Normaal gezien vermeed ze deze plek. Niet alleen omdat het nog altijd herinneringen aan haar moeder opriep, maar ook omdat ze haar andere broertje aan de overkant van de rivier zou kunnen zien. Eerder had ze enkel afstand genomen omdat ze wist dat hij dat verlangde, nu hoopte ze hem daadwerkelijk nooit meer aan te hoeven kijken. Routnose koesterde geen wrok, haar hart was te groot om dergelijke giftige woede lang vast te houden. Maar ze wist, diep in haar hart, dat als ze hem niet gestopt had, Cobradusk Tomtitgaze als een beest had afgemaakt. En dat, dat kon ze hem niet vergeven. Nee, hem hoefde ze nooit meer aan te kijken. Er was echter wel een ander die ze wilde spreken; de reden dat ze zich toch bij deze vervloekte plek bevond. Een zucht rolde over haar lippen en ze wist dat hij het zwaar had; ieder had het zwaar. Toch moest ze hem spreken, al zouden haar woorden hem nog dieper snijden... Er waren zaken, er waren zorgen waar ze over moest spreken. Was dat niet een deel van haar taak als medicine cat? "Stallionheart..?" klonk haar stem voorzichtig, waarna ze iets dichterbij stapte. Toch behield ze haar afstand, niet omdat ze niet dichtbij hem wilde zijn, eerder omdat haar angst voor hoogtes haar nog altijd teisterde. Waarom hier?

Hij sprak haar naam uit, waardoor ze hem kort toeglimlachte. De wind speelde met hun vachten en ze kon het niet laten om te huiveren. Haar uiterlijk was typerend voor een windclanner, met haar korte vacht en dunne bouw zou je nooit gokken dat haar bloed voor 50% uit Riverclan bloed bestond. Toch was het niet minder waar, al dacht Routnose daar liever niet aan. Het had haar nooit zoveel zeer gedaan als het overduidelijk bij haar broertjes deed. "Kruiden aan het bijvullen?" ze schudde eerlijk haar kop, waarna ze toch wat dichterbij durfde te komen en met haar neusje die van Stallionheart aanraakte. "Nee, ik... Ik wilde eigenlijk met je spreken, Stallionheart," sprak ze wat moeizaam, waarna ze hem vriendelijk wenkte. "Wil je een wandeling met me maken?" stelde ze voor. Het was al vrij laat, maar ze had de clan ingelicht dat ze weg zou zijn en Stallionheart had ongetwijfeld hetzelfde gedaan. Ze zouden niet gemist worden voor nu, bovendien zou er altijd tijd zijn om met haar ex-mentor en vriend te praten, niet? Sinds ze haar vader nooit echt had gekend of wilde kennen, was ze toch een beetje op een soortgelijke manier naar Stallionheart gaan kijken. Hij betekende veel voor haar.

Een zucht rolde over haar lippen. Natuurlijk wist ze dat Stallionheart al zoveel op zijn schouders had liggen en ze deed niets liever dan hem omhelzen en zeggen dat alles oké was. De pijnlijke waarheid was echter dat dit nu eenmaal niet het geval was, alles was niet oké; er waren katten gestorven en velen lagen te creperen in de medicine cat's den. Nooit zou ze hem pijn doen, maar hoeveel ze er toch tegenop zag; soms waren er dingen te bespreken die niemand blij maakte. "Stallion, ik-" ze zuchtte nogmaals en keek hem toen met een wat gepijnigd blik aan. "Windclan overleeft een tweede oorlog niet," begon ze wat moeizaam. "Ik.. Ik wil je vragen om geen tegen aanval te doen, de Heatherfields te laten..." liever had ze dat er nooit meer gevochten werd, dat desnoods de heatherfields een gezamenlijk jachtgebied van beide clans zouden worden. Alleen leek ze de enige te zijn die er zo tegenaan keek. "D-desnoods hebben we de Highstones of rogue gebied om in te jagen. Maar we kunnen niet meer vechten, zo'n goddeloos gevecht kan Windclan niet overleven," ze wendde treurig haar blik af. "...En Ik ook niet,".

