Smells quite familiar don't you think

  Daar was ze dan. Alweer. De zilveren poes haalde eens diep adem, om daarna de grens over te stappen. Natuurlijk had ze heel erg goed links en rechts gekeken, om er zeker van te zijn dat er geen BloodClanners in de buurt waren. Zoals vorige keer. Dat was geen prettige ervaring geweest.
  Maar nu was ze weer hier, in de buurt van de Twoleg Place. Misschien wel een beetje hartstikke dom, maar ze moest en zou een Kittypet vinden. Ze moest namelijk allemaal vragen stellen over monsters, die ze dan weer aan Pepperpaw ging vertellen. Misschien zouden ze wel de helden van de Clans worden als ze een manier kregen om die monsters te stoppen!
  Silverpaw trippelde sneller dan voorheen in de richting van de huizen. Ze moest goed opletten dus hield ze haar oortjes gespitst en haar neusje in de lucht. Dat zorgde er gelukkig ook voor dat ze de BloodClan geur op tijd geroken had, en daarna had ze de kat gehoord.
  Oh nee, BloodClan. Toch niet zo'n geslaagde missie. Ze wilde al omdraaien, maar toen zag ze wie die BloodClanner eigenlijk was.
  'Rascal?' kwam er verbaasd uit haar mondje. Natuurlijk, hij was ook BloodClan. Hij droog in ieder geval die geur bij hem. De eerste keer dat ze hem ontmoet had was het helemaal niet tot haar door gedrongen en dacht ze dat hij gewoon een Rogue was. Maar hier stond hij dan, als een BloodClanner voor haar neus.

+ Rascal

Rascal was weer eens te vinden rond de ThunderClan grens. Hij had nog een korst op een redelijk verse wond op zijn hals zitten wat het bij beweging van zijn linkerschouder hinderde. Maar zo lang hij een beetje houterig bleef lopen, kon hij redelijk op pad. Hij had was nu een paar dagen niet bij de grens geweest en hoopte of hij nog een glimp van zijn zus kon opvangen. Hij was benieuwd hoe het nu met haar ging. Maar het was alles behalve zijn zus. De wind waaide van hem af, dus hij had een verse ThunderClan geur niet kunnen onderscheiden. Totdat hij een zilveren vacht zag en zijn naam hoorde. Alleen was haar uitdrukking verbaasd. Rascal kantelde zijn kop. Ze hadden vorige keer toch een leuke tijd gehad. Hij staakte zijn stappen en bleef dan ook stil staan en keek de jonge poes aan met iets vernauwde ogen. ‘Hoi, Silverpaw,’ miauwde hij vlak. Hij was lang niet meer zo uitbundig als vorige keer. Deels met de gekkigheid die hij in de tussentijd had beleefd. Van apprentices het stuipen op het lijf jagen naar domme knokkerij. Zijn kop draaide overuren, en soms kon hij niet helder meer nadenken. Dan was elke vorm van afleiding goed genoeg.

  Rascal leek niet echt blij haar te zien. Hij keek haar dan ook met vernauwde ogen aan. 'Hoi, Silverpaw,' miauwde hij vlak.
  Silverpaw knipperde even verbaasd met haar ogen, om daarna even snel om haar heen te kijken om te zien of ze wel helemaal alleen waren. 'Hey,' miauwde ze, met een zweem van een lachje op haar gezicht. 'Hoe gaat het?' Het was weer een tijdje geleden dat ze elkaar gesproken hadden. Ze zag wat korsten op zijn hals zitten, wat duidelijk aangaf dat hij gevochten had. Zou het met een Clankat geweest zijn? Ergens was ze toch wel een beetje zenuwachtig nu ze wist dat hij bij de BloodClan hoorde.

Silverpaw leek wat ongemakkelijk te zijn. Rascal was ook niet zo hartelijk als vorige keer. Hij was stijf, moe en nog steeds nukkig. Hij leefde al een paar dagen op kliekjes. Maar hij was weer hier, en het eerste wat hij tegen het lijf kwam was een iets te nieuwsgierige apprentice. Ze moest eens uitkijken met wat ze deed, voor ze het wist kwam ze een verkeerde tegen het lijf. De leerling vroeg vervolgens hoe het met hem ging, alsof het duidelijk was dat hij een puinhoop was. ‘Oh ja, ik modder wel wat aan,’ mompelde hij toen onder zijn adem. Vervolgens kantelde hij zijn kop enkele graden en stapte wat dichterbij de zilveren poes. ‘Wat doe je hier, Silverpaw? Je hebt je Tweebeen gezien. Je weet dat het hier gevaarlijk kan zijn,’ mauwde hij toen weer helderder, strenger. Ergens wilde hij haar gewoon beschermen tegen de onheil die zich in de stad verschool.

