheid kon waarderen. Alles beter dan een kat die geen geduld noch begrip had.

Ooc: Ik heb niets tegen je hoor, Honor is in een slechte stemming (;

De kitten stormde gekwetst weg. Snel sprintte Springpaw erachteraan. Hij had het echt niet zo bedoeld, hij was gewoon in een slechte bui. Waarom moet ik ook altijd zo lomp reageren? Dacht hij verdrietig. "Wacht!" riep hij. Hij haal de de jonge kitten makkelijk in, en zei: "Sorry, ik bedoelde het niet zo."

as

HIGH AS HONOR

De Apprentice stormde achter de kitten aan. Natuurlijk was hij sneller en sterker, had hij meer tijd gehad om spieren te ontwikkelen, dus de kleine kitten inhalen was kinderspel. 'Wacht!' Riep hij toen de kitten stopte met lopen en zich weer omdraaide. Ze wilde niet met hem spreken, hij had haar aandacht niet verdiend. 'Sorry, ik bedoelde het niet zo.' Mauwde hij, waardoor de kitten zuchtte en haar oren in de nek drukte. Ze trok haar mondhoeken op als waarschuwing en woordeloos gebaar dat ze niets met hem wilde en sloeg met een poot wat modder zijn kant op. Voordat ze de Nursery in stapte, was Shrimpkit wellicht nog aanwezig om te spelen?

De kitten zuchtte en sloeg in de modder, waardoor Springpaw helemaal smerig werd. Stiekem moest ze wel een beetje lachen, maar nam ze zich voor, dit soort spelletjes waren voor kittens, en niet voor grote, stoere en sterke Apprentices zoals zij. Toch kon ze het niet laten niet laten nog één plens modder over de toch al smerige kitten te gooien. Dat hadde ondeugende kitten wel verdiend, zomaar de sterke Springpaw negeren. Ze draaide zich om om naar de Apprentice Den te gaan.

as

HIGH AS HONOR

De Apprentice leek haar lichte wraakactie niet te waarderen waardoor nog een enorme laag modder over haar heen werd geslagen. Inmiddels zag de lichtgrijze kitten er alles behalve grijs uit. Bruin prut hing tussen haar haren en droop langs haar lichaam naar beneden toe. Een goede wasbeurt was nodig en de kitten had het vermoeden dat haar mama er niet blij mee zou zijn. Modder smaakte vreselijk, immers was er door de schrik van de plens wat op haar tong terecht gekomen. Bah.. De Apprentice liep inmiddels richting de Apprentice Den waardoor de kitten haar vacht uit schudde en de Nursery in stapte.

Shrimpkit was een beetje verbaasd. Ze had haar zusje al een tijdje lang niet gezien. Het was niets nieuws voor Crabkit om lang weg te blijven, aangezien ze graag van ontdekken hield en zo, maar Hermitkit wist ook niet waar ze was en ze had het haar papa nog niet kunnen vragen, want die was ook druk. Shrimp voelde dat er iets aan de hand was, maar ze had geen flauw idee wat.
Ze spitste haar oortjes toen Honorkit de Nursery instapte. Haar vacht zat vol met modder en ze leek helemaal niet vrolijk. Wist zij misschien wat er aan de hand was? Er was toch niets ergs gebeurd? Of was ze gewoon in een sombere stemming?
Shrimpkit liep snel op haar af. 'Honorkit, hey,' begroette ze haar vriendin. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze bezorgd. 'Heb jij Crabkit misschien gezien? Ik kan haar nergens vinden en niemand weet waar ze is,' miauwde ze terwijl ze even met haar blauw-grijze oogjes de Nursery door keek, alsof ze toen opeens haar oudere zusje zou zien.

as

HIGH AS HONOR

De eerste kitten die ze tegen kwam in de Nursery was Shrimpkit. De crèmekleurige kitten die het zusje was van de verdwenen Crabkit, een die wellicht nog niet wist dat Ravenkit en Crabkit waren verdwenen, het kamp uit waren en misschien niet eens meer terug zouden komen. Honorkit had zich hierover stil proberen te houden, aangezien ze zelf nog niet in staat was te begrijpen hoe alles in elkaar stak. Haar vacht zat onder de modder, waardoor ze er meer bruin dan parelgrijs uit zag en haar ogen stonden alles behalve vrolijk. Toch fleurde ze een beetje op met het zien van een van haar andere vrienden. 'Honorkit, hey,' begroette Shrimpkit de jongere kattin. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze bezorgd. Aangezien haar houding de oudere, zachtaardige kitten waarschijnlijk duidelijk opviel. 'Heb jij Crabkit misschien gezien? Ik kan haar nergens vinden en niemand weet waar ze is,' Mauwde de ander vervolgens waardoor de kleine parelgrijze kitten haar kopje schudde en tranen in haar ogen verschenen. Haar mondje opende ze om te spreken maar ze wist niet waar ze moest beginnen. 'Ravenkit...Crabkit... w-weg..' Piepte ze uiteindelijk zwakjes terwijl de tranen over haar wangen begonnen te lopen, alsof een vervelende Apprentice al niet voldoende was geweest voor de jonge kit.

