[open!] Leave your life behind

Gestreepte poten bewogen zich beheerst over de bosgrond. Ergens kraste een uil. De hemel was inmiddels oranje aan het kleuren ten teken dat de zon aan het ondergaan was. Groene ogen sperde zich ver open toen een raaf met luid geschreeuw op vloog. Zijn hele lichaam was meteen alert al besefte Vulture snel dat er geen gevaar dreigde. Hij was altijd alerter als de zon aan het ondergaan was. Noem het bijgeloof maar er gebeurde altijd vreemde dingen met hem als de maan tevoorschijn kwam. Het scheelde dat hij het gebied op zijn duimpje kenden. Elke boom, steen en rivier wist hij te vinden. Als hij blind zou raken vertrouwde hij dat hij zijn weg nog kon vinden.
De Fourtrees bleek ditmaal echter niet verlaten. Bij aankomst rook Vulture vrijwel meteen de RiverClan geur. Hij stopte abrupt en proefde de lucht, controlerend of er niet een gathering of iets bezig was. Nee dat kon niet, de maan was niet vol. Nieuwsgierig kwam hij nader tot hij een gevlekt hoopje kat zag liggen. Een apprentice! Vulture schudde zijn hoofd afkeurend. Wat was het met hem en het vinden van verdwaalde apprentices? Hield de clan hun kits niet meer binnen de borders? Dwazen. “Hey, wordt wakker.” Bromde hij met een tik tegen de rug van de she-cat. Hij zette een stap naar achteren en bekeek haar met een frons.

Zijn tik had het gewenste effect want de apprentice sprong meteen op, klaar wakker. “W-wie ben jij?” Ah, ze had dus nog het gezonde verstand om niet meteen vriendschap te sluiten met hem. Te vaak was hij al een apprentice tegen het lijf gelopen die hem met onverholen onschuld aansprak. Alsof ze vrienden waren. “De naam is Vulture, en jij hoort hier niet.” Stelde hij vast met een ontevreden blik. Leerde die domkoppen het dan nooit? Blijf binnen je grenzen en ga niet op roekeloos avontuur. Niet iedereen kon zo fortuinlijk zijn als hij. Hij was de tel kwijt geraakt hoe vaak hij wel niet dood had kunnen zijn inmiddels. “Kom op, draai je om en keer terug naar je warme nest en je maten. Er lopen hier naargeestige lui rond die apprentices zoals jij voor hun ontbijt eten.” Sprak Vulture niet al te vriendelijk.

De groene ogen van de kater vernauwde zich lichtjes toen ze een haastig excuus murmelde. Hij begreep het niet, en wat begreep hij volgens haar precies dan wel niet? Hij keek haar scherp aan toen hij haar zag aarzelen, worstelend om de woorden te vinden. "Ik heb mijn clan verlaten." Vulture probeerde het hard maar slaagde er niet in om zijn emoties te verbergen. Hij ademde scherp in, een mengeling van emoties suisde door zijn hem heen, maar toen hij zag hoe verslagen ze er uit zag leken die heftige emoties uit hem te stromen. "Ik moest wel..." Vulture ontmoette haar blik met een zachtere van hem. Hij schudde stilletjes zijn hoofd. “Nee, dat moest je niet.” Hij zuchtte zwaar alsof hij plots enorm moe was geworden. “Als dat een werkelijke noodzaak dan zou je niet zo onzeker zijn. Dan zou je het weten.”  Hij had het immers geweten al die manen geleden. Hij voelde een steek van ongemak terwijl hij naar de apprentice keek. Allemachtig. Ze was nog jonger dan hij was geweest toen hij ShadowClan uit was gegaan. Ze kon onmogelijk weten waar ze aan begon. “Leaf-fall is hier, binnenkort zal het leaf-bare zijn en dan is er geen plek voor kittens zoals jij. De winters zijn hard en worden je dood. Doe ons allebei een plezier en draai je om, ga terug, kus je ouders goedenacht en kom nooit meer terug. Je hebt geen idee ervan wat je allemaal achterlaat als je nu vertrekt. ” Hoewel hij haar met een intense blik aankeek was zijn stem een stuk milder. Het was alsof hij tegen een jongere versie van zichzelf aan het praten was. Hij wilde niets liever dan die jongere versie behoeden voor de weg van ellende die hij had gekozen.

