The stars reflected in our eyes

De jonge kater was weer teruggekomen, voor nader onderzoek, hopelijk in rust. Het starlake klonk toch echt interessant en de kans dat hij ooit straf zou krijgen voor buiten het kamp te gaan in zijn eentje leek steeds minder te worden, zelfs als hij op plekken kwam die erg gevaarlijk konden zijn voor een apprentice alleen. Misschien dat hij dan ook iets meer kon gaan wagen, zoals in het donker bij Starlake blijven. Hij wilde dan toch wel zo graag de sterren zien in dat water. Twinkelend in de lucht waren ze al mooi, maar een heldere weerspiegeling in de poel voor hem klonk als een speciaal iets wat hij tenminste ééns in zijn leven had moeten zien. En dus plantte Ardentpaw zich neer voor het meertje, wachtend op de ondergaande zon. Dan zou hij eindelijk kunnen zien waarvoor deze plek bekend stond.

Dewpaw eerst

De apprentice bracht haar neus dichter naar een takje voor haar neus waar een dikke spin op zat en glimlachte naar het beestje. ”Hoi” miauwde ze zachtjes en bracht haar poot dichter naar het diertje met de acht pootjes toe. Hij had een groot en zwart lichaam en Dewpaw wist niet zeker of ze spin zou moeten oppakken, maar ze deed het toch. Zachtjes blies ze naar hem zodat hij haar pootje oprende en plaatste deze daarna bovenop haar kop. ”Zo” zei ze daarna met de spin op haar kop en liep rond, trots als een pauw.

Een paar uur nadat ze de spin in haar nest had geplaatst was hij toch verdwenen en was de apprentice rond het einde van de dag naar the starlake gelopen. Ze was er eerder geweest en toen had ze zeker genoten van het uitzicht en hoe de sterren zo duidelijk gereflecteerd werden door het water dus wilde ze graag terug om te kijken. De kattin trippelde wat sneller door toen ze de zon onder zag gaan en had onderweg weer een spin gevangen. Toen ze eenmaal bij het water aangekomen was keek ze even rond, maar toen ze de bekende thunderclanner zag zei ze niks en ze glimlachte ook niet naar hem. Haar wang deed nog pijn van de bloodclanner die ze was tegengekomen en dus probeerde ze dat zo min mogelijk te doen (hoewel dat lastig was als je zo’n blij ei was als Dewpaw)

Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat de zon dan eindelijk begon te zakken. Waarom was hij hier ook al weer zo vroeg naartoe gekomen? Misschien was hij een beetje te enthousiast geweest om Starlake eindelijk te zien zonder dat iemand hem daarvan onderbrak. Toch, geluk leek hem niet mee te zitten. Al gauw nadat de gedachte zijn kopje binnen was geschoten, hoorde de jonge kater pootstappen achter hem. Hij draaide zijn kopje naar het geluid toe en was blij om te zien dat het iemand was die hij kende. Iemand die hij aardig vond. Hij was niet erg zeker geweest in het begin van zijn gesprek met Tigergaze de vorrige keer dat hij hier was. "Dewpaw!" riep Ardentpaw dan ook vrolijk uit en hij rende op zijn Windclan vriendin af. Echter toen hij dichterbij kwam merkte hij de krassen op haar gezicht op, wat hem zijn pas deed verminderen. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij haar zachtjes, onzeker of ze er wel over wilde praten. Dewpaw was zo aardig en ze hield van vrede. Die krassen kreeg je zeker niet daarvan. Nee, die kreeg je van een gevecht. Iemand had haar aangevallen en Ardentpaw vond dat niet leuk.

Haar staart sloeg even nerveus heen en weer toen de kater haar opmerkte en naar haar toe rende. ”Wat is er gebeurd?” Met een simpele schouderophaal probeerde ze zijn vraag te beantwoorden maar ze wist dat dat niet goed genoeg was. Althans, niet voor haarzelf waarschijnlijk. ”Bloodclanner” vertelde ze hem en glimlachte zachtjes, voorzichtig. Trots op wat er gebeurd was was de apprentice zeker niet. Welke idioot letten nou niet op en vergat de grens van een clan? ”Ik letten niet goed op,” nogmaals gingen haar schouders omhoog zoals ze al zo vaak gedaan had. Ze deed alsof het haar niet boeide, alsof het haar allemaal niet interesseerde, maar je hoefde haar niet te kennen om te weten dat dat allemaal maar nep was. Haar goudgele ogen gleden naar het meer voor haar en langzaam zag ze de kleuren van de hemel naar paars en oranje gaan. Het zou niet lang meer duren voordat de sterren hier zichtbaar zouden zijn.

Toen ze zei dat een Bloodclanner het had gedaan, ging er een rilling over zijn ruggengraat heen. Die katten konden ook niemand met rust laten. Ze dachten dat ze van alles de baas waren en maar alles konden. Ze hadden geen normen of waarden en dat maakte ze gevaarlijk eng. Ardentpaw schudde dan ook zijn hoofde toen ze haarzelf de schuld gaf. Het klonk nonchalant, maar hij wist wel beter. Het deerde haar zeker en ze moest weten dat het niet aan haar lag. "Dewpaw, dat kwam niet door jou. Bloodclanner zijn gemeen en doen katten pijn of ze vermoorden ze zelfs omdat ze dat gewoon leuk vinden. Ik ben ook maar amper van een paar van hen ontsnapt en ik lette wel goed op." vertelde hij haar, oprechtheid in zijn ogen. Ze was zijn vriendin en hij wilde niet dat ze zich rot voelde. Misschien zou het Starlake haar dan ook wat opvrolijker. "Wil je anders samen de sterren gaan kijken?" stelde Ardentpaw dan ook voor. Iets samen doen maakte het toch altijd beter!