Helaas vond ze haar oudere zusje niet toen ze Nursery door keek, en toen ze haar blauw-grijze oogjes weer op Honorkit richtte schudde die haar kopje, met tranen in haar ogen. Shrimpkit keek haar bezorgd aan. Wat was er aan de hand? Wist zij meer over Crabkit?
'Ravenkit...Crabkit... w-weg..' piepte Honor uiteindelijk zwakjes, terwijl de tranen over haar wangetjes rolde.
Shrimpkit keek haar een tijdje stomverbaasd aan. Crabkit en Ravenkit? Weg? Waarom waren ze weg? Waar naar toe? 'Huh? Weg? Waar zijn ze heen? Waarom zijn ze weg?' vroeg ze verbaasd, niet begrijpend. Ze zouden toch wel weer terugkomen?

as

HIGH AS HONOR

Honorkit kon haar vriendinnetje niet vertellen dat Rosepaw Crabkit en Ravenkit niet had kunnen beschermen buiten het kamp; hen was gaan zoeken. Dat ze weg waren, niet in het kamp te vinden. Tranen druppelden over haar wangen en op haar poten. Stomverbaasd keek de oudere kittem haar aan, de pijnlijke waarheid was haar nog niet doorgedrongen. 'Huh? Weg? Waar zijn ze heen? Waarom zijn ze weg?' Vroeg ze verbaasd. 'Ze... Rosepaw... buiten kamp... verdwenen. Rosepaw is ze zoeken.' Verklaarde de kitten terwijl ze trillend door haar pootjes zakte. Koud, en de modder hielp haar op dit moment ook niet. Meer kon ze niet uitbrengen. Hopelijk zou haar vriendin haar woorden kunnen ontrafelen en begrijpen.

'Ze... Rosepaw... buiten kamp... verdwenen. Rosepaw is ze zoeken,' verklaarde Honorkit, voordat ze door haar pootjes zakte.
Shrimpkit snapte het niet, maar ze schoot snel naar voren toen haar jongere vriendin neerzakte. 'We moeten je snel naar binnen brengen,' miauwde ze en ze probeerde de grijze kitten overeind te helpen zodat ze naar de Nursery konden lopen. Daar was het warm en zou ze die modder uit haar vacht gehaald krijgen. Zelf kon ze misschien ook wel helpen, maar de woorden die Honorkit had gezegd bleven in haar kopje rondspoken.
Rosepaw buiten het kamp? De kittens zoeken? Dus Crabkit en Ravenkit waren weg en een Apprentice ging ze zoeken? Shrimp kende Rosepaw niet, maar als haar zusje en een andere kitten weg waren moest haar papa dat weten! 'Ze komen toch wel terug?' vroeg Shrimpkit hoopvol, er wel van overtuigd dat ze terug zouden komen. Hoe ver konden kittens komen? Zij kwam in ieder geval niet verder dan een paar staartlengtes het kamp in.

as

HIGH AS HONOR

Honorkit wist niet hoe ze haar vriendin kon tonen dat ze er voor haar wilde zijn. Ze had het al moeilijk genoeg om niet in paniek het kamp bijeen te schreeuwen en zich huilend te verbergen in de vacht van haar knappe moeder, Silvercloud. De kattin die het hart van Panthergrowl had weten te smelten en waardoor ze op de wereld was gezet, een wereld die gruwelijk maar ook oh zo mooi kon zijn. De kitten begreep nog niet hoe ernstig de situatie was maar miste de twee kittens immens. Het zou wellicht nog een poos duren voordat ze zou begrijpen dat Ravenkit en Crabkit een ander leven zouden krijgen dan zijzelf. De kitten zakte door haar pootjes heen, waardoor Shrimpkit haar te hulp schoot en ze tegen de grotere en oudere kitten aan leunde. 'We moeten je snel naar binnen brengen,' Verklaarde de andere kitten, waardoor Honorkit zich wat verdoofd voelende verplaatste naar de ingang van de Nursery en de warmte die erbinnen heerste. Haar mama zou zich wel over haar besmeurde vacht ontfermen, al had ze niet het idee dat Silvercloud blij zou worden van de modder. Ze zag er meer uit als een halve dode dan een levende kitten, al sprankelde er wel wat vuur in haar half dichtgeknepen oogjes. 'Ze komen toch wel terug?' Vroeg haar vriendinnetje hoopvol waardoor de jongere kitten haar kopje even schuin hield en haar schouders liet hangen. Ze had geen idee, de Warriors zouden wel hun best doen, toch?