Meteen was Vulture alert toen ze hem toevertrouwde dat een BloodClanner kits had gestolen. Meteen gingen zijn haren overeind staan. Bloodclan tuig. Hoe was het dat zij áltijd overal bij betrokken waren? “Natuurlijk zijn zij hier bij betrokken, wie anders..” Siste hij meer tegen zichzelf dan tegen de apprentice. “Ik ga ze zoeken.” Kondigde de apprentice aan. Vulture zijn blik gleed weer naar haar toe. Onderzoekend bekeek hij haar. Het ene moment keek ze hem hulpeloos aan, en dat terwijl ze zo hard haar best deed hem, nee haarzelf te overtuigen dat ze dit moest doen. Vulture voelde de oude kou weer in zijn botten terug trekken. “Dan ben je een dwaas, RiverClan apprentice,” Hij besloot het zichzelf ook gemakkelijk te maken en er bij te gaan zitten. Hij sloeg zijn gehavende staart om zijn gehavende poten heen die zijn gehavende lichaam droegen. Zijn onverzorgde vacht, de littekens, het was niet te ontkennen dat hij al lang geen schone, gepoetste clan kat met een rein geweten meer was. “Ik snap wat je wilt doen, heus. Maar als je alleen gaat dan kom je niet meer terug. Dan vermoorden ze je en gooien ze je lichaam in de rivier. En voor wat? De kittens red je daarmee niet.” Vulture keek haar aan met een milde blik, zijn toon kalm maar serieus. “Je kunt dit beter met meerdere doen. In je eentje bewandel je alleen maar een dodemansweg en is je einde al bezegelt. Met meerdere? Tja, ik schat je kansen laag in, maar het is in ieder geval een kans. Wees geen dwaze apprentice die haar leven zo vergooit."

Rosepaw schreef:

Rosepaw

“Dan ben je een dwaas, RiverClan apprentice,” ze sloeg haar ogen neer, ja dat was. Ze was de grootste stomkop van het hele woud. Opnieuw prikte er tranen, ze had de kittens nooit mee mogen nemen, ze had nooit Icecream voor haar op mogen laten komen, ze had nooit het kamp mogen verlaten. Het was allemaal haar schuld. “Wat moet ik anders?” jammerde ze. “de clan zou me haten! Voor ik weg ging heb ik een kitte verteld dat haar beste vriendje weg was.” ze pinde haar oren in haar nek, een traan stroomde over haar wang. “Het was verschrikkelijk.” ze dacht aan de ouders van de kits, de familie, de leader, de deputy. Iedereen, iedereen zou haar haten. En nog meer omdat ze weg was gegaan. Ze veegde met haar poot langs haar wang. “Ik snap wat je wilt doen, heus. Maar als je alleen gaat dan kom je niet meer terug. Dan vermoorden ze je en gooien ze je lichaam in de rivier. En voor wat? De kittens red je daarmee niet. Je kunt dit beter met meerdere doen. In je eentje bewandel je alleen maar een dodemansweg en is je einde al bezegelt. Met meerdere? Tja, ik schat je kansen laag in, maar het is in ieder geval een kans. Wees geen dwaze apprentice die haar leven zo vergooit.” miauwde de kater door. “Wie dan?” murmelde ze, “welke stomme riverclanner gaat nou een dwaze apprentice helpen om de bloodclan te bestelen van gestolen kittens.” Ze liet haar kop hangen, niemand natuurlijk. Ze sloot haar ogen en meer tranen stroomde uit haar ogen.

