Don't

Haar wat trieste, groene ogen werden tussen de sterren weerspiegeld. Het meertje lag onbewogen aan haar poten en op het donkere oppervlak waren de sterren vrijwel even helder zichtbaar als aan de hemel, waar ze kort geleden waren verschenen. De poes had keurig gezegd dat ze even weg zou zijn van het kamp, dus voorlopig zou ze nog even tijd hebben om rond te dwalen, hopelijk. Ergens voelde ze zich schuldig om weg te zijn, immers, wat als er een spoedgeval was? Lizardpath was ziek, het lag nu even op haar schouders. Maar nee, er waren geen hoog zwangere poezen, en ze bad tot starclan dat er niet nog meer honden het kamp in zouden komen stormen. Eventjes, maar heel eventjes, voor zichzelf. Hier, in dit gebied dat niemand toe behoorde, in dit vreemde meer waar de sterren haast tastbaar in leken. De poes zuchtte, maar Starclan had haar op het moment niets te zeggen, zelfs niet toen ze met haar teentjes kort over het water streek.
Een takje brak met een knak, Routnose keek direct op. Ze ontspande echter iets toen ze het gestreepte figuur herkende, het was Tallstar maar. Een vriendelijke, al dan wat vermoeide glimlach lag op haar lippen. "O- oh, goedenavond, Tallstar," even stonden haar ogen wat nieuwsgierig, waarom was hij hier? Ze durfde het hem niet direct te vragen. "Ehm, kom je ook genieten van de avond bries?"

Tallstar was niet eng. In iedergeval niet zo eng als de andere leiders, niet zo eng als bijvoorbeeld Butterstar was. Enkel de gedachte aan haar ijskoude blauwe ogen toen de honden in het kamp hadden gestaan deed haar huiveren. Nee, ook nu stonden Tallstar zijn ogen vriendelijk en hij begroette haar met een simpele 'hey Rout'. Het feit dat hij haar al bij haar bekende bijnaam noemde verbaasde het poesje wat, maar ze ging er niet op in. Stiekem waardeerde ze het, het gaf haar het idee dat ze niet alleen leader en medicine cat waren die gedwongen aardig moesten doen, maar misschien wel gewoon kennissen die elkaar mochten. Wist zij veel dat hij simpelweg haar achtervoegsel was vergeten. "Raad je het me aan?" even trok ze wat vragend haar kopje schuin, niet zeker wetend waar hij op doelde. "O-oh, de avondbries?" haar blik gleed over het meer en ze glimlachte? "Altijd," ze had het snel koud, ja, maar verfrissend was het, en ze kon zich bedenken dat Tallstar ook wel eens weg wilde komen van zijn clan en diens drukte. "Een duik in het water zou ik je misschien niet zo aanraden," voegde ze er zachtjes gniffelend aan toe.

Andere katten maakten haar soms wat nerveus, vooral degene die ze helemaal niet zo goed kende. Haar ratelen was daar een gevolg van, maar gelukkig leek Tallstar er niet al te veel problemen mee te hebben. Wat schaapachtig gunde ze hem een glimlach, waarna ze zijn samenzweerderige blik over het sterren meer volgde. "Niet?" zijn woorden lieten haar opnieuw zachtjes gniffelen. "Tenzij je heel graag met een kletsnatte vacht rondloopt," grapte ze opnieuw, maar toen ze hem nogmaals in de ogen keek besefte ze tot haar verbazing dat de kater nog vrij serieus leek ook. Huh, had ze dan misschien toch te maken met een stiekeme Riverclanner?

"Laat dat nou mijn favoriete bezigheid zijn," De ondeugende twinkeling in zijn groen-gouden ogen had haar al moeten waarschuwen, maar alsnog was ze te laat om de spetters die Tallstar deed rondvliegen met zijn soepele duik te ontwijken. Even keek ze wat verbluft en bezorgd naar het wateroppervlak waaronder hij was verdwenen, maar toen zijn kop helemaal doorweekt weer tevoorschijn kwam barstte ze in schaterlachen uit bij het zien van zijn uitdagend opgetrokken wenkbrauw. Was dit de leader van de beruchte Shadowclan of misschien toch een Riverclan apprentice die ze voor zich had? Het maakte haar eigenlijk ook helemaal niets uit, bedacht ze hoofdschuddend. "Je bent gek, jij!" lachte ze zachtjes, waarna ze toch iets van een ondeugende blik in haar ogen kreeg en met haar poot wat druppels zijn kant op schepte. No way dat ze er zelf in zou gaan, hoor. Als Windclanner zat ze liever hoog en droog, het zwemmen liet ze over aan de Riverclanners hoor.... En aan Tallstar.

De shadowclan leader dobberde volledig onbekommerd rond in het water. Routnose gniffelde om zijn zorgeloosheid en het feit dat hij dus echt helemaal geen probleem had met zijn natte vacht. De poes moest er niet aan denken."Gek.." klonk hij bedenkelijk. Ja, gek! "Gek getalenteerd, gestoord geweldig, geniaal grappig en niet te vergeten.." De poes bedekte haar mond met haar poot, in de vage hoop dat hij haar niet zou zien lachen. "Niet normaal knap," overdreven rolde ze met haar ogen, al was dat eerder goed bedoeld. "Maar natuurlijk, oh grote Otterstar," ze keek hem met fonkelende oogjes aan. "Maar, oh gek getalenteerde, gestoord geweldige, geniaal grappige en, eh, niet normale knappe Tallstar, hoe heb je zo leren zwammen?" zo hey, dat was een mond vol. Maar het was wel iets wat ze zich afvroeg, terwijl hij met zoveel gemak heen en weer dobberde.