Honors lichaamshouding leek niet erg enthousiast. Shrimpkit keek met grote, bezorgde ogen naar haar grijze vriendin, die er helemaal niet best uit zag. Ze moest snel iemand halen! Zodat die ook Crabkit en Ravenkit kon terughalen!
Ze drukte even haar wangetje tegen Honorkits wang, waardoor de hare nu ook wat besmeurd was met modder. Maar dat was ze nu toch al half, omdat ze met haar pootjes in de modder gestaan had buiten en met haar schouder Honorkit naar binnen geholpen had. 'Het komt allemaal wel goed, Honorkit,' miauwde ze zo overtuigend mogelijk, ook meer om haarzelf te overtuigen want zoals de situatie er nu uitzag kwam niets nog goed. 'Mijn papa zal hen wel terughalen, dat weet ik zeker!'

as

HIGH AS HONOR

Honorkit was niet bepaald enthousiast te noemen. Ze was moe, duidelijk verdrietig en angstig. Met grote bezorgde ogen keek haar vriendin haar aan. Een wang werd tegen die van haar aan gedrukt waardoor een dankbaar geluidje uit haar keel omhoog borrelde. Hierdoor raakte de ander ook besmeurd met modder. Niet dat de ander nog schoon was, door haar vacht tegen die van de ander gedrukt te hebben was ze al verder besmeurd. 'Het komt allemaal wel goed, Honorkit,' mauwde ze zo overtuigend mogelijk naar de kleine kitten. 'Mijn papa zal hen wel terughalen, dat weet ik zeker!' Verklaarde de oudere kitten. Honorkit knikte langzaam. 'm..mijn... p..papa oowk?' Sprak de kitten trillend uit. Panthergrowl zou de kittens ook zoeken. Papa was beschermend.

Dat haar papa hen terug zou halen twijfelde ze niet over. Hij was misschien niet zo oud en groot als andere Warriors maar hij was hun papa! Ze zouden wel terugkomen, dat moest wel.
'M..mijn... p..papa oowk?' sprak Honorkit met een trillend stemmetje. Shrimpkit draaide zich naar haar om, waarna ze knikte. Haar papa was natuurlijk de Deputy, dat wist ze wel. Hij was ook groot en sterk en als Deputy kon je ook heel veel! Als Honors papa en haar papa samenwerkten dan zouden Crab- en Ravenkit zoiezo terugkomen!
Ze knikte heftig van ja. 'Ja! Ik weet zeker dat ze terug zullen komen, zeker als jouw papa ook mee zoekt!'

as

HIGH AS HONOR

Honorkit wist dat Shrimpkit haar zus vast zou missen. Als een van haar broers of zussen ineens zou verdwijnen, zou ze zelf ook heel verdrietig zijn. Immers was familie in haar ogen het belangrijkste wat er was. De kitten kon niet zonder haar mama, papa of haar grote zus . Niet dat ze niets met haar nestgenoten had, want ook daar hield ze zielsveel van. Kortom, hoezeer ze Ravenkit ook miste en wellicht zelfs in shock was, ze begreep ook dat het niet minder zou zijn voor haar vriendin. Zodra de kitten onhandig sprak over haar eigen papa die vast en zeker ook zijn best ging doen. Draaide Shrimpkit zich naar haar toe en knikte. 'Ja! Ik weet zeker dat ze terug zullen komen, zeker als jouw papa ook mee zoekt!' Hoopvol knikte de jongere kitten waarna ze haar vriendin dankbaar aankeek en haar oortjes beteuterd liet hangen.'En anders zoeken wij hen wanneer we oud genoeg zijn.' Beloofde ze de oudere kitten ze zou Shrimpkit altijd steunen.

Honorkit keek haar dankbaar aan, waardoor Shrimpkit haar glimlach nog even behield. Maar die verdween een beetje bij de volgende woorden van haar vriendin. 'En anders zoeken wij hen wanneer we oud genoeg zijn.'
Tja, dat zouden ze vast wel gaan doen. Maar erg veel zin had Shrimpkit niet in het vooruitzicht ook ontvoerd te kunnen worden door BloodClanners. Maar toch knikte ze, de glimlach weer terug op haar gezicht forcerend. 'Precies,' miauwde ze met een knik. 'Maar nu moet je wel naar je nest hoor..' En zij ook. Dit nieuws moest ze aan haar broer vertellen, en haar papa!

Onderwerp: Re: The taste of Mud [Ganzenopdracht - Open]