Hey you

Settleddust had het drama van de laatste ceremonie nog maar nauwelijks kunnen verteren. Tallstar die samen met Slatefur in het kamp had lopen schreeuwen, om vervolgens met zijn verwonde kop doodleuk een ceremonie te gaan houden. Daarbij liep een grapje met Acorndust uit de hand en kreeg hij nog een mep op zijn kop. Maar onder dat alles waren ook gewoon kittens warriors geworden. En één daarvan was jonge Saffronpaw, waaraan Settleddust beloofd had dat als hij apprentice zou worden, hij hem mee uit kamp zou nemen. Destijds was hij toen ook nog apprentice. Nu hadden ze allebei een nieuwe rang! Wat grappig. Maar om die reden kwam hij de rosse kater nu opzoeken. Hij trof hem aan in het kamp en daar hield hij hem staande. ‘Hoi, Saffronpaw,’ miauwde hij met een grijns op zijn gezicht. ‘Klaar voor ons avontuur?’ De jonge warrior trok zijn wenkbrauwen op. Hij was benieuwd of Saffronpaw zich het nog kon herinneren.

&Saffronpaw eerst

De zon stond hoog in de lucht toen het katertje op weg was naar de prooistapel. Saffronpaw was al sinds voor zonsopgang in de weer en had in al die tijd nog niks gegeten. Apprentice zijn was maar zwaar werk, dacht hij bij zichzelf toen hij een vette muis van de stapel af plukte en gulzig naar binnen schrokte. Terwijl hij zijn lippen schoonlikte huppelde de rosse kater in de richting van de nursary, misschien kon hij wat kittens meenemen op een "avontuur". Maar nog voor hij zijn bestemming bereikt had, kwam hij een oude bekende tegen, zijn trouwe deputy. "hoihoi, m’n trouwe deputy, Settledpaw" bracht hij vrolijk uit terwijl hij zich bedacht dat Settled ook een nieuwe naam aangenomen had sinds hun laatste avontuur. "Ik bedoel natuurlijk Settleddust!" kwam er verontschuldigend uit. Waar zullen we heen gaan? vroeg de jonge apprentice aan de pas warrior geworden kater terwijl hij duidelijk moeite had om zijn enthousiasme onder controle te houden.

Settleddust had al een lange tijd zijn apprentice naam niet gehoord, noch de titel van hun vorige spelletje. Daardoor ging er even een wenkbrauw omhoog ging en hij met zijn snorharen trok, maar hij kon hartelijk lachen toen de kersverse apprentice zich direct herstelde. Maar Saffronpaw was hun vorige avontuur zeker nog niet vergeten! ‘Oh en ik moet mezelf ook herstellen, Saffronstar, natuurlijk.’ Hij knipoogde naar de rosse kater. Toen vroeg hij waar ze heen gingen. ‘Waar je maar wil,’ sprak hij vriendelijk. De jonge kater had vast nog niet het hele territorium verkend. ‘Maar wat dacht je van de Burned Sycamore! Op die plek wordt veel getraind, misschien wil je het alvast verkennen?’ stelde hij vriendelijk voor. Het enige nadeel was dat de verbrande boom vlakbij het donderpad was. Maar gelukkig was Saffronpaw niet alleen, Settleddust kon wel op hem letten.

De rosse kater had moeite om zijn gezicht in een plooi te houden toen hij met Saffronstar aangesproken was. Settleddust was hun vorige avontuur dus nog niet vergeten. Terugdenkende aan dat avontuur begon Saffronpaw zich toch wel een klein beetje te schamen. Gelukkig was zijn vacht van zichzelf toch al rood.
Toen Settled had gezegd dat ze overal heen konden waar hij maar heen wilde raakte hij toch een beetje in paniek. Hij kende de leuke plekjes nog niet, en was dan ook opgelucht toen zijn "deputy" een voorstel deed. ”Volgensmij ben ik daar tijdens de rondleiding gisteren langs geweest, maar dat was zo kort,” bracht de kersverse apprentice uit, ”Dat klinkt als een super goed plan!” Ook al was Saffronpaw nu geen kitten meer, het enthousiasme was nog totaal niet afgezwakt.

Settleddust zijn snorharen trilden geamuseerd toen hij de korte paniek in de ogen zag van de jonge apprentice. Hij wist zelf nog hoe het was om onwetend rond te rennen. Maar Saffronpaw zou snel genoeg leren. Hij had veel te verkennen, te ontdekken. Het zou de leukste tijd van zijn leven worden! Het voorstel om mee te gaan naar de sycamore leek hem ook leuk. ‘Top!’ miauwde hij dan ook enthousiast. ‘Laten we gaan!’ Settleddust gaf hem even een uitdagende blik, een scheve grijns op zijn gezicht, voordat hij zich omkeerde en door de doorntunnel schoot. Maar even kijken of Saffronpaw hem al bij kon houden. Hij nam direct het pad richting de verbrandde boom, nog eens achterom kijkend naar de rosse apprentice, een lach op zijn gezicht. Het was tijd om lol te hebben.