Met een opgetrokken wenkbrauw luisterde ze naar wat hij te vertellen had en ze wilde hem net afkappen toen hij haar vertelde dat hij ook bloodclanners tegen was gekomen. ”Ik had de grens niet gezien, Ardent. Eigen schuld dikke bult” miauwde ze en haar ogen gleden over hem. Over het puntje van zijn oren tot waar zijn nagels uit hun hulzen zouden komen in een gevecht. ”Hebben ze je pijn gedaan?” Vroeg ze en even nam haar rol als zus het over zonder dat ze het doorhad. Ze was bezorgd en als hij haar vraag niet zou beantwoorden zou ze hem persoonlijk bij zijn oor pakken en rondsleuren totdat hij haar vraag beantwoord had. Toen hij begon over de sterren en of ze samen naar ze wou kijken knikte de apprentice. ”Alleen als je dat wilt” sprak ze zacht en glimlachte weer even naar hem.

Maar...Oh, hij had niet het gevoel dat wat voor woorden dan ook haar gedachten nog zouden veranderen. Toch, hij was het er niet mee eens dat niet weten waar de grens zat een reden was om iemand te verwonden. Zeker niet als je zou aanbieden weg te gaan. Iets wat hij verwachtte dat Dewpaw wel had gedaan. Maar hij wilde gewoon dat ze zichzelf niet te veel ermee omlaag zou halen. Het was echt niet alléén haar schuld. Door deze gedachten miste hij haar vraag, om alleen dan haar worden te horen dat ze met hem naar de sterren zou kijken, maar alleen als hij dat wilde. "Natuurlijk wil ik dat! We zijn toch vrienden," vertelde hij haar met een glimlach. Misschien zouden de sterren de sfeer weer wat vrolijker maken. De hemel werd nu al donker en het zou dus ook niet meer lang zijn voordat ze eraan zouden verschijnen. De twinkellende puntjes licht waren altijd wel mooi en het huis van hun voorouderen. Zouden ze hier dichterbij de aarder staan omdat ze hier in het meer werden gereflecteerd? Hij wist het niet. "Komop, laten we een goed plekje langs het meer opzoeken."

Met een snelle lik over haar borstkas kneep ze haar oogjes even samen toen hij haar vraag niet beantwoord had. ”Natuurlijk wil ik dat! We zijn toch vrienden,” Dewpaw knikte even en haar linkeroor wiebelde zoals gewoonlijk. Het werd langzaam donkerder en Ardent zei nog iets over dat ze een goed plekje zouden zoeken langs het meer waardoor ze snoof. Haar staart zwiepte heen en weer en voordat ze het wist had ze zijn oor tussen haar tanden zitten. Ze beet niet hard, maar hard genoeg om hem mee te sleuren naar een plek waar ze konden zitten.

Voor hij het wist had Dewpaw hem bij zijn oor te pakken. Een kreet van verrassing ontsnapte uit zijn keel terwijl ze hem begon mee te trekken. "Hey! Laat me los!" Riep Ardentpaw uit. Hij struikelde bijna over zijn eigen poten in een poging om haar bij te houden. Wat was dit nu weer? Ze konden toch gewoon rustig een plekje uitzoeken? Helemaal geen reden om hem aan zijn oor mee te trekken gewoon om een goed plekje te vinden. Hij probeerde zich los te wurmen, maar viel toen bijna weer. Hm... Misschien zou vallen er wel voor zorgen dat hij los kwam. Hij liet zich met een plof naar de grond zakken, waar hij hing als een dood gewicht. Als ze hem nou nog steeds niet los zou laten dan wist hij het ook niet meer hoor. "Waarom doe je dit?" vroeg hij tenslotte, want ja, hij had haar toch geen reden gegeven. Daarbij deed ze hem geen pijn dus het voelde niet als een straf of iets omdat ze boos was.

Dewpaw had hem aan zijn oor meegesleurd en grinnikte toen hij haar vertelde dat ze hem los moest laten. Haar pootjes trippelde sneller dan dat ze hem mee kon trekken, maar toen hij zich met een plof op de grond liet vallen schoten haar ogen even open van schrik. ”Waarom doe je dit?” De windclan apprentice liet zijn oor los en ging met een plof op hem liggen. ”Jou meesleuren naar een goed plekje om naar de sterren te kijken,” miauwde ze onschuldig en wiebelde met haar oortjes. ”Maar als jij hier wilt blijven liggen dan doen we dat toch” reageerde ze met een zacht gegiechel en keek naar het meer.

Ze wilde hem dus meenemen naar een goede plek om naar de sterren te kijken. Dat was zeker een goed idee, maar moest dat door hem aan zijn oor mee te trekken? Dat maakt niet echt iemand enthousiast om met je mee te gaan. Toch waren dit niet zijn grootste problemen, want Dewpaw was boven op hem geploft en even werd alle lucht uit zijn longen geduwd. "Nouja, je geeft me niet veel keus, nu jij boven op me ligt." Hij plaagde haar duidelijk, want het was niet alsof hij haar niet zo van hem af kon duwen. Dewpaw was zeker niet zwaar. Toch, aangezien zij het leuk leek te vinden vond Ardentpaw dat hij het recht had om haar terug te plagen. "En ik wilde dat je stopte mijn oor van mijn kop af te trekken," grinkkite hij er nog achteraan. Ze had immers wel met hyperfocus hem vooruit lopen sleuren en hij had het idee dat ze nog geen eens een goed plekje had gezien toen ze daar aan begon.

Onderwerp: Re: The stars reflected in our eyes