  De kater tegenover haar mompelde wat onder zijn adem. Iets over oh ja en modder. Silver keek hem even verbaasd aan maar besloot maar niet door te vragen. Rascal leek niet echt in een goed humeur te zijn. Daarbij stapte hij wat dichter naar haar toe. 'Wat doe je hier, Silverpaw? Je hebt je Tweebeen gezien. Je weet dat het hier gevaarlijk kan zijn,' mauwde hij helder, en strenger.
  Silverpaw slikte en knikte even. 'Jawel... Maar ik zoek een Kittypet nu. Tenzij uh, jij meer weet over monsters,' miauwde ze, een tikkeltje zenuwachtig. Hij was aardig geweest, maar hij was niet in een goed humeur én BloodClan. Voor je het wist zei ze iets verkeerd en dan was het geweest.
  Nee, niet zo denken Silver, zei ze in zichzelf. Als hij haar al iets had aan willen doen had hij het allang gedaan. Tenzij hij eerst wat lol wilde hebben. Maar dit was Rascal. Aardige Rascal wie haar beschermde tegen een Twoleg. Silverpaw wist even niet meer wat ze precies van hem moest denken. Misschien moest ze hem er maar gewoon mee confronteren...

Oh mijn hemel. Nu zocht ze een kittypet? En monsters? Het kon niet gekker worden. ‘Die zijn ook niet veel interessanter. Ze doen niets. Eten alleen maar en verstoppen zich meteen in hun nesten als ze gevaar ruiken,’ miauwde hij stellig. Rascal merkte wel dat hij vandaag de pretverpester was, maar hij kon het zich niet zo goed opbrengen. Hij had geen zin in een reisje over de schuttingen, op zoek naar een zachtpotige kittypet. En al helemaal niet in monsters. Silverpaw merkte ook meteen dat hij niet echt in de stemming was, maar alsnog probeerde ze vriendelijk te blijven. Hij wilde haar immers ook niet zenuwachtig maken. Rascal sloot zijn ogen en zuchtte eens diep. Misschien moest hij zichzelf even kalmeren. Hij wist nog dat hij een kitten was, dat iedereen sprak over dingen die hij niet mocht doen. Hoe hij tegen elke bevelen inging. Toen hij zijn ogen weer opende trok hij kort met zijn lip. ‘Monsters dragen tweebenen in hun buik. En als ze de tweebenen opeten, worden ze wakker, alsof ze de tweebenen nodig hebben. En dan bewegen ze en nemen ze de tweebenen met zich mee. Joost mag weten waar heen,’ miauwde hij, nog steeds een beetje geprikkeld. ‘Maar de tweebenen zijn niet bang voor ze. Ik denk dat ze samenspannen.’ Rascal ging zitten en likte kort over zijn borst. Net zoals de monsters die gras aten die Silverpaw en hij de vorige keer hadden gezien. Ze hadden de tweebenen nodig. Maar tweebenen waren sowieso gek. Onmogelijk om uit te pluizen wat in hun koppen rond ging.

  'Die zijn ook niet veel interessanter. Ze doen niets. Eten alleen maar en verstoppen zich meteen in hun nesten als ze gevaar ruiken,' miauwde Rascal stellig.
  Silverpaw keek hem even aan en knikte toen. Juist. Oké. Blijkbaar niet veel bijzonders aan. Rascal had geen zin om te praten. Hij was een BloodClanner. Misschien is het beter om te gaan..? Ze keek hem vertwijfeld aan toen hij zijn ogen sloot en diep zuchtte. Na een tijde opende hij ze weer.
  'Monsters dragen tweebenen in hun buik. En als ze de tweebenen opeten, worden ze wakker, alsof ze de tweebenen nodig hebben. En dan bewegen ze en nemen ze de tweebenen met zich mee. Joost mag weten waar heen,' miauwde hij, nog steeds een beetje geprikkeld. 'Maar de tweebenen zijn niet bang voor ze. Ik denk dat ze samenspannen.' Hij ging zitten en likte kort zijn borst.
  Silverpaw keek hem verbaasd aan. Ze had niet verwacht dat hij haar zomaar informatie ging geven. Hij leek daar veel te geprikkeld voor. Ze had ook geen idee wat er met hem aan de hand was, hij was zo aardig geweest de eerste keer dat ze elkaar ontmoetten. En toen had hij ook die BloodClan geur gedragen, dus dat kan het niet zijn.
  'Uh... Dankjewel,' miauwde ze, nog wat ongemakkelijk. Ja, je maakt het er niet beter op Silver, sprak ze zichzelf toe met een klein zuchtje. 'En.. Weet je ook hoe je ze kan stoppen?' vroeg ze voorzichtig.