Een Grote glimlach verscheen op het gezicht van de jonge apprentice. Alleen het territorium verkennen is leuk en al, maar samen met iemand het territorium verkennen is een stuk beter! Hij knikte hevig toen de woorden laten we gaan uitgesproken werden, waarna hij de achtervolging inzette. Settleddust schoot door de doorntunnel heen, waar Saffronpaw dan ook snel doorheen probeerde te rennen. Hij verstapte zich waardoor de doornwand zijn vacht beet wist te grijpen. Na wat getob kreeg hij de takken uit zijn vacht en hij rende achter zijn "deputy" aan. "De doornstruik was gemeen, maar ik ben er nog!" riep hij zijn ogen die van settleddust ontmoette. Hij zette het op een lopen en wist zijn gids in te halen. "Ik dacht dat je wel sneller zou zijn als je de naam deputy met eer zou willen dragen!" miauwde de rosse kater uitdagend. Hij was geen kleine kitten meer. Andere hoefde zich niet meer voor hem in te houden. Let the games begin!.

Even was hij Saffronpaw uit het zicht verloren, maar hij kwam al terug met het verhaal dat hij vast zat in de tunnel. Hij lachte breed. ‘Dat leer je nog wel om de perfecte route te vinden,’ sprak hij lachend. Oh, hoe vaak hij wel niet vast had gezeten. Op een gegeven moment wist je precies hoe je je lijf moest draaien om er ongeschonden doorheen te komen, zelfs op volle snelheid. Maar Saffronpaw was vlugger dan hij had gedacht (of Settleddust was gewoon langzamer dan hij zichzelf eer deed) want hij haalde hem in met een heuse uitdaging! ‘Oké, Saffronstar,’ miauwde hij vrolijk terug. Dan zou hij het tempo wel wat opschroeven. ‘Ik zal je een poepie laten ruiken, vriend!’ sprak hij lachend. Settleddust scheurde hem voorbij, sprong tussen de bomen door en versnelde het tempo. Naar de Great Sycamore! Hij weefde tussen de bosjes, wist precies waar de grond wat drassiger was en over welke boomstam hij beter overheen kon springen en welke onderdoor. Saffronpaw moest dat allemaal nog leren.

Hij was een paar pootlengtes voor zijn vriend, maar begon te twijfelen waar ze nu eigenlijk naar opweg waren. De omgeving kwam hem bekend voor, maar hun finishlijn was voor hem onbekend. Hij vertraagde zijn pas om te vragen hoe het parcours precies liep, toen Settleddus hem met grote snelheid inhaalde. Hij zal Saffronpaw wel een poepie laten ruiken, ja vast. Het rosse katertje klapte zijn nagels uit om meer grip te hebben op de ondergrond en zette zich hard af op een paar uitstekende wortels. hij maakte een grote sprong over een paar uitstekende takken waarna hij behendig onder andere takken door vloog. Al snel had de warrior weer ingehaald en de voorsprong werd alsmaar groter. uit het niets dook een boom op waardoor het katertje een flauwe bocht naar links maakte, maar kwam tot zijn schrik tot de conclusie dat de ondergrond drassiger was dan hij had verwacht. Hij gleed uit en schoof met zijn gezicht op hoge snelheid door de modder. Hij kuchte en proestte het uit. Zijn vacht zou vanzelf wel weer de mooie oranje gloed terugkrijgen, maar de smaak van de drassige grond was niet het lekkerste wat hij ooit geproefd had.

De kleine kater bleef achter hem, maar hij leek steeds dichterbij te komen! Hij was vlugger dan hij dacht, of Settleddust was gewoon een trage slak. Maar na een tijdje was de kater opeens uit zijn zicht verdwenen en was Saffronpaw niet meer aan de horizon te bekken. Toch bezorgd staakte Settleddust zijn race en draaide hij zich om, hetzelfde pad weer terug rende. En ja hoor, daar vond hij Saffronpaw in de modder, compleet uitgegleden. Je kon zijn slipspoor nog zien. Settleddust kon het niet laten om om de apprentice te lachen. Grinnikend kwam hij dichterbij. ‘Gaat het?’ miauwde hij eerst, al was de grijns op zijn bek breed. Hij moest wel eerst eens aardig zijn, voordat hij hem belachelijk zou maken. ‘Het lijkt erop alsof Saffronstar nog veel moet leren,’ miauwde hij plagerig.

Settleddust kon zijn lach echt niet inhouden toen hij de kleine rode pluizenbol, die steeds meer op een blok modder begon te lijken, zag glibberen en vallen. Hij ging hem ook nog lekker niet helpen, nee, hij zag hem veel liever nog even worstelen. Iets waar hij misschien spijt van zou krijgen, totdat de kleine rooie met een snelheid op hem af kwam vliegen toen hij nieuwe grip had gevonden. Settleddust werd volledig frontaal geraakt, raakte ook zijn grip kwijt op de modder en schoof onderuit. Hij geloofde dat hij zelfs modder in zijn oren had zitten en hij schudde verbaasd met zijn kop. ‘Jij kleine,’ grinnikte hij speels. Hij probeerde weer richting de apprentice te rollen en hem meteen een koekje van eigen deeg te geven en terug in de modder te trekken.