Zijn pootstappen waren eigenlijk amper te horen op deze ondergrond. Hij keek tijdens het lopen even opzij toen Routnose zijn naam noemde. De Medicine Cat bleef even stil en keek hem toen aan met een gepijnigde blik. Hij voelde zich een beetje verward door haar blik maar al snel volgde de uitleg van de pijnlijke blik. "Windclan overleeft een tweede oorlog niet," miauwde Routnose waarna ze vervolgde "Ik.. Ik wil je vragen om geen tegen aanval te doen, de Heatherfields te laten..." waarna ze weer een beetje stil werd. Hij wiebelde met zijn oren. "Ik weet dat WindClan nu niet in staat is een oorlog te voeren" miauwde hij en hij snoof even. Alle Warriors die hem gevolgd waren in de strijd waren niet allemaal teruggekomen. Hij voelde de kras van Ivoryrose op zijn wang even brandden bij de herinnering hieraan. D-desnoods hebben we de Highstones of rogue gebied om in te jagen. Maar we kunnen niet meer vechten, zo'n goddeloos gevecht kan Windclan niet overleven,...En Ik ook niet,". miauwde ze en hij zuchtte ook diep. "Highstones is heilig gebied en ik kan geen Warriors Rogue gebied insturen, zeker niet na wat er is gebeurd met Oceanstar. Zij heeft misschien negen levens, mijn Warriors niet" miauwde hij somber. "Voorlopig zullen we het ook niet terug kunnen nemen, maar ik hoop over een paar moons wel als WindClan weer aangesterkt is. We hebben de Heatherfields nodig en jij ook voor de kruiden" miauwde hij en trok met zijn oren. "Want ik denk niet dat Butterstar of Panthergrowl het goed zullen vinden als we jou daarnaartoe laten gaan voor kruiden" miauwde hij en hij stopte met lopen. Het was een zware last die op zijn schouders drukte maar ze moesten naar de positieve kant kijken. Er werden nog altijd veel kittens geboren en dat betekende meer toekomstige Warriors. Zeker, het duurde dan nog minimaal 12 Moons maar de belofte lag daar, als een klein bloemenzaadje dat wachtte om te ontkiemen.

Routnose was een kat die liever wegdook van confrontaties dan dat ze ze aangaan, wat dit dan ook zo lastig maakte. Haar blik gleed dan ook van hem weg en over de velden, de heatherfields in de verte. Was het bloed het waard geweest? Nee, niets was bloed waard. Niet voor haar dan, die al haar hele leven aan het geloof hing dat vechten slechts nodeloos bloed vergiet was. Een stille zucht rolde over haar lippen en ze luisterde naar wat Stallionheart vertelde. Ietwat ongemakkelijk omdat hij haar woorden als iets van een aanval leek op te hebben gevat, wat absoluut niet het geval was. Oh starclan. De kater sprak over het feit dat de high stones heilig waren en het rogue gebied onveilig, waardoor Routnose kort met haar oor trok. Hoe kon hij spreken over onveiligheid en het feit dat ze geen heilige regels mochten breken na een oorlog zoals deze? Natuurlijk was wat er in het gevecht gebeurd was niet zijn schuld, maar het feit dat hij liever nog zo'n oorlog aanging met mogelijk dezelfde gevolgen dan dat hij warriors naar de High stones of rogue gebied stuurde kon ze moeilijk begrijpen. Toch hield ze zich stil en beet ze op haar tong, wetend dat het haar plaats niet was. Ze had het geprobeerd, maar hij was deputy, hij zou het wel beter weten. Pas toen hij over haar gebied, kruiden, begon verbrak ze haar stilte. "Want ik denk niet dat Butterstar of Panthergrowl het goed zullen vinden als we jou daarnaartoe laten gaan voor kruiden" bij die woorden fronste ze even en schudde zachtjes haar kop. "Chivysniff en Coyotepaw zijn nog altijd met ranggenoten en Starclan is... Normaal gezien erg belangrijk voor Riverclan, ik denk niet dat ze mij iets aan zullen doen," ze beet haar tanden op elkaar en keek weg. "... Immers was het ook een Windclanner die een Riverclan medicine cat aan viel, niet andersom," ze zou Riverclan nooit de moorden vergeven, maar beide partijen waren de fout in gegaan.

"Chivysniff en Coyotepaw zijn nog altijd mijn ranggenoten en Starclan is... Normaal gezien erg belangrijk voor Riverclan, ik denk niet dat ze mij iets aan zullen doen,... Immers was het ook een Windclanner die een Riverclan medicine cat aan viel, niet andersom," miauwde Routnose en hij keek haar met pijn in zijn ogen aan. "Alles wat er gebeurd is is op geen enkele manier goed te praten" miauwde hij en zuchtte diep. "De aanval op Chivysniff had ook nooit mogen gebeuren.. Geen enkel bloed had moeten vloeien" miauwde hij en voelde hoe zijn oren zakten en er van zijn trots niet veel overbleef. Enkel Routnose en Shatteredice zagen deze kant van de gevlekte kater. Soms kreeg de kater het idee dat hij geen lucht kreeg onder het gewicht van de gepasseerde oorlog maar dan toch moesten ze elke dag opnieuw verder. "Ik hoop dat StarClan ons ooit onze daden vergeeft" miauwde hij en zijn kop zakte een tikje. "Zou jij aan StarClan kunnen vragen of wij op Highstones mogen jagen? Als zij het goedkeuren dan zie ik er geen kwaad in" miauwde hij puzzelend naar een oplossing.