Ze versprak zich, waar Tallstar natuurlijk meteen op in moest gaan. Ietwat beschaamd lachte ze, duidelijk ongemakkelijk. Gelukkig was duidelijk dat hij haar enkel plaagde, waardoor ze iets meer moed kreeg en haar tong naar hem uitstak. "Pestkop," beschuldigde ze hem. "Zwemmen daarentegen is doodsimpel en valt met de juiste vrienden in een moon te leren," kort keek ze bedenkelijk en haar gedachtes gingen uit naar de strook water die haar van haar broertje scheidde. Het zou in haar bloed moeten zitten, het zwemmen, niet? Coby kon het vast heel goed, misschien als zij het zou leren dat ze hem dan eens op zou kunnen zoeken. Natuurlijk zou hij dat niet willen, maar haar woorden waren er al uit voordat ze er erg in had. "Kan je het mij leren?"

Toen ze haar vraag verwoord had, leek Tallstar nogal van zijn stuk gebracht. Plots verdween hij bijna onder het wateroppervlak, waardoor Routnose meteen overeind veerde en bezorgd zijn gestalte zocht. Gelukkig was hij nog niet verdronken. "Pardon?" wat ongemakkelijk schuifelde ze met haar pootjes over de grond, oh, ze had het niet moeten vragen. Wat stom ook! "Een windclanner die wilt leren zwemmen?" ze knikte en lachte wat ongemakkelijk. "Ha.. Ha, ja," verklaarde ze naar de waarheid. "Ik... Uh, als ik met Chivysniff kruiden ga zoeken, is het handig als ik naar haar toe kan zwemmen, natuurlijk!" ze lachte opnieuw, vrij duidelijk dat het niet de waarheid was die ze vertelde. Routnose was veel dingen, maar een goede leugenaar was daar niet een van. Hopelijk was het genoeg voor Tallstar, though.

Tja, liegen was niet een van haar sterkste punten. Ze deed het dan ook niet graag, gezien eerlijkheid vrij belangrijk was voor haar. Toch wist ze dat Cobradusk nooit zou willen dat zijn 'geheim' naar buiten kwam, dus deed ze dit. Voor hem. Het was ook duidelijk dat Tallstar door had dat er iets achter zat, maar hij vroeg er niet naar door. Dankbaar keek ze hem even aan, blij dat hij niet anders naar haar keek nu. "Stap maar t water in," oh right, dat hoorde er ook bij. Wat onwillig keek de poes naar de koude poel, en toen half lachend naar Tallstar. "Moet dat echt?" vroeg ze grappend, waarna ze toch huiverig het water in stapte, iedere keer een stukje verder totdat het haar buik raakte. Ah! Dat was koud. "Ehm, zo ver genoeg?"

Voor haar doen was dit al redelijk ver, vooral considering dat ze nog nooit eerder in haar leven echt gezwommen had -behalve 1 keer geforceerd toen ze perrongelijk in het meertje van hun territorium was gevallen - en het feit dat ze zelfs voor Windclan standaards vrij klein was. Tallstar deed ruim zijn naam eer aan toen hij naast haar kwam staan. Tja, nu haar licht wollige vacht nu ook nog eens nat was en ze onder haar huid vrij weinig spieren had, was ze al helemaal een nat ratje. Even keek ze licht geïntimideerd naar hem op, maar zijn ogen stonden vriendelijk en Rout had hem al als betrouwbaar bestempeld. Immers had hij haar nog niet verdronken toch? Of nuja, heel even leek hij dat te willen. Ze schrok van zijn neus tegen haar aan, die aanraking niet helemaal verwachtend en deed daardoor te snel een stapje naar voren. Half struikelde ze door de weerstand van het water, maar wist nog net haar evenwicht te vinden. Veel maakte het niet uit, door de spetters die ze had laten rondvliegen was ze nu toch wel nat. "D-die Riverclanners zijn volledig van het lotje getikt" bracht ze verstijfd uit. Wie deed dit nu voor zijn of haar plezier? "Misschien is dit toch niet helemaal voor me weggelegd," krabbelde ze een beetje onzeker terug. Dappere dodo

Jep, haar onhandigheid had er voor gezorgd dat nu ook Tallstar de dupe was. Hij kreeg namelijk een hele hoop glinsterende druppels over zich heen toen de poes half het water in struikelde. Dat was wel weer meer dan genoeg zwemles, als je het haar vroeg. Tallstar leek echter andere ideeën te hebben. Hij rolde met zijn ogen en schudde zijn kop. Routnose trok haar wenkbrauwen op. Pardon? En nu blokkeerde hij haar ook nog eens de weg. "Hey! Jij pestkop!"echt gemeend kwam dat er niet uit, gezien ze er ook van moest lachen. Kort dacht ze eraan om gewoon tussen zijn hoge poten door te kruipen en zo te ontsnappen, dat was waarschijnlijk makkelijker dan over hem heen te klimmen. Toch was geen van beide opties erg praktisch. Daarom stapte ze op hem af, en keek hem zogenaamd dapper en droodringend aan, maar het effect ging een beetje verloren omdat hij toch wel meer dan een kop boven haar uitstak. "Tallstar van Shadowclan, ik beveel jou om aan de kant te gaan. Anders dan, uh, roep ik als medicine cat de furie van Starclan over je uit!" ze deed haar best haar gelaat in een strenge plooi te houden, maar een kleine glimlach kon ze toch niet onderdrukken.