Silverpaw begreep het ook echt niet. Hij begreep haar nieuwsgierigheid. Maar ze was een Clankat. Wat had ze er nou aan als ze alles wist van kittypets en monsters. Nee, niets. Ze leefde vredig in het woud. Het enige waar zij zich zorgen over hoefde te maken was of ze geen nutteloze ruzie had met één van de andere clans. Of al haar vriendjes haar nog wel mochten en dat soort… kinderspel. Maar de vragen bleven komen. ‘Monsters zijn niet te stoppen, Silverpaw,’ mauwde hij ernstig. ‘Daarom moet je beloven altijd uit hun buurt te blijven!’ Rascal draaide zijn kop weg en keek nukkig voor zich uit. Hij kon het vandaag even niet opbrengen om opgewekt te zijn. Hij had geen zin in avontuur, om aardig te zijn. Hij was hier niet om vrienden te maken. ThunderClan zou hem toch nooit willen hebben. Hij was instabiel, onbetrouwbaar. Hoe had hij ooit zo naïef kunnen zijn? ‘Heb je dan niets geleerd van de tweebeen en het grasmonster van vorige keer?‘ miauwde hij fel, waarna hij de poes weer streng aankeek.

  'Monsters zijn niet te stoppen, Silverpaw,' mauwde hij ernstig. 'Daarom moet je beloven altijd uit hun buurt te blijven!' Hij draaide zijn kop weg.
  Silverpaw had die kleine uitbarsting niet verwacht en zette een stapje achteruit. Heel kleintje maar.
  'Heb je dan niets geleerd van de tweebeen en het grasmonster van vorige keer' miauwde hij fel, waarna hij de poes weer streng aankeek.
  'M-Maar... Dat was anders dan een groot monster,' bracht ze er tegenin. Het was vreemd geweest, ja, maar lang niet zo eng dan de grote monsters op het Thunderpath. En Twolegs... 'En jij zei zelf dat Twolegs sloom en lomp waren. Dat wij ze makkelijk konden ontwijken,' miauwde ze. 'Als er een manier is om zo'n groot monster te stoppen, op wat voor manier dan ook, dan kan dat heel veel schelen voor ons. Nauwelijks ongelukken meer!' Het was toch makkelijk te begrijpen? Ze wist niet waarom Rascal nou zo moeilijk deed.

Niets draaide door tot deze kop van de kleine poes. Ze ging meteen weer tegen hem in. ‘Ja, maar ze blijven onvoorspelbaar,’ mauwde hij terug tegen haar gemaar. En toen was ze vals. Ze gebruikte zijn woorden tegen hem. Rascal vernauwde zijn blik en staarde de zilveren apprentice chagrijnig aan. Vals. Precies iets wat hij ook zou doen. ‘Ja, tweebenen. Maar monsters kunnen sneller dan wat dan ook,’ mauwde hij. Monsters gingen kneiterhard, scheurden over alles heen in hun pad. En dat was het enige wat je kon doen tegen monsters, van hun paden afblijven. Hij zuchtte ook hardop toen de poes weer begon te kirren. ‘Er is geen manier om ze te stoppen. Niets.’ Het moest doordringen tot haar kop. ‘Leren ze je dat niet in de Clans? Blijf van donderpaden en in je bos. Dan gebeuren er geen ongelukken.’

