Smells quite familiar don't you think

  Natuurlijk geloofde hij haar niet, anders zou hij haar wel alleen laten gaan. Silverpaw zuchtte even maar besloot het maar zo te laten. Het had geen zin om hier ruzie over te maken. Het was net weer een beetje goed aan het gaan tussen hen, maar het was zeker niet dezelfde sfeer als het had de eerste keer dat ze elkaar ontmoet hadden. Maar ze geloofde er nog steeds in dat Rascal goed was. Waarom zou hij haar anders naar de grens toe brengen? Het was ook gevaarlijk voor hem als mede ThunderClanners hun samen zagen, zeker zo dicht bij de grens.
  'Gaat je niets aan,' beet de kater haar toe nadat ze gevraagd had hoe het in BloodClan was.
  Silver keek hem een verstoord aan. Ze vroeg het alleen maar, waarom moest hij nou weer zo reageren? Ze bedacht dat hij echt zijn dag niet had vandaag. Ach ja, dat komt wel eens voor.
  Hij rolde zelfs nog met zijn groene ogen. 'Het in elk geval een stuk zwaarder dan jullie zachte leventje in het woud.'
  'Dat kan ik wel geloven, ja,' miauwde Silverpaw. Dat de Clankatten het zwaar hadden was natuurlijk ook niet overdreven, maar ze kon zich niet voorstellen hoe het in BloodClan territorium moest zijn. Zij zou echt niet tussen die tweebeen nesten willen leven. 'Snap ook niet hoe je dat volhoudt. Maar ja, je kan moeilijk in het bos gaan leven.' Want daar waren natuurlijk de Clans. Het was zo ingewikkeld allemaal. Silver had het best met hem te doen. Ze kon het haar niet schelen als een echte gemene BloodClanner het zo zwaar had, maar Rascal was anders. Het leek er ook niet op dat hij het zo fijn vond om zo te leven.

Rascal stapte bruusk door, hopend op geen verdere vragen. Maar Silverpaw was erop gebrand om een beetje het over koetjes en kalfjes te hebben. En met die koe bedoelde ze hem. Oncomfortabel flapte hij een keer met zijn oor en trok met zijn snorharen. Maar hij bleef voor zich kijken, recht op zijn doel af. De kruinen van de bomen al in het zicht, de geur van het woud streek al in zijn neusvleugels. Maar niet voordat Silverpaw weer een keer een opmerking maakte. Een die precies de spijker op zijn kop raakte en waardoor Rascal kort verstramde en een hakkel in zijn pas kwam. Voor een luttele seconde voelde hij de emoties in zijn borst opkomen. Het verlangen, het gemis, het leven wat hij had kunnen hebben, maar wat hem afgenomen was. Hij sloot zijn ogen, probeerde wanhopig te herinneren hoe het daar was als een kitten. Maar elke keer opende hij zijn ogen, herinneringen van zijn tijd van de elite op zijn netvlies.
Het ging voorbij in een vlaag, waardoor hij de onregelmatige stap herstelde en doorliep. ‘Nee, dat kan inderdaad niet,’ antwoordde hij bits. Rascal stapte verder. Een schutting kwam in zicht waar ze over heen moesten springen en dan zouden ze praktisch weer op ThunderClan territorium zijn. De grote kater nam een aanloopje en sprong soepel op de houten latten. Daar bleef hij balanceren en wierp sinds een lange tijd weer een blik naar Silverpaw. ‘Kom op, muis. Home sweet home.’

  Ze had het idee dat het niet heel handig was geweest om dat laatste te zeggen. Ze merkte hoe Rascal ongemakkelijk werd, hoe hij een hakelde in zijn pas. Maar hij herstelde zichzelf snel weer. 'Nee, dat kan inderdaad niet,' antwoordde hij bits.
  Silverpaw wierp even een blik naar hem en zuchtte. Hij had haar al een tijdje niet meer aangekeken, dus ze vermoedde wel dat het een erg gevoelig onderwerp was voor hem. Zou hij echt zo erg verlangen naar het Clanleven in het bos? Ze kon het zich wel voorstellen, zeker als je het vergeleek met het leven in BloodClan. Dat moet geen pretje zijn.
  Een schutting kwam in zicht en Rascal sprong er soepeltjes op, waarna hij dan toch eindelijk zijn groene blik op haar richtte. 'Kom op, muis. Home sweet home.'
  Silver knikte en sprong ook op de schutting. Nog niet zó soepeltjes als de kater, maar het ging elke keer wat beter. Ze wist inmiddels wat ze kon verwachten. Met haar blauwe ogen keek ze uit naar het bos. Daarna keek ze naar Rascal.
  'Het uh... Het was leuk om je weer eens te zien,' miauwde ze, een beetje aarzelend. Leuk was misschien niet zo'n goede woordkeuze, maar ze vond het helemaal niet erg om tijd met hem door te brengen. Zou hij daar ook zo over denken?