*ik heb per ongeluk het oude bericht aangepast:3* 

Het leek er op dat de apprentice heel erg in tweestrijd was en het erg zwaar had. Wat er ook gebeurt mocht zijn het leek erop dat ze er nauw bij betrokken was geweest. Vulture zuchtte zacht. Zelfs als de bloodclan nog geen leven had genomen zoals ze dat altijd deden, veroorzaakte ze nog veel leed. Hij haatte hen. Tot in het diepst van zijn ziel. “Kop op,” Miauwde hij streng maar met een zachte blik in zijn ogen. “Nu, ik heb RiverClanners nooit echt gemogen maar ik weet dat er geen enkele kat in die clan zit die de kittens aan hun lot over laat,” Vulture knikte eenmalig toen hij dat zei, zijn blik vastberaden. “De clan zal je niet haten. Ze zullen je alleen maar moedig vinden. Moedig dat zo’n dwaasje besloot om tóch terug te komen en mee te helpen om de kits te redden waar ze zoveel om geeft.” Voor een tel zweeg hij. “Je geur is nog vers. Als je terug gaat is het niet te laat, vertrouw me.” Hij schoot haar een flauwe maar bemoedigende glimlach.   

Zo snel als het wederzijdse begrip er was geweest verdween die ook weer. Vulture zag de woede in haar ogen opdoemen, zag hoe ze die op hem projecteerde. Ze stond op met een blik alsof de hele wereld naar de hel kon lopen. “Wat boeit het jou überhaupt? Jij bent geen clan kat." Vulture slaakte een vermoeide zucht. Voor even had hij gelooft dat hij haar op andere gedachten had gebracht, dat hij dat had gekund. Het was niet aan hem om zich met clan zaken te bemoeien. Als zij zich de dood in wilde jagen dan kon hij daar weinig aan veranderen. “Een clan kat ben ik niet meer, maar ik weet waar elke grens ligt, waar elke markering staat, wie elke clan leider is en welke deputy zijn of haar commando’s opvolgt. Ik weet een stuk meer dan je denkt, RiverClan apprentice die dood gaat,” Miauwde hij met lichte spot in zijn toon. Hij was niet bitter, integendeel. “En verdikkeme, als ik diep graaf kan ik de warrior code vast nog woord voor woord preken, ook al betekenen die woorden niets meer voor mij.” Vulture volgde haar op zijn dooie gemak. De Bloodclan was ver weg van hier. Er kon veel gebeuren in de tussentijd. Hij had de trip al duizendmaal gemaakt al nam hij als extra voorzorg altijd een omweg.

Even keek ze over haar schouder naar hem waarop Vulture een bevestigende knik gaf. “Ooit, een paar levens geleden.” Hij praatte er niet graag over. Hij kwam zijn verleden niet graag onder ogen. Hij was 2 manen ouder geweest dan zij en zijn hele leven was een ramp geweest. Er waren meer slechte dan goede dingen. Er viel daarna een stilte die Vulture alleen maar kon opvatten als dat de apprentice aan het nadenken was. Goed, nadenken was goed. Hij hoopte dat zijn woorden alsnog indruk konden maken en haar op andere gedachten brachten. “Hey, zie je dit litteken-” Hij boog zijn kop naar beneden zodat hij de grootste in zijn nek aan haar kon laten zien. “Ik heb ooit een bloodclan kat geconfronteerd. Ik ging bijna dood maar ik werd gevonden door 2 clan katten. Als zij er niet waren geweest was ik leeg gebloed, jij hebt niemand aan je zijde dus wat denk je dat er met jou gebeuren zal?” Sprak hij bars. Alle littekens op zijn lichaam waren van bloodclanners. De littekens op zijn ziel eveneens. Het scheen hem toe dat het niet uitmaakte hoe ver hij weg liep, ze bleven hem achtervolgen als een terminale ziekte. Een dezer dagen zouden ze zijn dood worden. Vulture prijsde zich fortuinlijk dat hij het zo lang vol gehouden had.  