  Rascal zei nog dat ze onvoorspelbaar waren, maar Silverpaw gaf nog niet op. En inderdaad, monsters zijn sneller dan de Twolegs, maar er moest toch een manier zijn??
  'Er is gene manier om ze te stoppen. Niets. Leren ze je dat niet in de Clans? Blijf van de donderpaden en in je bos. Dan gebeuren er geen ongelukken.'
  Silverpaw keek hem een tijdje aan en zuchtte toen. 'Jawel,' mompelde ze terwijl ze weg keek. 'Maar dat betekent niet dat er heel misschien geen manier is, waardoor er nooit meer ongelukken gebeuren,' miauwde ze er nog even tegenin. Daarna keek ze weer op naar hem. 'Hoe weet jij eigenlijk zo veel van de Clans?' vroeg ze hem koeltjes. Ze had wel een idee, want BloodClan wist er natuurlijk meer vanaf dan Rogues. Maar misschien zou hij weer vertellen dat hij een Rogue was en dan kon ze mooi tegen hem zeggen dat ze hem wel doorhad.

Silverpaw leek even eindelijk toe te geven. Maar totdat ze nog een keer koppig door bleef vragen. Hij rolde zijn ogen. ‘Nee. In elk geval niet wat ik weet,’ miauwde hij domweg. ‘Als je ooit de magische oplossing weet, deel je het dan even mee?’ Hij zuchtte. Hij moest het maar gewoon opgeven. Deze poes zou waarschijnlijk nooit opgeven. Het zou haar dood worden, platgereden door een monster. Zonde, want het was zo simpel om gewoon niet op de donderpaden te komen. Totdat hij opeens een vraag kreeg. Een korte vlaag paniek ging door hem heen. Hoe wist hij zoveel van de clans? Wat was deze vraag? ‘Gaat je niets aan,’ miauwde hij vlug. Oeps, misschien te vlug. Hij wilde niet dat ze iets verdacht van hem zou denken. ‘Algemene kennis,’ voegde hij toen eraan toe. Het werd Young-Ones gewoon aangeleerd wat de clans waren. Mocht dat ooit van pas komen..

  Rascal rolde met zijn ogen toen ze er nog even tegenin ging. 'Nee. In elk geval niet wat ik weet,' mauwde hij. 'Als je ooit de magische oplossing weet, deel je het dan even mee?' zuchtte hij.
  Silver wiebelde even met haar oortjes maar besloot verdere opmerkingen maar voor zich te houden. Ze zou het hem zeker vertellen zodra ze het wist. Maar eerst had ze nog een vraag gesteld.
  'Gaat je niets aan,' miauwde hij vlug. Dat was wel erg vlug.. Silverpaw fronste. 'Algemene kennis,' voegde de kater er toen aan toe.
  'Hm..' Vooruit dan maar. 'Waarom heb je me niet verteld dat je een BloodClanner bent?' vroeg ze toen zo stoer mogelijk. Om een BloodClanner nu te confronteren leek misschien niet op een goed idee, maar ze wilde het toch wel weten. En Rascal was niets anders dan aardig tegen haar geweest. Behalve vandaag, maar iedereen had wel zijn off-dag.

Silver leek eindelijk verslagen te zijn. Eindelijk! Rascal keek tevreden naar de zilveren leerling. Hij wilde haar alweer terugsturen naar haar huis, totdat hij opeens een vraag kreeg die zijn hart een slag over deed slaan. Meteen sprong hij op, hij keek haar kwaad aan en zwiepte met zijn staart. ‘Hoe.. Wat.. Nee!’ kwam er stokkend uit zijn bek. Zijn ogen vlamden, hij probeerde een uitweg te zoeken van deze vraag. Ja, hij was een BloodClanner, een lid van de elite, maar ergens ook helemaal niet. Hij klemde zijn kaken op elkaar en probeerde zijn humeur weer wat te temperen. Hij zette een pasje terug. ‘Omdat..’ hij keek weg. Hij wilde helemaal niet toegeven dat hij bij die club… moordenaars hoorde! Hij keek de poes weer aan. ‘Zie je een halsband om mijn nek? Nee. Ik ben nog geen “lid” van BloodClan,’ mauwde hij fel. Hoe moest hij dit het beste zeggen. En hoe wist ze dit? Hij fronste en keek de poes streng aan. ‘Hoe weet je dit?’