Gelukkig was hij dat met haar eens. Geen enkel bloed had mogen vloeien. De poes knikte instemmend. Hoewel ze inmiddels oud en verstandig genoeg was om ergens ook wel te beseffen dat niet alles met diplomatiek praten opgelost kon worden, hield ze zichzelf nog kinderlijk vast aan haar pacifistische gedachten. Ze wilde geen bloedvergiet meer zien, geen vrienden meer verliezen of haar broertjes elkaar zien afmaken, en misschien als ze het hard genoeg hoopte, zou dat ook gebeuren. Misschien. "Ik hoop dat StarClan ons ooit onze daden vergeeft" de poes knikte, maar twijfel stond in haar ogen. Starclan had haar manier om dergelijke fouten te vergelden, al helemaal gezien zoveel clangenoten en weinig spijt van leken te hebben. "Zou jij aan StarClan kunnen vragen of wij op Highstones mogen jagen? Als zij het goedkeuren dan zie ik er geen kwaad in" opnieuw knikte ze maar trok kort met haar oor. "Ik heb kort geleden met ze gesproken nog, ik weet niet of ze opnieuw-" en zonder enige verklaring klonken er opeens vreemde zoef- geluiden gevolgd door enorme knallen, die de hemel in vuur en vlam zetten. Routnose dook in een, haar haren wijd overeind en het wit van haar ogen zichtbaar terwijl ze als een kat in het nauw naar een uitweg zocht. Zo kwam de angsthaas in haar naar boven. "Stallion! De hemel!" bracht ze angstig uit.

Routnose begon te vertellen over hoe ze kort geleden nog met StarClan had gesproken. Misschien kon ze dat opnieuw doen? Dan kon zij de vraag voorleggen aan StarClan maar blijkbaar kregen ze al een antwoord. Zonder reden begon de hemel op te lichten net als die een keer eerder gedaan had. Zijn nekharen gingen overeind en met grote ogen keek hij omhoog. Toen er een harde knal klonk kon hij een sis niet binnenhouden. Naast hem dook Routnose in elkaar en keek ze hem ook bang aan. "Stallion! De hemel!" miauwde Routnose met angst in haar stem. Zijn oren vielen in zijn nek en snel keek hij opzij. "Ik denk dat het een nee is" miauwde hij en zette een paar stappen achteruit. "Kom!" miauwde hij en hij wenkte Routnose snel met zijn staart. Verderop lag het tunnel systeem waar ze konden schuilen, als StarClan al zo boos werd bij de vraag over Highstones wist hij niet wat ze hierna nog zouden doen. Hij wachtte totdat Routnose in beweging kwam, anders was hij er klaar voor haar bij haar nekvel te pakken en snel een tunnel mee in te nemen.

Dit was geen nee, dit was een oorverdovend teken van woedende afkeur. Routnose dook als versteend tegen de grond aan, haar ogen vol koude angst voor de lege woede die Starclan leek te tonen. Ze had slechts iets geopperd om hun clan minder te laten lijden, om de oorlog langer uit te stellen... Was dat godslastering? Haar gedachtes vlogen alle kanten op en haar vlucht instinct kapte ermee. Ze kon niets anders dan zich angstig tegen de grond aan drukken en met een holle, groene blik naar de hemel kijken die in vuur en vlam stond. De woorden die Stallionheart haar toe riep gingen slechts langs haar heen

De verwachtte beweging bleef uit. Routnose bleef als verstijfd tegen de grond geplakt zitten. Gealarmeerd keek hij naar haar en schoof hij zo laag mogelijk over de grond naar haar toe. StarClan mocht het dan niet willen dat ze gingen jagen bij de Mothermouth maar dit was wel een extreme reactie. Hij duwde zijn neus tegen haar flank aan maar er leek geen reactie te komen. Vluchtig keek hij om zich heen op zoek naar een schuilplek die hij gelukkig snel vond. Zonder ook maar een moment te aarzelen pakte hij het nekvel van Routnose tussen zijn tanden en sleepte hij haar als een kitten naar de ingang van een tunnel waar hij haar mee in nam. Hier beneden zaten ze veilig. Zijn vacht was inmiddels opgezet en hij leek twee keer zijn omvang te hebben gekregen. De woede van StarClan kon hij niet verklaren, waarom waren ze hier zo boos om? Hij draaide zijn kop naar Routnose en hoopte dat ze snel zou ontdooien. "Hier zijn we veilig"
bracht hij uit met een vleugje opluchting in zijn stem.

versteend bleef ze staan, maar Stallionheart wist beter. De grote kater pakte haar bij haar nekvel en sleepte haar mee als een vader zou doen bij zijn kroost. Routnose brak vrij van haar waan en schudde haar kop, haar ogen nog altijd vol angst terwijl het licht van de lucht vlammen erin werd weerspiegeld. De poes maakte zich los en vluchtte met hem het hol in. Eenmaal binnen wist ze iets te kalmeren, maar de angst hing nog altijd om haar heen. "Hier zijn we veilig" Ze knikte nerveus, duidelijk niet op haar gemak. Lichtelijk trillend ging ze zitten. "We hebben iets verkeerds gedaan, Stallion," ze slikte een brok in haar keel door.