Rosepaw schreef:

Rosepaw

De kater leek even na te denken, Hey zie je dit litteken-" hij boog zijn kop zodat een groot litteken te voorzijn kwam. Nog steeds boos en emotioneel keek Rosepaw toe, ze hapte naar adem. "Hoe... bracht ze ademloos uit. Maar de kater antwoorde al, “Ik heb ooit een bloodclan kat geconfronteerd. Ik ging bijna dood maar ik werd gevonden door 2 clan katten. Als zij er niet waren geweest was ik leeg gebloed, jij hebt niemand aan je zijde dus wat denk je dat er met jou gebeuren zal?” Rosepaw snoof, als het haar dood was, jammer dan. Ze verdiende het om te sterven. schoot door haar kop heen, maar diep van binnen wist ze dat het niet waar was. Maar alsnog was ze verantwoordelijk voor de chaos. De krijsende Honorkit spookte nog steeds door haar kop. De schok die op haar gezichtje was gekomen was ondragelijk geweest.
Ze twijfelde, ze kon nu weglopen en naar de bloodclan gaan (en vermoord worden zoals Vulture beweert) of ze ging nu terug naar de Riverclan, huilend in het hoekje van de Medicine den. Geen van beide leek goed, of wijs. Een ding stond vast, ze moest haar vrienden helpen. Maar het voelde gewoon niet goed om een Riverclanner te halen. Ze keek naar Vulture, "Ga mee." miauwde ze kort af, ze slaakte een zucht "Ga mee en help me de kittens te redden." niet dat het uitmaakte, als hij mee ging was dat fijn, zo niet jammer dan.
 

De apprentice leek zijn verhaal wel te registreren. Dat was een beginnetje, al leek ze nog steeds voor een dilemma te staan. "Ga mee. Vroeg ze na een tel. Onderzoekend keek Vulture haar aan. "Ga mee en help me de kittens te redden." Hij schudde loom zijn hoofd. "Ik vecht niet. Bovendien zijn clan problemen niet langer mijn problemen." Hij had er weinig mee te bereiken als hij haar zou helpen. Zijn geweten suste hij er misschien mee maar hij zou alleen maar dieper in de problemen komen. Hij wilde zo veel mogelijk ruimte tussen hem en de BloodClan nu dat hij voor Bristle moest zorgen. Hij moest haar veilig houden. "Ik zal je ook niet vertellen waar de bloodclan leeft. Dat mag je zelf uitzoeken, in de hoop dat je verdwaalt en ze nooit tegen het lijf loopt-" Vulture kwam tot stilstand. "Het is nog niet te laat om terug te gaan en om je clan leden om hulp te vragen. Een apprentice alleen maakt geen schijn van kans." Probeerde hij nog een laatste maal.

Vulture hield zijn adem in al merkte hij dit zelf niet. Toen dan toch haar definitieve afscheid kwam liet hij zijn schouders hangen. Hij was een domme dwaas. Waarom deed deze apprentice hem zo veel? De twee wisselde nog een laatste blik waarna de apprentice zich omdraaide met een zwiep van haar staart en er vandoor liep. "Tot ziens." Hij keek haar na, net zo lang tot dat ze uit het zicht verdwenen was. Vulture voelde een ongemakkelijke leegte in hem. Pas toen het tot hem doordrong dat ze echt weg was schoot het hem te binnen dat hij niet eens haar naam wist. Misschien was dat ook maar beter. Een naamloze apprentice de dood in jagen was troostender dan een apprentice waarvan hij de naam had gekend.  Tenslotte draaide de cyperse kater zich ook om en liep hij in tegenovergestelde richting terug, langs de Vierboom, door bossen. Langs een wilde rivier.

Topic uit