  De reactie van hem verraste haar wel enigszins. Ze zette geschrokken een pasje terug. 'Hoe.. Wat.. Nee!' kwam er stokkend uit zijn bek nadat hij opgesprongen was. Waarom reageerde hij zo? Gelukkig had hij zijn.. Woede, of zo? onder controle gebracht en was hij wat rustiger. 'Omdat..' hij keek even weg, maar keek haar toch weer aan.
  Silverpaw wachtte nieuwsgierig af, maar haar blik bleef vastberaden.
  'Zie je een halsband om mijn nek? Nee. Ik ben nog geen ''lid'' van BloodClan,' mauwde hij fel. 'Hoe weet je dit?'
  De Apprentice keek hem onderzoekend aan. Hij had inderdaad geen halsband, maar alle Apprentices daar hadden ook nog geen halsband. Maar Rascal leek toch wel te oud om een Apprentice te zijn, hij was ouder dan zij! En op de manier hoe hij reageerde... Wilde hij er niet bij horen ofzo?
  'Nou, ik kan toch gewoon je geur ruiken,' antwoordde ze uiteindelijk zijn vraag. 'Ik kwam een tijdje terug andere BloodClanners tegen en ik wist dat ik de geur herkende, want hij draagt het ook!' legde ze uit. 'Je bent heel anders dan die ik tegenkwam toen.. Waarom?' Daar was ze nog wel het meest nieuwsgierig naar.

Rascal bleef fel kijken, zijn oren naar achteren gedrukt. Hij haatte het dat het zo uit haar mond kwam. Hij wilde die titel niet hebben. Hij had het expres niet gezegd de eerste keer dat ze hadden ontmoet. Hij zag dat Silverpaw brandde van de nieuwsgierigheid, maar hij wilde zijn geheimen dichtbij zich houden. Een ThunderClan apprentice hoefde niet te weten wie hij precies was, dat hij deels ThunderClan bloed had. Dat verdomme de deputy zijn zus was. Uiteindelijk vertelde de poes dat het zijn geur was, dat ze andere BloodClanners had ontmoet. Natuurlijk. Waarschijnlijk was dat uiteindelijk ook onvermijdelijk geweest. Maar hij noemde hem anders dan hen. Rascal schudde verbaasd zijn kop. ‘Wie waren het? Hebben ze je pijn gedaan?’ vroeg hij toen misschien een tikkeltje bezorgd. Hij haatte de sadistische trekjes die zijn clangenoten hadden, kleine kinderen pesten. Hoewel Rascal dat zo nu en dan ook een handje van had, hij raakte ze nooit met een vinger aan. Verder hield hij zijn mond wijselijk. Hij hoefde haar niet uit te leggen of hij anders was. Hij wilde niet hints achterlaten. Ze moest niet iedereen in ThunderClan vertellen wat ze met hem beleefde. Straks kreeg Eveningglow er oor van en zou hij de relatie met zijn zus op het spel zetten.  

  De kater tegenover haar schudde verbaasd zijn kop. 'Wie waren het? Hebben ze je pijn gedaan?' vroeg hij.
  Wat was dat nou? Bezorgdheid? Zie je, hij wás anders dan de anderen! De BloodClanners die ze toen tegengekomen was met Ardentpaw waren helemaal niet zoals hem. Zij waren gemeen geweest en hadden gedreigd met hen op te eten. Gelukkig werden ze toen gered door Dustspirit, maar het was geen leuke ervaring geweest.
  Ze schudde haar kop. 'Ik weet niet meer wie het waren.. Eerst was er een poes en later kwamen er vooral zwarte katten bij,' vertelde ze. 'Oh ja, één van de zwarte katers noemde de poes Zaza, maar verder geen namen.' Silverpaw keek hem onderzoekend aan. Hij had geen antwoord gegeven op haar vraag. Ach, iedereen is anders, besloot ze uiteindelijk maar. Ze wilde niet dat hij boos op haar zou worden omdat ze bleef pushen met vragen stellen. Dat Rascal anders was dat was wel duidelijk, maar waarom precies dat was toch niet uit te leggen. Waarschijnlijk gewoon een heel andere persoonlijkheid dan de andere katten daar. Silver was er in ieder geval niet over aan het klagen, want ze mocht hem echt. Ze was ook al wat meer ontspannen dan eerst, wetende dat Rascal geen kwaad in de zin had.