De schutting wiebelde toen hij vergezeld werd door de zilveren leerling. Toen sprak ze toch aarzelend dat het leuk was om hem weer te zien. Dit verwarmde toch wel weer een beetje het hart van de grote kater en hij schudde lachend zijn kop. Hij had zich niets anders dan als een hork gedragen de hele weg, en toch vond ze het weer leuk. ‘Dat zou niet moeten zijn, ik ben BloodClan, hè?’ Hij sprak de woorden luchtig, alsof het niets was. De waarde van de woorden daarmee in de lucht slaand. Maar het was niet minder waar. Ze konden niet vrienden zijn. Hij zou voor altijd de aartsvijand zijn. BloodClan en ThunderClan waren al vijanden sinds hij geboren was. Hoe kon het ook anders, met alles wat tussen hun was gebeurd. Hoe Silverstar was ontvoerd, hoe ze de clan hadden overgenomen, hoe een ThunderClanner Claw had vermoord. ‘Maar ik vrees dat ik je nog wel weer eens zie,’ sprak hij, met een ernstige blik. Nee, hij zou deze poes niet uit de tweebeenplaats kunnen houden. Ze deed het ook zelf, de muts. Doen wat niet mocht. Misschien leek ze toch wel een beetje op hem. ‘Ga nu maar, muis,’ sprak hij, een knikje gevend naar de bomen.

  Rascal schudde lachend zijn kop op haar woorden. 'Dat zou niet moeten zijn, ik ben BloodClan, hè?' sprak hij luchtig.
  Silverpaw haalde haar schouders op. 'Een Clan of groep katten zou niet je hele persoonlijkheid moeten zijn. Ik weet in ieder geval dat jij absoluut géén typische BloodClan persoonlijkheid hebt. Dus je kan dan misschien wel bij de Clan horen, maar ik vind je er geen,' antwoordde ze met een zachte glimlach. Rascal moest wel weten dat de Clan waar hij in hoorde niet alles zei. Dat bewees dit maar weer. BloodClanners kunnen goed zijn, en Clankatten kunnen slecht zijn.
  'Maar ik vrees dat ik e nog wel weer eens zie,' sprak de kater met een ernstige blik.
  Silver grinnikte. 'Reken maar.' Als het niet voor nieuwsgierigheid naar de Twoleg Place is, is het voor hem.
  'Ga nu maar, muis.' Hij gaf een knikje naar de bomen.
  Ze zuchtte en knikte toen ook. 'Ja.. Ik zie je nog,' glimlachte ze en ze sprong van de schutting af, waarna ze het bos in rende.

topic uit c:

Silverpaw leek totaal niet geïntimideerd door hem, door het feit dat hij BloodClan was. Nee, het tegendeel. Ze sprak woorden uit die hij wilde horen, dat hij niet gedefinieerd werd door de katten waarbij hij woonde. Eindelijk zag iemand het, iets waar hij zijn hele leven al tegen aan had geschopt. Met een dankbare flonkering in zijn ogen keek hij de poes aan, waarbij een welgemeende glimlach hoorde. Maar hij zei niets. Hoewel hij het hardop wilde uitspreken, hield iets in hem. Vervolgens lachte hij weer toen de poes sprak dat ze inderdaad weer terug zou komen. ‘Doe maar voorzichtig,’ miauwde hij met een knipoog. Hij had zich er inmiddels maar bij neergelegd dat hij haar niet meer tegen kon houden. Maar ze luisterde wel naar hem, want ze vertrok het woud in nadat ze gedag had gezegd. Hij knikte enkel, en keek haar na hoe ze in de schaduwen van de bomen verdween. Nog altijd knaagde de jaloezie in zijn maag hoe hij haar zo zag vertrekken. Maar met een zucht keerde hij zijn blik uiteindelijk af, waarna hij weer naar zijn eigen thuis vertrok en verdween in schaduwen van stenen muren.

-Uit