Wonder boven wonder begon Silverpaw meteen uit te leggen wat er ongeveer was gebeurd. Blijkbaar was het een BloodClan invasie geweest. Arm kind. Maar Zaza? De enige naam die dichtbij kwam was Zahida. En zwarte katten? De enige die zo’n bijnaam kon verzinnen was hijzelf, of Jackdaw. Ugh, de lolbroek die zijn zusje zwanger had gemaakt. Rascal gromde en trok kort zijn lip op. Tuig van de straat, dat waren ze. Maar zolang ze hun tengels niet op de ThunderClan apprentice hadden gelegd, dan was het prima. Maar ze hadden haar geen pijn gedaan. Maar blijkbaar was ze ook niet bang genoeg geworden, want haar poten stonden alweer in de tweebeen plaats. Rascal keek haar toen ernstig aan. ‘Je moet stoppen hier te komen. Voor je het weet doen ze je wel echt wat aan,’ miauwde hij streng tegen het kind. Ja, ze was nog maar een kind. Een kind met fantasieën over tweebenen, kittypets en monsters. De wereld in de tweebeen plaats was geen fantasie. Het was hard leven en ze moest maar eens realiseren dat haar leventje in de clan honderd keer beter was. ‘Kom, ik breng je naar huis.’ Rascal stapte bij die woorden demonstratief op en wenkte nog een keer met zijn staart voordat hij terug liep naar de ThunderClan grens. Hij dulde geen nee als antwoord.

  Rascal keek haar ernstig aan na haar uitleg. 'Je moet stoppen hier te komen. Voor je het weet doen ze je wel echt wat aan,' miauwde hij streng.
  Ze keek hem even uitdagend aan. Ze was nu veel sterker en alles dan de vorige keer. Maar ze kon wel inzien wat hij bedoelde. Ze was bij lange na niet opgewassen tegenover een lid van de Elite. Zeker niet als het volwassen katten, die al veel meer ervaring hadden dan zij. Ze vroeg zich af of Rascal ook zo goed kon vechten, of dat hij de training nooit had afgemaakt. Hij had namelijk geen halsband en wilde blijkbaar ook niet graag geassocieerd worden met de BloodClan. Iets wat ze best kon begrijpen.
  'Kom, ik breng je naar huis.' De kater liep gelijk richting de ThunderClan grens en wenkte haar nog met zijn staart.
  Silverpaw zuchtte, wetende dat ze er niets tegenin kon brengen. 'Zo ver ben ik ook nou weer niet van huis vandaan,' miauwde ze ietwat zeurend, maar ze volgde hem wel. Ze was een tijdje stil terwijl een vraag in haar kopje opkwam. Was het okay om te vragen? Zou ze er überhaupt antwoord op krijgen? Maar één manier om dat uit te vinden.
  'Hoe is het leven in de BloodClan eigenlijk?' vroeg ze voorzichtig en zo nonchalant mogelijk, maar ze kon de nieuwsgierigheid in haar stem niet goed verbergen.

Rascal vernauwde zijn ogen toen mevrouw hem ook nog eens brutaal aankeek. En ergens knaagde het in hem dat het haar ene oor ging, en het andere weer uit. Ze was te koppig om naar hem te luisteren, te dom en te jong om over de consequenties na te denken. Maar gelukkig was ze wijs genoeg om te bedenken dat ze naar hem moest luisteren toen ze hem terug naar de grens zou brengen. Maar ze moest toch nog even mekkeren. ‘Ik geloof niet dat je terug gaat, totdat ik het met mijn eigen ogen zie,’ bromde hij vervolgens. Toch herkende hij zoveel van de jonge poes in zichzelf. Helemaal toen hij jong was. Regels breken, niet luisteren naar wie dan ook. Hij kreeg onbewust een grijnsje op zijn gezicht, die echter weer als sneeuw voor de zon verdween toen ze vroeg naar BloodClan. Hij merkte ook wel dat ze het een beetje luchtig probeerde te doen. Maar het ontging Rascal natuurlijk niet. ‘Gaat je niets aan,’ beet hij naar haar. Nee, hoe minder ze wist hoe beter. Toch kon hij haar nieuwsgierigheid niet kwalijk nemen. Maar het moest niet uit de hand lopen, zoals haar monster obsessie. Hij wierp een blik naar de zilveren leerling, waarna hij met rollende ogen weer voor zich uit keek. ‘Het in elk geval een stuk zwaarder dan jullie zachte leventje in het woud.’ Ja, daar moest je je druk maken over prooi en welke clan nou weer ruzie had met wie. BloodClan had altijd problemen met iedereen. Binnen en buiten de clan. Niet bepaald gezellig.